'Denk er nou maar goed over na, of de psycholoog geen uitkomst is voor je, lieverd!' Riep haar moeder haar nog na als Lauren met een zwakke glimlach haar hand zwaaide als ze op haar fiets verder naar voren reed. Zodra haar moeder dan uit zicht was, zuchtte ze diep en staarde ze naar het gestreepte asfalt tot ze bij de fietsenstalling aankwam.

Langzamer en lustelozer dan ooit zette ze haar fiets in het rek en frummelde ze even met het slot voordat ze licht kreunend van de pijn, haar rug recht richtte. Heel haar lichaam was verzuurd door het stijf spannen van haar gestreste spieren in de nacht en moest ze dan ook nog de trappen op. Kreunend en steunend kwam ze eindelijk bovenaan en kwam de trein tot haar opluchting net aanrijden.

Zuchtend liet ze op haar vertrouwde plekje neerploffen en wreef ze met haar handen over haar gezicht, omdat ze van haar moeder toch maar echt naar school moest, of zou ze misschien weer veel te veel missen. De school had haar ouders al een keer opgebeld met de vraag waar ze nou bleef, en hadden haar goede en lieve ouders een smoes verzonnen. Maar ze kon natuurlijk niet eeuwig ziek zijn. Zacht kreunde ze als ze haar hoofd in haar handen wierp waarbij ze haar oogleden sloot en ze eraan dacht hoe verlangend ze uitkeek naar een goede portie slaap, zonder dat zijn knappe gezicht haar kwam belagen.

Misschien zou de psycholoog me van mijn angsten af kunnen helpen, zoals dat ook eerder gelukt was met mijn jeugdherinneringen over het onweer, mompelde ze tegen zichzelf als ze na veertig minuten, de trein was uitgestapt. Sloffend op haar simpele sneakers liep ze naar haar school en zag ze er al flink tegenop om weer die nieuwsgierige en argwanende blikken over zich heen te krijgen.

Het moet maar..., als je die diploma nog wilt hebben om papa en mama terug te betalen..., waarschuwden haar gedachten haar en knipperde ze kort als ze naar de voorgevel van de school staarde. De psycholoog zal het hem ook niet meer worden, voorlopig. Het kost allemaal gewoon zo veel geld... Zó veel...

'Mmppfhh...,' blies ze haar adem uit via haar lippen alsof ze leeggezogen werd voordat ze een slappe duw gaf aan de draaideuren en ze binnen in het hal terechtkwam. Daar liep ze meteen naar voren om in haar kluisje, de vergeten boeken op te halen. Haast levenloos en net als een zombie leunde ze tegen de kluisjes aan als ze het hare opende en er de spullen uit haalde. Van naast haar begon er in de hal een luid mompelend geluid aan te zwellen en spitste ze haar oren kort tot ze besefte dat er weer een of een andere opstootje was tussen de twee groepen.

Nog rommelend tussen de spullen en in haar tas hoorde ze hoe het gemompel, of gekwetter of wat dan ook, aan leek te zwellen. Licht verward leunde ze licht achterover om voorbij het deurtje van haar kluisje te kunnen staren, om vervolgens een wenkbrauw omhoog te trekken bij het zien dat er een heuse commotie is ontstaan.

De mensen stonden dicht opeen gepakt en zag ze de vrouwelijke directeur met een stel opgeheven handen uit een andere gang lopen voordat ze in de luid mompelende meute verdween. Haar ogen vernauwde zich als ze in het midden van de commotie, een paar strakke pakken dachten te zien, maar schudde ze vlug haar hoofd.

Zal wel weer een weldoener of een zakenman zijn in plaats van hém..., dacht ze al mompelend en dacht ze er weer aan dat de psychologie wel aantrekkelijk begon te klinken. Om dan voor eens en altijd, hém uit haar hoofd te verjagen. En te wissen, alsof dit nooit eerder had bestaan.

'Wat moet je nou met zo'n nerd!' Gilde er plots een schril stemmetje met daarna een oorverdovende blaffende order tot stilte waardoor heel de hal meteen stilviel. Haar wenkbrauwen fronsend keek ze opnieuw naar de commotie en ritste ze ondertussen haar tas dicht.

'Ze staat daar!'

