Ik nam plaats op een klein, groen bankje dat op instorten stond. De coupé was halfvol, maar mijn bankje heb ik volledig voor mezelf. Coupé 3758. Ik dacht aan de honderden treindelen die er bestonden. Je zou ze maar moeten tellen.

Al snel stopte de trein in Oadby. Ik keek door het raam naar buiten en bewonderde de pubs. Ik probeerde te lezen wat er op het uithangbord stond, maar het raam besloeg door mijn adem. Niemand in de coupé stapte uit - wat ik overigens wel begrijpelijk vond, want wat moet je doen in Oadby? Er stonden een paar boeren huisjes, barretjes en een bibliotheek. Niemand wil in Oadby werken, laat staan wonen!

Vlak voordat ik het fluitje van de conducteur hoorde kwam er nog een vrouw binnen. Blijkbaar willen er wel mensen úit Oadby. Logisch, ik zou ook vluchten voor het accent dat ze daar hebben. Maar goed dat ik naar Londen ga.

Uit mijn enthousiasme dat ze tegenover me kwam zitten vroeg ik: 'Waar gaat uw reis heen?' Ze leek te schrikken, maar antwoordde dan: 'Bedford. Bedford, en jij?' Ik deed even alsof ik nadacht, anders leek ik te enthousiast. 'Londen.' zei ik. Ze glimlachte en keek weer weg. Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik weer zo'n ongemakkelijk gesprek was begonnen. De vrouw had kort, rood haar en was waarschijnlijk rond de zestig. Al moest ik zeggen dat ze er voor haar leeftijd behoorlijk goed uit zag. Iets te goed. Zou ze er iets aan gedaan hebben? Waarschijnlijk niet, het oogde natuurlijk. Ik moet toegeven dat ik haar mooi vond. Al snel wuifde ik die gedachte weg en schrok van het feit dat ik een bejaarde mooi noemde. Ik val niet op bejaarden. Ik lachte in mezelf. Ja, waar val ik eigenlijk op?

Is dat een vraag? Moet je ergens op vallen? Mag je daar niet gewoon even over nadenken? Ik weet het niet. Is het verplicht dat je ergens op valt? Of dat je dat voor je 18e al weet? Moet het op je paspoort staan, of op andere belangrijke papieren? Ik zuchtte en probeerde aan iets anders te denken, iets minder ingewikkelds.