###Angel###

Kolejnego dnia siedziałam w stołówce z przyjaciółmi.

-Wiesz Angel? Wolałem jak byłaś kotem.-Przyznał Kastiel. Ja tylko pokręciłam głową.

-Nie mam zamiaru zmieniać się w niego z powrotem.

-Co?! Byłaś kotem?! Jak? gdzie? kiedy?-Zaczęła zasypywać mnie pytaniami Nadia.

-Ja uważam, że kotem nie była a oni tylko sobie z nas żartują. Chyba, że możecie to udowodnić?- Wyraziła swoje zdanie Megan.

-Ja oczywiście, że mogę bo już wiem jak to zrobić i jak zmienić ją z powrotem ale ona mnie zabije. A tego nie chcemy.

-A to niby czemu?-Kamil.

-Bo jestem ludzkim medykiem, który leczy roboty. To jak? Udowadniamy im?

-Raz. I na krótko.-Westchnęłam. On przysunął się do mnie na ławce i zaczął grzebać czy co tam robić w szyi. Ledwo poczułam a po chwili byłam małym słodkim kotkiem który miał chęć zabić tego kto wymyślił, że mogę zmieniać się w takie coś. Z ławki wskoczyłam na stół i usiadłam. Podszedł do nas Lennox.

-Kot? Znowu? Czy wy nie umiecie nic nie sknocić?-Pytał.

-Nie nie, to specjalnie. I jak zakładam mam już zmienić cię z powrotem, tak?-Kastiel wziął mnie do rąk.

-Tak. Teraz.-Powiedziałam a on zmienił mnie z powrotem. Teraz siedziałam mu na kolanach. Pacnęłam go w twarz i usiadłam obok.

-Ej a to za co?-Spytał masując policzek.

-Za zmienianie mnie w kota.

-A dzieciaki, zapomniałem wam powiedzieć, że za jakieś- Lennox spojrzał na zegarek- dokładnie 2 minuty przyjedzie nowy chłopak do pomocy Kastielowi i Megan. Jest w jej wieku. Idźcie się przywitać.-Jak powiedział tak zrobiliśmy. Na miejsce przyjechał Jazzem. Wysiadł. Był to chłopak dużo niższy od Megan, nosił okulary. Podziękował autobotowi i przyjrzał się dokładnie każdemu z nas. O nic nie pytał. Dopiero gdy zobaczył piętnastolatkę rzucił się na nią z uśmiechem.

-Megan! Jak się cieszę, że cię widzę!-Krzyknął ale zanim on zdążył ją nawet dotknąć ona mu przywaliła, wzięła kluczyki do lochów i wepchnęła tam chłopaka. Chyba pierwszy raz widziałam jak robi coś tak szybką i z taką złością. Zamknęła nastolatka na klucz i wyrzuciła go gdzieś za siebie. A lochy były za ścianą. Ustała obok nas i otrzepała ręce z chytrym uśmieszkiem na twarzy. Nawet nie zauważyła idącego w jej stronę wściekłego Lennoxa. Ustał obok niej.

-Coś. Ty. Zrobiła?!

-Noo pozbyłam się zbędnego balastu.

-On miał pomagać w pracy tobie, Kastielowi, Ratchetowi, Ironchidowi i czasami Knock Outowi i Soundwevowi!

-CO?-Wtedy padła na kolana i uniosła głowę do góry tak jak to zrobiła przy pierwszym dniu przyjazdu deceptikonów i...- NIEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!-Aż zebrały się wszystkie transformersy prócz Optimusa i Megatrona.

-Co, przyszedł ktoś wyższy od niej?-Spytał Ratchet.

-Nie.-Podeszłam i pogłaskałam ją po głowie. Nadal nie chciała się zamknąć.- Dowiedziała się, że ktoś będzie jej w pracy pomagał. A kto to już nie wiem.-Pociągnęłam ją za kołnierz żeby wstała, zatkałam jej buzię i zaciągnęłam do innego korytarza.-Kto to jest?

-Mmhhpff

-Co?

-Mmhhpff!

-A no tak.-Zdjęłam jej rękę z buzi.-Co?

-To mój kuzyn. Mogę go przerobić na mielone? Mogę? Mogę? Mooogę? Błagam! Ploooseeee.

-Eee nie.

-Czeeeeeemuuuuuu?

-Bo masz zakaz. I kropka.

-I pewnie mam go wypuścić?

-Owszem.

-Jak, jak klucz wyrzuciłam?

-To go znajdź.-Powiedziałam i wróciłam do zbiorowiska ludzi i robotów. Megan poszła za mną i zaczęła szukać klucza. A razem z nią wszyscy inni. W końcu znaleźli i wypuścili chłopaka. Nareszcie mogliśmy normalnie pogadać.

-Hej, jestem Angel. Jak się nazywasz?-Spytałam. Wszyscy stali za mną a transformersy kucały lub klękały. Noo tylko nie Megan. Ona stała obrażona obok mnie z miną "jestem zła na wszystko i wszystkich"

-Jestem Kayle. Podobno miałem pomagać. Oni żyją tak? Umieją myśleć jak my?

-Nie. Steruje nimi Angel jak jej się nudzi.-Powiedziała sarkastycznie Megan.

-Czyli tak.-Uśmiechnął się. Każdy transformers i człowiek po kolei zaczął się przedstawiać. Dalej dzień minął spokojnie.