Wait

I make padyak pa a couple of times para lang maging aware siya na naiinis ako sa kanya. He's so full of his self. Hindi ko na siya muling pang nilingon and stayed focus sa pag walk out. But in th middle of my paglalakad ay bigla akong napahinto when I realize na I don't know where to go.

Ate Laura and Kuya Driver is nowhere to be found. I know naman a little sa places here sa Sta. Maria, makaka-uwi naman ako mag-isa, but it will take a couple of days pa siguro.

"Ano? Walk out pa..." pang-aasar ni Jacobus sa akin.

Nagulat na lang ako na he's here na agad sa likuran ko. It's possible naman because he's matangkad and malalaki ang hakbang ng mga matatangkad because ang legs nila ay long.

"I can go home alone..." sabi ko sa kanya. Though even ako ay unsure about it.

Bumalik nanaman ang pagiging masungit mode ng face niya. Hindi na siya naka smile kagaya kanina. Tumaas ang makapal niyang eyebrows na lalong nagpasungit sa kanya.

"Sige, kaya mo naman pala e," he said and he's bound to abandone me kaya nagsalita na ako.

Ang mataas na pride won't get you anywhere good. I need to surrender.

"Ok, suko na me...I can't go home alone," pag-amin ko sa kanya.

His face remains emotionless. Super sungkit naman talaga neto, daig pa niya ang naka-botox. Bawal mag smile o magpakita ng kahit anong emotion. He thinks ata na pag nag-smile siya ay magbabayad siya ng malaking multa.

Inirapan niya ako and looked away in a very suplado way, ang magkabilang hands niya ay nasa loob ng kanyang pockets. Medyo naka tilt din ang neck ko because he's mas matangkad kesa sa akin.

"Pwede kitang ihatid sa inyo. Pero magpapalipad pa ako ng saranggola, kung gusto mong ihatid kita...maghintay ka," he said and tinalikuran ako.

"How many lipad until your done?" tanong ko habang sinasabayan ko siya ng lakad pabalik sa field.

He didn't even bother to look down while I'm talking to him, super sungit and walang manners naman this Jacobus. If may kumakausap sayo you should look at them.

"Basta," tipid na sagot niya sa akin. Mas naging double pa ang speed ng kanyang palalakad.

"Wait for me..."

As usual hindi niya ako pinakinggan. He needs to clean na talaga ang kanyang ears.

Bumalik kami kung nasaan ang mga friends niya. They're busy pa din sa kani-kanilang mga saranggola. Umupo si Jacobus sa malaking root ng tree, humanap ako ng malapit na mauupuan and nakakita naman ako agad eventhough medyo dirty 'yon.

Lumingon siya sa aking gawi, but hindi sa akin mismo. Nilingon niya ang hawak kong ice cream. Hindi ko na 'yon napansin because I'm too pre-occupied na sa kaninang scene ng pagwa-walk out ko.

"Hindi mo pa ba kakainin 'yan?" he asked.

Marahan akong umiling. Though yummy 'yon at naka-ilang dila na din ako sa ice cream ay wala na akong gana na kainin pa siya. There's so many memories na.

"May bad memories na kasi ang yummy ice cream na 'to. It supposed to be the reason kung bakit ako magiging batang prisoner," sabi ko kay Jacobus.

Kahit ang isang professional painter hindi kayang ma-paint ang mukha niya dahil sa pagiging masungit niya.

"Tsk. Dami mong alam," masungit na sabi niya na may kasama pang pag-irap.

I was shocked ng kuhanin niya ang ice cream sa hands ko. He took a bite without any hesitation.

"But my laway is all over there," giit ko.

Pero parang wala siyang narinig. Instead, pina-ngaralan pa niya ako na it's masama daw magsayang ng pagkain. I know naman ang bagay na 'yon, may tama naman siya.

"Where did you get pala ang bail for my kaso?" tanong ko sa kanya.

"Wala ka na don. At pwede ba, kumakati na ang tenga ko sa pagsasalita mo," iritated na suway niya sa akin.

"What's wrong with my pananalita?"

"Ang arte," maiksing sagot niya sa akin but it comes with a lot of hurtful feelings.

"I'm sorry. It's just that...it's my nakasanayan," paumanhin ko sa kanya. 

Hindi na nagsalita pa si Jacobus, he looks irritated pa din dahil sa maraming reasons because of me. Wala pa ngang halos ilang hours kaming magkasama ay stress na stress na siya sa akin.

Mabilis niyang nakain ang ice cream na puno ng laway ko, but he don't mind naman daw. Kasi nga importante ang perang pinambili doon.

After a couple of minutes ng kanyang pagpapahiga ay tumayo na din siya para i-ready ang kanyang saranggola. Nag stick ang pwet ko sa pagkakaupo kung nasaan ako. I don't want to meddle again with the things he do at baka kung ano nanamang kapalpakan ang magawa ko.

