Tegen haar aan moeder lag ze en genoot ze in stilte van haar lichaamswarmte terwijl ze zelf in een warme huispak was gehuld met daarna een fleece vest die ze tot tegen haar keel aan had dichtgeritst. Kort keek haar moeder zorgelijk op haar neer, maar glimlachte ze klein als ze langzaam en liefdevol over haar dijbenen wreef doordat ze op haar zij lag.

Tegenover de bank zat haar vader in zijn persoonlijke heerlijke stoel die ook achterover kon worden geduwd waardoor hij als het ware scheen te liggen. Met de krant nog van vanochtend rustend in zijn handen, keek hij van over zijn leesbril ook bezorgd naar zijn dochter, die zo stil als een muis tegen Madeleine aan lag. Kort maakten de blikken van Hector en Madeleine contact met elkaar en keken ze elkaar in stilte, afvragend aan met wat ze nou moesten doen.

Als vader Hector na een tijdje dan klaar was met het lezen, keek hij op naar de klok en zag hij dat het net acht uur was, wat dus betekende dat het journaal al was verschenen. Dus pakte hij de afstandsbediening en klikte hij de televisie aan.

Bij het opstarten sprong de eerste zender plotseling tevoorschijn en vergrootten Hector zijn ogen ineens als zijn hoofd ook kort naar achteren schokte. Maar nog voordat hij het kon wegzappen, dreunde die ene woord al de woonkamer in.

 '-Kroonprins is-' klonk er voordat hij in alle haast vlug op de volgende zender klikte, maar sprong Lauren plotseling in een ruk van de bank af.

'Papa! Wat was dat? Ga terug, alsjeblieft!' Smeekte ze hem en greep ze zijn hand met een ijzeren grip vast en zuchtte hij kort met een tegenzin voordat hij maar naar de vorige zender terugsprong. Meteen hapte Lauren verschrikt naar adem als ze het interview zag lopen waarbij Lucas opnieuw in de microfoon sprak.

Maar het waren ditmaal niet zijn woorden die haar deden schokken. Het was hoe mager en afgemat hij eruit zag, met die diepe donkere kringen onder zijn oogleden. En zijn ogen boven die wallen die ongelooflijk dof waren...

'Oh my god...,' stamelde ze van achter haar opgeworpen handen als ook heel haar lichaam ijskoud werd, voordat ze aan haar middel terug naar de bank werd getrokken door haar moeder. Stevig klemde Madeleine haar dochter tegen zich aan, als de woorden van de kroonprins de kamer vulden.

'Het is alleen dit meisje dat ik wil,' zei hij plots tegen de presentator die Lauren meteen herkende van de vorige keer, maar kon ze haar ogen niet geloven met hoe slecht hij er eigenlijk uitzag! Nog slechter leek hij eraan toe, dan zij zelf was.

'Dit meisje kwam boven iedereen uit, alleen al door haar prachtige gouden karakter. Of nog beter, haar hart was gewoon van goud. En eentje dat perfect was voor mij, met heel haar binnen en buitenkant, met haar prachtige eigenschappen evenals haar flaws. Dus smeek, smeek ik haar uit het diepste van mijn hart, om alsjeblieft bij mij terug te komen. Please...' Waren zijn hartbrekende woorden wat bij Lauren voor een dikke stroom aan tranen zorgde. Met grote, verwijde pupillen staarde ze nu naar het scherm, maar was ze in haar eigen razende en angstige gedachten weggezonken.

Met wat ze nu moest doen, en waarom, en hoe, en wat, en wat voor angstigs er op haar stond te wachten. De paparazzi, de-

'Het hoorde enkel een vakantieliefde te zijn!' Gilde ze het opeens uit op het moment dat de bezorgde Madeleine haar arm aanraakte. Verwilderd sprong Lauren van de bank af en uit de armen van haar moeder en was Hector ook in een ruk opgestaan. Ogen vol angst en paniek staarden hen aan en draaide Lauren zich in een ruk naar haar vader om.

'Papa! Ik weet hoe erg je het Koningshuis haat! De reden is duidelijk, laten we dat houden zo! Alsjeblieft, doe er verder niks meer aan. Houd het voor je!'

