Vlug stapte ze verder, over het smal rotsachtige paadje dat ze makkelijk over het hoofd had kunnen zien. Met een sneller slaande hart, voelde ze hoe haar voeten zich sneller dan normaal naar voren bewogen. Haar ogen keken steeds hoopvol voor zich uit, terwijl ze de superfijne regendruppeltjes op haar blote vel neer voelden dalen.

Op haar lip bijtend, klauterde ze op een paar hogere rotsen terwijl het steeds aanzwellende geluid van het rommelende water haar oren vulden. Hoe dichter ze kwam, hoe harder het kletterende geluid van het water op de rotsen te horen was. In haar borstkas voelde ze de ongeduldigheid met de seconde steeds opstapelen totdat ze een scherpe bocht bedekt door hoge struiken, voorbij kwam.

'Ohhh!' Stamelde ze stomverbaasd, terwijl ze meteen halt hield en ze met grote ogen, haar hand voor haar mond sloeg. Ze voelde door het aanschouwen ervan, de magie van het adembenemende natuurschoon door haar lichaam tintelen. Tussen al het exotische woud, zag ze een prachtige heldere lichtblauwe meer met zijn gigantische en brede waterval die een ongelooflijk kabaal maakte. Druppeltjes vormden er zich op haar armen en voelde ze hoe het langzaam door de zwaartekracht naar beneden kroop.

Vlug rilde ze, terwijl ze behoedzaam haar voeten neerzette over de keien die langs de randen van het meer lagen uitgespreid. Ronde, platte stenen kraakten en schuurden onder haar schoenen naarmate ze steeds dichterbij het water toe liep. Veilig en wel had ze een plat stenen platform bereikt en tilde ze haar backpack van haar rug. Oplettend en behoedzaam liet ze haar rugtas op de platte steen zakken voordat ze ernaast ging zitten. Snel verborg ze haar dure fotocamera - die een cadeau was van haar ouders - voordat ze vlug de veters van haar stevige bergschoenen losmaakten.

Steeds haar blik wisselend tussen het ruisende waterval en de veters, voelde ze met de seconde de zin stijgen om haar blote voeten in het water te laten spetteren. Zodra dan eindelijk zowel haar schoenen en sokken uitgetrokken waren, liep ze voorzichtig over de door de zon verwarmde, ronde keien naar het water toe. Ze verbaasde zich over hoe helder het water was, zó helder dat je zelfs de stenen van onder het wateroppervlakte duidelijk kon zien.

Snel kwam ze dichterbij totdat ze aan het rand van het water stond en dacht ze geen tweede keer na, voordat ze met een stevige stap in het water belandde. Het water kwam meteen tot haar knie en slaakte ze een korte verraste kreet, omdat het water toch wel koud was.

Grijnzend keek ze naar haar eigen voeten, die nu allebei in het water stonden en kon ze perfect haar tenen zien bewegen. Een gelach ontsnapte er uit haar mond, voordat ze haar zakken even aftastte en ze er daarna zeker van was dat ze niks belangrijks bij zich had.

Ineens, draaide ze zich met een ondeugende grijns half om en liet ze zich helemaal gaan. Expres liet ze zichzelf achterover vallen en kwam ze met een flinke plons in het water. Het water doordrenkte al haar kleding en kleurde het stof ineens een paar tinten donkerder. Breeduit grijnzend dreef ze naar de oppervlakte toe op haar rug om er vervolgens te blijven drijven. Haar kleren plakten tegen haar aan, maar kon ze enkel van de verfrissende gevoel op haar huid genieten.

Dit is net een paradijs! Dacht ze terwijl ze een diepe zucht slaakte en met een glimlach, haar oogleden sloten. Haar armen dreven van haar lichaam af en voelde ze zichzelf gewichtsloos worden. Elk spiertje, peesje en vezeltje in haar lijf, ontspande zich terwijl het hevig ruisende geluid van het neerstortend water haar kalmeerde.

Langzaam maar zeker voelde ze hoe ze dichter naar de waterval toe dreef totdat haar gezicht werd bevochtigd door de fijne mist van de kracht van het neerstortende water. Alleen door de spetters alleen al, begon ze breeduit te grijnzen en opende ze half haar oogleden, om een prachtig uitzicht vanuit deze aparte positie op de waterval, te mogen ervaren.

