Warning: R-18.

Madaya.

The kisses went deep. Parang may sarili itong isip na na naglalakbay. I can feel Deuce, his hands manuevered and feel every inch of my skin. Nakakapaso.

"Deuce.." I whispered. Mapupungay ang mga mata nya na tiningnan ako.

"Maalala mo hindi ba? Hindi ka nakainom?" Naalala ko na naman ang unang beses na nangyari noon, ang pakiramdam ng pagkapahiya na gumising sya ng walang maalala. Masakit yon. Napakasakit.

"I will remember this, Raeven." Bulong nya habang maingat akong inihihiga sa kama. Pinalis nya ang mga luha ko gamit ang kanyang kamay.

"Mas maganda ka kapag hindi ka umiiyak." Malambing nyang bulong. I nodded. He kissed me again, this time he is teasing my ears. Para akong kinukuryente sa bawat pagdampi ng labi nya sa aking tenga at leeg.

Deuce feel my mounds underneath my blouse, I moaned in close eyes. Pagdilat ko, pinagmamasdan lang ako ni Deuce habang kagat nya ang pangibabang labi nya. He's watching my reaction kaya namula ang pisngi ko.

"Nahihiya ka?" Tanong nya. I honestly nodded. Inabot nya ang lampshade sa sidetable at pinatay nya yon kaya kinain kami ng kadiliman.

"You are very beautiful, Raeven. Wala kang dapat ikahiya." Deuce breathing pattern became rigid lalo na ng ilapit nya ang kanyang mukha sa akin. He kissed me passionately in the lips but his hand movements became aggressive. I can feel something growing underneath his boxers.

Naramdaman ko ang malamig na hangin sa akin balat ng mabilis na tinanggal ni Deuce ang aking damit.

"D-deuce.." nahihirapan kong sabi, the sensation is great but the feeling is awkward. He kissed me to keep me quiet while caressing my lady part with his hands.

"Let go.." He whispered gently, tumango ako.

I responded with every touch freely. He's taking every part of me. Para akong nahahati sa gitna. I screamed when I felt to, in return Deuce's groans became louder.

Napakagat ako ng labi when Deuce tried to pierce through me. Nakita ko ang nag-aalalang mukha ni Deuce sa akin nang makapag-adjust na ang mga mata ko sa dilim.

"Im okay.." Bulong ko. He nodded and he continued slowly with his pokes.

We both danced without the music until we are almost out of breathe.

I felt small eruptions within me as Deuce collapsed his body to mine. He's panting, ganoon din ako. I gently stroke his back habang parang wala pa sya sa sarili.

"I love you, Deuce.." I whispered.

Wala akong inaasahan. Kahit alam kong naririnig nya ako, I don't want him to answer just because of this. Pero hinigpitan ni Deuce ang yakap nya sa akin at hinalikan ang noo ko.

Umayos ng pagkakahiga si Deuce sa gilid ko ng makabawi na sya ng lakas, nilagay nya ang kanyang kamay sa aking mga bewang at masuyong hinalikan ang buhok ko.

"Ayaw mo ba akong magmahal ng iba?" Tanong nya.

Humarap ako sa kanyang dibdib bago ako tumango. Napangiti sya.

"Selosa ka pa din." Sabi nya.

Kailan ba hindi? Lahat naman ng nagmamahal makakaramdam ng selos.

Humigpit ang yakap nya sa akin, "Do you promise that you will not leave me again, Rae?"

"If I leave, will you find me?" Tanong ko pabalik imbes na sagutin ang kanyang tanong.

Napasinghap si Deuce, nilingon ko sya at nakita ko muli ang madidilim nyang mga mata.

"Kung umalis ka, choice mo yon Rae. Lahat ng ginagawa ng tao, it's because they choose it. Magpahinga ka na." Kinabahan ako sa malamig na pagkakasabi non ni Deuce. Sumiksik ako sa kanya pero hindi na sya gumalaw. Nahimbing ako dahil na din sa pagod.

