Na zichzelf twee dagen te hebben opgesloten in haar kamer, met de smoes dat ze zich niet lekker voelde en last had van heftige menstruatiekrampen, snuffelde ze in alle stilte en rust de sites af waar ze alsmaar meer en meer nieuws zagen verschijnen. Zo veel dat ze het echte nieuws niet meer van het neppe nieuws kon onderscheiden, maar ze wel allemaal in één ding slaagden;

Haar naam was nergens te bekennen.

En dat had ervoor gezorgd dat ze op de derde dag, de slot van haar kamer open maakte en ze met haar frisse en schone kleren, naar beneden liep. Waar haar hart nog stevig bonsde met de spanning om te worden betrapt met wie ze was, liep ze de woonkamer binnen en keken zowel zowel Hector als Madeleine verrast op.

'Oh wat fijn dat je weer beter bent!' Zei haar moeder meteen opgelucht als ze met opgeheven armen van tafel afschoof en het om Lauren heen sloeg. 'Gaat het wel weer een beetje?' Fluisterde ze in haar dochters oor voordat Lauren zich terugtrok met een kleine glimlach en een hoofdknik. Vlug aan tafel nam ze plaats en begon ze aan haar ontbijt maar was het voordat haar vader kort zijn gigantische vaderhand op de hare had gelegd. Kort hadden ze in elkaars ogen gestaard en zag ze de diepe bezorgdheid voor haar.

'Het is weer goed, vader,' had ze gefluisterd voordat hij met een flinterdunne glimlach zijn hand terugtrok en weer verder in zijn krant las. Daar at ze vlug in stilte als ze meerdere malen naar de klok keek, omdat ze toch een beetje te laat was. Zodra ze klaar was stond ze vlug op maar duwde ze daarbij per ongeluk haar lege kom omver en kletterde de lepel hard op de grond waardoor ze hevig verschrikt naar adem hapte. Meteen trok het de aandacht van haar ouders waarna haar moeder met een licht beduusde blik naar opkeek.

'Sorry mam! Ik- eh ik moet snel weg, doei!' Fluisterde ze gehaast voordat ze de hal in stormde en ze haar jas van de haak af griste. Haar jas aantrekkend hobbelde ze van haar voordeur naar haar fiets en sjorde ze haar rugzak op haar rug voordat ze ervandoor fietste. Haar ogen schoten verwilderd heen en weer als ze her en der de mensen met hun honden zagen lopen waarvan er een paar met een vriendelijke glimlach naar haar omkeken.

Maar toch kon ze het gevoel niet afschudden dat ze haar schenen te herkennen, of was het misschien haar eigen illusie. Haar huid leek jeukend te branden door al die blikken waardoor ze met een zachte kreun, haar oogleden stijf op elkaar knepen. Verschrikt hapte ze naar adem als ze een luid getoeter hoorde en ze in een ruk omkeek om tot de ontdekking dat ze bijna was geschept! Op het nadruk bijna.

Oh god! Ik moet beter uitkijken! Verfoeide ze zichzelf en was ze al meer dan opgelucht dat daar het treinstation al in zicht kwam en dwong ze zichzelf om haar fiets ditmaal netjes in de rekken te zetten. Haar handen beefden licht als ze de fietssleutel uit het gedraaide slot haalde en keek ze opnieuw alert om zich heen. Om daar enkel twee mensen met een ongeïnteresseerde blik langs haar te zien lopen.

Zichzelf nogmaals dwingend om kalm te blijven, stapte ze nu rustig de trappen op naar het station in plaats van net als een ontspoorde raket omhoog te sjezen. Dat natuurlijk meteen het aandacht trok van de omstanders. Kort schaamde ze zich voor haar gedrag van een paar dagen eerder, maar probeerde ze het weg te drukken. Haar eis tot zich nemend om van vandaag een kalme dag te maken, scheen meteen te werken. Kalm stapte ze de trein in en volgden de anderen haar om vervolgens geheel normaal aan haar voorbij te lopen.

