Weer eens een kort verhaaltje ;) Dit was een schoolopdracht. De opdracht was: kies een sprookje uit en maak van dit sprookje een andere versie. Dat heb ik dus gedaan. Dit is dus GEEN THRILLER! Dit verhaal is een uitzondering. Ook lijkt deze versie niet echt op de originele versie van het sprookje, ik heb het totaal anders gemaakt :D Maar iedereen die het gelezen heeft vond het goed, dus ik dacht laat ik het bij dit verhaal zetten ;)

Enjoy!

----------------------------------------------------------------------

Iedereen weet met welke drie woorden dit sprookje zal beginnen. Er was eens, ja juist, er was eens een arme vader, Bregt, met twee dochters. Ilham en Zuzanna. Hun vader was ernstig ziek en ze waren te arm om voor de medicijnen te betalen. Op een zonnige dag was het zo erg dat hij nog amper kon bewegen. Daar lag hij dan, in zijn sterfbed.

Bregt wilde de twee dochters apart spreken. Ilham was de eerste die zijn kamer binnen geroepen werd. 'Je weet dat het niet meer lang zal duren voordat ik sterf,' zei zijn stem krakerig. Hij kreeg een hevige hoestbui en Ilham kreeg tranen in haar ogen. Ze had haar moeder al op erge jonge leeftijd verloren, en nu lag haar vader ook al op sterven. Ze pakte zijn grote, bevende hand vast en keek hem aan vol bezorgdheid. Zijn bruine ogen keken dof, en de levendige glans die altijd in zijn ogen te vinden was, was verdwenen. 'Ik hoop dat je goed op je jongere zus Zuzanna zult letten, ze zal jou net zo hard nodig hebben als jij haar nodig hebt.'

De tranen liepen nu als watervalletjes over haar wangen. Zijn bevende hand ging moeizaam naar haar wang om de tranen af te vegen. 'Huil niet, mijn kind, maar lach. Lach en denk aan al onze goede herinneringen.'

Er verscheen een droevige maar welgemeende glimlach op haar gezicht.

'Ik wil je wat geven.' Ilham haar ogen lichten op, wat zou het zijn?

'Het ligt verstopt in de schuif met sokken.' Nieuwsgierig zette ze stappen richting de kleerkast en deed de schuif met versleten sokken in open.

Nadat ze er even in gerommeld had vond ze een zwarte zijden doosje. 'Open het,' beval hij.

Ilham opende verbaasd haar mond toen ze zag wat erin lag. Een gouden ketting in de vorm van een hart, omringd met diamanten, lag te pronken in het doosje. Ze zag dat het hartje open gemaakt kon worden, daarin was langs de ene kant een foto van Bregt en langs de andere kant de foto van haar moeder. 'Het is niet van echt goud en de diamanten zijn ook nep. Maar dit is nog van je moeder geweest.'

Ze omklemde de ketting en sloot even haar ogen. Ze probeerde herinneringen van haar naar boven te brengen. Haar moeder was al gestorven toen Ilham net zes was geworden. De herinneringen werden vager met de jaren. Maar wat ze nooit zal vergeten was dat ze van haar moeder hield.

Ilham deed de ketting aan en bekeek haar even in de kleine spiegel die aan de muur hing. 'Bedankt pap,' zei ze dankbaar.

'Roep nu je zus Zuzanna naar binnen.'

Waarna Zuzanna naar binnen werd geroepen.

Zij kreeg slechts zijn kat.

'Wat ben ik nu met dit stomme beest? Ik haat katten,' zei ze zwaar teleurgesteld.

Ze was duidelijk niet blij met wat ze kreeg. De kat keek haar enkel aan met een schuine kop en miauwde.

Bregt begon ineens erg te hoesten, zo erg dat hij bloed ophoestte. Zuzanna wist niet wat ze moest doen, en keek toe hoe haar vader zijn laatste adem uitblies.