Nagising ako na wala na si Deuce. Madali lang naman hanapin kung nandito pa sya, sumilip ako sa kusina pero naiwan lang doon ang pagkain na niluto nya. Wala akong pasok ngayon kaya siguro hindi na nya ako inintay.

I ate everything he prepared for me, naghanda din ako ng makakain ko sa tanghali.

I texted Ysobelle ng makapagpahinga ako. Agad naman syang tumawag.

"Hi Ate, I miss you." Napangiti ako, miss na miss ko na din ang kapatid ko.

"Kamusta ka na? Umiinom ka ba ng gamot on time?"

Tumahimik ang kabilang linya. "Ysobelle." Untag ko sa kanya, I heard a deep sigh on the other line.

"Naubos na kasi ang inialarm ni Tres sa phone ko kaya minsan nakakalimutan ko." Pag-aamin nya.

"Ysobelle, hindi mo dapat iniaasa kay Tres ang kalusugan mo. Kapag wala na ba sya, iitigil mo na din ang pag-aalaga sa sarili mo? Do you live for him?" Pangungunsensya ko.

"Naku, hindi Ate! Nakakalimutan ko lang po. Syempre, I live for you. Gusto pa kitang samahan hanggang sa pagtanda mo. Di ba mag-aalaga pa ako ng maraming pamangkin mula sayo?" Inosente nyang tanong. Napakagat ako ng labi.

I don't have the capability to be a mother, but I have to fight. Kung ako ang rason ng kapatid ko para mabuhay, dapat ganoon din ako.

Binaba ko na ang tawag ko ng malungkot. Para akong naghahanap ng kasagutan sa sarili kung ano ba ang dapat kong gawin. Do I need to tell them?

Nahulog ako sa malalim na pag-iisip at nagising ako sa pagbeep ng cellphone ko.

Deuce: I'll meet you in Centaurus Hotel, 7PM.

Napakunot ang noo ko. Bakit bigla bigla naman yata? Tumingin ako sa orasan at alas sais na. Wala na akong panahon para sumagot ng text nya kaya naghanda na ako para umalis. Siguro isang dinner yon. Naghalungkat ako ng pinakamaayos na damit sa cabinet at nakita ko ang poweder blue na dress na mataas ng kaunti sa tuhod. Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin at mabilisang naglagay ng kaunting makeup at kinulot ang dulo ng buhok. Pati ang mga pasa ko ay pinasadahan ko din ng concealer.

Napangiti ako ng magustuhan ko na ang ayos ko sa salamin. Kinuha ko ang maliit na sling bag sa lamesa at umalis na. Pumila ako sa MRT kahit siksikan dahil rush hour. Nabubunggo ako at medyo iniinda ko ang pagkiskis sa balat ko, ayokong matanggal ang makeup na nilagay ko sa mga pasa ko. Tiyak na mag-aalala si Deuce.

7:15 nang dumating ako sa Centaurus, kinuha ko ang cellphone ko para itext sana si Deuce kaya lang nakita ko agad si Tatiana na nakangiting sinalubong ako.

"Frenny! Sa wakas dinalaw mo ako!" Humahalakhak na sabi nya sabay yakap sa akin.

I pat her back at gumanti din ng yakap.

"Nakita mo si Deuce?" Tanong ko. Unti unting napawi ang ngiti ni Tatiana at nagtataka ang mga matang tiningnan ako.

"O-oo, pero---"

Hindi ko na inintay ang susunod nya pang sasabihin, late na ako. Naglakad ako para hanapin si Deuce sa restaurant ng makaramdam ako ng mahigpit na hawak sa braso ko. Nakita ko si Tatiana na sinusundan ako.

"Nandito sya pero may kasama syang iba." Malungkot na sabi ni Tatiana.

Umiling ako, malinaw na itinext ako ni Deuce at pinapunta nya ako. Baka nagkakamali lang si Tatiana. May awa sa matang tiningnan ako ng kaibigan ko.