Als ze dan op haar plaats zat voor de komende veertig minuten, kon ze het niet helpen om naar iedereen met een mobiele telefoontje te staren in de hoop dat ze haar niet heimelijk filmden of fotografeerden. Maar als ze zag hoe iedereen voorover gebukt in hun eigen trance waren beland voor hun flikkerende rechthoekige schermpjes, voelde ze haar eigen spanning al wat afzakken. Hetzelfde gold als ze met een gespannen kalmte over het plein liep waar er niemand haar aankeek. Of misschien één, om te kijken of ze een nieuweling was of al een oudere student.

Bij de receptie meldde ze dat ze weer beter was en keek de oudere vrouw met een slordige knot op haar hoofd, haar vriendelijk aan voordat ze Lauren deelnam dat het vast fijn was om weer terug te zijn. Vlug dankte ze haar en keek ze op de klok en zag ze dat ze nog maar een paar minuten had om het juiste lokaal te vinden, maar wist ze dankzij de voorafgaande jaren in welke kamer haar klas zich bevond. En liep ze er snel naartoe. Vlak voordat de bel ging, stapte ze de klas binnen en zag Lauren meteen, hoe iedereen er al aanwezig was behalve zij.

'Ah kijk eens wie we daar hebben!' Klonk er meteen een opgewekte mannelijke stem maar verstijfde Lauren meteen als haar handen zich tot stevige vuisten balden van rond de banden van haar rugzak. Als ze dan met grote ogen vol angst en spanning naar de leraar keek, die haar enkel maar vriendelijk aankeek, wenkte hij zijn hand met een zacht gelach als hij ook zijn hoofd schudde.

'Niet zo bang zijn hoor, ik bijt niet.' Grapte hij en moest Lauren een paar keren met haar oogleden knipperen voordat ze zich pas ontspande. Op haar schouder legde Dr. Harrison kort zijn hand voordat hij zich naar een stapeltje papieren toe boog en het van zijn tafel af griste.

'Hier is je gemiste huiswerk. Het zou fijn zijn als je dit in je vrije tijd kon inhalen om bij te blijven met de klas,' zei hij zacht met een warme glimlach en knikte Lauren vlug haar hoofd met een stijve glimlach.

Nog iets verstijfd nam ze van achter een lege tafel plaats als de mede leerlingen nog naar haar keken, voordat ze zich weer op de leraar focusten.

Oh meisje, ontspan jezelf mocht je dit willen overleven! Siste ze tegen zichzelf in haar gedachten als ze ook haar vingers in elkaar verstrengelde en ze met een dunne glimlach, aandacht naar de leraar opkeek.

Als het dan alweer tijd was voor de media uur, liep Lauren met licht bevende benen via de trappen omhoog doordat ze wist dat ze daar in die ruimte, een flinke commotie had veroorzaakt. Maar zodra haar voeten op de eerste etage aanbelandden, keek het overgrote deel naar de schermen terwijl er een klein groepje met elkaar zacht aan het praten waren. Met allemaal in een relaxte, ontspannen sfeer. Haar borstkas leek ineens te zijn bevrijd van een beklemmende grip voordat ze haar rug opgelucht rechtte en ze met een kleine glimlach naar voren liep. Om naar een vrije computer te gaan zoeken waarbij ze langs een paar meiden liep wiens woorden ze gelijk opving dat haar ogen deden verwijden.

'Als het echt zo is, dat hij gezien is met een meisje, waar is ze dan!? Het is toch absurd als als ze bestaat, ze niet eens bekend is. Dat zou gewoon ongelooflijk stom van haar zijn, want wie wil er nou niet in de spotlights staan aan de arm van die stuk!'

En als Lauren dan opkeek naar wie het had gezegd, zag ze gelijk dat het om één van de populaire meisjes ging waardoor ze vlug haar hoofd bukte en stevig doorliep, nog voordat het groepje met een verdachte blik naar haar kon omkijken. Daar vond ze een lege stoel en stapte ze er stevig af maar was het net voordat ze over haar eigen veters struikelde, waardoor ze al vliegend erbovenop belandde.

'Eh, hoi?' Zei plots een jongen van naast haar als hij ook de rollende stoel tegenhield met een iets verschrikte blik en grimaste Lauren meteen als ze ook haar hoofd knikte als begroeting en dankbaarheid.

'Hoi, en eh, bedankt,' zei ze vlug en glimlachte de jongen vriendelijk voordat hij ook zijn hoofd knikte en hij zich daarna op zijn eigen scherm focuste. Een paar verwensingen mompelend drukte ze afwezig op de computerknop en flitste hij gelijk aan.