Met blikken vol bezorgdheid en verdriet staarden Madeleine en Hector hun dochter aan, die opnieuw op het punt van breken stond voordat ze elkaar met een iets hulpeloze blik aankeken. Totaal overdonderd door wat er zojuist gebeurde, wisten ze beiden niet te reageren.

'I-ik ben zo bang!' Snikte Lauren ineens luid en wilde ze in elkaar zakken maar was haar vader als eerste bij haar waarna hij haar vlug van onder haar oksels en knieën oppakte. Vederlicht was ze in zijn armen en keek hij gealarmeerd naar zijn dochter voordat hij naar de bank toe stapte en zelf, met haar dochter in zijn armen, op de bank neerzakte.

'Lieverd toch, liefste!' Bekommerde Madeleine zich meteen om haar dochter en reikte ze haar hand naar Lauren haar wang toe, waarna ze met haar duim een dikke traan wegveegde. 'Waarom zou je bang moeten zijn? Bang voor ons oordeel? Of bang voor de liefde? Als dat het is, hoef je je totaal geen zorgen te maken, schat! Wat het ook is, we komen er altijd uit. En trouwens, je kunt de liefde in jouw hart toch niet ontkennen? Dat gaat geheel natuurlijk zoals jouw eigen hart dat wil.' Fluisterde haar moeder zacht en bemoedigend in haar oor als ze ook over Lauren haar iets vettige haren streelde waardoor Madeleine zacht en liefdevol begon te glimlachen.

'En het is duidelijk dat niet alleen jij er zo over denkt...,' fluisterde ze nog zachter en liefdevol en kromp Lauren nog kleiner in elkaar met een luide snik.

Lauren! Oh, mijn liefste Lauren, je bent toch gekomen! Zei die prachtige, strelende stem van Luke naar haar en lachte ze hard en blij voordat ze keihard op hem afrende. Spetters water en zand vlogen er achter haar de lucht in als hij tegenover haar, ook naar haar toe kwam rennen. Pas op het laatste stuk remden ze beiden af voordat ze naar voren sprong en hij met een groots gemak bij haar middel vastnam. Om haar gracieus in de lucht op te tillen waarna ze als het ware de lucht in vloog, voordat de zwaartekracht haar te pakken kreeg. Met een schaterlach belandde ze terug in zijn armen waarna hij haar stevig tegen zich aan drukte. Zijn ogen fonkelden van plezier en verliefdheid voordat hij zijn vingers onder haar kin plaatsten en het zo naar omhoog hief, waarna hij een zachte kus op haar lippen plaatste...

'Aaghh!!' Gilde Lauren verwilderd en angstig en helemaal bezweet recht overeind in haar bed na een zoveelste droom, die eigenlijk wel mooi was maar haar toch belaagde. Overal in haar dromen kwam ze zijn gezicht tegen en werd ze elke keer weer gek van de angst voor de keuze. Wat ze moest doen. Wat haar uiteindelijke besluit zou zijn. Het definitieve antwoord.

De slaapkamerdeur vloog in een ruk open en verscheen daar de bezorgde gestalte van haar vader, die binnen enkele passen al bij haar was en hij meteen zijn luid snikkende dochter met natte wangen begon te troosten.

Als het dan weer ochtend was en ze gedwongen haar bed moest uitklimmen om zich gereed te maken voor school, poetste ze afwezig haar tanden als ze haar slordige haren weer een beetje netjes probeerde te maken, voordat ze al sloffend de trappen afging. Eenmaal in de woonkamer glimlachte ze maar half voordat ze op haar stoel neerplofte en met een flinke tegenzin aan haar ontbijt begon, die nu kant en klaar voorgeschoteld kreeg. Waar ze eerder haar eigen fruit moest snijden, deed haar moeder dat nu voor haar als ze Lauren met een bezorgde blik aankeek.

Op het moment dat Lauren helemaal ingezakt naar de lepel toe reikte, waarbij haar hand slap boven de tafel zweefde, zuchtte haar moeder diep wat Lauren ietsje alerter deed worden.

