Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Counting the days to see you (III)

17 de abril de 1980.                                                                    11 Parks view , Victoria Park, Macclesfield.

Querida Annik,

Mientras te escribo estoy escuchando la banda sonora de la película Apocalypse Now. Recuerdo haberte comentado en otra carta anterior que fui al cine a verla. The Doors, como sabes es uno de mis grupos favoritos, y Jim Morrison es una leyenda.

He estado tan tenso estos días que la única forma de escribir es esta: con música de fondo.

De esa forma, aunque haya algún que otro pensamiento gritándome a grandes voces todavía, es más fácil dejar fluir mi guerra interna, y volcarla sobre el papel.

Siento no haberte llamado desde lo del hospital, pero he estado en casa de Bernard y estaba tan preocupado por mí que no me ha dejado coger el teléfono por si llamaba Debbie. Creen que lo mejor es estar alejado de ti un tiempo mientras me recupero de la sobredosis.

Creen que me vendrá bien el tiempo sin ti para pensar mejor las cosas, y cavilar cómo voy a proceder después.

Barney ha sido genial estos días. Se ha volcado tanto en mí que probó conmigo una sesión de hipnosis.

Oír mis pensamientos en la grabadora fue como volver a despertar después de un salto en el tiempo.

Bernard apagó la grabadora y dijo: Creo que es suficiente por hoy. Debes descansar.

Ahora estoy quedándome en casa de mis padres. No quiero abusar de su cariño demasiado tiempo, pero me aterra volver a casa para encontrarme con Debbie.

No sé a dónde más ir, se me están acabando las opciones, Annik.

Quedan dos días para vernos en Derby. He reservado  una habitación para los dos.

El pensar en poder abrazarte es lo único que me calma. He pensado que después de quedarnos en el hotel podemos quedarnos un día o dos con Rob.

Sé que no te agradó mucho la última vez que estuvimos pero Rob es un gran amigo, no solo mío, sino de los dos, y sé que va a cubrirme el tiempo que estemos allí, y no le dirá nada a Debbie.

No quiero imaginarme tu mueca compungida cuando llegues a esta línea de la carta. Por favor, dime que intentarás sonreír cuando la leas como si estuvieras leyéndola delante de mí.

Sé lo que estás pensando justo ahora, pero tienes que creerme. Yo también estoy cansado de esconderme, cariño.

Aún así estoy haciendo un sacrificio para intentar ir en la dirección que me parece correcta: estar contigo.

Sé que no es ningún acto de heroicidad, pero por él me están acribillando a balas, y lo más triste de eso es que queriendo o no me las lanzan los que dicen ser mis mejores amigos. Incluso, Debbie, juega en la parte contraria del tablero. Un acto de rebelión merecido, sin embargo, pues creo que la empiezo a dañar con mis espinas.

No quiero dañar a nadie, solo quiero ir en la dirección correcta, siendo fiel a mí mismo, no quedarme existiendo en una realidad vacua, pero a los demás solo parece importarle que sigas el mismo camino que ellos, sin pensar en tus verdaderos deseos o lo que verdaderamente te llena. Siento que la gente que me rodea se está aprovechando de mi inestabilidad anímica y mental para decirme cómo solucionar mis problemas personales.

Se supone que debiera agradecérselo, pero ellos deciden y deciden, actúan como si no supieran que están decidiendo en una vida que no es la suya.

Con todo, nada es tan doloroso como pensar en que mis problemas también están afectándote a ti, porque me quieres y sufres internamente cualquier cosa que me pase...Y debes saber, Annik, que lo que más me importa eres tú, aparte de Natalie, claro.

Quiero pedirte perdón por hacerte llorar el otro día. Te juro que no sabía lo que estaba haciendo, solo que mi cabeza no paraba de dar vueltas y gritarme que me estaba equivocando, y de verdad quería que el ruido se callase.

Ahora entiendo que ese accidente ha desencadenado más problemas, pero, ¿cómo podía escapar de eso? Cuándo tú estás cerca es más fácil ver la luz en todas las cosas que me pasan. Se abre una salida aunque en realidad no la haya.

