Kiedgy Raphael obudził się po walce,natychmiast zacząć nerwowo się rozglądać po popomieszczeniu.Zauważył że leży na łóżku,w pokoju,którego w żaden sposób nie rozpoznawał a jego noga i ręką,które jeszcze przed chwilą nieziemsko go bolały, były zabandażowane.

Rozejżał się po pokoju szukają żywej duszy na choryzoncie,jednak nikogo nie było.

W pokoju natomiast znajdowały się same stare meble w kolorach bieli i zieleni za wyjątkiem szafy i łóżka na którym leżał.

Jego uwagę skupiły jednak rysunki na ścianie.Większość z nich wyglądała dość strasznie a nawet przerażająco oprucz jednego,w samym centrum.

Był to portret pewnej kobiety,łudząco podobnej do tamtej dziewczyny z dachu,ale o wiele starszej,na rękach trzymała jakieś niemowlę,które bawiło się jej włosami.

Ten widok trochę złapał go za serce,ale szybko się ogarnąć.

Wstał z łóżka i gwałtownie chwycił się za głowę wydając cichy jęg z bólu.

W miejscu uderzenia czarnowłosej był ogromny siniak,którego za bandaną nie było widać.

Żółw zignorował ból i wstał,przez nieówage podkną się o sztalugę stojącą w rogu,której nie zauważył i wylądował na ścianie pokoju.Przez to zerwał parę rysunków,w tym portret starszej kobiety.

Podnosząc się,wzią do ręki rysunek i przeczytał jego tył:

„Dla mojej kochanej Larotki,Mama"

W pewnym momencie usłyszał czyjś głos dochodzący zza drzwi,był on bardzo cichy i przez to  też niewyraźny.

Zaciekawiony,postanowił sprawdźic kto lub co wydaj ten dźwięk

Gdy tylko otworzył drzwi, zobaczył wielki salon z bardzo eleganckimi meblami i kryształowym żyrandolem u góry.

Dźwięk dochodził z kuchni połączonej z dużym pokojem.

Zaczął się ostrożnie zbliżać,a kiedy był już wystarczająco blisko,schował się za ścianą i ukradkiem zajrzał do środka.

Okazało się że w kuchni była ta sama dziewczyna z którą wcześniej walczył,nadal w rozpuszczonych włosach.Miała na szyji srebrny wisiorek w kształcie serca z napisem„Mement mori"którego wcześniej u niej nie zaóważył.

Stała w kuchni i wlewała do kubków gorącą czekolade,śpiewając przy tym piosenkę„The hanging three"

Mutant szybko zapomniał o nieporozumienie na dach i oddał się wsłuchiwaniu w jej śpiew.

Jej głos był czysty i łagodny jakby śpiewała tylko dla niego.

Przez jakiś czas przyglądał się uważnie nieznajomej,śledząc jej każdy ruch

Po dodaniu,przez dziewczynę paru pianek do kubków,wzięła oba naczynia do rąk i zaczęła kierować się w stronę wyjścia z kuchni,przy którym stał Raphael.

Kiedy tylko go zobaczyła,w jednym momencie znieruchomiała,a jeden z kubków wyślizgnął jej się z ręki,na szczęście żółw szybko go złapał i staną na przeciwko nastolatki,patrząc jej się prosto w oczy.

Przez chwilę trwała totalna cisza i żadne z dwojga nie wiedziało jak ją zakończyć.

Oboje ani drgneli,dopuki Raph przysunął kubek gorącej czekolady do ręki dziewczyny,który wcześniej upuściła,na znak żeby go wzięła.

-Prosze,weź...to dla ciebie-odezwała się łagodnym głosem 

-D-dzięki-odpowiedział mutant,po czym znowu zapadła niezręczna cisza.

Gdy oboje byli już znudzeni tą ciszą,nastolatka zaczęła rozmowe...

-Dobrze że się obudziłeś...myślałam że sama będę musiała to zrobić

-W sumie,to ty mnie jednak obudziłaś,a raczej twój głos

-No to wszystko jasne...obudziły cię moje fałsze-powiedziała,odwracając wzrok z lekkim,prawie niewidocznym smutkiem w oczach,który Raphael w niej wyczół.

