"It takes courage to love, but pain through love is the purifying fire which those who love generously know. We all know people who are so much afraid of pain that they shut themselves up like clams in a shell and, giving out nothing, receive nothing and therefore shrink until life is a mere living death."
- Eleanor Roosevelt

🌹Chapter 8: Broke

Kahit saan ako tumatakbo bumabalik pa rin ako sa pinanggalingan ko.

I realize that even if I run away, can my loneliness and pain go away? Even the rain and darkness who've been my companion still didn't help me.

It just makes my feelings worst kasi sa tuwing umuulan mas lalo kong naalala si Scar. Lahat ng pinagsamahan namin sa simula hanggang noong naging kami. I was so lost at that time. It's like all my dreams to be with her became ashes in just a blink.

Ang hirap maniwala na wala na ang taong pinakamamahal mo. Ang hirap huminga kung ang kapiraso ng buhay mo ay wala na. Ang hirap na hindi mo maiintindihan ang lahat. Ang hirap dahil ang sakit, sana mawala na rin ako dahil wala rin namang saysay ang buhay ko.

Nandito ako sa harap ng bahay nila Scar. Nakatitig sa kawalan. Namamaga na siguro ang mga mata dahil sa kakaiyak. Para na rin akong pulubi sa itsura ko pero wala akong pakialam dahil ang sakit, ang sakit na gusto ko nalang tapusin ang buhay ko. The pain is too much to handle. It's unbearable. I'm in my most vulnerable state right now and everyone that sees me would think that I'm crazy. No doubt, I can't think straight at sa itsura ko ngayon alam kung malala pa ako sa baliw. But who cares! They don't know how hard it is kung gaano kasakit ang mawalan ng minamahal.

I wanted to end my life.

And then my brain suddenly lit up. Tama! Magandang ideya. Dali-dali akong sumakay sa kotse ko. I was so clouded with the thought that my life is worthless and all I wanna do is to be with Scar, ganyan ko siya kamahal eh. Kaya kung gawin ang lahat para sa kanya. Kating-kati na ako na makasama si Scar at wala ng iba pang paraan kundi ang magpakamatay makasama lang si Scar. Bakit ngayon ko pa to naisip?

********

"Peep, Peeepppeeepp"

I was driving faster like a mad racer. Wala akong pakialam sa lahat ng kotse na kanina pa bumubusina. Dang it! Kanina pa ako humahanap ng tiyempo para magpakamatay but ... Im so f*ckin' messed up.

Sinubukan ko nang magpabangga sa isang malaking van but when the window in that van suddenly open I saw an innocent child smiling carefree like there is no problem. He is so happy with his family. I felt ashamed not thinking someone will get hurt because of my decision.

But I'm so clouded with the thought of ending up my life so I drive faster and faster and faster again. Sinubukan kung ibangga sa puno ang sasakyan ko but I still find my self alive even if hinang- hina na ako at marami na ring dugo ang nawala dahil sa pagkakabangga.

I was looking up in the sky bathing in blood, the stars are shining brightly giving light to the darkness. Too bad my star is dead that's why I can only feel the empitiness full of darkness in me. I look around and I feel happy because I saw a cliff nearby.

Gumapang ako para maabot ko ang pangpang. It was dark kaya walang nakakita sa akin except sa mga punong sumasayaw sa musikang hatid ng hangin.

Habang unti-unti ko itong naaabot, unti-unti ko ring naramdaman ang kasiyahan.
Wierd at soothing sa feeling. Masaya ako't malapit na akong mamatay. Naramdaman ko na.

Bawat tapak ko gamit ang nanghihinang paa, naalala ko bawat minutong magkasama kami ni Scar, kung saan kami unang nagkakilala, ang mga pinagdaanan namin.

Lahat ng nakaraan namin umaagos na parang tubig sa aking isip.

Tatlong tapak nalang, mararating ko na ang tuktok ng kaligayahan.

Tatlo...

Dalawa...

Is..

