Na een goede nacht te hebben gehad, ontwaakte ze bij de ochtendgloren en rekte ze zich kreunend uit op haar logeerbed. Ondanks ze al een goede voorbereiding had getroffen, voelde ze toch een lichte spierpijn in haar benen. Maar dat weerhield haar er vandaag niet van om het ongerepte land verder te kunnen ontdekken.

Met nog steeds een enthousiasme in haar lijf nam ze afscheid van de vrouw - ze verbaasde zich erover hoe aardig en behulpzaam de plaatselijke bevolking was - en stond ze alweer met een goedgevulde maag buiten de Casa del Colibri.

Een glimlach vormde er zich rondom haar lippen voordat ze de bijzondere houten brug weer afdaalde en zich vervolgens omdraaide om haar voor een laatste keer uit te kunnen zwaaien. De vrouw was zo vriendelijk geweest om haar alles over de kolibries en hun leefstijl te vertellen. Haar karakter en temperament deed haar heel even denken aan Freek Vonk, die ook zo boeiend en enthousiast kon vertellen over de diersoorten die hij tegenkwam.

Maar de vrouw was naast een kolibrie-kenner, ook een bekwaamde kenner van het land en wist ze Lauren allerlei prachtige hoogtepunten op haar route te vertellen, waar zij de oudere vrouw zeer dankbaar voor was. Want van de drie maanden wilde zij er vier weken van gebruiken om het land te verkennen, om vervolgens nogmaals vier weken te gebruiken om de bevolking te kunnen helpen. Met dan als bedoeling de laatste vier weken van alle rust en de echte vakantie te genieten; liggend op een ligstoel, badend in de zon op de hagelwitte strand met die ene kokosnoten cocktail!

'Mmmm,' kreunde Lauren zacht terwijl ze kort haar ogen sloot, doordat ze aan het idee alleen al van het strand een prettige rilling over haar rug voelde lopen. Na drie jaar een versnelde maar pittige opleiding tot dierenartsassistente te hebben gevolgd, vond zij dit de perfecte vakantie voor zichzelf voordat ze verder ging naar het HBO. Want ze ontdekte dat ze geen 'hulpje' wilde zijn, maar zelf de levens van de dieren wilden helpen. Zelfstandig.

Zowel het geluid van haar vele 'wauw's' als het vele geklik van haar fotocamera waren geen zeldzaamheid de volgende dagen. Overal waar ze naartoe ging zoals haar route het aangaf, raakte ze steeds meer en meer betoverd door het land. Ze verbaasde zich elke keer weer door alle pracht en praal van de tropische natuur.

Maar zoals een echte avontuur, was ze een keer wel bang geweest, of misschien twéé. Vooral op het moment dat ze oog in oog stond met een katachtige, die luid geïrriteerd naar haar had gesist voordat het de bossen in stoof. Ze grinnikte onder het lopen, toen ze aan dat moment terugdacht en voelde ze hoe haar hand contact maakte met haar ribbenkast waaronder haar hart zat. Nog nooit had haar hart zo hard gebonsd als toen. Het bonsde zo hard, dat ze even vreesde dat de angst haar hart zou doen begeven. Ja, door zichzelf, en niet door het kleine roofdiertje dat een ocelot werd genoemd en hier algemeen bekend was.

De tweede keer dat ze ook bang was geweest, was doordat ze bijna recht in een gigantisch spinnenweb was gelopen. De haast onzichtbaar geweven net lag prachtig dwars over haar pad en het was dankzij de zon, dat ze ineens een onverklaarbare glinstering op haar route zag flikkeren. Met haar hoofd schuddend en opnieuw een toegenomen bonzende hartslag, dankte ze echter niemand in het bijzonder, dat ze de spinnenweb had opgemerkt. Want als ze één ding mocht opnoemen waar ze echt een hekel aan had, waren het wel spinnen.

Groot of klein, het maakt niet uit. Ze waren allemaal even eng.

