- Co się stało, mija?

- Oni wiedzą - odpowiedziała Camila, spuszczając wzrok.

- Wiedzą?

Dziewczyna pokiwała głową.

- Chcesz zmienić szkołę?

Brunetka spojrzała w górę z szeroko otwartymi oczami.

- Co? NIE! - krzyknęła. - Poradzę sobie z tym.

- Na pewno? - zapytał, na co odwróciła wzrok.

- Po prostu się o ciebie martwię, mija - dodał po krótkiej chwili.

- Wiem, ale tato, teraz jest inaczej - powiedziała Camila, patrząc na swojego ojca.

- Wiem też, że ciągle to powtarzam, ale tym razem, mam na myśli... - urwała. - Są wokół mnie ludzie, którzy naprawdę się o mnie troszczą. Pomagają mi.

- Okej, mija. W porządku.

- Nie powiem o tym twojej matce.

- Dziękuję - powiedziała Camila, przytulając się do swojego taty.

Kilka godzin później, ktoś zapukał do drzwi. Camila zmarszczyła brwi. Jej tata pojechał do pracy, mama wracała późno, a nie przypuszczała, że Sofi już skończyła zajęcia. Dziewczyna zeszła na dół po schodach i otworzyła je, by zostać powitaną mocnym uściskiem. Zamrugała zaskoczona i odsunęła się.

- Dinah? - Camila odwróciła się w stronę drzwi i zobaczyła, jak Normani i Lauren wchodzą do środka.

- Lauren, Normani? Co wy tu robicie? - zapytała.

- Przyniosłam ci pracę domową - odpowiedziała blondynka.

- Przyniosłam chipsy i film - dodała Normani.

- Przyniosłam siebie - Lauren wzruszyła ramionami.

Camila zamrugała zdezorientowana.

- Odrobimy nasze prace domowe, a potem trochę cię pocieszymy - wyjaśniła ciemnoskóra.

Brunetka spojrzała na Lauren, która tylko kolejny raz wzruszyła ramionami.

- Na twoim miejscu zgodziłabym się na to - powiedziała.

- No to w porządku - odparła Camila, zamykając drzwi. Zaprowadziła dziewczyny do salonu, gdzie Dinah wyjęła pracę domową i podała ją jej. Camila i Lauren usiadły na kanapie, a Dinah i Normani na podłodze. Gdy już prawie kończyły, do domu wbiegła Sofi, a za nią tata.

- Kaki! - krzyknęła Sofi, gdy weszła do pokoju i zobaczyła dziewczyny. Camila uśmiechnęła się.

- Hej, Sofi, chodź tutaj - powiedziała Lauren, odkładając swój notatnik.

- Lolo! - dziewczynka objęła zielonooką.

- Lolo? - zapytała, patrząc na Camilę i ściskając Sofi.

- Może jej o tym powiedziałam - odpowiedziała dziewczyna z zakłopotaniem.

- Co? Zero miłości dla Dmac'a? - wtrąciła się Dinah, na co Sofi odsunęła się od Lauren i uścisnęła blondynkę.

- Kocham cię, Dinah!

- Ja ciebie też, boo.

- Och, Sofi, to jest Normani - przedstawiła Camila.

Dziewczyna odsunęła się i pomachała do ciemnoskórej.

- Cześć, Normani!

- Hej, Sofi. Jesteś taka urocza!

- Dziękuję - powiedziała dziewczynka nieśmiało.

- Witaj, mija - przywitał się Alejandro, gdy wszedł do pokoju.

- Hej, tato. Dziewczyny, to mój tata, Alejandro.

- Tato, pamiętasz Dinah i Lauren?

Pan Cabello uśmiechnął się na powitanie.

- A to jest Normani.

- Miło mi cię poznać - powiedział.

- Camila, twoja mama wróci dopiero później, więc chcecie coś zamówić, dziewczyny?

- Och! Możemy pizzę? - zapytała Camila z podekscytowaniem.

Alejandro uśmiechnął się czule do córki.

- Oczywiście, mija - po tych słowach wyszedł z pokoju. Camila odwróciła się i zobaczyła Lauren, uśmiechającą się do niej.

- Co?

- Nic - odpowiedziała, odwracając wzrok. Po tym, jak dziewczyny odrobiły prace domowe i zjadły, poszły oglądać film. Sofi siedziała na kolanach Dinah, Normani na podłodze, a Camila i Lauren zostały na kanapie. Kiedy Camila sięgała po chipsy, jej dłoń przypadkowo musnęła dłoń Lauren, przez co poczuła ciepły płomień na skórze pod wpływem dotyku dziewczyny. Szybko odsunęła rękę, ale w kącikach jej oczu zobaczyła, jak Lauren się uśmiecha.