Na początku,kiedy się obudził,chciał się jej odpłacić za obrażenia które mu zadała i kiedy miał już szansę żeby pocisnąć ją jakimś tekstem na większe zdołowanie,Rapha'elowi zrobiło jej się żal Nie wyglądała na osobę którą rozpieszczano albo jagkolwiek chwalono,a przynajmniej takie wrażenie odczuł.

-Wcale nie fałszowałać!...tylko śpiewałaś...i to bardzo dobrze

-Tiaa,brdzo śmieszne...wiem że ściemniasz-odparła lekceważąco

-Nie!..naprawdę ładnie śpiewałaś,mówię na serio-przekonywał ją mutant

-No dobra,przestań bo jeszcze pomyślę że się we mnie zakochałaś albo masz wstrząśnienie mózgu-dodała z lekkim rumieńcem na twarzy,który szybko znikną-może lepiej powiedz jak się czujesz-żekła z powagą i oboje przeszli do salonu,gdzie usiedli na kanapie,odkładając kubki na stoliczek.

-Nie tak źle,bywało gorzej...tak wogle to dzięki że mnie opatrzyłaś...mogłaś mnie tam zostawić

-To ja ci to zrobiłam,nie mogłabym cię tam zostawić w takim stanie,czułabym się nie fair wobec ciebie...chciałabym cię przeprośić-powiedziała cichutko-...to przezemnie masz teraz złamaną noge i ręke....miałam dziśaj totalnie zły dzień...jeden z takich w których czujesz się jakby

-Cały świat był przeciwko tobie!-oboje powiedzieli w tym samym momencie kierując swój wzrok za sobie 

(Mój pierwszy rysunek z Larotą)

-Czyli że nie tylko ja miałem dziś zły dzień?-spytał humorystycznie Raphael

-Na to wychodzi-odpowiedziała szczeże-ale i tak to mnie nie usprawiedliwia

-Spoko,to nie tylko twoja wina,ja też ponoszę za to część odpowiedzialność...gdyby nie moja złość do niczego by nie doszło-zapewnił ją żółw-tak wogle nazywam się Raphael,dla przyjaciół Raph

-A ja Larota i gdybym miała przyjaciół mówili by na mnie Lara-przedstawiła się tajemniczo

-Ładne imie-uśmiechną się delikatnie 

-D-dzięki-dodała onieśmielona-twoje też jest niezłe,kojaży mi się ze znanym malarzem renesansu„Raphaelem Santi"

-Od niego wzięło się moje imie 

-Twój ojciec musi bardzo lubić tą epokę skoro tak cię nazwał

-Bardziej mistrz niżeli ojciec-odparł łagodnie a jednocześnie niemrawo

-A co z twoimi rodzicami?-spytała Larota

-Urodziłem się jako żółw,dopiero potem zostałem zmutowany,a mój mistrz mnie tak jakby adoptował...nie łączą mnie z nim żadne więźi krwi

-Rozumiem-odrzekła ze współczuciem

-No i jeszcze moich trzech braci którzy non stop mnie wnerwiają i nie dają ani chwili spokoju,zwłaszcza najmłodszy„Majkelangelo",zanim jeszcze się spotkaliśmy na dachu on wyciąg taki numer że szkoda gadać...czasem myślę że nikt mnie nie rozumiał

-Znam ten ból kiedy inni cię nie rozumieją i nawet nie próbują tego zrobić-rzekła smutno

-Domyślam się...pewnie twoi rodzice dużo pracują i nie mają dla ciebie czasu-palną idjotycznie

-Ja nie mam rodziców!-odrzekła gwałtownie-a to jest apartament mojej stryjenki i jej męża

-Przykro mi,nie chciałem cię uraźić-powiedział zawstydzony swoim zachowaniem

-Nie się nie stało-dodała łagodnie-i tak niewiele się pomyliłeś...ciotka cały czas siedzi w swojej firmie a jej mąż ściga przestępców

-Jest policjantem?

