Nigdy nie wyobrażałem sobie, że kiedykolwiek będę prosił ojca o cokolwiek, a jednak w przeciągu kilku dni, musiałem kilkukrotnie schować dumę do kieszeni. Straciłem na tym więcej niż bym chciał, a ojciec i brat byli z siebie bardziej zadowoleni, niż bym kiedykolwiek przypuszczał.

Uszczęśliwiłem moją rodzinę i to im do cholery wystarcza.

Nawet jeśli w jakiś sposób unieszczęśliwiłem siebie.

Gdy pukam do drzwi w pieprzonym pokoju hotelowym, zastanawiam się, dlaczego do cholery po prostu nie wróciła.

Ta dziewczyna to pieprzona zagadka, a ja jej na to pozwalam.

Gdy drzwi się otwierają.

Czuję, jakbym nie widział jej dłużej niż pieprzony tydzień.

– Dlaczego do cholery muszę spełniać twoje życzenia na drugim końcu świata?

– Moja złota rybka, moje miejsce do spełniania życzeń.

– Co się, do cholery wydarzyło?

– Gówno się zdarza, prawda? – Próbuje się uśmiechnąć, ale jej to nie wychodzi.

– Przeleciałem dla ciebie.

No i wybucha płaczem.

– Mam go, kurwa, zabić?

Podchodzi do mnie i przytula się do mnie.

– Nie chcę być już idealna, nie karz mi być idealną. – Teraz rozumiem, czemu zadzwoniła do mnie.

– Nie zamierzam cię niczego uczyć.

Kiwa głową.

– A chcesz spędzić ze mną trochę czasu tutaj?

– Czy to drugie życzenie?

Odsuwa się nieco, żeby spojrzeć mi w oczy.

– A czy moim drugim życzeniem może być, żeby moja złota rybka nie straciła swoich mocy?

Oburzam się.

– To oszustwo.

– Kto nam każe być uczciwymi?

– No proszę, tego się po tobie nie spodziewałem. – Rozbawienie tańczy w jego oczach.

– Z twoich ust wypada tyle brzydkich słów. – Opuszkami palców dotyka moich warg. – A zarazem brzmią prawdziwie, jak to robisz?

– Pieprzę zdanie innych ludzi.

– Nieźle mnie nawyzywałeś. Miałeś trochę racji.

– No co ty, nie powiesz – Ściskam jej policzek. – Nigdy nie byłem w Nowej Zelandii, zróbmy coś z tym.

– Wcale mi się tu nie podoba – mówi i marszczy nos. Tego jeszcze u niej nie widziałem.

– Zmieńmy to.

– Zabierzesz mnie na skrzydełka?

– Co do tego... – Podrapałem się po karku. – ty płacisz. Spłukałem się płacąc za bilet.

– Och. – Nigdy nie zapytała, skąd mam pieniądze. Powiedziała, że zapłaci, ale ja nie chciałem się zgodzić.

– Oddam ci...

Uderzam swoim czołem o jej, rozpraszając jej uwagę.

– Jestem złotą rybką. – Zasysam policzki. – Tylko cię sprawdzam. Ubierz się – Mały klaps w jej słodki pośladek. – Idziemy szukać skrzydełek.

Ignoruję zmęczenie, poprzez absurdalnie długi spacer z lotniska. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Miałem czas po drodze przemyśleć to gówno i zadzwonić do Marii, która przyjęła moją pomoc. Jeszcze mamy dużo do obgadania, ale Mary Jane przerwała to budowanie pieprzonego gniazdka.

– Nie wierzę, że tu jesteś – szepcze, gdy się ode mnie odsuwa. – Szczególnie po ostatnim.

– Ta, też jestem zaskoczony. W szczególności, że powiedziałem ci, że nie będę siedział i czekał, aż on będzie zajęty.

Mary Jane stoi do mnie tyłem i wzrusza ramionami.

– Ty nie mówisz mi wszystkiego, ja też nie muszę. Nie myśl, że coś ci się należy, bo przeleciałeś cały świat do mnie.

– Właściwie...

– Złota rybka nie chce nic w zamian.

– To dobrze, że nią w rzeczywistości nie jestem.

Rzuca mi spojrzenie, przez które zdecydowanie mogłaby roztopić trochę lodu.

– Skończyłaś z nim? – pytam w końcu.

– A co chcesz zająć jego miejsce?

– Byłbym lepszy na jego pierdolonym miejscu.

– Tak naprawdę to nie było jego miejsce, a może moje, nie wiem, do cholery.

Czy kiedykolwiek któreś z nas da jasne odpowiedzi?

– Cholera? – mówię.

– Raczej pieprzona cholera.

– Jebana cholera – poprawiam ją.

– Chodź tu i mnie pocałuj.

– Już myślałem, że nie poprosisz, kurwa.

Obraca się do mnie, jakby w zwolnionym tempie, a ja dopadam jej usta. Moje ręce giną w jej włosach, jej usta przyciskają się do moich z tak wielką siłą, że jestem pewien, że zostawi siniaki.

Desperacja.

A może tęsknota.

A może cholera wie co.

Odpowiadam równie zażarcie, ciesząc się uczuciem jej ust na moich.

Mary Jane staje na palcach, żeby być jeszcze bliżej. Zaplata ręce wokół mojej szyi, ściska w dłoniach włosy na moim karku. Łapię ją w talii, przyciągam bliżej.

Pożeramy się.

Nie oczekiwałem tego, nie wiem, czego oczekiwałem po przyjeździe tutaj. Na pewno nie tego i takiej szybkiej reakcji z mojej strony.

Mary Jane dyszy w moje usta, próbując złapać oddech, pozwalam jej na to, przenosząc się z pocałunkami na jej szyje. Jej ciepły oddech drażni moją skórę.

– Chyba cię potrzebuję – szepcze. – To źle, prawda?

Całuję ją, jeszcze raz pokazując jej, jak bardzo to źle, że mogę skraść jej oddech.

Potrzebuje mnie.

Ktoś potrzebuje mnie.

Może jeszcze nie jestem stracony.

Może uratuję obie te dziewczyny, a ktoś po drodze uratuje i mnie.