Er gebeurde iets. Iets wonderbaarlijks. Iets ongewoons. 'Wel, beste Zuzanna, ik haat mensen. Dus dan staan we toch ergens gelijk,' zei de kat.

Haar mond viel verbaasd open. 'Je-je kan praten?'

'Ja, dat hoor je goed. En je kijkt zo verbaasd? Je kunt toch ook praten?'

'Maar jij bent een kat!'

'Ja inderdaad, nog iets dat je heel goed hebt opgemerkt,' zei de kat sarcastisch.

Toen Zuzanna hem bleef aankijken met open mond, verklaarde hij waarom hij kon praten.

'Bregt en ik hadden een hele hechte band. Hij was al mijn baasje sinds ik een kitten was. Je moeder was jaloers op onze hechte band en deed een spreuk over ons. Als hij dood gaat, zal ik ook dood gaan. Maar er was iets mis gelopen tijdens de spreuk, ze gebruikte zwarte magie. En dat was heel gevaarlijk. Door deze spreuk was je moeder gestorven. De spreuk had zich tegen haar gekeerd. Blijkbaar had ik nu de power gekregen om te praten. Daar was ik blij om, dat gemiauw begon me irritant in de oren te klinken. Het was dan ook zo eentonig.'

Zuzanna schudde ongelovig haar hoofd. En toen begon het tot haar door te dringen. Haar moeder was een heks!

'Ja inderdaad. Een slechte heks dan nog wel,' zei de kat alsof hij haar gedachten kon lezen.

'Huh? Hoe wist je dat ik daaraan dacht?'

'Ik weet het niet, ik hoorde het je denken,' zei hij. 

De kat kon dus niet alleen praten maar ook gedachten lezen!

Ook viel het Zuzanna op dat hij nu op twee poten stond in de plaats van op vier, zoals een gewone kat dat doet. 'Wat handig dat ik nu op twee poten kan lopen! Ik hou wel van de nieuwe ik. Kan je misschien wat schoenen voor me vinden?'

Nog steeds versteld bij de gedachten dat haar moeder een heks was liepen ze naar de hele kleine stoffige zolder.

Daar stond het vol met rommel. De kat sprong er bovenop en snuffelde wat in het rond. Zuzanna stond daar met de handen in haar versleten broek, toe te kijken. 'Ik heb wat gevonden!' riep de kat na een tijdje en hij haalde tevreden twee paar laarzen uit een doos. Hij deed ze aan. 'Ze passen perfect, ze zitten goed.'

Ze kon het niet opbrengen net zo enthousiast te klinken toen ze zei: 'Wat leuk.'

Hoe zou je zelf zijn als je vader dood is en je ontdekt had dat je moeder dood was gegaan door zwarte magie?

'Ik zou wel eens even willen wandelen met deze prachtige laarzen. Zullen we een wandeling maken?'

'Oké.'

En zo wandelde ze zij aan zij door het dorp.

'Wat is eigenlijk je naam?'

'Noem mij maar de gelaarsde kat. Ja, dat klinkt goed,' knikte de kat voldaan.

Opeens knorde Zuzanna haar maag hard. 'Je hebt honger, hoe lang is het geleden dat je wat hebt gegeten?' vroeg de gelaarsde kat.

'Gisterenavond heb ik voor de laatste keer wat gegeten. Ik heb het geld niet om eten te kopen.'

'Wie zegt dat je geld nodig hebt?' Zuzanna keek hem weer vragend aan. En opeens was hij weg. Zuzanna keek wild weg om zich heen. Waar was hij nou? En opeens stond hij weer voor haar, met een zak brood en een mand vol fruit. 'Hoe deed je dat?!' riep ze verbluft.

'Met deze laarzen, blijkbaar zijn ze ook betoverd door je moeder. Ik kan er heel snel mee rennen.'

'Nice,' zei ze en likte langs haar lippen. Vol verlangen keek ze naar het eten dat de kat haar overhandigde. Hebberig pakte ze het aan en begon ze er gulzig van te eten. Wat smaakte dit lekker!