"WAAAGGG! PAKIUSAP!
HUWAG PHILIP!"

..sa..

SCAR?

Napatigil ako sa pagtalon. Namamalikmata ba ako bakit parang..
Bakit parang nakita ko si Scar.

"SCAR?"
Tawag ko sa kanya, naroon siya malayo- layo sa kinatatayuan ko. Pano? Buhay pa ba siya? Ngunit hindi eh. Nakita ko ang libingan niya.

Ngunit bakit siya nakatayo diyan, umiiyak, nagmamakaawa na huwag kong ipagpatuloy ang kahangalang ginawa ko.

"Scar?" Tawag ko sa kanya papalayo sa pangpang na sana ay daan patungo sa kabilang buhay.

Nanghihinang tumatakbo ako patungo sa kinaroroonan ni Scar, papalayo sa pangpang. I was about to touch her and hug her because God knows how much I missed her so much to the point that I can take my own life just to see her

But...

Tumatagos lang ako. I cried at the thought. Wala na talagang pag-asa. I'm a man but the pain is too much to handle and crying is my only escape.

"Scar, b-bakit m-mo ako in-iniwan? B-bakit i-ikaw pa?" Masakit na emosyon ang namutawi sa akin.

"Ba-bakit?" Walang makakapantay sa sakit na nararamdaman ko ngayon. Habang lumuluha, tinitingnan ko ang itsura ng aking pinakamamahal. There she is, standing peacefully and smiling so serene. Makita lang siyang masaya, sasaya na rin ako pero ang sakit na lumulukob ng pagkatao ko ay siyang naghari sa akin.

She look at me smiling while I look at her crying.

Inabot niya ang kamay niya sa akin at ako naman itong si tanga, I hug her, afraid to let her go again.

"Philip, mahal na mahal kita. Walang makakapantay ng pagmamahal ko sayo. Kahit wala na ako sa mundo, nasa tabi mo parin ako... Seeing you hurt yourself, kills me. So please don't do this. Find yourself again." Mga salitang dumudurog sa puso ko.

"Hindi mo maiintindihan Scar, matagal na akong p-patay noong nawala ka. Wala ng saysay ang buhay ko. Ayaw ko na Scar.. G-gusto k-kong maka-s-sama ka" pilit na mga salitang lumalabas sa aking bibig.

"S-sana pala hindi na k-kita pinagbigyan na m-magtrabaho. Sana pala k-kinulong nalang kita sa b-bahay, edi s-sana buhay ka pa ngayon" I said while crying. Crying does not make you less of a man. Infact crying means your strong, strong enough to let go and to show what you truly feel.

"Philip, baby, please. Kaya ayaw kitang iwan eh. Naalala mo pa ba iyong sim card na binigay ni nanay sayo? Philip ingatan mo iyon. Iyon lang pinahintulutan akong maging connection sa kabilang daigdig. Patay man ako sa mundong ibabaw ngunit buhay parin ako Philip, buhay pa rin ako sa puso mo. Makakasama naman kita eh, sa tamang panahon pero sana lang... Philip wag mong sayangin ang binigay na buhay Niya. May tamang panahon para sa lahat." Her serene voice makes my heart at peace a little.

"But I-I c-cant. You are m-my life S-Scar" I said heartfully as well as painfully.

"No, you are my life Philip. If you die, my whole existence would be nothing. Philip, I love you that even death can't break us apart. I love you Philip. No one can destroy our love. I love you..." Sabi niya ng nakangiti habang unti- unting nawawala.

"Scar, p-ppleassee! Dont leave me" And with that words I burst out to my hearts content. It f*ckin' hurts. It hurts so bad that I cannot even breath.

"Scar, I love you too" I whisper hoping that she can hear me until darkness started to eat my conciousness.

***

After how many years, I finally have a strength to update this again. Sorry for the long wait guys. Just one chapter ahead and were off 😢😭 See you in my other stories.

You can hit the star button if you like. Any comments? Reactions? Violent reactions?