Kort opschrikkend door een andere luidere stem die ze vaag herkende van de directrice zelf keek ze verward naar de meute aan mensen toe tot haar ogen zich hevig verwijdden van het zien van een wijzende vinger..., in haar richting. Een ijskoude golf ging er door haar heen als ze zich meteen geëxposeerd voelde, en al helemaal als de zee aan die ruziemakers plotseling uit elkaar weken en ze plots in het midden van die scheiding bij de draaideuren wel een heel bekend figuur dacht te zien staan.

Die zich wel in een slow motion om leek te draaien en zo zijn gezicht meteen onthulde, waardoor Lauren hevig verschrikt naar adem hapte voordat ze tegen de kluisjes aan botste van de plotselinge angst.

Een gezicht dat zo veel op die van Lucas leek, stond er op een geruime paar meters afstand van haar, maar doordrong zijn intense hemelsblauwe blik in het hare en voelde ze hoe haar hart uit haar ribbenkast werd gescheurd. Wat eigenlijk seconden waren leken minuten te duren als ze elkaar in de doodse stilte, in de ogen aankeken tot ze hem zijn volle lippen langzaam van elkaar zag spreiden.

'Laat hem los...,' schenen zijn lippen te bewegen en kwamen zijn woorden luid en duidelijk haar oren binnen, maar keek ze hevig geward naar de geslonken kopie van de kroonprins, tot haar ogen zich plots van hem afscheurden en ze luid naar adem hapte als er van achter hem, een viervoeter naar voren sprintte.

Het zwarte vacht glansde onder het licht van de gang als het dier zijn oren plat tegen zijn kop aan had gelegd om zo snel mogelijk naar voren te torpederen. Van achter hem zwaaide de witte punt aan zijn staart net als een roer, duidelijk in zicht en voelde ze hoe haar hart leek op te houden met kloppen voordat ze door haar knieën zakten.

Een luide blaf van blijdschap klonk er voordat hij zich vlak bij haar afremde en half begon te springen, om over haar wang een gigantische lik te geven. En de lik was ook het moment dat ineens de slow motion verbroken werd.

'Aggh!' Hapte Lauren meteen naar adem als ze de hond in haar armen vasthield terwijl hij haar stevig likte voordat ze hevig verwonderd en ademloos op het dier neerkeek. Zijn glanzende chocoladebruine ogen keken intens blij naar haar en herkende Lauren ze meteen. 'Tip? Oh, Tip!' Zei ze luid als ze opnieuw naar adem hapte voordat de tranen zich plots opwelden en naar buiten sprongen. 'Wat doe jij nou hier!?'

Lachend van blijdschap en opluchting dat haar geliefde dier nou opeens in de gang tevoorschijn was getoverd, omhelsde ze hem terwijl de tranen zich over haar wangen stroomden. Haar zoute druppels vielen op zijn glanzende vacht die ze vlug weg aaide waarna ze haar vingers vol ongeloof door zijn iets langer geworden vacht heen woelde. Giechelend en lachend knuffelde ze hem, totdat Tip van onder haar armen wegschoot en ze meteen een steek aan gemis in haar hart voelde voordat ze opkeek waarnaartoe Tip nu gerend was.

Maar als haar ogen zich op Tip rustten, zag ze meteen hoe er een stel glimmende paar designerschoenen op haar afliepen en verstijfde ze meteen. Wie deze hond ook bezat, zou haar zeker uitfoeteren om wat ze bij hem gedaan had. Langzaam maar zeker keek ze vanaf de schoenen die nu vlak voor haar stilstonden naar omhoog tot het over zijn donkergrijze pantalons heen gleden naar verder omhoog. Daar hapte ze hevig geschokt naar adem als ze de emotieloze blik van niemand anders dan de kroonprins naar haar zag neerkijken.

Een schot ging er door haar hart en krabbelde ze maar vlug overeind en schreeuwden haar gepijnigde knieën voor even voordat ze met een voorover gebukt hoofd helemaal recht overeind stond. Haar hoofd helemaal knalrood dankzij de actie durfde ze hem niet aan te kijken tot ze opnieuw kort verstijfde bij het zien van zijn oprijzende hand.

