Zasnąłem.

Nie zdarzyło mi się to.... nigdy?

Po raz pierwszy od dwóch lat nie miałem pieprzonych koszmarów.

– Sypiasz w pracy? – to jej ojciec – Co robiłeś w nocy? – na jego twarzy pojawia się obrzydzenie – Nie odpowiadaj, nie chcę wiedzieć. Zdajesz sobie sprawę, że ona nie chce być nastoletnią matką?

– Naprawdę sądzi pan, że tak mnie zmęczył seks?

Zniesmaczenie na jego twarzy się powiększa.

– Jesteś pracowitym dzieciakiem, ale nie rozumiem, co moja córka lubi w twoim zachowaniu, gdy ty bez zastanowienia mówisz do mnie takie rzeczy.

Nagle mi, , głupio.

– Przepraszam – nie wiem, kiedy powiedziałem te słowa do kogoś dorosłego, a już na pewno do ojca czy matki. Matka w ogóle do mnie nie dzwoni, a brat nie chce do mnie zaglądać, żebym przypadkiem nie kazał mu zostać z Callie.

– Mam nadzieję, że się wyspałeś i dzisiaj to dokończysz.

– Oczywiście – mówię. Jest już przy drzwiach, gdy go wołam – Staram się być dla niej dobry, proszę mi uwierzyć.

Przygląda mi się, jakby oceniał mój ubiór i moje widocznie zmęczone oczy. Nigdy nie byłem taki potulny, jak pieprzony baranek.

– Wierzę, Luke – bardziej wygląda, jakby mnie żałował, nienawidzę, , tego.

Może dlatego, gdy wychodzi, pod wpływem zmęczenia wyciągam telefon i dzwonię do ojca, który oczywiście nie odbiera.

– Cześć, tato – jestem żałosny – Dzwonię, żeby cię przeprosić – mówię ciszej niż zamierzałem – Nie chciałem cię uderzyć, przepraszam. Ojciec mojej dziewczyny dał mi prace i chyba jest ze mnie zadowolony, to znaczy na tyle ile można być zadowolonym z kogoś takiego, jak ja – prycham – No więc, to chyba tyle i... przepraszam, tato. Kocham cię, tato.

Nim się orientuję, rzucam pieprzonym telefonem o biurko. Chowam twarz w dłoniach i krzyczę. Muszę zapalić. Zostawiam te prace i wychodzę przed budynek, żeby chociaż na chwile przestać czuć się, jak gówno, ale gdy kolejni ludzie wchodzą do budynku i są tak bardzo różni ode mnie.

To nie musi tak być.

Mogę być od nich inny, ale na ich poziomie.

Dam radę.

Gaszę papierosa i wracam do biura.

Gdy tylko do niego wchodzę, mój telefon dzwoni.

Pieprzony ojciec.

Tylko odbieram.

Już nie mam odwagi się odezwać.

– Luke? – ściskam telefon zbyt mocno – Znowu piłeś?

Wybucham śmiechem.

Oczywiście, że to wszystko, co o mnie myśli.

– Może właśnie to powinienem zrobić, skoro to wszystko, co o mnie myślisz! – rozłączam się, a on dzwoni ponownie.

Jestem dalej tak zmęczony, że jestem bliski łez, ale wiem, że nie mogę stąd wyjść, bo już nie będę miał do czego wrócić.

Dlatego z trzęsącymi się dłońmi i łzami w oczach, wracam do pracy, starając się nie myśleć o tym, czego nie mogę naprawić.

A gdy kilka godzin później mój telefon dzwoni znowu...

– Luke? Gdzie jesteś? Czekam na ciebie. Stało się coś?

Rozglądam się dookoła, ale nikogo już tu nie ma, a ja dalej mam trzy godziny straty.

– Mary Jane, przepraszam – to chyba moje nowe ulubione słowo – Jestem po uszy w papierach i przepraszam nawet nie wiem, która jest godzina.

– Luke...

– Nie mogę stąd wyjść za nim nie skończę.

– Ale Luke. – w jej głosie słyszę coś dziwnego.

– Poradzisz sobie? Przepraszam, ja...

– O której będziesz?

– Nie wiem. Możesz spać u mnie, a ja będę, jak będę, okej. Powiedz, że będziesz spać u mnie...

– Dobrze, będę. Kocham cię – mówi.

– Mary Jane, naprawdę, przepraszam.

– Hej! Przestań! Jest w porządku! Każdemu może się zdarzyć. Będę na ciebie czekać, nie śpiesz się.

Wychodzę z gabinetu w poszukiwaniu czegoś do jedzenia, bo chyba nie jadłem też cały pierdolony dzień, ale w szafkach mają alkohol? Czy to nie wbrew polityce firmy?

Rozglądam się dookoła, jakby ktoś miał mnie przyłapać i zabieram butelkę.

Potrzebuję tego cholernego alkoholu.

Już po pierwszym łyku jest mi lepiej, czuję dawno zapomnianą euforię i te dziwną energię... alkohol mnie napędza zamiast usypiać.

Alkohol przez długi czas sprawiał, że żyję i teraz to uczucie wraca.

Przy kolejnym łyku uciekają niechciane myśli, a butelka obok mnie pomaga mi w pracy.