Nouja..., misschien zijn de grotere toch wel wat enger. Whatever, ze zijn gewoon eng! Klaar! Was wat ze dacht terwijl ze aan de banden van haar backpack sjorde en ze stevig doorliep. Het donkerbruine, opgedroogde aarde was net als een goed wandelpad voor haar die overigens ook makkelijk te volgen was. Het gaf haar het gevoel dat ze echt door de jungle liep. Aan beide kanten waren er glooiende hellingen te zien met zijn talloze palm- en bananenbomen.

Onder het lopen glimlachte ze steeds, terwijl ze zo nu en dan zowel gekleurde als gewone bruine kolibries heen en weer zagen vliegen - of eerder, zweven - om nectar te verzamelen om te kunnen overleven. Ondanks het natuur zijn wauw-factor nog niet was kwijtgeraakt, voelde Lauren zich wel steeds meer en meer op haar gemak tussen al het groen.

Op het achtste dag, liep ze op haar dooie gemak door het woud en maakte ze zo nu en dan ook een paar foto's van de flora en de fauna die ze tegenkwam. Nadat ze een prachtige foto van een felrode plant had gemaakt, voelde ze ineens iets lichts tegen haar hoofd aan komen waardoor ze licht verrast omhoog keek. Haar ogen werden groter van verbazing en viel haar mond ook open terwijl haar ogen de gigantisch blauwe vlinder opmerkten.

De blauwe vlinder wiens randen van zijn vleugels zwart waren gekleurd, fladderde op zijn dooie gemak boven haar hoofd, voordat het zich van haar verwijderde. Lauren voelde hoe ze tot de prachtige insect werd aangetrokken, doordat ze nog nooit zo'n magische vlinder had gezien. Totaal in beslag genomen door de pracht ervan, voelde ze hoe ze onbewust opstond en vervolgens achter het diertje aan ging.

De vlinder fladderde van links naar rechts en terug, terwijl het gestaag voor zich uit bewoog. Haar voetstappen plaatsten zich zorgvuldig op de bodem om er zeker van te zijn dat haar pad er niet voor zou zorgen dat ze haar evenwicht niet ineens ging verliezen.

Helemaal had ze het niet door, dat er een licht aanzwellend geluid opdoemde en de lucht een beetje dikker was geworden. Hele fijne druppeltjes aan mist streelden haar huid, maar was Lauren te afgeleid door de adembenemende vlinder. In haar handen had ze de fotocamera gereed staan en had ze al een paar prachtige kiekjes kunnen nemen. Maar ze wilde er meer, meer van dit bijzondere wezen vastleggen. 

Op een gegeven moment fladderde de vlinder naar een boomstam waar er ook een houten plank in de vorm van een pijl aan was bevestigd, voordat de vlinder er langs fladderde en vervolgens eroverheen vloog. Dat was dan ook het moment, dat Lauren de vlinder uit het oog verloor. Een golf van teleurstelling ging er door haar lichaam en wilde ze bijna haar blik van de boomstam afwenden, totdat ze ineens haar wenkbrauwen fronste en ze haar hoofd opnieuw naar het bord terugdraaide.

Meteen hapte ze verrast naar adem en sloeg ze een hand voor haar mond, doordat ze precies op het gegraveerde bordje kon lezen wat erop stond.

Kratuva Waterfalls, this way.

'Ja! Oh! Ja, ja, JA!' Scandeerde ze vol met enthousiasme voordat ze overweldigd door de ontdekking ervan, op en neer begon te springen. 'Yas!' Gilde ze blij terwijl ze haar vuisten in de lucht stak om haar uitzinnige blijdschap te kunnen uiten.

Dit bijzondere natuurfenomeen was vrijwel haar hoogste hoogtepunt van deze vakantie en had ze er dagenlang heel erg naar uitgekeken, om het van dichtbij mee mogen te maken. En nu..., was het dan zover!

'Oh yes, oh yes!

Here I come, Kratuva Waterfalls!'