'Lauren...,' zei de stem van de man tegenover haar met zo'n zachtheid, dat ze meteen haar oogleden sloot als er een pijl van pijn door haar hart heen schoot. Een stem zo liefdevol en kalm met een intens vertrouwen en stokte haar adem voor kort als zijn warme hand contact maakte met haar natte wang. Als ze de bekende warmte door haar wang voelde stromen begon ze haast onbewust tegen zijn hand aan te leunen.

'Kijk me aan..., alsjeblieft,' klonk weer diezelfde zachte stem met een schorre ondertoon wat voor een rilling over Lauren haar huid zorgde voordat ze met een lichte afwachting toch maar haar oogleden openden. Daar keek ze ineens van heel dichtbij, in zijn vertrouwde hemelsblauwe kijkers en vergrootten haar ogen zich.

Want in zijn o zo bekende pupillen zag ze ineens maar één ding..., een blik van pure liefde. Niets meer..., niets minder.

Tot er tranen van achter zijn oogleden opwelden en er eentje naar buiten sprong en het via zijn iets ingetrokken wang naar beneden trok, die Lauren in een onbewust moment, met haar eigen vingertoppen wegveegde. En leek het haar toen pas te dagen, wie ze nou eigenlijk echt voor zich had.

'Luke...,' zei ze ineens stamelend als ze met een blik vol ongeloof in het zijne staarde en er rondom zijn lippen langzaam maar zeker, een tevreden glimlach rustte.

'Eindelijk heb ik je gevonden..., mijn Lauren,' fluisterde hij zacht en schor met een schuddend hoofd en wendde Lauren meteen beschaamd haar hoofd weg. Haar oogleden stijf en beschermend op elkaar geknepen wilde ze zich uit diepe schaamte van hem wegdraaien, maar gleden zijn armen zich meteen om haar middel. Opnieuw hapte ze als ze hem in een ruk met een licht paniekerige blik aankeek, maar hij haar meteen suste.

'H-het spijt me zo...,' fluisterde Lauren met een pijn in haar stem en rolden er meerdere tranen over haar wangen, maar veegde Lucas ze elke keer weer zachtaardig weg met zijn duim. 'Je moet weten dat ik..., dat ik zo  bang was...'

'Stil maar, Lauren. Ik ben nu bij je..., en ik zal je nooit meer laten gaan.' Fluisterde hij zacht met een glimlach als ook zijn vingers zich lichtjes om haar kin hadden geklemd voordat hij naar voren boog..., en haar tegen zich aan trok. 

Met nog steeds een ongeloof in haar hersenen, werd ze door haar eigen prins omhelsd met een warmte dat ze intens had gemist. Heel klein glimlachte ze als ze hem aan haar haren voelde ruiken en voelde ze haar eens zo lege hart, opnieuw vullen als hij ook het volgende zei;

'Ik heb je zó gemist, Lauren...,' fluisterde hij zacht in haar haren en trok ze hem daardoor nog steviger tegen zich aan als ze ook haar oogleden stijf op elkaar drukten. Naarmate de minuten verstreken, opende ze haar oogleden om het volgende moment kort opschrikkend terug te trekken dankzij de meute aan mensen die hen filmden of fotografeerden.

Als Lucas het ook opmerkte haalde hij haar voorzichtig uit hun omhelzing en keek Lauren hem kort angstig aan, voordat ze meteen aan haar hand naar voren werd meegenomen. 'Kom, vlug,' zei hij nog met een glinsterende blik als hij kort zijn hoofd naar haar toe had gedraaid met een grijns en voelde ze een kleine opborreling van een positieve spanning. Zo vlug als haar benen konden dragen, rende ze aan zijn hand mee terwijl ze kort giechelde van Tip, die net als een herder achter hen aan rende als hij soms al snappend naar mensen hapte om hen tot een afstand te laten staan.

En wanneer ze bij de draaideuren belandden, keek ze intens verrast op om meteen drie figuren te zien staan met elk een zonnebril op hun neus en een oortje te zien staan die ze meteen herkende. 'Jongens!?' Riep ze nog verwonderd voordat ze door de draaideur heen werd getrokken waarna zowel Tip als de andere vier bodyguards volgden. Bij de zwarte Bentley zag ze ineens de vierde en missende vriend staan aan wiens bouw ze gelijk herkende dat het Jared was.

