𝗡𝗔𝗗𝗘𝗟𝗘𝗜𝗡𝗘 𝗧𝗥𝗜𝗡𝗜𝗤𝗨𝗘

“𝗔𝗨𝗚𝗨𝗦𝗧 11, 20**. Day 14, of doing this stupidity of bringing this dead frog into life. Here goes nothing.” I breathe in before injecting the blue serum that i've made to the dead frog inside the small transparent glass cube.

I called this serum ‘Life’ because it's goal is to bring dead into life and this is what my experiment is about.

As usual, the frog's eyes opened and it turns into bright blue before it's body exploded. I bit my lips to prevent myself on shouting because of frustration, I harshly removed my gloves and goggles.

Pagod akong naupo sa sahig at napabuntong hininga nalang, asking myself why can't I do this right.

“Master Nadie,” My heart almost jump out of my body when i heard a voice. It was Cato– my assistant/pet robot.

“It's already breakfast time.”

“Cato, i told you not to scare me like that. I almost died because of a heart attack!” sabi ko habang sapo ang aking noo.

Cato is my first successful invention, he's a dog robot. I made him looked like a real month old german shepherd puppy because of his smooth fur that was made of fabric and he is adorably intelligent. Of course, he can also talk but he just barks when we're outside the house.

Cato is like a family to me. I was so lonely and alone that time when I decided to invent something for me to feel that I'm not alone. That is when Cato came to life, he's the only one that I have to keep me sane.

“According to your vitals, your fast heartbeats are cause of being shocked,” he said.

“Nonetheless, your body is perfectly healthy and being shock cannot kill you, Master.” Napailing nalang ako at agad na tumingin sa aking relo.

“Oh, shit! That explains why my stomach is growling like heck.”

The time says 6:40 a.m. I started working my ass off last night, ngayon ay naabutan na ako ng umaga dahil dito.

“Thank you for informing me, Cato. Let's go grab some food but let me change and get your extra batteries first before we go out.” I carried Cato. He licked my face like a real good puppy and wiggle his tail.

Cato must be adorable but he really is possessive and strict sometimes.

Pagkalabas namin ng laboratory ay agad ko s’yang nilapag sa sahig para ihanda ang mga dadalhin ko. On my way to my room, I caught a glimpse of our family pictures on the wall that made me stop.

I stared at my parents and older brother in the pictures that was hanged on the wall. My heart aches when I remembered how happy we were when they're still alive.

3 years ago, namatay ang mga magulang at kuya ko dahil sa matinding sunog na kumalat sa mga kabahayan galing sa mga bumagsak na poste ng kuryente.

Kasama ang bahay namin sa mga nasunog, ako ang una na iniligtas ni Dad pagkatapos ay plano n'ya sanang balikan si Mom at ang kuya ko ngunit masyado nang kumalat ang apoy at hindi sila nakalabas.

“Unahin mo sila Cavro at Nadeleine, Sam! Bilis!” Utos ni Mom kay Dad habang kinukuha ang mga mahahalagang papeles at gamit.

I cough so hard when the smoke invades my nose and mouth. Mas lalo pa na lumakas ang apoy dahilan para mas kabahan ako kaya hindi ko na napigilan ang pag iyak dahil sa takot.

“Cav, let's go!” tawag ni dad sa kuya ko.

Bago pa makalapit sa amin ang kuya ko ay may malaking kahoy ang nahulog galing sa kisame at bumagsak mismo kay Kuya dahilan para madaganan s’ya ng kahoy na May apoy kaya hindi s’ya tuluyang nakalapit sa amin.

“Cavro/Cav!” Our parents shouted.

“No! Kuya!” I screamed while crying. My older look at me and smiled.

“Live, Nadie. Kuya loves you so much!” Nakangiting sambit n’ya habang umiiyak ngunit hindi maitatago noon ang sakit na kanyang nararamdaman at patuloy nyang inaalis ang malaking kahoy na bumagsak sa kanya. Nakita ko pa na tumakbo si Mom palapit kay kuya dala ang isang basang kumot.

Naramdaman ko nalang na binuhat ako ni Dad at nagmamadali s’yang tumakbo palabas ng bahay. Agad nya akong ibinaba pagkalabas na pagkalabas namin ng bahay at ibinigay ang ibinigay ang isang itim na jacket sa akin tapos ay may inilagay na kung anong maliit na bagay sa aking palad. Nang tignan ko ito ay isa ’yong kwentas na may hugis pusong pendant.

“Hold this, sweetie. Babalikan ko si Kuya at Mommy, Okay? We love you so much, our hope.” He kissed my forehead before rushing inside the house again to get Mom and Kuya.