'Dit kan niet langer zo, Lau,' mompelde Madeleine zacht als ze met een licht droevige blik naar Hector opkeek, die zijn krant daarna meteen weglegde. 'We zien het zo aan je dat je steeds verder achteruit gaat. Zowel fysiek als psychisch. Wordt het niet tijd om er iets aan te doen?' Vroeg haar moeder een beetje panisch aan haar eigen dochter. Die met een iets wakkere blik naar haar moeder omkeek met daarna een gemaakte glimlach.

'Och, het gaat best hoor moeder,' mompelde ze zacht waarna Lauren afwezig naar haar kom staarde wiens lepel nog onaangeraakt was. Vervolgens stond ze ineens op en liep ze van haar stoel vandaan als ze ook van over haar schouder mompelde dat ze zich hondsmoe voelde.

En terwijl Lauren opnieuw sloffend de trappen langzaam opging, keken zowel Hector als Madeleine elkaar radeloos aan waarna de vader al diep zuchtend, zijn oogleden sloot voordat hij naar zijn mobiele telefoontje reikte.

'Neem het maar gewoon weer mee,' mompelde hij zacht met een raspende stem voordat hij naar zijn glaasje water reikte. Van naast hem zat Tip met een indringende blik naar zijn baasje op te kijken en grimaste Lucas meteen. In de donkerbruine trouwe hondenogen zag hij gelijk dat Tip het meteen wist dat er iets mis was met hem.

'Nee nee, laat dat onmiddellijk terugzetten!' Bulderde ineens de stem van op de gang en grimaste de kroonprins opnieuw voordat de dienstmeid al haastend de tray met zijn ontbijt terug op de tafel zette. Vlug haastte ze zich uit zijn kamer als River ook verscheen met een grimmige blik rondom zijn gezicht.

'Je moet toch echt blijven eten hoor, Lucas!' Drong zijn beste vriend hem erop aan en keek hij met een kort duizelende blik naar River op. Die zijn lippen opnieuw van elkaar wilde spreiden tot er een luid bevel met een gegil werd gegeven, waar River er zo van schrok dat hij meteen voor de tafel voor Lucas kwam te staan, maar kwam het volgende moment het gehaaste figuur van zijn moeder binnen die meteen haar oogleden naar River vernauwden.

'Ga de kamer uit, jij hond!' Siste ze venijnig tegen River, die hevig zijn wenkbrauwen optrok als hij besefte dat ze het niet tegen de hond zelf had maar tegen hem. Kort keek hij achterom en zag hij Lucas een opheffend gebaar maken met als teken dat hij kon gaan. Met een hevig tegenstrijdend gevoel gaf hij gehoor aan zijn stille order en liep hij met een ingehouden grom aan haar voorbij. Die Elizabeth spottend naar hem zag omkijken voordat ze koppig haar hoofd ophief en op haar zoon neerkeek.

'Nou, het is zover he!' Siste ze meteen nijdig en deed Lucas hevig zijn best om de band van Tip stevig om te klemmen, om ervoor te zorgen dat hij uit zicht bleef. Al zacht grommend vibreerde zijn waarschuwing via de band naar zijn hand, maar hield Lucas zich koest als zijn moeder door rammelde. 'Moet je jezelf toch nou eens zien, zoon!' Zei ze met een spottende hoon en lachte ze kort humorloos voordat ze haar rug naar hem toe keerde.

'Zo mager, zo zwak en zo fragiel! En dat allemaal voor een of een andere stomme boerendochter!' Gilde ze wild waarbij ze haar handen in de lucht wierp en ze daarna haar  puntige wijsvinger naar hem uitstak. 'Jij..., jij bent de troon niet waard!'

'Grrrrr...,' klonk er ineens een dreigende grom van onder de tafel en kon de flink verzwakte Lucas de halsband niet meer vasthouden. Van onder de tafel sloop Tip net als een roofdier met ontblote tanden naar Elizabeth toe, die hevig verschrikt achteruit was geschoven tot ze met een hap tegen een bank aankwam. Haar handen sloten zich in de schrik om de rugleuning heen en hapte ze kort, meerdere keren naar adem en wilde ze gaan gillen. Tot er plots keihard aan haar arm getrokken werd en ze hevig struikelend en gillend naar de gang toe werd geduwd met een luide, boze blaf van Tip door de lucht.