'Jared, ben jij dat!?' Stamelde hevig verwonderd en glimlachte hij kort van achter zijn zonnebril, voordat ze naar binnen toe werd getrokken waardoor ze er haast in dook. Haast op zijn schoot belandde ze en zag ze nog de schaduw van Tip over haar heen springen voordat ze maar vlug overeind krabbelde. Iets verwilderd keek ze om zich heen voordat ze dicht tegen Lucas aan werd getrokken en daarna de drie vrienden ook de auto binnenkwamen.

Als dan de deur met een krachtige knal dichtsloeg zag ze ondanks de getinte ramen hoe James zijn figuur zich rondom de kap van de auto holde voordat hij achter het stuur sprong. Meteen sloeg de brullende motor aan en reden ze in een mum van tijd, zo weg.

Licht hijgend keek ze in de beschermende armen van Lucas meteen achterom, om door het achterspiegel de school in een rap tempo te zien verkleinen. 'Wáuw!' Fluisterde ze vol ongeloof voordat ze zich omdraaide en opnieuw tegen Lucas aan werd getrokken. 'Dat leek net wel een grote actiefilm!'

Een zacht gegrinnik klonk er door de cabine en besefte ze pas weer dat ze niet alleen met Lucas in de Bentley zat, tot er van achter de zonnebrillen en de baretten, de bekende gezichten voorkwamen.

'James! River! Finn!' Riep ze verrast toe als ze ook naar haar lachten voordat ze meteen naar voren boog en elke vriend een korte, vriendschappelijke knuffel gaf. 'Wat is het zo fijn om jullie weer te zien!' Riep ze verwonderd voordat ze begon te stamelen en ze beschaamd wegkeek.

'Hey, hey Lau,' riep Lucas gelijk van naast haar als hij ook zijn arm over haar schouders heen sloeg en hij met zijn andere hand, haar kin ophief. 'Trek je jezelf nu niet terug. Niet nu, en nooit niet. Voor ons hoef je je absoluut niet te schamen.'

'Ja maar,' begon ze gelijk en keek ze hem met iets waterige ogen aan. 'Ik wil toch graag gewoon zo sorry zeggen voor al dit gedoe! Wat ik jullie had aangedaan... en mezelf.' Mompelde ze zacht als ze licht afwezig naar de vloer van de auto staarde tot ze de vrienden hoorde zuchten en ze van onder haar wimpers in hun glimlachende gezichten keek.

'Nou, dat was wel inderdaad een flink klusje hoor,' mompelde River van tegenover haar en begon Lauren meteen een flinke blos te krijgen wat zowel de losgekomen Finn en James deden lachen.

'Maar dat maakt mij nu allemaal niet meer uit.' Zei Lucas van naast haar opeens en keek ze hem nieuwsgierig aan. 'Het is nu allemaal de moeite waard geweest, aangezien ik je nu terug heb!' Lachte hij als hij haar ook tegen zich aan trok en ze zich zacht giechelend tegen zijn schouder aan liet komen.

Kort genoot ze ervan dat ze tegen hem aan leunde, tot ze met een verwonderde blik naar de groot geworden en knappe Tip opkeek tot ze naar buiten opkeek en ze gelijk begon te fronsen. Opverend uit de stoel keek ze naar de omgeving en trok ze gelijk een wenkbrauw op. 'Hey..., dit is precies de goede weg naar..., mijn huis terug?' Mompelde ze verward voordat ze zich in een ruk naar Lucas omdraaide met een onzekere blik in haar ogen, maar hij haar alleen maar geruststellend aankeek met een glimlach.

'Ja, Lauren... Hoe ik je heb kunnen vinden hè...' mompelde hij zacht maar zei zijn hart meteen dat hij vanaf nu geen geheimen meer voor haar wilde bewaren. 'Iemand had mij ermee geholpen...,'

'Wie dan!?' Fluisterde ze hevig verrast voordat ze hem, met een warme glimlach zijn vlakke hand zag opheffen als teken dat hij iets wilde aantonen. Dus volgde ze zijn hand en draaide ze zich naar de zijkant van het raam toe, waar meteen het grote gestalte van haar vader in de voortuin stond.