Nog steeds had ze zich niet verroerd tot ze wel heel dicht bij de waterval kwam, waardoor ze besefte dat ze nu maar eens beter terug kon zwemmen. Op het moment dat ze haar achterwerk de diepte in liet duiken waarbij haar bovenlichaam naar voren boog, hoorde ze ineens een luide schreeuw.

'Watch out!'

Een hevige kreet slakend spartelde ze ineens met haar armen, maar zorgde het ervoor dat ze juist naar de waterval werd getrokken in plaats er van af. Dat was ook het moment dat de brute kracht van de waterval haar greep waardoor ze luid naar adem hapte maar er in plaats van lucht, allemaal water in haar mond kwam.

Terwijl ze door de krachtige straal van het water werd gegrepen en onder water werd geduwd, voelde ze ook hoe er twee gladde armen zich rondom haar middel werden geslagen en ze binnen een mum van tijd, uit het water werd gehaald.

Sputterend en hoestend spartelde ze in de armen van haar redder, totdat ze besefte dat ze niet meer in het water lag. Hevig hoestend knipperde ze met haar oogleden en merkte ze pas de stevige greep rondom haar borstkas, waardoor ze een andere luide kreet slaakte. Wurmend glipte ze onder de armen door en stond ze meteen hevig trillend op haar voeten, om zich daarna hevig verschrikt, in een ruk om te draaien.

Hijgend en nog een beetje hoestend, net als een verzopen kat, keek ze met een enorm kwade uitdrukking naar degene die zomaar vanuit het niets, naar haar had geroepen!

'Woah! Calm down!' Zei de vreemdeling in het Engels waarbij hij zijn handen onschuldig ophief. Binnenin Lauren voelde ze de boosheid na zijn woorden net als een hevig spiritus bovenop het vuur oplaaien waardoor ze met samengeknepen ogen naar hem opkeek.

'Calm down!? Kalméren!? Ik? JIJ! Jij moet kalmeren!' Sputterde ze ineens terwijl ze niet de juiste Engelse zin kon vormen die ze wou zeggen.

'Jij hebt me fucking bijna laten verzuipen!' Schreeuwde ze luid en boos terwijl ze haar handen kwaad in de lucht gooide, niet wetend of de vreemdeling haar kon verstaan. Doordat hij in een andere taal tegen hem sprak, gaf zij zichzelf toestemming om heftige woorden tegen hem te gebruiken.

'En wat moet nou verdraaid zo'n gluurder zoals jij hier!? Ik was hier als eerste dus moet jij maar opzouten!' Gilde ze kwaad met maaiende armen en kon de jongen tegenover haar, alleen maar met een licht verbaasde maar geamuseerde blik toekijken.

Nadat Lauren allerlei verwensingen naar zijn hoofd had gesmeten, stond ze hevig tegenover hem te hijgen terwijl de knappe jongeman zijn armen kruiste en vervolgens zijn wenkbrauw optrok.

'Nou, is deze miss klaar met haar preek?' Reageerde hij vervolgens heel kalm. Te kalm, waardoor Lauren haar ogen zich gigantisch verwijdden en ze vol met shock naar de jongen opkeek. Meteen begon ze hevig te slikken en besefte ze van wat ze allemaal tegen zijn hoofd aan had geslingerd.

'J-jij!?' Stamelde ze geschokt terwijl ze een hand voor haar mond sloeg en ze in een mum van tijd haar wangen voelden gloeien.

De gespierde blondharige jongeman trok daarbij zijn beiden wenkbrauwen omhoog en kantelde hij zijn hoofd. 'Ja, ik? Wat is er met mij?'

'Oh my..., oh shit!' Sputterde ze ineens nadat ze toch echt de bevestiging had gekregen dat hij haar luid en duidelijk had verstaan. Ze wist zich totaal geen raad hoe ze moest reageren, dus deed ze het eerste wat er meteen in haar hoofd opkwam; vluchten.

Ze draaide zich snel van hem weg en waadde ze stevig en wild door het water, om meteen naar haar backpack te sprinten en ervandoor te gaan. Haar hersenen draaiden op volle toeren en blokkeerde het al haar andere zintuigen om zich heen. Vlug stapte ze het water uit en voelde ze pas, hoe zwaar het gewicht van al het water in haar kleren was. Met een gefrustreerde grom stapte ze naar haar paar schoenen en zak af.