I don't want to be someone's panira ng araw. Or ma-call out na isa akong istorbo just because I want to try things na bago sa akin.

"Magpapalipad na si Jacobus," anunsyo ng kanyang kaibigan na akala mo here comes the king of saranggolas.

Tumulis ang nguso ko. Pwede nga siguro because he is so mahangin. I remember ulit tuloy ang sinabi niya sa akin kanina na I have a crush on him daw, he is so makapal naman to conclude and feel agad that way.

"Pasubukin natin si Gianneri na magpalipad," one of his friends suggested kaya naman kaagad na nagliwanag ang face ko.

Syempre I want to try it din.

"Wag na, papakawalan lang niyan ang mga saranggola..." Jacobus said na para bang he knew agad na 'yun nga ang mangyayari.

Imbes na ilaban pa ang karapatan ko ay tipid akong tumango and accept it. Na baka nga tama siya, mabibitawan ko lang ang saranggola nila at magiging istorbo nanaman ako sa kanila.

"Hindi naman siguro." dagdag pa nila.

The initiation is there, but the action is missing.

Nilaro ko na lang ang dulo ng laylayan ng dress ko. I feel like hindi talaga ako belong dito. Na pinipilit ko lang ang sarili ko to be with them kahit hindi naman talaga nila ako gusto.

In the middle ng pagpapalipad niya ng saranggola ay napansin ko ang paglingon niya sa akin.

"Gusto mong subukan?" tanong niya sa akin.

"Can I?" tanong ko kaagad without any arte and hesitation.

Tumikhim siya at siya mismo ang lumapit sa gawi ko habang hawak pa din ang tali ng kanyang saranggolang lumilipad sa ere.

"Tumayo ka, higpitan mo ang hawak. Pag yan nabitawan mo...ikaw ipapalit ko diyan," pananakot pa niya sa akin.

"But hindi ko kayang mag fly like a saranggola," giit ko sa kanya.

Nag-lipbite siya, or naglapat ang lips niya na para bang he's getting enough already. Hindi ko din mabasa ang binibigay niya sa aking mga reactions. Basta ang knows ko lang ay palagi siyang galit...sa akin.

I stand beside him, dahan dahan niyang ipinahawak sa akin ang dulo ng tali. Malakas ang hangin kaya naman nanlalaban ang saranggola niya.

Dahil sa pagpapahawak niya sa akin ng tali ay nahahawakan din niya ang hands ko, and his friends find it something na para bang it's an issue.

"Uy, holding hands sila..." pang-aasar nila.

Nagpa-apekto ako and was about to let go ang paghawak ng tali but pinagalitan ako ni Jacobus.

"Wag mo silang pansinin. Mag-focus ka," he said pa kaya naman sinunod ko siya kaagad.

Nag-enjoy ako sa pagpapalipad ng saranggola. For me, it's like an achievement na. Hindi naman namin 'yon nagagawa sa Manila. It's so fulfilling pala pag napapalipad mo ang saranggola. Knowing na ilang takbo pa ang ginagawa para makapag-adjust 'yon and sumabay sa wind.

"Sa amin na tayo mag mirienda," announcement ni Jacobus para sa lahat.

Nilingon ko silang magkakaibigan, nilingon ko din ang car namin. Nakabalik na sina Ate Laura at Kuya Driver sa kung saan man sila nagpunta.

I saw ang pagsunod ng mata ni Jacobus sa kung saan ako tumitingin. I don't want to be feelingera naman and assume na invited din ako for mirienda sa house nila. Pupunta lang ako doon and sasama sa kanila unless he told me so.

"Ipagpapaalam kita," sabi niya sa akin and tumakbo kaagad siya papunta kina Ate Laura.

My jaw literally jump because of that. My heart is so full dahil kasama ako sa mga invited na mag mirienda sa kanila. It's not my first time to be there but it's the little things that matters talaga, like being included and invited.

Being considered matters so much to me.

 Walking distance lang daw ang house nila Jacobus doon sa field. They said pa na may short cut but ang layo naman ng nilakad namin. Hindi na lang ako nagsalita because I don't have karapatan naman na magreklamo. And ang saya nilang kasama sa paglalakad, they're laughing sa mga kung anong bagay bagay.

"Gianneri," nakangiting salubong sa akin ni Tita Ericka.

She welcome naman everyone but after that ay nilapitan pa niya ako kaya naman I kissed her cheeks.

"Good afternoon, Tita Ericka."

She smiled at me sweetly and inaya niya ako sa kanilang garden kung saan may lamesa and upuan. It was built there para gawing pahingahan, may mga trees din kasi and malilim. Masarap mag-picnic doon.

"Kumakain ka ba ng mga ganito?" tanong ni Tita sa akin tungkol sa mirienda na pini-prepare niya for us.

Pinasadahan ko ng tingin ang buong lamesa. Maraming different kinds of street foods doon. A ball squid, a fishballs, a cheese wrapped, and many more.