'Pápa!?' Riep ze hevig verwonderd voordat de Bentley op de oprit voor hun huis draaide en het zich pal naast de tweedehandse Jeep van mijn vader parkeerde. Totaal geschokt keek ze in een ruk naar Lucas op, die breeduit grijnsde voordat ze meteen uit de auto krabbelde. Daar nam ze zonder nadenken de hand van River aan, die voor haar de auto uitgestapt was.

'Jij, liegbeest!' Brulde ze meteen boos met een vermanende vinger naar haar vader, die enkel een wenkbrauw optrok met daarna een zeldzame brede grijns. In de deurpost van de voordeur zag ze haar moeder staan met een theedoek voor haar mond en daagde het haar, dat ze aan het huilen was.

'M-mam! Waarom huil je nou?' Vroeg ze hevig verwonderd als ze op haar moeder afstapte en meteen door haar werd omhelsd.

'Het maakt me gewoon zó blij om hem zo verliefd te zien staan! Verliefd op onze dochter! Boehoehoee!' Snikte ze luid en snoot ze daarna in de theedoek. 'Dit is gewoon het mooiste dag voor mij als moeder die haar verliefde dochter en vriend ziet herenigen!'

Als Lauren dan haar moeder een beetje had gekalmeerd zag ze hoe de laatste jongeman uit de auto stapte met ook zonder zijn zonnebril en baret, besloot ze verheugd naar voren te stappen om ook Jared, een warme begroeting te geven.

'Hey man! Goed gereden, Jared!' Riep Lauren opgelucht en blij en grijnsde hij breeduit voordat hij een korte 'oef' zei doordat Lauren hem in een stevige omhelzing had genomen voordat ze losliet. Met een grijns en iets waterige ogen keek ze naar Jared en daarna naar de rest van de jongens, die ze een beetje ongemakkelijk naast de reus zagen staan. Kort grinnikte ze al hoofdschuddend voordat ze naar haar eigen vader toe liep en hem al hoofdschuddend aan keek.

'Wat je hebt gedaan is echt-' begon ze vermanend met een uitgestoken wijsvinger naar hem en vernauwde Hector meteen zijn oogleden, voordat er een grijns rondom Lauren haar lippen doorbrak en ze hem tegen zijn borstkas aan sloeg.'-dat was echt gruwelijk geweldig! Bedankt, paps!' Zei ze vrolijk en oprecht voordat ook haar vader breeduit grijnsde en haar met een zacht kreetje, al knuffelend van de grond optilde.

'Tsk! Ik dacht dat we dat niet meer gingen doen, ik ben geen pop!' Kaatste ze terug voordat ze zich met een blosje naar de andere vier jongens keek. 'Hey jongens, dit is dus mijn vader Hector. Hector, dit is de chauffeur Jared, de plagerige James, de beschermengel River en de stille, stoere Finn. En met als laatste natuurlijk..., mijn vakantievriendje, Lucas!' Grinnikte ze voordat ze een arm om Lucas zijn middel heen gleed en giechelde terwijl haar gedachten haar ineens alarmeerden met hoe dun hij geworden was.

'Kopje thee!?' Riep ineens de stem van Madeleine vanuit de voordeur en draaiden alle jongens en Lauren zich naar haar om. Een instemmend gemompel rees er op en giechelde haar moeder kort voordat ze zich terug in het huis weg haastte.

'Nou, komaan dan maar,' mompelde Lauren met een lichte tegenzin doordat ze wist dat het een beetje rommelig huis was, om dan maar over haar eigen kamer te zwijgen. Samen liepen ze als een groep naar de voordeur en ging Lauren er als eerste naar binnen, gevolgd door Lucas die meteen nieuwsgierig om zich heen keek met hoe en waar ze woonde voordat de andere vier vrienden volgden met als laatste Hector, die de voordeur uit veiligheid meteen afsloot met wel vier sloten.

Intens en diep, diep  opgelucht en verheugd was hij en ongelooflijk dankbaar zat hij in de achterkant van de Bentley met zijn teruggehaalde schat. Het was dankzij de tip van haar vader dat de groep jongens haar al snel wisten te vinden. Op slechts twintig minuten rijden was deze aardig indrukwekkende school van haar en had hij zich met haar herenigd! Het kon hem niets schelen dat er foto's en filmpjes van hen werden gemaakt, want het was nu toch officieel!

