– Jak możesz tak mówić? – warczy, krzyczy, nie wiem – Przecież wiesz, że je kocham, ale inaczej niż... – kręgi głową – To nie tak powinno wyglądać – warczy – Znowu to się dzieje.

– Myślę, że cię nie znam. Nie masz nawet odwagi przyznać się do nałogu! Dlaczego mi nie powiedziałeś?!

– Bo nie chciałem, żebyś widziała mnie...

– jestem taka zagubiona. może ja cię naprawdę nie znam, może kocham osobę, którą jesteś w mojej głowie. Często to robicie? Często tak leżycie i udajecie rodzinę?

– My nic nie udajemy! Jesteśmy rodziną! – krzyczy – To, że tego nie rozumiesz...

– Leżycie tu, jak brat z siostrą?

– Dokładnie tak!

– Jesteś alkoholikiem? – pytam, a odpowiada mi cisza – Odpowiedz mi, do cholery!

– Skąd o tym wiesz?

– Rozmawiałam z twoją rodziną. – wiem, jak tego nienawidzi – Powiedzieli mi wiele rzeczy, o których ty nie miałeś odwagi!

– I mimo to mnie kochasz? – mam ochotę wrzeszczeć, przeklinać, nazwać go głupim, ale nie robię tego.

– Oczywiście, że cię kocham! Jestem zła, ale cię kocham! Nie mogę uwierzyć, że znowu zacząłeś pić, ale cię kocham! Cały czas testujesz moją miłość, a ja cię kocham! Chcesz zniszczyć naszą relacje, tak jak zniszczyłeś ją ze swoją rodziną?!

– Nie wiesz, o czym mówisz!

– Przestań to wszystko wypierać! Przyjmij na siebie winę za coś prawdziwego, a nie obwiniaj się o coś, na co nie miałeś wpływu!

Luke wyciąga mnie z pokoju Marii i prowadzi do swojego. Zatrzaskuje za mną drzwi.

– Jesteś alkoholikiem? – wrzeszczę po raz kolejny.

– Tak! Jestem alkoholikiem! I znowu piję!

Tym razem nie mogę nie wybuchnąć płaczem.

W każdej minucie czuję, jak spadam, co raz niżej.

– Jak mogłeś wrócić do picia? – osuwam się na ziemie – Dlaczego tak nienawidzisz życia? Dlaczego tak nienawidzisz mnie... pomyślałeś, co to zrobi mi?!?

– Już to słyszałem! Rodzice reagowali tak samo.

– Na to się umiera, Luke! To choroba! To uzależnienie! Boże, Luke! Jak możesz to sobie robić?! Możesz skończyć, jak swój przyjaciel i być tak samo samolubny, jak on... tego właśnie chcesz?! Stracić okazje na miłość, na patrzenie, jak Callie dojrzewa?! Jak możesz być tak samo samolubny, jak on?! Skończyłam z pobłażaniem ci i unikaniem drażliwych tematów.

– Pobłażałaś mi?! Co to w ogóle, , znaczy?!

– Kocham cię, dlaczego to za mało!?! – zaczyna brakować mi sił – Dlaczego ci na mnie nie zależy? Kim ja właściwie dla ciebie jestem?

– – kuca przy mnie i kładzie dłonie na moich kolanach – Nigdy nie chciałem...

– Przestań! Przestań gadać i zacznij działać! – wrzeszczę – Jestem tutaj! Płaczę przez ciebie! Dla ciebie, a ty dalej nie myślisz o mnie....

– Zrobiłbym dla ciebie wszystko.

– Więc przestań pić, zacznij kochać życie, pogódź się z rodziną, ciesz się tym, że jesteśmy razem. A może ty nie chcesz ze mną być? Daj mi, jakiekolwiek odpowiedzi.

Bierze moje policzki w dłonie, ociera moje łzy.

– Chcę z tobą być, tak bardzo chcę... – opiera czoło o moje czoło – Po prostu jestem nałogowcem, to mi pomaga.

– Nie! To nie pomaga! To wszystko niszczy! – krzyczę – Nie możesz mówić, och to po prostu się stało! Byłeś na odwyku, nie piłeś tyle czasu, życie nie może cię przerastać w ten sposób! – wrzeszczę mu w twarz – Kocham cię!

– Ja... nie wiem, co.

– Zawsze nie wiesz, co!

– Czy ty masz dosyć? – pyta cicho.

– Chcę przy tobie być, chcę być przy tobie zawsze. Chcę z tobą się wspinać, chcę ci pomóc, ale ty musisz tego chcieć.

– Ja...

– Powiedz coś, cokolwiek.

– Jestem taki nieszczęśliwy – opiera czoło o moje kolano – Gdy mi zależy wszystko jest trudniejsze, a zależy mi na tobie tak bardzo, do chuja.

– Więc walcz dla mnie. Walczmy dla siebie.

– Myślałem, że alkohol mi pomoże, że będę szczęśliwszy, ale tylko unieszczęśliwiłem ciebie i nie przejmowałem się tym, nie chcę być dla ciebie takim mężczyzną, ale to trudne.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś?

– Bo ty jesteś idealna, a ja tylko chciałem być taki dla ciebie i po drodze znienawidziłem tego siebie.

– Luke – nie mogę go do siebie nie przytulić, ściskam go tak mocno, jakby miał mi uciec przez palce.

– Przy Marii nie muszę udawać, że jestem kimś lepszym – mówi w końcu – Jednak nie kocham jej w ten sposób, co ty kochasz mnie.

Kocha wszystkich poza mną.

Dlaczego mnie nie kocha?

– Jesteś za dobra, żeby nieść ciężar miłości kogoś takiego, jak ja.

– Kocham cię, a ty masz tak samo prawo kochać mnie – a wtedy mówię coś, czego nie spodziewałam się powiedzieć nawet za milion lat – Kochaj mnie, walcz dla mnie.

Bierze moją twarz w dłonie, opiera swoje czoło o moje.

– Dobrze, dobrze – nie mam odwagi prosić go, żeby powiedział te słowa.

To musi mi wystarczy na te chwile, a jednocześnie nie zamierzam na tym poprzestać. Gdy go całuję, badam smak jego ust, wyczuwając alkohol, zapamiętując ten zapach, identyfikując się z nim, zadbać, żeby to się nie powtórzyło.