̶L̶u̶x̶-̶V̶i̶t̶a̶e̶,̶ ̶2̶4̶7̶4 Lux-Vitae, 4862
̶D̶a̶g̶ ̶4̶7̶4̶,̶ ̶v̶r̶i̶e̶s̶s̶e̶i̶z̶o̶e̶n Dag 470
̶L̶u̶v̶-̶J̶u̶b̶e̶l̶i̶z Orebos

Voorzichtig dep ik met een nat doekje over het gezicht van Suvae. Ze heeft het van alle drie het zwaarst te verduren gehad. Ze slaapt nu al twee hele dagen, de rest werd gisteren alweer wakker. De laatste klap in de loods en de reis hiernaartoe hebben ze wel even uitgeschakeld. Ik hoop dat het voor Suvae in ieder geval niet te veel is en ze weer bijkomt, waarna ze nog steeds haar oude zelf is. Ik heb werkelijk geen idee of dit alles iets kan aantasten in de hersenen.

"Is er al iets veranderd?" De zachte, bezorgde stem van Justio galmt door de kale ruimte heen. Ik schud mijn hoofd, terwijl ik wat nieuwe zweetdruppels van haar voorhoofd weghaal.

"Hoe gaat het met Jovell?"

Justio laat zich voorzichtig naast mij op de grond zakken. "Die probeert zichzelf niet op te eten van angst en tegelijkertijd leest ze alle boeken om meer te weten te komen over deze tijd."

Ik laat mijn hoofd achterover tegen de muur aanvallen en laat een diepe zucht ontsnappen. "Het is zo ongelooflijk fout gegaan. En ik wilde alleen maar praten, gaat die er met de Ysovel vandoor samen met jou. Het had zo fout kunnen gaan in onze tijd. Al helemaal toen jullie voor het eerst weer terugkwamen en een spoor voor de goden achterlieten. Alle goden, heb je gezien hoe ze hier stonden? Ik dacht werkelijk dat ze tot stof zouden vergaan."
"Ik weet het," zucht Justio. "Misschien was het ook een stom idee om nog twee mensen hierbij te betrekken, maar ik was in paniek en ik dacht dat dit misschien zou werken. Alleen als ik haar staat nu zie, krijg ik meer en meer het gevoel dat ik het nooit had mogen doen. Ze hebben de hele procedure niet eens doorlopen."

"Het is niet jouw schuld. Ze zijn vrijwillig met je meegegaan nadat je de gevaren hebt uitgelegd en ik denk dat ik hetzelfde had gedaan. Ook al had ik je nog zo gezegd dat je mij hier moest achterlaten en zelf verder moest leven."

Een kleine glimlach vormt zich op Justio's gezicht. "En dan proberen die Wilde in het gareel te houden in mijn tijd? Ik dacht het niet."

Al mijn spieren verstijven bij het horen van die naam. "Is die weer mee teruggekomen? Of?"

"Ik heb werkelijk geen idee. Ik herinner me echt niets meer na die witte lichtflits, we waren in één keer hier. Misschien heeft die Wilde ons wel in de Ysovel gelegd, of ik heb het zelf gedaan of één van de meiden. Ik weet het echt niet. Alleen nog dat hij voor ons vocht tegen de goden met een magie die ik nog nooit eerder heb gezien. Niemand heeft magie van licht en bliksem, behalve de goden."

"Zo zie je maar weer dat dit een hele andere tijd is, met hele andere magie gebruikers. Al moet ik zeggen dat deze magie nooit echt gebruikelijk is geweest."

Terwijl Justio het doekje opnieuw koud maakt in de kleine waterbron, die in de hoek van deze stenen ruimte is ontstaan, laat ik mijn blik op Suvae's gezicht hangen. Ze ziet er zo onbezorgd uit. Zou ze weten waar ze is als ze wakker wordt? Wat er allemaal is gebeurd?

"Ik had gewoon zo graag gehoopt dat die niet voor mij was weggerend. Dat het makkelijker was dan een hele achtervolging inzetten. Dat die mijn vragen wilde beantwoorden en gewoon... ik weet niet, dat die gewoon blij was? Maar dat is echt teveel gevraagd, niet?"

"Misschien, ik snap je gedachtegang wel, daar niet van, maar het zou mij ook eng lijken als de persoon die ik net nog bewusteloos tegen een boom zag liggen ineens voor mij staat. Ik denk dat iedereen in paniek zou wegrennen."

"Maar wat moet ik nu doen? Wachten tot die bij mij langskomt?"

Justio haalt zijn schouders op. "Nooit de hoop opgeven. Iets wat onmogelijk lijkt, is vaak helemaal niet onmogelijk. Ik ben er zeker van dat jij met wat moeite in contact kan komen met de persoon die je heeft betoverd."

"Ik ben niet betoverd."

Justio kijkt mij met een ben-je-nu-serieus-blik aan en ik laat mijn hoofd weer tegen de muur aanleunen. "Ik heb die spreuk zelf gehoord. Het was net alsof die een vloek over je uitsprak, maar dan op een goede manier? Bestaan er goede vloeken?"

Een zachte lach valt over mijn lippen. "Ik denk het niet. Weet je, ik ben niet eens het bangst voor wat het nu precies is, een betovering of een vloek of wat dan ook. Maar meer dat die het straks plotseling verbreekt en ik nooit kan vragen waarom ik de persoon was die het kreeg. Dat is mijn grootste angst, niet eens de goden."