Lo que quiero decir es que estoy seguro de algo, y es que digan lo que digan, nunca cambiarán lo que siento por ti, y espero que tampoco cambien lo que tú sientes por mí.

Lo que es entre tú y yo, se queda entre tú y yo. Ahí no puede intervenir nadie, y si lo hicieran se arriesgarían a que dos seres sean eternamente infelices separados. Nuestros sentimientos por el otro es lo único que debería importarnos.

Si tú me quieres y yo te quiero, quién puede decir que eso está mal. Lo repetiré las veces que hagan falta, te quiero y te necesito, a ti a nadie más.

Te quiero con la certeza de que siempre permanecerás en mi corazón y en mi alma.

Te veré el sábado. Hasta entonces, amor.

Con todo mi amor, Ian.

Pd: Soy irremediablemente tuyo.

Ian Curtis.











































Nota: Hola. Al final agosto no fue un mes de actualizaciones. Me ha dolido no haber podido actualizar, pero lo cierto es que ha sido un mes de introspección y, o, al menos lo he intentado, de avance personal. Después de unos años ha sido el mes que más he salido. Ya llevaba tiempo haciendo muchas cosas desde el año pasado, pero en febrero corté una relación precisamente con la persona que me inspiró a escribir esta historia, y lo he pasado mal. Aunque ya no me lea, siento que le debo esta historia, y por si algún día vuelve, espero que vea esta historia terminada. Realmente nos conocimos gracias a Joy Division e Ian Curtis fue el ángel que nos unió, así que a pesar de que ya no estemos juntas, esta historia sigue siendo en parte algo tuya. Espero que seas feliz.

Con amor, Carmen.

Volviendo a la historia, nos queda, un concierto y un encuentro más, los demás capítulos tengo que ir pensando más o menos cómo los voy a desarrollar pero más o menos tengo ya una idea, y espero que el final os sorprenda. No os quiero desvelar mucho más, porque no quiero hacer spoilers.

Este capítulo está basado en una de las cartas más bonitas que le escribió Ian a Annik, voy a transcribirla, traducirla e igual os la dejo en anuncios para anunciar el capítulo en mi perfil.

"Querida Annik,

Me doy cuenta de cuanto estoy entristeciendo tu vida, y lo que te estoy haciendo. Me siento muy avergonzado de mí mismo y me hace daño el verte así. Como te he dicho, yo sé que he sido un intruso en tu vida, no tú en la mía. Antes sentía que las cosas se estaban aclarando un poco, pero ahora puedo ver todo caerse a pedazos ante mis ojos... Ahora siento un profundo sentimiento de odio hacia mí mismo. Aún así tú eres la única cosa que yo sabía que realmente quería, y que me importaba, a pesar de eso, y por mis actos, te sentí escapándote cualquier minuto y eso, solo me hizo sentir peor. La lucha entre la conciencia del hombre y su corazón, hasta que las cosas llegan muy lejos, se escapan de las manos y no se pueden arreglar.

¿ Es todo tan inútil al final? ¿Hay algo más? ¿ Qué hay más allá? ¿ Qué queda para seguir adelante?

Escuché una cinta del nuevo álbum mientras estaba en casa de mi madre. Ella tiene un mágico stereo que suena muy bien. Me recuerda a ti, las tres semanas en Londres, todo. Mi corazón se rompe al escucharlo sabiendo que estás tan lejos, y que ahora estás aún más lejos. Significa mucho para mí. Reconozco mis errores, mis debilidades y espero que me perdones. Lo que sea que salga de todo esto, lo que se pueda reconstruir o volver a empezar....Como he dicho muchas veces, te amaré siempre. Ahora tengo el sentido del sonido y la visión, y lo que veo de mí mismo- Lo odio, y las cosas que oigo de mí- también las odio, pero estoy agradecido de que esto en sí mismo sea una motivación, algo que me haga seguir, en vez de esconderme y querer desaparecer. Te amo – con toda mi mente, mi corazón y mi alma." 

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro