Het was dat River de andere vrienden voor hem inlichtte doordat hij nog steeds bij moest komen van de plotselinge hoopvolle verrassing in zijn lege borstkas. Waar hij zijn levensvlam uit voelde gaan, was er toch een piepkleine vlam opgesprongen bij het ontdekken dat ze in hetzelfde land woonde als hij. Met in het bijzonder, precies hetzelfde vliegveld! Dat kon eigenlijk alleen maar betekenen dat ze er niet ver vandaan woonde.

Zijn zinnen op haar zettend, om haar te kunnen opsporen liepen ze terug door de douane naar hun busje, waar ze gelijk hun spullen zouden pakken en de eerstvolgende vliegtuig gingen nemen. Heel even baalde hij dat hij niet de beschikking had over zijn prive jet, maar wilde hij nu niet al teveel aandacht trekken. Met dat er een persoon van hoge afkomst tussen hen rondliep.

Opgelucht was hij toen hij en zijn vrienden zich perfect aan de rollen hielden, tot die irritante bewaker zich weer aan hem opdrong. Maar hevig schrok hij als er plots een fotoflits afging met daarna een vals gelach van hem vandaan voordat River zich al luid briesend had omgedraaid en zich vol op hem stortte. Vechtend en kronkelend zaten of lagen ze over elkaar heen en deinsde Luke verschrikt achteruit, tot er nog een fotoflits volgde. In een ruk keek hij intens verschrikt op naar een stel naderende bewakers en een stel onbekenden.

'Fuck! Weg hier!' Brulde Luke keihard op het moment dat James en Finn hem bij zijn armen vastgrepen en meteen probeerden te verbergen. River draaide net van onder de bewaker vandaan voordat hij een geoefende stoot met zijn elleboog aan de bewaker zijn elleboog plantte waardoor hij meteen knock out ging. Hevig verwilderd net als een stier maakte hij zich op voor de strijd, maar was het voordat Finn ook River bij zijn bovenarm vastgreep. Waar River hem meteen van zich af wilde gooien, was hij net zo sterk als hij.

'Kom mee!' Siste Finn luid in zijn oor en gaf River zich gelijk over. Samen sprintten ze zo hard als ze kon uit het gebouw en sprongen ze zo snel als ze konden het rijdende busje in waarna Jared gas op de plank gaf. Kort slipte het busje als de schuifdeur met een knal dichtsloeg en het busje gelijk met wel honderd kilometer per uur over de weg racete.

'Fuck, fuck, duizendmaal fuck!' Brulde Luke kwaad als hij ook keihard op de bodem van het busje sloeg. Half op en half naast hem lag River met een knalrood hoofd en een opgezwollen wang en keek hij net zo woest als zijn vriend. Diep in zijn borstkast rommelde zijn dreigende energie maar werd het gelijk afgekapt door een hand op zijn schouder. Die hij meteen van zich af wilde schudden tot hij besefte dat het van Luke was.

'Je weet wat dit betekent. Toets het nummer maar in en dan vertrekken we binnen een half uur, ja.' Zei Luke ditmaal met een zware stem als hij hevig zijn best deed om zijn woede te temperen. Van naast hem en tegenover hem knikten zowel River als Finn voordat ze met hulp van James overeind krabbelden en naar hun stoeltjes terugkeerden. Het zweet van zijn voorhoofd afvegend staarde hij naar Jared, die de bus nog steeds op de volle tempo over de weg sjeesde en superscherp naar de bochten en hellingen keek. Hem vertrouwde Luke helemaal en kwamen ze binnen tien minuten bij hun huisje aan voordat ze in een record tempo al hun spullen inpakten terwijl River de code had ingevoerd op zijn telefoon.

0921, Live locatie verzonden. Binnen half uur!

Beep! Klonk zijn mobiele telefoon als de order was ontvangen en seinde hij het aan Luke door, die met een krachtige knik zijn goedkeuring liet weten voordat hij ook de scooter naar binnen haalde. Vervolgens stuurde hij naar de eigenaresse van het huis dat ze vervroegd gingen vertrekken.

Al hun tassen en overige spullen werden op een hoop gegooid waarna alle vijf de jongens ze in het busje propten en vervolgens keihard wegreden naar hun geheime locatie toe. Waar Luke dan wel ondergedoken was, had hij met zijn eigen betrouwbare mensen een beveiligingsafspraak gemaakt. Die nu meer dan goed aan te pas kwam.

Op het moment dat ze door de iets verwilderde bossen reden, de open terrein bereikend remde Jared het busje meteen af en gooide hij de deur open voordat hij er zelf uit sprong.

'Komaan!' Schreeuwde hij hard boven het lawaai uit van de roterende wieken van de landende helikopter en zag Luke meteen zijn trouwe butler van achter het stuur. Die twee vingers van zijn voorhoofd verwijderde als teken van groet voordat alle vijf de jongens al bukkend naar het opengeschoven cabine toe renden.

Als zowel River, James en Jared nog een keer heen en weer waren gerend waarbij nu alle spullen uit het busje was gehaald, schoven ze de deuren dicht als ze het busje ook zomaar achterlieten met de sleutel nog in het slot. Het klapperende geluid van de wieken dreunden hevig door hun oren als ze opstegen, tot alle vijf de jongens van de butler Maximillian, de oorbeschermers toegedeeld kregen. Die ze vlug dankbaar om hun oren plaatsten en zo het ongelooflijke kabaal beter te verdragen was. Daar klom Luke vlug naar voren en kwam hij op de passagiersstoel te zitten waarbij hij licht hijgend van door het voorraam naar het prachtige wild wuivende terrein staarde. Waar hij zo abrupt afscheid van moest nemen.

'Het is goed om u weer te zien, Koninklijke Hoogheid de Kroonprins, zei zijn butler met een deftige stem als hij ook kort zijn voorhoofd boog voordat hij hen van het land af stuurde. Onder het wegdraaien waarbij de vliegtuig haast scheef kantelde maakte het land plaats voor zijn strakblauwe water en kon Luke door het heldere water tot de bodem blijven kijken. Heel even werd hij misselijk door de swingende vlucht waarbij Butler Max zijn vliegkwaliteiten van uit het leger liet zien voordat ze terug in balans reden, op weg naar wat er achter de horizon lag, daar waar Lauren naartoe gevlucht was.

'Max, ik zei toch dat je me gewoon bij mijn voornaam moest noemen,' mompelde Luke zacht als hij ook een hand tegen zijn lippen aan bracht als hij kort kokhalsde. Van naast hem grijnsde zijn flink zongebruinde butler breeduit voordat hij zijn vuist naar hem toe bracht en Luke hem terug botste.

'Zoals u wilt, Lucas,' grinnikte Maximillian kort voordat hij nog steeds met een grijns naar voren keek en zo langzaam de snelheid opvoerde. Van naast hem stak River zijn hoofd naar voren en keek hij met een hoopvolle blik naar Luke.

'Is het vanaf nu weer gewoon Lucas?' zei River met een opluchting in zijn ogen en rolde Luke, of nu Lucas, zijn ogen.

'Okay, vooruit dan maar. Plan Indigo is vanaf nu geëlimineerd, op dat nieuwe plan dan na!' Seinde hij via zijn microfoon door en reageerden zijn vrienden met een enthousiast gemompel.

'Okay dan..., op weg naar huis dan maar.' Zuchtte hij als hij ook naar de zon keek, die nog in haar prachtige kleuren ochtend rood en oranje hing doordat de ochtend eigenlijk nog maar pas echt begonnen was.

Waar hij er eigenlijk op had gehoopt om in alle rust te gaan landen, klonk er via de radio meteen een hard gemompel van de captain in de toren. 'Welkom uwe Hoogheid, Lucas. Het is een geruststelling dat u veilig en wel bent teruggekeerd! U kunt landen vak H2A.'

'Oh, geweldig, daar gaan we dan,' mompelde hij iets verongelijkt als hij achterom keek naar zijn vrienden, die hem met een spijtige blik aankeken doordat ze maar al te goed wisten wat er op hen stond te wachten. Als de helikopter na de toestemming van de captain naar het duidelijk zichtbare vak toe vloog voordat het verticaal begon te landen, kon Luke al door de voorruit van de machine een zwarte, lange limousine staan wachten met een groot aantal bodyguards eromheen.

Als ze dan onder de afnemende zwaaiende rotoren uitstapten, gristen alle jongens zo veel mogelijk tassen en spullen mee zodat ze ditmaal niet twee keer heen en weer hoefden te lopen. Zelfs zijn butler Max hielp een handje mee en droeg hij een zware sporttas op zijn schouder voordat hij met een groots gemak achter Lucas aan liep.

Daar kwam het hoofd van de bodyguards hem tegemoet met daarna een ferme hoofdknik en wilde hij zijn lippen van elkaar spreiden, maar hief Lucas iets geïrriteerd zijn vlakke hand op.

'Nu niet, Byrd. Ik wil gewoon naar huis,' zei de Hoogheid kort en ferm voordat hij met een stevige tred naar de limousine zijn kofferbak liep en er aardig hard, de tassen erin smeet. Strak en hard staarde hij voor zich uit als zijn vrienden ook één voor één de limousine binnenkwamen en ze in stilte op de andere twee zwart suède banken plaatsnamen. Want die wisten nu inmiddels wel hoe Luke er aan toe was.

Al snel reed de limousine door de afgeschermde uitgang, maar kon de chauffeur de paparazzi niet vermijden die hevig met hun fotocamera's klikten. Ondanks de ramen dan gelukkig waren getint waardoor ze niet naar buiten konden staren, was het toch meer dan genoeg bewijs van wat er gaande was.

Wekenlang was hij in het niets opgelost en was hij nu ineens terug, dan wel met een helikopter! De auto's van de paparazzi achtervolgden hen en voelde Lucas zich met elke minuut steeds geïrriteerder worden waardoor hij het tussenschot omlaag liet glijden.

'Meer tempo! Schud ze af, graag!' Blafte hij kortaf en gefrustreerd en voelde hij hoe hij meer in zijn zetel werd gedrukt doordat de limousine in snelheid opvoerde. Waar veel mensen zouden verwachten dat zo'n lange teckel van een limousine alleen maar traag was, hadden ze het mis. Ze hadden speciaal een chauffeur vooraan gezet die ook ervaring had met lange vrachtwagens, waardoor de bestuurder wist hoe het in zijn werk ging.

Maar het enige verschil was het dat deze gladde zwartgelakte auto met zijn donkere ramen geen loodzware truck was. Maar een racemonster gehuld in de brave schaapskleren. Die ineens met een groots gemak naar voren sprintte en het afstand van hen en de paparazzi in hun goedkope auto's liet vergroten. Behendig en vlug loodste de chauffeur met Butler Max van naast zich over de straten van Temsis voordat ze de Paleispoort binnenreden. Daar keek Lucas met een grimas naar het gigantische kasteel, of paleis of wat hoe zijn moeder het wilde noemen.

Het grind knisperde luid onder de banden van de auto tot het bij een cirkelvormige parkeerplaats tot stilstand kwam en hij zijn oogleden sloot als hij ook een diepe zucht liet gaan. Want hij wist dat er een flinke reprimande op hem stond te wachten als hij zijn voet terug in het immense herenhuis stapte.

Met een hoofdknik liet hij zijn vrienden achter, die bezig waren om de spullen uit de kofferbak te halen en kwam Lucas meteen in zijn stijve, koele houding als voor hem de deuren werden geopend. Het koele, stenen geur woei er meteen langs hem heen en sidderde ze kort voordat hij zijn rug rechtte met zijn handen op zijn rug. Zijn stappen echode meteen in de grote, ruimtelijke hal tot het geluid ervan door de met schilderijen bedekte muren werd teruggekaatst.

Zijn pad volgend, die hij maar al te goed wist liep ze naar de theekamer waar hij zou verwachten dat zijn moeder en Koningin zou zitten. Als dan de dienstmeid met een gebogen hoofd de deur ervan opende, rook hij meteen haar sterke parfum.

'Dag moeder,' zei Lucas ineens beleefd als hij de ruimte binnen kwam en zag hij daar hoe zijn moeder zich verrast omdraaide met een blije blik in haar ogen, die al gauw veranderde naar hoon.

'Nou, daar ben je dan weer, Luke.' Zei ze spottend als ze haar porseleinen kopje en goudgerande schoteltje terug op het salontafeltje legde. In een jurk stond ze op en liep ze net als een ware Koningin naar hem toe. Met in haar klakkende passen de elegantie en kracht met als doel om hem te laten beseffen met wie hij voor zich had.

Maar het deed hem niets, eigenlijk. Met een grijns hief hij licht zijn kin op en keek hij licht sarcastisch naar haar. 'En, heeft deze moeder mij wel gemist?' Lachte hij schamper als hij ook op haar neerkeek.

'Lucas Gosley Hillwoods,' spatte de woorden, of eerder de namen uit haar mond als ze hem intens scherp aankeek. 'wát heb jij deze keer nou in hemelsnaam uitgespookt!'

'Och, niks hoor moeder. Ik was even heerlijk op vakantie om even bij te komen van de hectiek hier. Wat een beetje rust voor goeds zou kunnen doen, hè. Zeker als er iemand hele tijd in mijn nek staat te hijgen.' Zei hij onbeschoft en relaxt en keek hij met een verlichte blik en een glimlach door de kamer, die nog in de stijl van de Gouden Tijd was blijven vasthaken.

'Rusten!? Rústen, denk je nou serieus dat je even kunt gaan rusten!? Alsof je doodsmoe bent, ach Lucas, stop daar onmiddellijk mee! Het was al een ramp dat je spoorloos raakte, zoals altijd weer! Komt het besef nou niet eens in jou lege kop dat we jou moeten klaarstomen voor jouw toekomstige positie!? Al helemaal nu jouw vader er niet meer i-'

'Ho! Stop!' Dreunde zijn harde en krachtige stem door heel de ruimte en echode het dubbel zo hard bij hem terug waardoor zijn moeder bijna onzichtbaar, in elkaar kromp. Maar hijzag het wel voordat hij zijn oogleden vernauwden en met een hoon op haar neerkeek.

'Juist omdat mijn vader en Koning pas een aantal overleden is, is het zeer begrijpelijk voor de bevolking dat ik de troon nog niet wil bestijgen! En moeder, weet je ook wel hoe zoiets heet? Rouwen! Je rouwt om je geliefde man zoals ik dat doe om mijn geliefde vader!' Brulde hij geagiteerd en woedend en keerde hij zich in een ruk van haar weg.

Maar niet voordat er een schril stemmetje zijn oren binnendreunden; 'Dit is nog niet over, Gosley!'

Met de hevige nood om zijn stoom af te blazen stormde hij naar buiten en kreeg hij er meteen een intense hekel aan dit huis. Met vooral dat persoon die er nu op dit moment daarbinnen zat, het was ook de precieze reden waarom hij uit dát huis was ontsnapt. Uit de klauwen van haar moeder, die hem eiste om meteen net als een braaf marionet op de troon ging zitten.

Doordat zijn moeder Elizabeth aan zijn vader Fernando was getrouwd, kreeg zij enkel het recht om zich een Koningin te noemen, maar betekende het daarmee niet dat zij na zijn overlijden op de troon mocht zitten en regeerde. Nu was na vader zijn overlijden, de touwtjes van de heerschappij in de handen van de premiers en ministers gelegd, maar wilde ze het meteen weggrissen om die in Lucas zijn handen terug te zetten.

En vroeg hij zich dat hevig af als hij vrij met de frisse lucht om zich heen door de tuinen wandelde tot hij een licht glooiende stuk gras tegenkwam dat ook in het volle zonlicht lag. Met een plof liet hij zich lomp neervallen en lag hij met zijn benen wijd uit elkaar, uitgestrekt over het gras. De zon scheen warm op zijn gezicht, maar was het heel anders dan in Alteshmon. En zodra hij aan dat land begon te denken, dacht hij eigenlijk maar één ding.

Lauren. 

Och Lauren..., waarom moest je toch zo ineens stiekem van mij wegglippen? We hadden het toch zo goed samen? Waarom liet je het me niet toe om je iets langer te mogen vasthouden, kussen en liefhebben? Want nu zoek ik naar jou..., en weet ik dat je ergens daarbuiten bent. Maar wáár?

De eerste dagen dat hij terug was in het paleis zag hij zijn vrienden niet meteen bij de ochtendgloren en twistte het zijn hart. Waar hij er zo aan gewend was om samen te ontwaken, te ontbijten en leuke dingen te gaan doen, waren ze door hem weer in hun oude posities teruggezet als bewakers. Dan wel zijn persoonlijke, maar was het hen allemaal geïnstrueerd om in de schaduwen te blijven.

Kort had hij getwijfeld of het nou wel zo'n goed idee om het land halsoverkop te verlaten, om alleen een herinnering van een meisje achterna te gaan. Maar diep in zijn hart wist hij, dat dat niet waar was. Als hij dan toch wat langer was gebleven had hij hoe dan ook besloten om naar haar te zoeken, hoe moeilijk dat ook ging worden. En nu was het juist iets vergemakkelijkt doordat hij wist, dat zij in dit land was.

Zijn land.

Een glimlach vormde er zich rondom zijn lippen en haalde hij zijn gsm tevoorschijn en stuurde hij meteen een appje.

Westvleugel, 9, half elf. Kom ongezien.

Na een stil ontbijt te hebben gehad in zijn uppie, doordat hij expres zijn moeder had vermeden stond hij op aan de immens lange houten eettafel. Waar er met een groots gemak twintig mensen aan konden zitten. Na zijn vertrek haastten de dienstmeiden en jongens meteen naar de tafel toe om het af te ruimen. Om heel het huis nog in zijn spic en span -achtige staat te houden.

Wat een bullshit, dacht hij als hij zijn hoofd schudde als hij van over de brede, met marmer geplavuisde vloer keek, die wel oneindig door leek te lopen naar de westvleugel. Vlug en behendig liep hij haast geruisloos over de vloer zoals hij het vroeger altijd gedaan had om aan de scherpe oren van de gluurders te ontkomen.

Met een grijns rondom zijn lippen glipte hij kamer 9 binnen en hapte hij opgelucht adem als hij kalm naar de grootste stoel van achter het donkergelakte houten bureau liep en erin ging zitten. Tegenover hem lagen er vier sofa stoelen in een halve cirkel opgesteld en wachtte hij geduldig op zijn beste maatjes.

Die al snel vòòr half negen binnen druppelden waarbij ze hun baretten meteen afnamen en al diep zuchtend, languit in de stoelen zaten. Elke vriend zijn gebruinde huid bij de halzen staken fel af tegen het witte stof van hun kraag en glimlachte Lucas opgelucht dat ze zich nog als vanouds bij hem in de buurt voelden. Want hij vreesde er kort voor dat hun vriendschappen ook mee terug zouden veranderen als ze hun voeten weer op de Mogedavische aarde hadden gezet.

'Nou, jongens.' Zei hij met een tevreden zucht als hij al glimlachend naar zijn vrienden keek, die hem stuk voor stuk loyaal waren. 'Het is fijn om jullie weer te zien.' Daar humden de vrienden in een instemming als ze hem met een luie glimlach aankeken en Lucas van achter elke paar ogen, een oprechtheid terugzag. Dat hem zijn hart behoorlijk deed luchten voordat hij in zijn stoel naar voren boog waarbij zijn voorarmen op de tafel rustte en hij zijn vingers in elkaar liet verstrengelen.

'Zoals we het dus al weten, wil ik graag de zaak weer gaan oppakken. Want ik moet jullie eerlijk vertellen dat ik er niet langer mee wil wachten. Want het gaat om die pijn in mijn borstkas, doordat er iets door haar is weggestolen.'

'Wat? Wat is er van je weggestolen!?' Zei Jared ineens verwilderd en keek hij Lucas hevig geschokt aan, maar trok de prins verrast zijn wenkbrauwen op als hij Jared met een vragende blik aankeek. Van naast Jared zat River die zich naar hem toe gedraaid had en tikte River hem plots, aardig hoofd tegen zijn voorhoofd aan.

'Neem dat niet zo letterlijk, Red! Het is niet dat er echt een gapend gat in zijn borstkas zit of zo! Wat Lucas probeert te zeggen is dat Lauren zijn hart veroverd heeft! Is dat nu duidelijk voor jou?!' Mopperde River geagiteerd en wilde hij Jared weer tegen zijn voorhoofd aan tikken, maar sloeg hij hard zijn hand weg.

'Ja, okay! Ik was effe niet bij de les, ja?.' Mopperde Jared terug en grijnsde Lucas breeduit, voordat Jared dan maar vroeg wat ze dan moesten doen.

'Ja, dus we weten nu inmiddels wel dat ze ook hier woont, in Mogedavië. Alleen de vraag is gewoon wáár. Ik heb wel wat ideeën maar heb ik daarbij jullie hulp nodig.' Gaf hij zijn knelpunt eerlijk toe en lichtten de ogen van zijn vrienden op voordat ze zich naar voren schuifelden, dichter naar de tafel toe om daar hun ideeën op te kunnen schrijven.

Met als eerste; het bevolkingsregister doorspitten.

'Oh man...,' kreunde hij aan het eind van de avond met een knallende koppijn en was het te danken aan twee dompers op de dag zelf. De eerste was toen hij samen met River naar het Gemeentehuis was gegaan en er in de de bevolkingsregister hadden gekeken, maar er wel duizenden Laurens in het land woonden waardoor ze ontmoedigd naar het paleis terugkeerden Maar in zijn achterhoofd wist hij wel dat het te mooi was om waar te zijn om meteen achter de juiste gegevens te komen.

En de tweede domper was eigenlijk het ergste. Zo erg dat hij haast uit zijn naden van zijn kleding barstte en met een witheet gezicht, de telefoon van de houder afgegrist en door de speaker had gebruld dat ze het nieuws van over hem en haar, onmiddellijk van het internet af moesten halen. Totaal in shock was hij toen Finn hem het nieuws aanleverde dat een paar dagen was verspreid dankzij die ene fucking foto van de bewaker!

Hoe die douanier nou in hemelsnaam erachter was gekomen wie en wat hij was, was voor hem een gigantisch raadsel, maar had het wel voor een hevige commotie gezorgd en was het voor hem al veel te laat! De foto met een verwilderde blik van Lucas erop gaf eigenlijk niet veel weg maar was het wel voor waarschijnlijk duizenden euro's in bezit gekomen van de landelijke kranten!

Net terwijl hij zichzelf op zijn bed naar achteren leunde met zijn handen rondom zijn hoofd, klonk er een luid geklop en kreunde hij luid. Totaal had hij er geen zin om te worden lastiggevallen!

'Nu even niet!' Had hij nog geroepen als zijn hoofd hevig bonkte, maar ging de deur toch met een zacht gekraak open waarna hij in een ruk overeind sprong en zijn eigen moeder, ietwat verwilderd aankeek. Die hem met een ijzige blik aankeek en hij gelijk defensief zijn oogleden vernauwden. 'Wat nu weer, moeder?'

'Wat heeft dit nou in hemelsnaam te betekenen, Lucas!' Kwetterde ze meteen boos als ze het opgevouwen krant uitrolde met bovenaan een grote foto van een hevig geschrokken Luke die beschermd werd door River en Finn. Maar dat was niet wat ze bedoelde.

'Wáárom kom ik er nu pas achter dat je het hebt aangepapt met één of andere smerige boerenmeid!? Heb je nou je handen door haar laten bevuilen!? Wat een schánde!' Gierde Elizabeth maar voelde Lucas zijn eigen woede dubbel zo hard als een kokendhete magma naar buiten spuwen.

'Hou nu verdomme je kop dicht! Jij  hebt het recht niet om te kiezen op wie ik verliefd ga worden!' Brulde hij zo hard dat zij ditmaal toch een stap naar achteren nam, voordat ze hem haast ademloos maar er van rondom haar mondhoeken plots, een duivelse glimlach verscheen.

'Owhnee? Dat zullen we dan nog wel eens zien. Goedenavond, zoon.' Zei ze ineens kalm, té kalm waardoor er van binnen zijn borstkas, de bom ontplofte.

'GRRAWWRR!!' Brulde hij zo hard als hij ook een vaas van zijn staander af griste en uit al zijn macht, tegen de muur aan liet knallen voordat de stukjes glas vlak naast de deur, uiteen spatten.

'Wácht maar moeder! Ik heb de teugels in mijn handen, en wij spelen het zoals mijn regels!' Brulde hij nog tegen niemand voordat hij wijdbeens uit zijn kamer stormde, zijn butler Max opriep om de auto voor te rijden en de duisternis van de nacht versnelden.

De dagen die na zijn woede uitbarsting volgden, voelde Lucas zich leeg. Méér dan leeg voelde hij zich als hij afwezig voor zich uit staarde en zijn gedachten maar aan één ding vasthielden. Haar gezicht met haar blonde lokken en die stralende warme lach. Die zich als het ware voor hem leek te hangen en hij zijn hand naar haar uitstrekte, maar zijn engeltje nog steeds buiten bereik bleef.

'Kóm naar mij toe...,' fluisterde hij zacht en schor van al het gebrul en de woede voordat hij zijn arm slap liet vallen en hij zijn hoofd naar voren bungelde met van achter zijn ooglid, een stille traan.