Po filmie, dziewczyny wróciły do domów. Sofi położyła się spać, a Camila i Lauren wyszły z pokoju. Brunetka zaprowadziła dziewczynę do swojego pokoju, gdzie usiadły na jej łóżku.

- Dziękuję ci za dziś - powiedziała Camila.

- Dziękuję ci za wszystko - dodała.

Lauren uśmiechnęła się.

- Zrobiłabyś to samo dla mnie.

- Mimo wszystko - powiedziała Camila. - Jestem niesamowicie wdzięczna tobie i Normani za pomoc.

Zielonooka uśmiechnęła się szczerze.

- Nie ma za co.

- Hej, um, chciałam cię zapytać... Nie chcę, żebyś sobie pomyślała, że jestem wścibska... Jestem po prostu ciekawa...

- Przestań przeciągać i po prostu zapytaj - przerwała Camila.

- Czy ty... Byłaś już kiedyś z dziewczyną? I to w ten sposób dowiedziałaś się, że jesteś lesbijką? - zapytała Lauren.

- Ale jeśli nie chcesz, nie musisz odpowiadać! - dodała szybko.

Camila uśmiechnęła się.

- Tak właściwie to spodziewałam się tego.

- Skoro o to pytasz, odpowiem ci. Wcześniej nie byłam z dziewczyną. Pocałowałam jedną, gdy graliśmy w prawdę i wyzwanie, ale nigdy nie byłam z dziewczyną.

- Więc nie ma dziewczyny? Ani psycho-byłej?

Camila zachichotała.

- Nie. Żadnej.

- A jeśli chodzi o bycie lesbijką, myślę, że zawsze o tym wiedziałam. Zawsze bardziej pociągały mnie dziewczyny niż chłopacy, a gdy byłam wystarczająco duża, by zrozumieć, co znaczy "bycie lesbijką", zachowałam to dla siebie na jakiś czas. Gdy miałam piętnaście lat, powiedziałam o tym rodzicom.

- Mój tata był bardziej tolerancyjny niż moja matka. Na początku próbowała to zrozumieć, ale potem cała szkoła się o tym dowiedziała i zaczęli mnie dręczyć. Nie miałam przyjaciół, więc mama zapakowała nasze rzeczy i wróciliśmy na Kubę, gdzie zamieszkaliśmy z resztą rodziny.

- Nie wiedzą, że jestem lesbijką. Udawałam, że jestem hetero przed krewnymi ze względu na matkę, a każdy w to uwierzył. Po roku, zdecydowaliśmy się wrócić i teraz, oto jestem - powiedziała Camila.

- Oto jesteś - powtórzyła Lauren.

- Cieszę się, że wróciłam.

- Jakiś powód, dlaczego?

- Ty - odpowiedziała cicho i nieśmiało. Lauren uśmiechnęła się. Chciała coś powiedzieć, gdy przerwało jej pukanie do drzwi. Otworzyły się, a zielonooka podskoczyła, gdy w progu zobaczyła matkę Camili.

- Mamo! - krzyknęła Camila, gwałtownie wstając.

- Um, dzień dobry, pani Cabello - przywitała się Lauren nerwowo.

Sinu spojrzała na nią, później na swoją córkę.

- Lauren, czy nie powinnaś być teraz w domu? Twoja mama na pewno strasznie się martwi.

- Wie, gdzie jestem - odpowiedziała Lauren. Wtedy napotkała groźne spojrzenie Sinu. - Wie pani co? Powinnam już iść - odparła.

- Nie, Lolo - zaprzeczyła Camila.

Lauren uśmiechnęła się do dziewczyny.

- Zobaczymy się jutro, Camz - wzięła jej dłoń, uniosła i pocałowała ją, zanim wyszła. Camila zwróciła się do matki.

- No dzięki - odparła sarkastycznie, siadając na łóżku.

- Wszystko w porządku?

- Było w porządku.

- Dlaczego masz zabandażowane ręce?

- Bo uderzyłam w parę rzeczy - mruknęła Camila.

- Camilo, mija, nie możesz wciąż tego robić.

- Mamo, nie widzisz, że nic mi nie jest? To, co mi się przydarzyło było drobnym pogorszeniem.

- Miałaś już kilka takich pogorszeń.

- Proszę, uwierz mi, że nad tym pracuję.

- A Lauren?

- Pomaga mi.

- Czy ty... Lubisz ją? - zapytała Sinu.

Camila zarumieniła się.

- Może.

Sinu pokiwała głową.

- Dobranoc, mija.

- D-dobranoc - odpowiedziała brunetka zaskoczona. Patrzyła, jak jej matka wychodzi z pokoju. Camila była lekko oszołomiona. Nie spodziewała się, że jej mama tak dobrze to przyjmie.