Ze kon best ook nog wat bewaren voor haar zus Ilham.

'Het is precies lekker?'

'Een pratende kat!' riep een dorpeling opeens geschrokken uit. Daarna gingen de ogen van de dorpeling opeens naar Zuzanna. 'Jij hebt deze kat betoverd, je bent een heks!'

'Helemaal niet!' riep ze. In de tijd van het middeleeuwen verbrandden ze heksen op de brandstapel. Zuzanna begon al bang te worden. 'Vang de heks!' riep de dorpeling nu heel luid, zodat iedereen het kon horen. 'Ren!' schreeuwde de gelaarsde kat en weer was hij weg. Sneller dan het licht. Zuzanna begon ook te rennen, maar al snel haalden de wachters haar in en vingen haar. Hoe vaak ze ook bleef herhalen dat ze geen heks was, ze geloofden haar niet. En zo werd ze gevangen genomen en naar de brandstapel gebracht. De kat rende terug naar de kleine woning waar Zuzanna en Ilham woonden. Ilham zat buiten op een klein bankje. Ze keek naar de foto van haar moeder en vader.

De gelaarsde kat rende naar haar toe. 'De ketting!' schreeuwde hij. Ilham keek vol ontzag naar de kat. Hij kon praten? De kat legde haar heel het verhaal uit. Van A tot Z.

Ilham had even tijd nodig om dit te verwerken, maar die tijd hadden ze niet.

'De ketting is magisch! Het kan je moeder terug tot leven wekken.'

'Hoe weet je dat?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Dat vertelt ze me net. Haar stem klinkt door mijn gedachten. Ze zit in mijn hoofd en vertelt me deze dingen. Snel, doe de ketting uit.'

Ilham deed wat de kat haar opgedragen had. Ze gaf de ketting aan hem.

Hij opende het hartje en prutste daar de foto van haar moeder uit. Want achter die foto lag een briefje in met een spreuk op. 'Ze zegt nu tegen me dat je deze spreuk moet voorlezen. Want blijkbaar ben jij ook een heks. Je hebt het van haar geërfd.' Is zij ook al een heks? Haar verbazing nam alsmaar toe.

Met trillende handen pakte ze het briefje aan van de kat. Hiermee zal ze haar moeder terug zien.

Ze kneep haar ogen verward samen toen ze de vreemde taal las. 'Moet ik dit echt voorlezen? Weet je zeker dat dit zal helpen?'

'Alleen als je je goed concentreert wanneer je de spreuk voorleest.'

Ilham sloot haar ogen en las de woorden voor. 'Ubrika Simala Simoor inoma sigon!' De foto van haar moeder, die de kat nog steeds vast hield, vloog de lucht in. Er verscheen een lichtflits waardoor ze even hun ogen moesten dichtknijpen. Toen kwam er een rookwolk en haar moeder verscheen.

'Mam!' schreeuwde Ilham en omhelsde haar moeder.

Ze knuffelde haar terug en zei ontroerd: 'Mijn kleine meisje is groot geworden.'

'Kunnen jullie het kleffe gedoe voor later bewaren en Zuzanna gaan redden?' verstoorde de kat de aangrijpende gebeurtenis. 'Ilham, ik heb jouw hulp nodig om Zuzanna te redden,' zei ze.

Ilham knikte.

'Oké.'

En zo gingen ze met zijn drieën naar Zuzanna. Net op het moment dat ze de brandstapel aan gingen steken, verscheen de kat. Hij leidde de dorpelingen af terwijl Ilham en de moeder samen een spreuk zeiden, waardoor het geheugen van elke dorpeling werd gewist. Daarna spraken ze nog een spreuk waardoor de tijd een uur bleef stil staan. Daardoor kregen ze de tijd om Zuzanna los te maken en weg te vluchten naar een dorp zonder discriminatie. Een dorp waar heksen wel waren toegelaten.

En zo ga ik ook het sprookje laten eindigen. Met twee zeer originele woorden: happy end.