"Isa sa mga function hall ang ipinasara ng pamilya ni Deuce para sa Birthday ni Una Montemayor. Nakita ko ang matandang Montemayor at ang mga kapatid nya. Pati ata mga Tito at Tita nya. Nandito sila lahat at dumating si Deuce, sinalubong nya ang isang babae na maganda. K-kagaya nga ang mata mo, kulay gray din. Di ko nga alam kung contact lens ba ang kanya, pero yung sayo di ba, tunay yan Frenny?" Kinakabahan na pangkakalma sa akin ni Tatiana. Wala akong naramdaman. I need to see Deuce to confirm.

Pinasadahan ko ng tingin ang hotel at nakita ko ang taga F&B  na may malalaking tray na bitbit patungo sa isang function hall. Sumunod ako sa kanilang likod at inantay na mabuksan nila ang pintuan. Agad kong nakita ang mukha ni Attorney Hades Montemayor, nakatingin sya sa isang babaeng nakaitim at tumatawa sya, ito ang parehas na babae na kasama ni Deuce noon. Yung nag-alok na gamutin ang sugat ko.

Puno ng halakhak ang buong kwarto habang ang babaeng tinitingnan nila sa gitna ay napapatawa. Sa gilid, nakita ko naman si Deuce na tumatawa din at halos maiyak pa.

He seemed so happy. Hindi sya naging ganyan sa akin kahit noon pa. Hindi kasi ako magaling magpatawa.

Nakaramdam agad ako ng panibugho at panliliit.

"I like you, Clover. Napasagot mo na ba sya Deuce?" Nakatawang tanong ng isang may edad na babae. My heart crumpled. Gusto kong marinig ang sagot ni Deuce pero sumara na ang pinto.

Clover pala ang pangalan nya. Sya pala ang pinagtutuunan ng pansin ni Deuce.

"Raeven—" Nakatayo sa likod ko si Tatiana at inakbayan nya ako.

Nanginig ang balikat ko habang inaalo ako ni Tatiana.

"Magpahangin muna tayo." Bulong nya sa akin.

Hinayaan ko si Tatiana na hawakan ang kamay ko at dalhin sa pinakamataas na bahagi ng hotel. Doon ko binuhos ang lahat ng hinagpis.

He likes her.

Madali syang magustuhan dahil nakapagpapasaya sya pero ako, mahirap akong magustuhan dahil puro sakit lang ang dala ko. Hindi ako madaling unawain. I am nothing but a wrecked ship!

"Ang lahat ng tao doon, bukod sa Tatay nya na inayawan ako, hindi ko pa kilala. Hindi ko nakilala ang pamilya nya sa loob ng ilang taon na naging kami ni Deuce." Puno ng pait na sabi ko. Pinahid ko ang isang luha na pumatak.

"Raeven, wag kang ganyan. Nagse-self pity ka na naman." Suway sa akin ni Tatiana. Hinangin ang buhok ko at sumaboy iyon, suminghot ako at kinagat ang labi pero hindi ko mapigilan ang pag-iyak.

"Hindi kasi ako perpekto hindi ba? Walang dapat ipagmalaki sa akin. I cannot please his family. Hindi ko kayang makapagpasaya ng ganoon."

Inayos ni Tatiana ang buhok ko.

"Eh frenny, iba iba naman ang uri ng tao. Mayroong introvert, mayroong extrovert. Syempre madaling umangat ang mga extrovert dahil hindi sila mahihiyain pero hindi ibig sabihin kailangan mo silang gayahin. Madali kang mahalin kahit hindi ka ganoon dahil espesyal ka. Maganda ka, napakabait mo pa. Matagal na nga akong nagdududa kung re-encarnation mo ba si Tandang Sora eh!"

"Kung mabait ako, bakit ako nasasaktan?" Humihikbing tanong ko. Mayroon bang mabait na mahirap mahalin at mayroon din bang madali?

Will loving a person ends up in just being fun? Doon ka sa nakakapagpatawa sayo ng literal?

"Eh kasi nga mabait ka, ang mga mababait, madalas inaabuso."

Suminghap ako.

"Iwan mo muna ako.."

"Huh! Ayoko nga! Baka mamaya tumalon ka diyan tapos syempre ako ang mumultuhin mo kasi ako ang bestfriend mo!" Nanlalaki ang mga mata ni Tatiana.