Eindelijk iets dat wél goed gaat...

Als ze dan haar internetbrowser opende, doemde meteen de voorpaginanieuws tevoorschijn en vergrootten haar ogen zich doordat ze niet weer in hetzelfde situatie zou belanden. Stevig klemde ze haar vrije hand om de rand van de bureau heen, maar liet ze het gelijk los na het ontdekken van de blik van de buurman. Kort glimlachte ze als ze naar voren bleef kijken en daarmee zijn aandacht van zich af probeerde te schudden. Wat gelukkig lukte.

Zo kalm mogelijk terwijl ze behoorlijk nerveus was, scrolde ze omlaag en vlogen haar ogen meteen naar een zin in klein maar vetgedrukte letters.

Oh god, dacht ze als ze ook haar gezicht in haar handen liet vallen, maar trok ze zich meteen terug waarna ze vlug om zich heen keek en opmerkte dat de jongen van naast haar, al verdwenen was. Dankbaar was ze dat ze haar gedachten niet hardop had gezegd, maar moest ze zich absoluut koest houden. Zeker als ze niet ontdekt wilde worden!

Met toch deels teruggekomen spanning in haar lijf keek ze schichtig om zich heen en wist ze zichzelf de komende lesuren door te slepen voordat ze met een stevige stap terug naar het station liep. Steeds maar weer keek ze schichtig om zich heen, uit de angst om plotseling een meute aan gek geworden paparazzi op stormloop te zien denderen. Die zich tot haar immense opluchting, wegbleef.

Haar gedachten maalden wild door hoofd door de vraag om wie hij nu precies rouwde. Zijn vader, natuurlijk!Dacht ze luid snuivend en kon ze het niet geloven dat de pers nu steeds meer lak aan had aan zijn privacy.

Privacy..., een kostbaar iets, dat Lauren ook heel graag wilde blijven koesteren. Maar hoe langer ze aan het woord 'wie' dacht, sijpelde er een andere mogelijkheid haar hersenen in. 'Wie anders zou die papi's kunnen bedoelen? Toch niet..., mij?' Mompelde en keek ze in een ruk op naar haar opengeslagen laptop, waar op de Google pagina wel honderden foto's van de charismatische blonde Noorse God op stonden.

Oh mijn..., zuchtte ze als ze ook haar oogleden sloot en haar lichaam in elkaar kromp van de verslagenheid. Zijn hemelsblauwe ogen staarden haar met een grijns aan en vloeide er ineens vanuit haar hart, een diep en intens gemis naar hem. Naar de vakantie, met zijn tweeën.

'Oh, Lúke..., Lúcas...,' mompelde ze nogmaals als de tranen zich uit haar oogleden rolden en de warme maar zoutige tranen zich over haar wangen trokken. 'Waarom kan je me niet gewoon laten gaan!?'

Maar na haar eigen woorden, brak haar hart meteen in tweeën met een schreeuwend verdriet naar hem...

IJsberend in zijn kantoor liep hij van de ene muur naar de andere terwijl James en Jared voor hem in de stoelen zaten en James zijn been ongeduldig op de grond wipte. 'Misschien is het toch een kans dat je haar vindt als je dat gaat doen?' Zei Jared mompelend als hij afwezig voor zich uit staarde, wat de Kroonprins in zijn stappen halt deed houden. Vlak voor de tafel stond hij en omvatte zijn handen de rugleuning van de stoel.

'Denk je nou dat dat de beste plan is?' Gromde hij zacht van de frustratie en begon Jared te zuchten als hij ook oogleden sloot en zijn hoofd naar de grond toe zakte.

'We moeten toch ergens beginnen, nietwaar?' Zei hij met een wrange glimlach als ze in Lucas zijn gezicht aankeek, die een en al pure onrust was.

'Oké dan. Zoek dan maar de scholen uit binnen een straal van vijftig kilometer rondom Yukeone! Dan bel ik mijn eigen PD wel en kan hij meteen aan de andere kant beginnen,' siste Lucas nijdig als hij de stoel ruw aanschoof dat met een luid gerammel tegen de donker houten meubel aankwam.