Umiiyak na niyakap ko ang sarili. I can feel my whole body trembling while praying that they'll go out safe and sound.

Naririnig ko ang mga sigawan at iyakan sa aking paligid kaya nakaramdam ako ng kilabot. I shivered involuntarily.

Ilang minuto pa ay dumating na ang mga bumbero, nagmamadali silang kumilos at agad na binugahan ng tubig ang mga apoy na patuloy na kumakalat.

Tulala lang ako habang nangyayari ang lahat, maya maya pa ay lumapit sa akin ang isang babae na nakasuot ng uniporme ng pulis.

“M-My parents and kuya!” i told her before pointing my fingers to our house.

The lady nods and say, “Lumayo muna tayo ha? Gagawin ng fire fighters ang lahat para mailigtas ang mga magulang at kuya mo sa loob.”

Pinaupo nya ako at nagsilapit ang mga paramedics sa akin para tignan ang lagay ko.

“Ano ang nararamdaman mo, Miss?”

“I-i don't know...”

They continued to ask me questions pero ang atensyon ko ay nasa bahay parin naming nasusunog. Nakita ’kong may mga pumasok na bumbero doon at pagkalipas ay lumabas sila dala ang katawan ng mga magulang at kuya ko.

Nanlaki ang aking mga mata at walang pag dadalawang isip na tumakbo papunta kung saan sila.

Agad silang isinakay sa ambulansya kaya naman tumakbo ako para sumakay din. The paramedics performed CPR to my parents while the one who's examining my brother shook his head.

I was crying the whole time. Wala pang ilang minuto ay nakarating na kami sa ospital at agad nilang inilagay sa stretcher ang parents ko at si kuya papunta ng emergency room.

Nang papasok na rin sana ako ay agad akong hinarangan ng isang nurse.

“W-why? That's my family!” I yelled at them. Sinubukan ko pang makalapit doon pero agad akong nahawakan ng isang guard at sinabing kumalma ako.

“Let them do their jobs, Miss.”

“Mom! Dad! Kuya!” I cried loudly.

Umiiyak na napaupo ako sa sahig at nagdasal.

“Lord God, i-i promise i'll be a g-good girl now, basta maging maayos lang sila.”

Patuloy lamang akong umiiyak— nagdarasal na sana ay ligtas sila sa harapan ng emergency room habang tinatawag sila mom, dad at kuya nang matigilan ako noong lumabas ang isang lalaking doktor na ngayon ay papalapit sa akin. May awa na nakikita sa mga mata nito.

“H-how are they po?” i hopefully asked while sobbing. The man tapped my shoulder.

“I'm sorry, Hija. We've done everything that we can pero walang naka-survive sa kanila.” Those were the words I heard before fainting.

Pagkagising ko ay nasa hospital bed na ako, nasa tabi ko ang secretary ng parents ko ipinaliwanag sa akin na wala na talaga sila at ibinilin na kung may mangyari man sa kanila ay sa akin mapupunta ang lahat.

Lahat ng savings ng parents ko at ng kuya ko ay napunta sa akin and at the age of 17, I learned to live and survive on my own. My relatives ignored me and blamed me for the death of my own family. I graduated as a Valedictorian and now I am a young scientist and a trying hard inventor.

“I will make you proud, Mom, Dad, and Kuya. Miss na miss ko na po kayong tatlo, don't worry you raised a strong and brave girl.” I smiled bitterly and touch my necklace that my dad gave to me before continues to walk towards my room.

Kinuha ko ang susi ng aking kotse at ang mga kakailanganin ko kung sakali na magkaproblema pati na ang extra batteries ni Cato.

Pagkalabas na pagkalabas palang namin ng bahay ay matinding traffic na ang bumungad sa amin. Napairap nalang ako sa kawalan, hindi na ito bago pa sa akin.

“Uh-oh, Master. Traffic jams!” Napasipol pa si Cato sa bumungad sa amin kaya hindi ko maiwasang matawa. He's just so adorable!

“Let's listen to the radio, Cato. Baka malibang pa tayo kahit papaano.” I smiled at him. He willingly did what i asked him to do and turned on the radio in his body.

♫︎ Siomai rice, Siomai rice,
ako ay nagugutom gusto ko
siomai rice, siomai kinakain–♫︎

“This year has been a rollercoaster ride-”

We continue to change the station but this one caught my attention.

“Bringing dead people into life, is it possible? Marami nang aksidente ang nangyari at marami na ang nawalan ng mga mahal nila sa buhay.”