-Gorzej,pracuje w FBI...sorki że tak przynudzam o sobie,pewnie masz mnie już dość

-Nie,skąd,czasami szczera rozmowa naprawde pomaga-odrzekł łagodnie-przynajmniej już wiem kto cię nauczył tak świetnie walczyć i tak swoją drogą masz całkiem niezłe przyłożenie

Odruchowo dotkną się w miejsce uderzenia na twarzy,wydając cichy jęk

-Coś cię boli?-spytała z przejęciem 

-To nic-zapewniał mutant,ale Larota podwinęła odrobinę jego bandanę odsłaniając tym samym ogromny śiniak na jego oku

-I mama ci uwierzyć że to cię nie boli?-odparła ironicznie-zaczekaj,pójdę po lud

Wstała z kanapy i szybkim tempem weszła do kuchni.

                                                                                              ******

Wychodząc z niej po chwili trzymała w rękach wilgotną szmatkę,którą przyłożyła Rapha'elowi do napuchniętego oka.

-Bardzo dziękuje,ale sobie poradzę,drugą rękę mam zdrową-ostrożnie wziąć wilgotny kawałek materiału,przykładając go sobie do miejsca bólu

-Wracają do tematu,sztuk walki nauczyłam się w swoim rodzinnym kraju w Europie

-Jesteś Europejką?!-zdziwił się zielonooki

-Dokładniej to Polką-zdefiniowała

-Trudno mi troche w to uwierzyć,zwłaszcza że świetnie posługujesz się językiem angielskim

-Przed wyjazdem dużo ćwiczyłam

-Musiałaś uczyć się dniami i nocami,bo ja bym się w życiu nie nauczył innego języka tak dobrze jak ty 

-Malarką się już zna najtrudniejszy język świata to reszta idzie jak po maśle

-Znasz chiński?

-Jeszcze nie,ale pracuje nad tym

-Więc co to za język?

-To polski...z tamtąd pochodzę,nie pamiętasz?

-Pewnie mają tam świetnych wojowników sądząc po tobie-powiedział zalotnie,na co dziewczyna tylko tajemniczo się do niego uśmiechnęła-twój mistrz może być z ciebie dumny

-Był że mnie dumny do czasu aż się nie wyprowadziłam i nie przestałam trenować-odpowiedziała smutno

-Dlaczego?

-Czyja wiem...może po prostu straciłam zapał

-Jeśli chcesz możemy kiedyś razem potrenować...jeśli będziesz chciała,oczywiście-zaproponiważ Raphael

-Może kiedyś,jak ci się kości zrosną

-W sumie to dlaczego wyjechałaś z Europy aż na drugi koniec świata?..nie to żebym był wścibski

-Nie chcę o tym rozmawiać

-Przepraszam

-To nie twoja wina

-Twoja pewnie też nie?-delikatnie się do niej uśmiechną a ona to odwzajemniła z lekkim rumieńcem

                                                                                                ******

Przez następną godzinę,rozmawiali o wszystkim a jednocześnie o niczym,jakoś kompletnie bez stresu.Oboje byli po prostu sobą,bez cwaniakowania i udawania.

Okazało się że mają masę wspólnych tematów do rozmowy i zainteresowań

Czas upływał dwujce tak szybko że stracili jego poczucie,do momentu aż w mieszkaniu dziewczyny nie zjawili się bracia Raphaela.

Zielonooki wiedział że musi już iść ale zanim to zrobi chciał tylko pożegnać się z Larotą

-Niestety muszę już iść...moi bracia na mnie czekają...no i ten...

-Wiem,sama po nich zadzwoniłam z twojego telefonu-wyjaśniła-myślałam tylko że będą trochę szybciej

-Najwidoczniej im się nie śpieszyło-dodał żartobliwie-zanim odejdę chciałbym cię jeszcze kiedyś zobaczyć

-Ja ciebie też-uśmiechneła się do niego promiennie

-Obiecuje że jeszcze kiedyś się zobaczymy-powiedział odchodząc w kierunku swoich braci 

I oboje się rozeszli

                                                                                            ♥♥♥♥♥♥

Sorki że tak długo czekaliście,ale mam nadzieję że ten rozdział wynagrodzi wam waszą cierpliwość😊

Napiszcie w komentarzach jak się wam podoba i zostawcie gwiazdkę,bo bardzo mnie to motywuje🌟

A następny rozdział pojawi się w tym tygodniu...(chyba^_^)