Ze was terug! Maar toch moest hij haar gevoelens respecteren en waren ze opgelucht dat ze het aardig vlot maakten tot terug in de auto. Waar eerder haar ogen hol leken te staan, was het levensplezier weer teruggekeerd zoals in het zijne de avond ervoor. Ineens voelde hij zich compleet als hij haar tegen zich aan trok op de weg naar haar huis terug.

Het was dat ze al halverwege waren dat Lauren het zich pas besefte waar we naartoe gingen rijden. In zijn achterhoofd had hij vanaf een lange tijd geleden een afspraak gemaakt met zichzelf, om geen geheimen meer voor haar achter te houden. Zijn grootste geheim had hem zijn grootste fout gekost. Die nu weer rechtgezet was en hij het leven weer plezierig vond.

Voor zijn voeten lag Tip uiterst kalm, dan wel licht hijgend met de tong uit de bek, op de bodem van de auto naar hem en Lauren te staren en was hij meer dan blij dat Tip haar nog herkende en gelijk wilde beschermen.

Wanneer ze dan aankwamen op de juiste locatie, had hij kort verrast opgekeken naar het knusse witte huisje met een kleine veranda waar er ook een kleine schommelstoel hing. Maar wat hem onder de indruk deed opkijken was het inderdaad reusachtige figuur van Lauren haar vader. Waar ze eerder een achtergrondcheck hadden gedaan over deze man, waren ze al verbaasd om te lezen dat hij een respectievelijke 2 meter en 2 cm lang was. Wat dus geen grapje achteraf bleek te zijn.

Dankbaar dat Lauren bijna weer haar oude ikzelf was werd hij aan Hector voorgesteld na hem via de telefoon te hebben gesproken. Het maakte hem even jaloers toen hij Hector, Lauren met een groots gemak zag optillen en maakte hij met zichzelf een mentale afspraak dat hij weer gauw terug op gewicht zou komen met de groeiende spieren zodat hij dan háár zelf kon optillen.

Het was dat de moeder van Lauren, Madeleine hen riep voor een kop thee of koffie, dat ze de voortuin verlieten en kwam hij meteen in de smalle gang. Nieuwsgierig had hij om zich heen gekeken en zag hij her en der kleine fotolijstjes aan de muur. Maar tijd om ze te bekijken kreeg hij niet, doordat hij door de reus van een man net als een schaap, de woonkamer in werd gestuurd. Daar had hij opnieuw verrast opgekeken naar de hoeveelheid kleine fotolijstjes aan de muur en kon hij na het vernauwen van zijn oogleden, opmerken dat er overal een jongere Lauren op stond.

Nieuwsgierig naar meer liep hij verder de woonkamer in terwijl zijn vrienden al samen op één bank plaats hadden genomen en ze heup aan heup tegen elkaar aan zaten, maar keek hij al grijnzend om naar een paar fotolijstjes dat nu op een dressoir stonden. Daar pakte hij er eentje af en zag hij hoe Lauren er als tiener op en paard zat.

'Zo te zien was Lauren altijd al een actieve meid, nietwaar?' Zei Lucas kalm als hij zich met het fotolijstje in zijn hand omdraaide naar Madeleine, die met een licht trillende glimlach haar hoofd knikte als Hector zacht instemmend gromde. Als hij het fotolijstje terugzette ontdekte hij er nog eentje en pakte hij het ook op. Tot zijn verrassing zag hij op de foto een jongere Lauren naast zijn vader staan die gehuld was in een militaire pak. Boven zijn borstvakje stond er toch in duidelijke geborduurde hoofdletters;  NAVY SEAL. Zacht hummend keek hij naar het verschil tussen de al grote vader en de kleine Lauren, die ook een navy seal pet op haar hoofd had en met een brede grijns en een missende tand in de camera keek.

'Kom, je kop koffie staat klaar,' siste ineens de stem van Lauren vlak bij zijn oor als ze ook haar hand op zijn pols had gelegd en voelde hij meteen een warme tinteling door zijn iets vermagerde lichaam schieten, wat hem breeduit deed grijnzen.

