Luke wyjął tonę owoców z lodówki. Oboje byliśmy zdziwieni, gdy okazało się, że Josh to wszystko ma. Jednak szybko przestaliśmy przejmować się jego bratem i rozpoczęliśmy prace nad naszymi goframi. Ja robię syrop, bo on uważa, że jest lepszy w cieście. Chociaż do syropu także wtyka swój nos.

– Dodaj trochę winogron.

Krzywię się.

— Tutaj masz truskawki, mango, trochę banana i winogrono? Czy to nie najobrzydliwsza rzecz na świecie?

– Zaufaj mi.

Wzrusza ramionami i dodaję nieco winogron. Trudno jest zrobić syrop, bez zrobienia hałasu, dlatego, gdy dodaję cukru, a Luke dodaje jego drugie tyle, podaje mi blender.

– Obudzimy wszystkich – mówię.

– Pieprzyć to. – Tak, tego właśnie mogłam się spodziewać.

– Na twoją odpowiedzialność. – Wymachuję palcem w jego stronę. – Ale zjem te gofry, czy twój brat mnie stąd wyrzuci, czy nie.

– Pieprzyć mojego brata. – Wymachuje palcem w moją stronę, tak jak ja przed chwilą w jego. – Ty nie będziesz tego robić. Nigdy.

– Myślałam, że powiedziałeś.

– Mam ci to przeliterować? – Jego dłoń ściska mój policzek. – Żadnego pieprzenia mojego brata, .

– A kogoś innego?

– No tak, wcale nie jesteś moja, co? Co najwyżej pieprzenie bogatego sukinsyna, który wyjechał do Nowej Zelandii i cię tu zostawił.

– To jego praca – mówię.

– Widać, że nie doceniasz uczucia, jakim jest miłość. To największy problem cholernych bogaczy.

– To co tu ze mną robisz?

– A ty co robisz tu ze mną?

Jakbyśmy nie mieli na to wpływu.

Jakbyśmy nie potrafili powiedzieć po prostu ‚stop'.

Jakbyśmy udawali, że nie wiemy, jak bardzo możemy siebie zniszczyć.

– Jestem w rzeczywistości bardzo terytorialny, bo niewiele pragnę dla samego siebie. – Ściska mocniej mój policzek. – Cóż, skoro nie mogę całości, to potrzebuję chociaż części. – Jego kciuk pieści moje usta, zaznaczając o co mu chodzi. – Bardzo, kurwa, terytorialny.

Ledwo oddycham.

Nie potrafię wydusić z siebie słowa.

Nie wiedziałabym, co mam mu powiedzieć.

– Ja chyba nie rozumiem.

– Uwierz mi, że ja tez jeszcze do tego nie doszedłem.

Włącza blender, który jest niesamowicie głośny i ignoruje śpiącego brata. Opieram głowę na jego ramieniu, przytulając się do jego bicepsa.

Nie powinnam.

Jednak nikt chyba lepiej nie rozumie mojego wewnętrznego sporu z tym, co dobre, a co złe, z tym, co zmieni mnie w oczach świata, nie tylko w jego. Jego zdanie tak naprawdę się nie liczy, nie jest kimś czyjś głos pokona cały świat. Nie jest silny, w sposób, który obchodzi świat.

Go nie obchodzi świat.

Mnie obchodzi za bardzo.

– Przestań myśleć – mówi ponad dźwiękami blendera.

– Co tu się dzieje? — Obracam głowę w kierunku męskiego głośny. Josh jest ubrany w bawełniane spodnie i gładką koszulkę.

– Robimy gofry na śniadanie, brachu.

– O czwartej nad ranem?

– Przynajmniej to nie godzina duchów. – Zdecydowanie nie mają dobrych relacji. – Chcesz zjeść trochę gofrów z przepisu Chrisa?

– Wyłącz to. Chcemy spać. — No tak on nie jest tu sam. – Zrobisz je o przyzwoitej godzinie i zjemy wszyscy razem.

– Jestem głodny teraz, do cholery. Sam kazałeś mi jeść.

– Jesteś naćpany? Mary Jane, jest naćpany?

– To moja wina. – Nie wiem, dlaczego się wtrącam. – To ja byłam głodna i miałam ochotę na gofry. Przepraszam. Luke robi to dla mnie.

– Przestań – mówi Luke.

– Przepraszam, Josh. Tak mi głupio.

Jego brat patrzy na mnie, jakby nie mógł uwierzyć, że tu jestem. Ocenia mój strój i pewnie się zastanawia, czy tutaj spałam.

– Już przestajemy.

Dalej na mnie patrzy.

– Już wystarczy, nic się nie stało. Myślałem, że jest szalony. Cieszę się, że Luke spotyka się z kimś takim, jak ty. Róbcie te gofry i możecie coś nam zostawić.

– Na pewno, Josh. – Uśmiecham się do niego, a on pomimo zaspanego wyglądu odwzajemnia uśmiech.

– Pieprz się. – Słowa mu nie wystarczają. Bierze pieprzoną miskę z ciastem i rzuca nią w Josha. Jednak jego brat się odsuwa, misja rozbija się o ścianę.

– Co ty robisz?!

– Nienawidzę tego, że jesteś moim bratem! Nienawidzę cię! Tak samo, jak ty nienawidzisz mnie! Nie jestem wystarczająco dobry, co ? Ale z nią jestem? Może ona mnie naprowadzi na pieprzoną właściwą drogę?! – Bierze blender i rozbija go o ziemie. – Pieprz się! Nie jestem pijany, naćpany, jestem tylko sobą!

– Dlaczego zawsze musisz się zachowywać z takim brakiem szacunku?! – krzyczy Josh. – Dlaczego niszczysz moje rzeczy?! Dlaczego nie możesz być dobrym bratem i posłuchać swojej dziewczyny?!

Luke wybucha gorzkim śmiechem.

– Dlaczego ja nie jestem wystarczająco dobry? – wrzeszczy na niego.

– Bo jesteś kawałkiem gówna, Luke. Zobacz, co sobie zrobiłeś. Dlaczego w końcu tego nie zrozumiesz? Zniszczyłeś naszą rodzinne!

– To wy zniszczyliście mnie! – wrzeszczy. – Chciałem zrobić pieprzone gofry, ale nie jestem na to dostatecznie dobry, co?

– Jest środek pieprzonej nocy! – krzyczy Josh.

– Gdybyś był dobrym bratem, nie spałbyś ze mną, pomagałbyś mi sobie z tym poradzić, robiąc głupie gofry!

– A co by było, gdybyś to ty w końcu był dobrym bratem?

– Nigdy nie będę dostatecznie dobry na to miano. – Luke podchodzi do Josha. – Wychodzimy, Mary Jane.

– Musisz to posprzątać – mówi mu brat. – Nie zostawisz mi tego. Wystarczająco dużo razy sprzątałem już twoje gówno.

A wtedy Luke robi coś czego nikt się nie spodziewał.

Pluje Joshowi w twarz.

Kim właściwie jest Luke Ainsworth i jego rodzina?