'Nu heb ik ditmaal uw leven gered, maar zal ik dat de volgende keer niet weer doen, miss!' Siste River ineens in Elizabeth haar oor voordat hij zijn handen als gebrand in een mum van tijd terugtrok en samen met zijn andere vrienden, de kamer binnenstormde en de deur met een luide klik, op slot deed.

Zijn oogleden sluitend zuchtte hij diep en kantelde Lucas zijn hoofd naar achteren tegen de leuning van zijn bureau stoel aan terwijl zijn vrienden met een blik vol shock en bezorgdheid naderbij kwamen, met nog een geagiteerde Tip die voor de deur begon te ijsberen. Als ze dan het gekras van nagels op het hout hoorden, riep Lucas hem meteen terug.

'Tip! Af! Komen!' Riep hij kort en krachtig en kwam Tip meteen naar naast hem toe gedraafd waarna hij begon te zitten en tegen de stoel aan leunde. 'Braaf zo,' beloonde Lucas hem met een glimlach een aai, voordat hij naar zijn staande vrienden opkeek naar hun gezichten vol met radeloosheid.

'Lucas, ik vi-,' begon River meteen voordat hij door de luide rinkelende toon van zijn bureautelefoon werd onderbroken waardoor Lucas meteen een vinger ophief voordat het naar de telefoon toe reikte. Als hij het dan van de houder afhaalde en op het scherm keek van wie het kwam, lichtten zijn ogen meteen op als ze de groene knop indrukte en het tegen zijn oor aan legde.

'Ja Dawson?' Begon Lucas serieus maar kon hij dat flinterdunne hoop uit zijn stem niet tegenhouden voordat hij al fronsend, zijn oogleden stijf op elkaar drukten. Maar meteen vlogen ze meteen open als hij hoorde wat voor een progressie zijn PD had weten te maken.

'Haar achternaam is Evergreen, meneer. Lauren Evergreen.' Deelde zijn Privé Detective hem mee en voelde hij hoe zijn hart een gigantische slag miste. Meteen veerde hij op uit zijn stoel als hij ook een pen en papier pakte en de namen erop krabbelde.

'Dat was alles?' Vroeg hij hoopvol en antwoordde zijn PD met een korte ja, voordat de intens opgemonterde kroonprins hem de toestemming gaf om terug te vliegen.

'Dank u wel, meneer. U ziet me gauw, tot dan.' Nam Dawson afscheid met daarna de klik van de ophangende telefoon en staarde Lucas hevig verwonderd naar het stuk perkament met de Koninklijke logo bovenaan.

'Lauren Evergreen...,' mompelde hij zacht als hij ook haar volledige voor en achternaam op zijn tong proefde voordat hij in een ruk, met een glinsterende blik naar zijn vrienden opkeek. 'Het is- we hebben..., we hebben haar achternaam!'

Een luid bulderend gejoel barstte er meteen los en stortten ze zich meteen rondom Lucas, die ineens sinds een hele lange tijd, hardop begon te lachen. Het luide, opgewonden geblaf liet het enorme enthousiaste kabaal vermenigvuldigen als het ook blij tegen de bekende mensen aan sprong, waardoor het opnieuw rinkelende geluid van de telefoon werd gemist.

Nog steeds lachend zag Lucas dat het schermpje van zijn telefoon oplichtte waarna hij al breeduit grijnzend op de groene knop indrukte en aan Dawson vroeg wat er was.

'Zeg het maar Dawson, dat kan er ook wel weer even bij!' Lachte Lucas opgelucht tot zijn lach meteen van zijn lippen verdween en hij geschokt voor zich uit staarde als hij besefte dat het niet zijn PD was.

'Goedemorgen meneer de kroonprins,' zei de onbekende beller met een zware basstem en voelde Lucas zich plots gealarmeerd als hij in een ruk, zijn hand ophief om zijn vrienden - en hond - tot een stilte te manen.