'Oké, oké, wat u wilt, prinsesje,' fluisterde hij iets plagerig terug en schoten haar ogen in een ruk naar hem op om vervolgens iets te vernauwen. Kort kneep ze hard in zijn pols voordat ze hem forceerde om van het dressoir vandaan te lopen. Daar plofte hij op de vlug geplaatste keukenkrukje en zag hij Lauren kort beschaamd opkijken voordat ze haar blik afwendde.

'Dus het was een hele fijne vakantie, zoals ik het had gehoord?' Vroeg Madeleine gelijk en glimlachte Lucas meteen als hij daarna ook zijn hoofd knikte.

'Absoluut, en al helemaal als er een engeltje zomaar vanuit het niets verscheen. Ik heb respect voor jullie dat jullie zo'n prachtig meisje met een gouden karakter hebt opgevoed.' Deelde Lucas hen deftig mee totdat hij Lauren van naast haar moeder, haar ogen zag rollen.

'Niet zo slijmen!'  Had ze nog met haar lippen gespeld maar grijnsde hij met een korte lach breeduit voordat hij zijn woorden opvatte. En zo vertelde Lucas zijn kant van het verhaal opnieuw, met een iets aangepaste versie met hoe ze elkaar ontmoetten. Tot grote opluchting van Lauren, die er duidelijk tegenop zag als hij echt helemaal aan het begin was begonnen, maar hij gelukkig vanaf het moment met de voetbal begon.

Als ze dan na bijna een uur binnen waren en door twee koppen koffie waren gegaan, veranderde de houding van Lucas en begon hij ineens recht overeind te staan. In zijn hart rustte er die vraag al heel lang en kon hij niet langer meer wachten. Toen hij opstond keken zowel zijn vrienden als Lauren haar ouders en zij zelf, vragend naar hem op.

'Meneer en mevrouw Evergreen, ik zou jullie beiden graag om toestemming willen vragen of jullie dochter, Lauren, mijn vriendin mag worden?'

Verscheidene geluiden van happen naar adem klonk er meteen en veranderde de ontspannen sfeer meteen voor eentje met een geladen spanning. Voor hem zag hij hoe Madeleine haar handen voor haar mond hadden geworpen en het water zich achter haar oogleden opwelden terwijl Lauren van naast haar, gewoon totaal stomverbaasd naar hem had opgekeken. En dan was er nog de reactie van de vader, die nog zijn koele zelve was maar hij wel een bedenkelijke blik in zijn ogen kreeg.

'Ja, natúúrlijk mag dat, Koninklijke Hoogheid!' Stamelde Madeleine met een verwondering in haar stem als ze daarna naar haar man opkeek, die hem van top tot teen bekeek voordat Hector met een grom, zijn hoofd langzaam knikte. Een brede grijns verscheen er van rondom zijn lippen waarna zijn blik op die van Lauren viel, die zich niet eens had bewogen.

'Lauren, miss, zou u mij willen vergezellen op het tripje naar de voortuin?' Vroeg hij het haar deftig en ontwaakte ze pas na een por van Madeleine haar elleboog.

'Wat?' Zei ze meteen kortaf en snurkte ze kort als ze meteen overeind krabbelde na nog een elleboogstoot van haar moeder.'De tuin. Oh, oja. Natuurlijk.' Mompelde ze verward als ze vlug aan hem voorbij ging en op een snelle tred naar de deur toe liep, waar ze in een rap tempo wel vier sloten open wist te maken voordat ze naar buiten stapte. De zon scheen meteen op haar witblonde haren en wist Lucas op dat moment meer dan zeker, dat hij dit engeltje graag bij zich wilde hebben...liefst voor altijd.

Maar hij liep rustig de voortuin op na de deur dicht te hebben gedaan en plaatste hij zijn handen op zijn onderrug. Geduldig en braaf wachtte Tip op het gras en keek hij nieuwsgierig op als Lauren naast hem kwam te zitten. Zijn staart klopte tegen de bodem aan en strekte de reu zich uit als zijn kop tegen haar enkel aan kwam waarna ze hem met een glimlach begon te kroelen.

Glimlachend ging Lucas tegenover haar zitten en keek hij haar meteen serieus in de ogen aan. Als Lauren dan een paar keren van aandacht had gewisseld van naar Lucas en Tip en terug, keek ze na een diepe zucht op in zijn ogen.