"Syempre. Bakit naman hindi siya kakain niya?" sabat ni Jacobus.

Jacobus niyo sabatero hindi naman kinakausap.

"Jacobus..." tawag sa kanya ni Tita Ericka.

Inirapan niya lang ako na para bang hindi nanaman siya natutuwa because it feels like may special treatment nanaman for me.

I was hated even before because of a special treatment issue sa school. I don't asked naman for that, hindi ko naman din gusto 'yon. I want everyone to be treated pantay all the time.

I'm just a normal bata din naman.

"Yes po, Tita. I'm eyeing na nga po the cheese wrapped with pink dip," sabi ko kay Tita Ericka.

I saw her naguguluhang face like there's something wrong sa sinabi ko.

"Anong pink di ka diyan?" masungit nanaman na sabat ni Jacobus.

Why kaya 'to nakikinig sa usapan namin ni Tita Ericka, hindi naman siya kasali.

"Cheestick 'yan, sawsaw mo sa ketchup and mayonaise," pagtatama niya sa akin.

But he's not right all the time.

"Wala namang stick ah, it's wrapped with a non sticky wrapper," pangaral ko din sa kanya.

"Kala mo talaga..." inis na sabi niya. Hanggang doon na lang ang nasabi niya because wala na siyang masabi. Wala na siyang malalaban sa akin.

"Just focus na lang diyan sa waffle balls mo," sabi ko sa kinakain niyang bilog na orange.

Narinig ko ang tawa ni Tita Ericka.

Napahilamos na lang ng kamay niya sa Jacobus sa face niya. Hindi na niya kinakaya. Bata pa lang stress na siya.

"Uminom ka na muna," natatawang sabi ni Tita Ericka sa akin.

She prepare pa my drinks. I saw na enjoy na enjoy ang mga friends ni Jacobus sa pagkain. Familiar ang drinks na 'yon sa akin. Naka-inom na ako non before sa Manila. I remember pa nga na steamed japanese siomai and partner non. I barely remember the name of the beverages. Nasa dulo ng dila ko.

"Here, tikman mo muna," sabi ni Tita Ericka sa akin.

This time kahit busy ang mga friends niya ay nakikinig na din sila sa paguusap namin. It's a black drink with a sago and a floating green colored jelly. Saan kaya made ang green floating substance na 'yon?

I sipped ng konti and smiled kay Tita Ericka to show na nagustuhan ko.

"Ang yummy ng sago't halaman niyo po," I proudly say pa kasi na remember ko na.

One of Jacobus friends burst to laugh kaya naman na-ibuga niya ang iniinom niya.

"Kadiri ka!" natatawang suway ng iba pa nilang friends sa kanya.

Maybe the green floating substance ay organic at gawa sa halaman kaya ganoon ang name ng drinks na 'yon.

 Nagpaalam si Tita Ericka na papasok muna sa loob ng house nila. Kumain na din ako kasama ang iba, tahimik na lang akong kumain at hindi na pinangalanan pa ang mga pagkaing 'yon.

"Dapat may sariling saranggola si Gianneri para mas matuto siya," suggestion ng isa.

Tumango ako. He's right.

Pero napahinto ang pagtango ko when I saw kung paano sinusundan ni Jacobus ang ginagawa ko.

"Tango-tango ka diyan."

"Gusto mo Gianneri igawa kita?" tanong ng isa niyang lalaking friend.

Marahan akong tumango. "You'll do it for me?" na amazed na tanong ko sa kanya.

"Oo naman, madali lang naman 'yon," sagot niya sa akin.

Bago pa man ako makapag-thank you ay sumabat nanaman si Jacobus.

"Paano siya matututo kung igagawa mo? Siya dapat ang gumawa ng sarili niyang saranggola."

"I don't know how..." giit ko. He is so epal naman talaga.

Inirapan niya kaming lahat.

"Gagawa tayo," he said pa na mas nagustuhan ko.

Nagpaalam na ang mga friends niya na uuwi na. I stayed there pa with Jacobus dahil gagawa kami ng sariling kong saranggola.

"Pero baka late ako pumunta bukas sa field ha. Kasi we're gonna visit sa house ng cousins ko," sabi ko kay Jacobus na seryoso sa kanyang ginagawa.

"Sinong nagtatanong?"

Natawa ako because of his pagiging piloposo.

"No one. But I want you to know lang..." sagot ko pa.

"At bakit?"

"Share ko lang. Baka kasi you'll look for me bukas...late nga ako magpupunta."

"Hindi kita hahanapin. Feeling mo," masungit pa na laban niya.

"Feeling ko you'll look for me," laban ko. Hindi ako magpapatalo.

Tumikhim siya, sumimangot, and tumalim ang tingin sa ginawa.

"Sige, late na din ako pupunta..."

"Really? You'll gonna wait for me?" namamanghang tanong ko.

"Hindi. Ayoko lang na pinaghihintay mo ako ng matagal..."

(Maria_CarCat)