'Is dit de juiste persoon waarmee ik spreek? De jongeman met de voornaam Lucas?' Vroeg nu die zware basstem weer en keek hij in een ruk op naar zijn vrienden, om van hen een indruk te krijgen met wat hij moest doen. Ophangen? Verder luisteren? Tot hij opnieuw voor een verrassing stond.

'Dit is de vader van Lauren, ik ben Hector Evergreen,' stelde de zware basstem van Hector voor en keek Lucas hevig verschrikt naar Finn op, die meteen hoofdknikkend zijn dikke duim opwees als teken dat hij door moest gaan.

'O ja, nou u spreekt met de juiste persoon. Het is mij een hele eer om iets van u te vernemen, Hector, vader van Lauren.' Sprak de kroonprins nu met zo een vaste en serieuze stem mogelijk voordat hij een kort gelach aan de andere kant van de lijn hoorde waardoor hij een wenkbrauw optrok van de verwarring.

'De eer is volledig aan mijn kant, om dan eindelijk eens kennis te mogen maken met de jongeman die het hoofd van mijn dochter letterlijk op hol heeft gebracht. En daarmee bedoel ik zowel positief als negatief-' Zei hij meteen bloedserieus erna en kreeg Lucas ineens een rilling over zijn lijf als het hem ook daagde waarom zijn stem zo zwaar klonk. En intimiderend. Hij was een ex- Navy SEAL.

'Oh, uh, ehm, aangenaam dan maar, denk ik?' Antwoordde Lucas hakkelend en voor het eerst in zijn leven, onzeker naar de beller. 'Mag ik vragen wat u bedoelt met de negatieve invloed?'

'U heeft Lauren een heleboel slapeloze nachten bezorgd met veel stress. Zij weet nu niet eens dat ik met u aan het bellen ben. Maar dat komt nu niet aan de orde. De reden waar ik u bel is doordat ik u ook iets belangrijks wil zeggen...,'  Hoorde Lucas zijn inmiddels niet zo dreigende stem door zijn oren vibreren en boog hij licht gespannen naar voren als hij er hevig op wachtte met wat hij zou gaan zeggen.

'Lucas...,' Begon de beller met een hele diepe zucht, voordat hij zijn keel begon te schrapen en fronste de kroonprins even met hoe hij hem zonder zijn titel had genoemd, maar focuste hij met al zijn greintje wilskracht naar wat hij te zeggen had.

'Als je nog steeds naar Lauren zoekt..., dan zal ik u vertellen dat ze de komende dagen waarschijnlijk vanaf acht uur  's ochtends op de Sephanides High School zit, of bij ons thuis op dit adres-' Vlug krabbelde hij de straatnaam en het huisnummer op, evenals de naam van de school voordat hij Hector intens dankte.

'Maar nog één ding, Lucas. Voor nu vraag ik maar één ding van jou, beste man. Maak er geen heel optocht van, en behandel mijn dochter goed. Ze is waarlijk door een hel gegaan.' Zei de vader nog met een ferme stem, voordat hij de telefoon ophing.

Klik! Klonk het geluid van door zijn telefoon en schrok hij kort op waarna hij naar zijn telefoon staarde, waar zojuist de stem van Lauren haar vader doorheen kwam. Haar váder, de grote en stoere ex G'- marinier!

 'Oh my god,' stamelde er een stem van voor hem en gleed Lucas zijn blik langzaam van zijn telefoon over naar River, die hem met grote ogen vol verbazing aankeken voordat er om beide hun lippen, een ongelooflijk brede grijns verscheen.

'Lucas! Dat hoorde je goed hè! Je deed het fucking eindelijk! Ze bestaat nog, oh my fucking shit!' Brulde River het volgende moment ineens uit als hij hoog in de lucht opsprong met een gebalde vuist ver boven hem. En deden de andere vrienden met hem mee als Lucas keihard lachte voordat hij zich met een ongelooflijk rammelende maag over zijn lauwe ontbijt heen stortte.