Met grote stappen was hij zijn kantoor uit gestormd en hoorde hij zijn vrienden nog mompelen, maar was de woede in zijn borstkas nu zo hoog, dat hij nodig een luchtje moet scheppen. Zijn ogen vlogen met een brandende blik vol boze vuur van hot naar her om de hal vrij te maken voor zijn doorgang. Bedienden vlogen meteen aan de kant met diep gebogen hoofden als de flink geïrriteerde kroonprins bijna net niet als een dolle stier naar voren marcheerde.

Heel even verbaasde het hem dat zijn moeder er niet was om hem een standje te geven, doordat hij zich haast gedroeg als een klein jochie. Maar was hij aan de andere kant, méér dan blij dat hij niet belemmerd werd.

De geheime zijdeur naar de tuinen toe vloog met een behoorlijke kracht open en dreunde het al rammelend tegen de kasteelwand aan, maar kon het hem niets schelen! Hij wilde weg zijn van zijn gouden kooi als hij ook de stenen muren op zich voelde afkomen. Vrij wilde hij zijn waar nog mogelijk was en zoog hij de frisse lucht via zijn lippen naar binnen, net alsof hij na een lange moment onder water had gezeten en nu pas naar adem hapte.

'Aaghh...,' zuchtte hij zacht als hij naar de strakblauwe hemel staarde waar geen enkel wolkje hing en de zon sterk op hem neer scheen. Waar hij er intens van genoot. Terwijl de warmte zich over zijn huid streelden die niet bedekt waren, gleed het overgrote deel van zijn benauwde gevoelens, zijn lijf. Gekalmeerd liep hij rustig van over het grind naar de grote fontein in het midden, waar er een standbeeld stond van een vrouw met een schelp vol parels in haar hand.

Als hij dan naar het fontein was gelopen, kon hij heel zacht de fijne druppeltjes op zijn huid voelen en dacht hij meteen terug naar Alteshmon, of in het bijzonder, de Kratuva waterval.

Samen met haar... Dacht hij met een zucht als hij naar de vrouw opkeek en haar gezicht kort werd vervangen door die van Lauren. 'Lau..., waarom kom je niet?'

Lang staarde hij naar het beeld, in de stille hoop dat ze zou antwoorden maar spoot enkel het water met een kletterend geluid op het water en sloot hij zijn oogleden. Het spijt me Lau..., als je niet wilt komen, dan zal ik er maar voor zorgen dat je wel moet. Ik wil je graag nog één ding vertellen voordat ik je definitief laat gaan.

Kort vreesde hij of zijn eigen gedachten niet te hard waren maar trok zijn hart om een andere reden pijnlijk bijeen, dat hij haar niet kon dwingen om bij hem te blijven. Maar toch..., toch wil hij het haar zo graag laten weten, hoe veel ze voor hem betekende...

'Waf!' Klonk er plotseling boven het kletterende geluid van het water uit en draaide Lucas zich in een ruk om als hij ook naar adem hapte. In de verte zag hij ineens twee bekende figuren lopen, maar vlogen zijn ogen met een groots blijdschap naar degene tussen hen in. Die ongeduldig opsprong op zijn achterste poten als het ook luid naar hem blafte.

'Tip!' Riep hij hard en zorgde het ervoor dat ze nog harder begon te blaffen en zo hard naar voren trok, dat de touw in River zijn handen losschoot. Meteen zag de zwarte hond zijn kans schoon en sprintte hij zo hard als hij kon, op Lucas af.

Die snel met zijn open armen door zijn knieën zakte, voordat hij ruw omver werd geworpen door de zwarte torpedo die luid keffend en piepend over Lucas heen wierp en gretig aan zijn lachende hoofd likte. 'Ow, jongen! Wat ben je groot geworden, zeg!' Lachte de Kroonprins hartelijk voordat hij overeind krabbelde tot een zit waarbij de hond van hem af sprong. Tip zijn mooie lange staart met de witte pluim zwaaide driftig in de lucht en beefde de hond van immens plezier voordat hij opnieuw naar voren dook.

Om in Lucas zijn schoot een rondje te draaien om daarna met al zijn gewicht, neer te ploffen. En de hevig blije Lucas had ineens een stukje van zijn ziel terug voordat hij met een glimlach een zucht liet gaan en zijn hoofd op zijn kleinere kopje legde als teken van innige opluchting. Dat hij in ieder geval een lichtpuntje in zijn leven terugkreeg.