“Ngunit, hindi ba't sabi ng mga awtoridad ay higit na pinagbabawal ang pagbuhay ng patay, partner?”

“Yes, partner. Maaring makulong ang taong iyon kapag napatunayan na s’ya ay bumuhay ng isang patay lalo na't ito ay illegal.”

Nagkatinginan kami ni Cato. I've been experimenting on how to bring a dead frog to life pero hindi ko pa iyon nasubukan sa patay na tao.

“Master, hindi ko gusto ang tingin sa mga mata mo.” Cato stated and continues to stare at me.

“What? Ano ba ang tingin na meron sa mga mata ko?” i innocently asked and was about to laugh when Cato rolled his eyes.

“Illegal is not a good thing. It's bad!” I chuckled at his statement. Oh, Cato.

“I know that,” Sagot ko.

Parang hindi parin s'ya kumbinsido sa aking mga sagot pero hinayaan n'ya nalang at umayos ng upo na parang isang totoong maamong tuta.

Nang sa wakas ay wala nang traffic ay nagpatuloy ako sa pagmamaneho patungo sa isang kilalang fastfood. I immediately park my car and get my things.

“Cato, ayos ka lang dito?” i asked Cato. He barked before answering.

“Absolutely, Master. I'll just charge myself here while waiting for you!” he happily replied. I stroke his fur and hugged him carefully not to crush him.

“I won't take long, Cato.” Isinarado ko agad ang pinto ng kotse at agad itong pinatunog para tuluyang ma lock. Cato looked at me in the window with his tongue out.

Agad naman akong pumasok sa loob para makabili ng makakain. The guards greeted me Goodmornings, I smiled and thanked them for opening the door for me.

Habang nakapila ang may narinig akong usapan ng dalawang babae sa gilid ko. Syempre dahil isa akong mabait na tao at hindi ugali ang mangialam sa buhay ng iba ay nakinig ako sa usapan nila.

“Oo nga, Mare. Alam mo ba nakakaawa talaga ang binatang iyon. Walang nakakakilala sa binatang iyon at hindi naman sya pamilyar dahil mukhang dayo lang dito sa lugar natin,” Sabi ng isang ginang.

“Kaya pala sobrang traffic kanina kasi libing nya na. Ano daw ba ang dahilan nang pagkamatay nya?” tanong ng kausap nitong isa pang matandang babae.

“Grabe nga si Mayor ‘no? S’ya yung sumagot ng mga gastusin para sa libing ng binatang iyon.”

“Ayun sa mga narinig ko kanina, nakita nalang daw na palutang lutang ang katawan nya sa ilog, walang nakakakilala kaya agad na ipinalibing nalang ni Mayor kahit hindi na embalsamo. Ang pogi pa sana ng binatang ’yon, sabi ay ibabalita daw yun sa telebisyon maaya.”

Napatigil ako sa pakikinig ng makitang ako na ang susunod na oorder sa pila.

Habang papunta kung saan nakaparada ang aking sasakyan dala ang mga pagkaing binili ko ay hindi ko maiwasang hindi isipin ang mga narinig ko kanina.

Nagising ang natutulog na si Cato nang buksan ko ang pintuan ng aking sasakyan.

“Cato, alam mo ba? Syempre, hindi pa.” Nakatingin lang s’ya sa akin habang nilalabas ko ang mga pagkain sa paper bags na dala ko at nagsimula nang kumain.

“Kanina narinig ko may lalaking namatay daw dahil sa pagkalunod kaya pala grabe yung traffic kanina,” pagkukwento ko. Nakatitig lang s’ya sa akin, hinihintay ang mga susunod ’kong sasabihin.

“Then?”

Nilunok ko muna ang pagkaing nasa bibig ko bago ako magpatuloy sa pagsasalita.

“Wala lang, na curious lang ako kaya mamaya ay panoorin natin ’yong balita tungkol doon sa lalaking nalunod.” Nakangiting sabi ko. Tumango nalang si Cato bago ay muling natulog.

I can't help but to smirk when an idea pop into my mind. Oh, self. You're gonna regret this one.

Pagkatapos ’kong ubusin ang aking pagkain ay tulog parin si Cato kaya hindi na ako nag abala pa na gisingin s’ya at agad na pinaandar ang kotse.

“Hmm, i guess using human body for my experiment isn't a bad idea.” I grinned.

——
Now you know

C.P.R. stands for Cardio-Pulmonary-Resuscitation is an emergency lifesaving procedure performed when the heart stops beating.

Nadeleine pronounced as Na-di-line.

Naddie pronounced as Nad-di.

Cavro pronounced as Cav-roe.

Cato pronounced as Cah-to.