"Hindi ako magpapakamatay. I am clinging to my life, Tat. Marami akong dahilan para mabuhay." Nakangiti kong sabi sa kabila ng pag-iyak.

"Good. O sya, bababa muna ako, basta magpapaalam ka kapag uuwi ka na ha. Alam mo kung saan ako pupuntahan." Tumango ako at pinanood ko si Tatiana na maglakad papalayo sa akin. Tumayo ako sa pinakasulok ng rooftop at pinagmasdan ang mga ilaw na unti unting parang nagiging bituin sa lupa. Even the busy streets caused by the traffic is really alive. Magandang panoorin ang liwanag sa gitna ng kadiliman.

Nakarinig ako ng pagtunog ng chime sa di kalayuan kaya inilagay ko ang sarili ko sa mas madilim na parte para walang makakita ng sobra sobrang pag-iyak ko.

"My family likes you." Pinagmasdan ko si Deuce na nakapamulsa, halo halong sakit ang dumampi sa akin pero hindi ako makakilos sa kinatatayuan ko.

"Gusto ko din sila. You are my least favorite among your family. Lahat sila ay normal, talagang may lumalabas na factory defect sa isang population noh?" Said Clover, napangiti ako. She's like a ray of sunshine, kahit ang umiiyak ay nakakaya nyang patawanin.

Deuce laughed heartily. Ang tawa na matagal ko nang pinapangarap na marinig muli.

"I am the best version" Pagmamalaki ni Deuce. Pinagmasdan ko si Deuce kung paano pakatitigan si Clover na walang kamalay malay na nakatingin naman sa malayo. I was reminded of myself sa paraan ng pagtingin na yon ni Deuce. I always look at Deuce like that, sumusulyap ako tuwing hindi sya nakatingin.

"Clover..."

Napapikit ako sa paraan ng pagtawag ni Deuce sa pangalan ng ibang babae. It's very familiar. Ganoon sya tumawag ng pangalang tuwing----

"I like you.." Deuce said. I covered my mouth right away. Ayaw kong gumawa ng ingay mula sa pagtulo ng luha nang sunod sunod.

Clover grinned as if she heard a joke.

"Sus, sino ba namang hindi? Like lang? Hindi ba love? I am a very lovable person!" Nakatawang sabi nya.

She is. Ngayon naiintindihan ko na kung bakit talo ako ng babaeng ito.

"Pwede ding ganon, pwede ding love.." Sagot ni Deuce. Nanghina ang mga tuhod ko, napakapit ako sa railings na bakal. I can feel the shivers down my spine, pati na din ang pag-guho ng mumunting pag-asa sa akin. We made love last night!

"W-wait, seryoso ba yan?" Clover asked, she blinked many times at halatang nagulat.

"Dead serious, Clover." Namamaos ang boses ni Deuve sa pagsabi non.

With that, I died.

"T-teka, I am married Deuce.."

"You know I can do something about that.."

"I have a son—"

"Kaibigan ko si Pareng Avery." Deuce smiled dreamily. Sa paraan ng pagpipilit nya sa kanyang sarili, namatay na sa akin ang pag-asa, , parang kandila na pinatayan ng ilaw sa pamamagitan ng tubig, it cannot be possibly lit up again.

"D-deuce.." Ang dapat na pagsinghap ay naging pagtawag ng kanyang pangalan. Parehas na napalingon si Clover at Deuce sa direksyon ko.

"Raeven, what are you doing here?" Nagtatakang tanong nya.

Kinuha ko ang cellphone ko para hanapin ang mensahe nyang pinapunta nya ako dito kanina. Nanginginig ang kamay ko ng buksan ang pangalan nya sa inbox. Kasunod pala ng mensahe nyang pagpapapunta sa akin dito ay isang pagbawi.

Deuce: Sorry Rae, wrong send. I'll come home late.

Nanghina ako ng husto.

"Ang daya mo, Deuce!" Yun na lang ang tangi kong nakayang sabihin at buong lakas akong lumayo kahit alam kong nakuha ko na ang hatol ng buhay ko.

I live for him, and he's killing me in his hands right now.