Po cichu wkradamy się do mieszkania jego brata. Nigdy mi nie powiedział, dlaczego ma problemy ze snem, ale wiążę to z utratą jego przyjaciela. Nie wypytywałam o to. Wolę zaczekać.

– Robimy śniadanie? – Łapie mnie za rękę i ciągnie w głąb mieszkania. Nie jestem tu pierwszy raz, trafię do kuchni, ale mu najwidoczniej nie podoba się ten pomysł.

– W środku nocy?

– Na dachu możemy zobaczyć wschód i coś zjeść.

To najwyższy budynek na kampusie. Znajduje się w nim kilkupiętrowa biblioteka, a na samej górze, jest właśnie to mieszkanie, które jest ogromne. Nie wiedziałam, że cokolwiek znajduje się na dachu, ale do momentu, gdy go poznałam nie wiedziałam nawet, że ktoś tu mieszka.

– Chcesz mnie zrzucić z góry?

– A kogo bym wtedy całował? – Gdzieś w tym wszystkim łapie moją szczękę i daje mi buziaka.

Tak, to zdecydowanie nie ten rodzaj pocałunków, do których u niego przywykłam.

– Prawdziwy z ciebie romantyk.

– Łamacz serc. – Kolejny buziak. – Zobaczmy, co mój braciszek ma w lodówce. – Czuję, że nie utożsamia się z tym miejscem, może z żadnym.

– Jesteś dla mnie niezdrowy.

Luke tylko się uśmiecha.

– Masz ochotę na coś niezdrowego? Gofry z toną słodkiego gówna?

– Nie jem takich rzeczy, Luke.

– Nie spotykasz się też z takimi facetami, jak ja.

– O jedno szaleństwo za dużo.

Luke wykonuje kolejne w postaci posadzenia mnie na blacie.

– Nie mów, że nigdy tego nie robiłaś. – Chyba w tej chwili miałabym zbyt dużo takich rzeczy.

– Siedzenie na cudzych blatach nie jest wysoko na liście moich priorytetów.

– Pewnie też nigdy nie robiłaś ciasta na gofry, co? Panna bogata, która nigdy nie gotowała?

– Skąd wiesz, że jestem bogata?

– Bo jesteś wszystkim przed, czym do cholery uciekam.

Dlaczego nie może być bardziej oczywisty? W kółko rzuca we mnie szyfrem.

– Za to mogę zjeść gofra.

– Jak cholera, więcej niż jednego.

Wyszczerzam usta w uśmiechu, a on robi to samo.

To raczej on inicjuje wszystko, co nas dotyczy. Dlatego gdy nasze spojrzenia się krzyżują, a ja ciągnę go za koszulkę, zmuszając, zachęcając, żeby się do mnie przysunął, widzę w jego oczach zaskoczenie. Nie odrywamy od siebie wzroku, gdy się do mnie zbliża. W tej dobrze urządzonej kuchni, która nie na w sobie nic, co sugerowałoby, że znajduje się na kampusie przysuwa się do mnie, póki nie rozstawia moich nóg i nie staje pomiędzy nimi. Zaciskam kolana na jego biodrach, a on kładzie dłonie na moich udach.

– Bliżej – szepczę.

– Musiałbym być, kurwa, nagi, żeby być bliżej.

Zaplatam ręce wokół jego talii, przyciągając go bliżej. Opieram głowę o jego pierś, a on niezręcznie kładzie dłonie na mojej głowie, delikatnie mnie po niej gładząc.

– Znienawidzisz mnie – szepczę. – Ja czasem siebie nienawidzę.

– Myślę, że nikogo nie mogę nienawidzić bardziej, niż samego siebie.

Unoszę głowę, żeby na niego spojrzeć. Jego dłonie ściskają moje policzki.

– Raz, dwa, trzy, uciekaj.

Z jakiegoś powodu nie potrafię.

Opiera swoje czoło o moje, zaciskam dłonie na jego koszulce. Czuję się krucha i przerażona, bo wiem, że cały świat zgadza się z tym, żebym uciekała, ale ja nie potrafię.

Kręcę głową, chcąc przekonać samą siebie, on kręci głową razem ze mną, ocierając się nosem o mój nos.

On chyba też ma delikatną stronę.

– Gofry. – Całuje mnie w czoło i się odsuwa. Przyciągam go bliżej. Nie mam odwagi powiedzieć więcej, ale on to wie, bo daje mi serie buziaków w czoło. – Przyjmujesz wyzwanie kto zrobi lepsze ciasto?

– A może moglibyśmy współpracować?

– Lubisz współpracę? – pyta, chyba znając odpowiedzieć.

– Chcę ci pomóc, bo to ty nie umiesz zrobić ciasta. – Odpycham go od siebie.

– Ja? Robiłem ciasto cholernie wiele razy z Chrisem i Marią.

– Chcesz o tym pogadać?

– Uczcijmy jego pamięć najlepszymi goframi na świecie.

Nie znałam Chrisa, ale wydaje mi się, że ten mężczyzna jest wszystkim, co Luke uważał za swoje prawdziwe życie.

– Co jeszcze robił dobrego?

Luke się uśmiecha.

– Miał taki przepis na kurewsko dobry przepis na syrop do naleśników. Nie jestem pewien, czy powtórzę jego smak. – Coś zmienia się w wyrazie jego twarzy, jakby kryło się za tym jeszcze więcej.

– Możemy stworzyć własny.

– Czy to twoje życzenie?

Opieram brodę o jego bark.

Kręcę głową.

– Dobrze. Zróbmy własny pieprzony syrop.

– Owocowy?

– Z dużą ilością czekolady? – odmrukuje.

– Jest środek nocy!

– Mary Jane. – Pochyla się do mojego ucha. – Zawsze jest pora na czekoladę i seks. – Całuje mnie w ucho i odsuwa od siebie. – Skoro nie mogę mieć obu na raz.

– Mmmm, kocham czekoladę.

To go rozbawia.

Tak długo czekałam za Nathanem, żeby mój pierwszy raz był wyjątkowy, idealny, godny zapamiętania, a teraz już nie wiem.

Dlaczego, gdy czekasz za czymś idealnym spotyka cię takie gówno?

– Za dużo myślisz – mówi Luke. – Z czego chcesz ten syrop?

Jak tak nagle po prostu mogę zadowalać się czymś, co różni się wszystkim od tego, co chciałam?