Powrót do domu jest dziwny.

Jestem zbyt przerażony nową codziennością, żebym był w stanie chociaż myśleć o tym, co może się wydarzyć.

Zostawiłem Mary Jane pod jej pokojem i sam teraz stoję przed moim mieszkaniem. Graniczy z kampusem, ale jest cholernie duże. Ojciec nie rozumiał, dlaczego. Dlatego nie powiedziałem mu prawdy, a po prostu zrobiłem to, co chciał.

To, żeby one miały życie na dobrym poziomie jest ważniejsze niż kierunek moich studiów.

Nie muszą o tym wiedzieć.

Nikt do cholery nie musi tego wiedzieć.

Otwieram drzwi od mieszkania i kieruję się prosto do salonu, skąd słyszę ich śmiechy. Maria ma najpiękniejszy śmiech, jaki kiedykolwiek słyszałem i słyszę, że ich córka ma go po niej.

– Cześć – mówię.

– Cześć.

Siadam na puchatym dywanie obok nich.

– Powiesz mi, gdzie byłeś?

– Czuję takie ogromne wyrzuty sumienia za to, co się wtedy stało i że to ja tu jestem, że nie chcę ci rzucać moim szczęściem w twarz. To niesprawiedliwe, Maria. Moje życie nie jest proste, ale czuję, jakbym...

Maria przysuwa się do mnie i opiera głowę na moim ramieniu.

Oboje zaczynamy ronić łzy.

– Zrobię dla was wszystko, Maria. To musi wystarczyć, przepraszam.

– To więcej niż miałam tydzień temu.

Otulam ją ramieniem, chcąc mieć ją blisko, bo zwyczajnie sam tego potrzebuję.

– Zrobiłam obiad, zjesz?

– Gotujesz?

– Próbuję różnych rzeczy. Zostań z nią chwile, zaraz wrócę.

Patrzę na dziewczynkę, która nigdy nie pozna swojego taty, na dziewczynkę, która nie będzie miała szansy usłyszeć jego teorii o życiu, ani historii jego tatuaży.

Mała przygląda się mi równie uważnie, co ja jej.

Postanawiam ją rozbawić, pokazując jej moją pływającą złotą rybkę. Mała śmieje się, gdy poruszam palcem i wydaje przy tym dźwięki, jak bulgoczące bąbelki.

– Twój tata kochał syreny, może jesteś jedną z nich?

Łaskoczę jej małe stópki, a ona zaczyna chichotać.

– Tata nie... – mówi.

– Przepraszam, Callie. – Nigdy nie przestanę się obwiniać.

Mała swoją małą rączką dotyka mojego palca i ściska moją rybkę.

– Chciałabyś akwarium? Możemy kupić akwarium.

– Rybka. – Jej duże oczy łapią mnie za serce.

– Obejrzymy, gdzie jest Nemo, a potem możemy iść do oceanarium.

Wtedy Maria wraca do salonu.

– Nie musisz tu z nami siedzieć, wiesz?

– Nie było mnie tydzień. Nie zdążyłem dowiedzieć się, co lubi ta mała dziewczynka i teraz zdecydowanie chcę spędzić z wami czas i was poznać.

– Przyniosłam zupę. Dopiero uczę się.

– Zupa jest świetna, dzięki. – Stawiam ją obok siebie. – To jak? Co lubi ta kruszyna, która nie mówi za dużo tylko ni się przygląda?

Robię jeszcze raz pływającą rybkę i dostrzegam też uśmiech Marii.

– Gdzie jest Nemo będzie w porządku.

– No to włączaj, a ja zjem zupę. Chcesz trochę, Callie?

Mała na chwiejnych nóżkach wstaje i siada pomiędzy moimi nogami.

– To chyba znaczy, że tak.

– Tęskniłam za tobą, Luke. Nie przez ten tydzień, ale przez te dwa lata...

– Ja też za tobą tęskniłem. Jesteśmy jedynymi ludźmi, którzy mogą uczcić jego pamięć, dlatego za sobą tęsknimy i chcemy być blisko. Nie chcemy go zastępować, ale urzeczywistnić. Rozumiesz, co próbuję powiedzieć?

– Chyba tak.

– Nie chcę zastąpić jej taty, nigdy nim nie będę, ale mogę zrobić wszystko, żeby żyło wam się dobrze i żebyście miały komu ufać i na kim polegać. Czy to jest okej?

Kiwa głową.

– Oboje będziemy mieli wyrzuty sumienia, prawda?

Ja większe niż ona, ale ona zdaje sobie z tego sprawę.

Niedługo później wszyscy siedzimy na kanapie. Wyciągam dłoń na oparciu kanapy, gdy Callie wyciąga swoje nóżki, opierając główkę na poduszkę i nie odrywając oczu od ekranu telewizora.

– Jest piękna – szepczę do Marii. – I chyba podoba jej się Nemo.

Maria obraca się do mnie.

– Pokaż mi te złotą rybkę.

Wyciągam do niej dłoń, a ona łapie mnie za palec i zamyka oczy. Wiem, że właśnie sobie czegoś życzyła, wiem, że prawdopodobnie to coś, czego nie mogę spełnić. Pochylam się i całuję ją w czubek głowy. Maria przysuwa się do mnie i opiera głowę na mojej piersi.

– Nikt mnie nie przytulał od dnia, kiedy on zginął. Czy możesz...

Obejmuję ją ramieniem, jak najciaśniej do cholery mogę i trzymam przez cały film. Starając dać się jej, chociaż nutkę ciepła, które odeszło wraz z jego śmiercią.

– Jutro wybierzemy się do oceanarium, a w weekend pojedziemy nad jezioro.

— Nie musisz...

– Chcesz się nauczyć pływać, moja mała rybko? – To wychodzi samo z siebie.

Callie energicznie kiwa głową, zerka na mnie i na swoją mamę, po czym wraca wzrokiem do filmu.

– Widzisz, zostałaś przegłosowana. – Czochram jej włosy.

– Możemy obejrzeć coś jeszcze?

– Pewnie, możemy cały dzień tak siedzieć.

– Proszę.

Rozumiem, dlaczego.

Trzymam ją tak długo, jak tego potrzebuje.