Op het moment dat ze naar haar paar schoenen greep, schoot haar hoofd geschrokken omhoog nadat ze ineens een stel mannenstemmen begon te horen. Een luid gelach vulde de vreedzame lucht en vernauwde ze daardoor haar oogleden. Binnen een paar tellen, zag ze inderdaad een groepje van vier kwajongens uit de bossen lopen waardoor haar grip rondom haar schoenen en tas zich verstrakten.

Shit. vier - plus één achter mij -  gespierde, zongebruinde jongens met een badboy- look! Dacht ze terwijl ze kort haar oogleden sloot en ze bad dat ze alle technieken van de Martial Arts nog kende. Vlug hees ze de zware rugzak op haar rug terwijl ze haar oogleden opende, maar zag ze meteen wat de jongens bij zich hadden.

Zakken chips.

Plastic.

Aluminium.

O wee! Als ze de natuur maar niet gaan bevuilen! Gromde ze in haar gedachten terwijl ze de tweede band beter op haar rug sjorde.

'Hey meisje, waar ga je heen?'

Meteen verstijfde Lauren in haar handelingen en keek ze strak voor zich uit, waar ze nu opmerkte dat elke paar ogen van de vier jongens, zich nu ook op háár hadden gericht. Heel even voelde ze de spijt door haar lichaam schieten, dat ze de jongen voor van alles en nog wat had uitgemaakt waardoor ze zichzelf misschien in de problemen had gebracht.

Stijf, gespannen en met een ijskoude blik draaide ze zich om en boorde ze haar emotieloze ogen in de zijne, die overigens net zo helder en blauw waren zoals het water waarin hij stond, om vervolgens met haar oogleden te vernauwen.

'Don't you dare to leave trash here...,' zei ze op zo een langzaam dreigend mogelijke toon voordat ze de banden ruw en stevig, op haar schouders trok.

De jongen knipperde overdreven met zijn oogleden, terwijl hij zijn handen uit elkaar spreidde en zo een vragende houding maakte. Door zijn handeling kreeg ze het volledige zicht op zijn naakte borstkas en voelde ze heel diep ergens toch een héél klein vlindertje fladderen.

In een ruk hief ze haar wijsvinger vermanend op, precies op het moment dat de jongen zijn mond opendeed en wilde ze de vlinder in haar onderbuik, meteen vermorzelen.

Haar rationaliteit had haar hersenen verlaten, waardoor ze niet meer op de juiste woorden in de juiste taal kon komen. Overvallen door deze ongebruikelijke situatie, draaide ze zich in een ruk om en stapte ze in een stevige pas, van de stenen af.

Met de bungelende schoenen in haar ene hand, stampte ze vervolgens over de zachte bruine aarde langs alle vijf de jongens, die haar vol met verwondering aan stonden te staren. Nadat ze zich trots voelde worden dat ze de jongens zonder problemen had gepasseerd, draaide ze zich ineens in een ruk om. Met opnieuw een vermanende vinger keek ze dreigend op naar de jongens, die er elk stuk voor stuk net als echte hunks uitzagen.

'Dat jullie zo ineens als rijkeluiskerels hierheen kunnen banjeren, betekent niet dat jullie het recht hebben om de natuur te verpesten!' Siste ze nijdig tegen de jongens, waarna ze zich meteen in een ruk omdraaide en verder stapte. Haar hart bonsde wild in haar borstkas en verbaasde ze zich erover, hoe ze het in haar hoofd had gehaald om zulke woorden tegen het andere geslacht had durven te zeggen!

Met haar oogleden stijf op elkaar geknepen en haar lippen stevig naar binnen getrokken, stampte ze gauw verder maar hoorde ze achter haar het opspattende water van - natuurlijk - niemand anders dan de Noorse God hemzelf. Ondanks hij al op een afstandje was, voelde ze de drang om gauw door te stappen. Alsof ze door een roofdier achterna werd gezeten.

'Meisje?' Werd er ineens met een lage, nieuwsgierige stem geroepen waardoor ze haar hart een slag voelde overslaan. 'Vertel je je redder in nood, je naam niet!?' Werd er van achteren geroepen en draaide ze zich onder het lopen, snel om. Haar zware backpack zwaaide met haar lichaam mee waardoor ze heel even vreesde, dat ze over haar eigen benen zou gaan struikelen, wat gelukkig niet gebeurde.

'Wáárom zou ik jou mijn naam geven, als je mij toch bijna hebt laten verdrinken hé!?' Kaatste ze kwaad terug terwijl ze zich weer ruw omdraaide en vervolgens stevig doorstapte.

'Klojo!'