'Lauren...,' begon hij meteen op een kalme maar serieuze toon en keek ze hem meteen aandachtig aan. 'Wist je misschien nog die dag voor jouw vlucht? Toen wij dat feestje hadden voor jou?' Vroeg hij het aan haar en kon hij haar zien nadenken, tot ze met een blosje haar hoofd knikte. 'Dat was voor mij eigenlijk ook het moment dat ik je wilde vragen of ik hem mocht adopteren. Omdat ik wist dat je heel erg op hem was gesteld maar hem niet kon meenemen.'

Een zacht gelach vermengd met een gesnik kwam er van tussen Lauren haar lippen vandaan en glimlachte hij kort, voordat hij zijn woorden oppakte. 'Het was eigenlijk dankzij Tip, en mijn vrienden natuurlijk, dat ik op de been bleef. Intens ongelukkig was ik toen het me niet gelukt was om je te bereiken en was Tip één van de twee lichtpuntjes in mijn leven.' Vertelde hij haar en zag hij de opkomende tranen van achter haar oogleden opwellen waardoor hij zelf ook begon te slikken.

'Dat andere lichtpunt..., dat ben jij. Nog nooit had ik aangevoeld dat mijn leven compleet was..., tot nu. Nu hier zo, met jou en Tip hier... En mijn vraag is daarom ook...,'

'Of je misschien mijn vriendin wilt zijn?'

'Ohh!' Hapte ze verschrikt naar adem alsof ze het nu pas voor het eerst hoorde en keek ze hem intens in de ogen aan.  'M-meen je dat echt!?'

'Ja, mijn Lauren. Ik wil je, en ik zal je nooit meer kwijtraken. Nu niet en nooit meer,' Zei hij zacht en schor voordat ze een luide snik slaakte en zich op hem stortte.

'Já!' Riep ze nog luid en drukte Lauren hem tegen de grond aan maar gleden zijn armen vlug om haar middel met een luid gelach.

'Daar hoopte ik al op, mijn vriendin,' grijnsde hij voordat hij hen met een gemak omrolde en hij met zijn borstkas, schuin over het hare rustte. Tip kwam meteen zacht nieuwsgierig keffend om hen heen lopen als ze elkaar ook diep in de ogen aanstaarden. Tot Lucas op een moment zijn oogleden sloot en zijn hoofd naar haar toe boog. Zijn lippen maakten meteen contact met het hare en liet hij het enorm magische gevoel van extase en pure opluchting en geluk, door zijn lichaam stromen.

Juichend en joelend kwamen zijn vrienden het grasveldje op waardoor zowel Lucas als Lauren elkaars lippen vlug van elkaar scheidden, voordat ze met een verwilderde blik en een blosje rondom de wangen, omhoog krabbelden. Al giechelend en lachend werden ze door alle vier de jongemannen omgeven tot ook haar ouders met een tevreden uitdrukking rondom hun gezichten naar buiten kwamen. En daar knipoogde Hector met een tevreden blik naar Lauren, die hem dankbaar in de ogen aankeek.

Na opnieuw binnen te hebben gepraat, besloot Lucas dat het maar weer tijd was om te gaan. Waar Madeleine hen had aangeboden om te blijven eten, hadden ze haar bedankt en geweigerd doordat ze het verstandig vonden om weer terug naar huis te gaan voordat ze nog meer aandacht gingen trekken. Voor hun oprit waren er al enkele buurtbewoners gaan staan die de zwarte gladde Bentley hadden opgemerkt en aan het bekijken waren. Soepel en gracieus stond hij op van zijn kruk en nam hij de hand van Lauren mee in de hal voordat hij zijn hand langs haar wang streek en in haar iets waterige ogen staarden.

'Ga nou niet al weg, Lu,' smeekte ze hem en werd hij geraakt door haar lieve woorden waardoor hij een diepe zucht liet gaan.

'Ook al zou ik graag heel de avond willen blijven, de dag loopt op zijn einde,' Zei hij zacht voordat hij zich naar voren boog en in haar oor fluisterde;

'Morgen kom ik terug..., dat beloof ik je, engeltje.'