Nu die andere nog.

Waar River en Finn zich vlug bij het klusje van Jared en James hadden gevoegd, lag er al snel een plan klaar waarbij ze wel twaalf scholen gingen bezoeken. En zo begonnen de dag al vroeg in de ochtend en reden ze in hun iets grotere Bentley, waar alle vijf de mannen met een gemak in pasten. Op hun gelamineerde stuk papier stond helemaal bovenaan, de eerste school in het westen van Yukeone.

De aankomst bij de school verliep tot nu toe rustig, maar werden er wel meteen nieuwsgierige blikken naar de zwarte strakke sportauto gekeken. En al helemaal als ze hevig naar adem hapten en beseften wie hen een bezoekje kwamen brengen.

'Ohh!! Het is de Kroonprins!' Slaakte een meisje plotseling zo hard waardoor heel het schoolplein zich als één man naar hen toe keerden en plots met een hap naar adem naar hen toe stortten. Die meteen flink te verduren had om ze op een afstand te houden van Lucas en hij zich meteen behoorlijk geïrriteerd voelde worden.

'Kappen! Ga aan de kant voor Zijne Hoogheid de Kroonprins!' Bulderden zijn vrienden tegelijkertijd en deinsden ze kort achteruit waarna ze maar een soort erehaag begonnen te vormen waardoor hij dan eindelijk een stuk normaal naar voren kon lopen. Zo kwam hij eindelijk na de commotie aan bij de receptie, waar de jonge receptioniste hem verleidelijk aankeek maar hij gelijk zijn oogleden vernauwden.

Daar eiste hij dat ze hem een lijst met alle meisjes zou geven met de naam Lauren en zocht ze het maar vlug voor hem na met daarna via de microfoon, een luide oproep. Al kreten slakend haastten alle meisjes met schijnbaar de naam Lauren zich bij de trap om meteen in hun beste de mooiste standje te gaan staan. Terwijl Lucas van verte naar hen liep, had hij een hevige flikkering zijn hart met die intense hoop dat ze er tussen zou zitten. Maar naarmate hij dichterbij liep zag hij hoe alle zeven de meisjes, hevig aan hun kleren trokken om zo veel mogelijk huid te laten zien als ze met hun vingers, hun haren bewerkten.

Een golf aan afkeer welde er meteen in zijn borst op en wilde hij zich meteen op de plek zelf omdraaien. Zijn stappen vertraagden tot hij op een meter of tien van de zeven meiden af stond. Naar hun gezichten keek hij en wist hij in één keer, dat zij er niet tussen zat.

'Laten we terugkeren, onmiddellijk,' gaf Lucas met een scherpe stem zijn bevel door en draaiden zowel James, Jared, Finn en als laatste River om waarna ze de  Kroonprins terug naar de auto escorteerden en Jared meteen achter het stuur ging zitten.

Hetzelfde gebeurde precies bij de volgende vijf scholen, waar de opgestelde Laurens zich zo deftig mogelijk voor hem opstelden, maar hij steeds een grotere afkeer kreeg. Zijn oren deden pijn val al het geschreeuw en gekrijs tot het hem teveel werd. In de auto trok hij zijn stropdas van rond zijn hals en smeet hij het naar tussen zijn benen.

'Dit is fucking niet te doen! Al die gillende meiden zorgen voor een knallende koppijn!' Siste hij luid als hij zijn hoofden tegen zijn slapen aan drukte en eroverheen wreef. 'Laten we maar naar huis gaan, want zo gaan we echt niet verder, zeker niet met die rot paparazzi!'

'Aye,' zei zijn vriend van naast hem voordat hij iets meer op het gaspedaal drukte en ze maar vlug van de zesde school wegreden, waar er nog een ongelooflijke commotie was door zijn komst en er al veel leerlingen door de pers werd geïnterviewd. Die dus natuurlijk meteen te horen kregen met wat de Kroonprins kwam doen.

En dat zag hij de volgende dag terug in de kranten, nadat hij weer gekalmeerd uit zijn koninklijke bed was geklommen met Tip op de andere bedhelft. Het was dankzij de reu dat hij vlug zijn boosheid liet gaan waarna ze een fijne wandeling door de tuinen maakten.