Na de beste nacht van zijn leven te hebben gehad, kreunde en steunde hij zacht als hij zich uitstrekte met de beelden van een heel blote Lauren van onder hem. Waar hij heel haar slanke en vrouwelijke lichaam tegen zich aan drukte en voelde. Een hemels genot ervoer hij zoals nog nooit eerder toen ze de liefde bedreven, en snakte hij heimelijk naar meer. De stijfheid en de spierpijn was het hem meer dan waard en strekte hij zich nu volledig uit als hij ook naar haar lichaam toe reikte, om in contact te komen met een leeg en nog iets lauwe dekbed in contact kwam.

Zijn glimlach viel meteen van zijn gezicht als ook zijn oogleden wijd opensprongen en hij meteen wist dat ze er niet meer was. 'Fuck!' Siste hij luid en gooide hij het dekbed ruw van zich af en zocht hij uitzinnig van de beklemmende angst naar haar backpack. Die óók was verdwenen. Naar voren wilde hij rennen om uit het raam te kunnen staren of ze er was, maar kraakte er ineens iets luid onder zijn voet. Meteen trok hij zijn voet terug en hapte hij naar adem als hij haar zelfgemaakte schelpenketting op de grond lag liggen, waar er nu een tweede schelp een groter stukje miste.

'Oh Láuren...,' stamelde hij als hij de ketting van de grond af raapte evenals het afgebroken stukje en hield hij het meteen tegen zijn borst aan. Met zijn oogleden op elkaar geklemd fronste hij diep zijn wenkbrauwen tot hij niet meer stil kon blijven zitten. Meteen scharrelde hij van tussen zijn kleren naar zijn mobiele telefoon en prutste hij er even mee voordat hij zijn gsm wist te ontgrendelen.

Daar zag hij meerdere berichtjes en één gemiste oproep van River en nog meer berichtjes zijn andere vrienden, maar drukte hij zijn nummer in. Binnen één tel ging de telefoon al over.

'Hey man. Een beetje goede nacht gehad?' Grijnsde River aan de andere kant van de telefoon, maar had Luke nu absoluut geen tijd voor grapjes.

'Lauren is weg! Ze is er stiekem vandoor gegaan en is ze al bij het vliegveld!' Riep hij luid en razend als hij met één hand, zijn Hugo Boss boxer aan probeerde te doen maar het niet zo lukte. Hem hoorde hij hevig naar adem happen voordat Luke eiste dat ze hem onmiddellijk met de bus kwamen halen om dan naar het vliegveld te racen.

'Komt in orde, vijf minuten!' Reageerde River net zo gehaast terug voordat hij met een klik de contact verbrak en Luke zijn telefoon op het matras gooide voordat hij in een mum van tijd, zijn kleren aantrok.

Shit shit shit, wáárom Lauren!? Fuck, ik wilde je zelf wegbrengen! Dacht hij als hij de trappen afstormde en plots een luid kabaal ontstond. 'Nu even niet!' Siste hij als hij de telefoon in zijn broekzak stopte en bijna over zijn eigen slippers struikelde voordat hij bij de voordeur aanbelandde. Op het moment dat hij de deur opende, die op slot zat, klonk er een luid getoeter en was hij meer dan dankbaar dat ze er nu al waren.

In een rap tempo sprintte hij naar voren en sprong hij zo het al open busje in waarna zijn beste vriend meteen de deur dicht smeet en zich krap zette voor Jared zijn vliegende stuurkunsten. Nog nooit hadden ze met dit busje zo hard gereden als nu voordat het voorbij het huis je van Maria en Rosie schoten en Luke net nog een glimp opving van Maria die een bord stond af te drogen. Maar meer tijd had hij ook niet, hij moest en zou naar het vliegveld sjezen!

Echt niet dat ik haar uit mijn handen laat glippen! En al helemaal niet zonder een afscheid! Brulde hij wild in zijn gedachten als hij zich in zijn stoel vastzette met zijn gordel. Tijdens de scherpe bochten probeerde River naar zijn eigen stoel te lopen maar moest hij zich hevig vasthouden aan de stoeltjes om niet als een lappenpop heen en weer te worden geslingerd. Vlak voordat hij aankwam op zijn stoeltje keek hij met een bloedserieuze blik naar Luke en reageerde hij hetzelfde voordat hij plaatsnam.

'Hoeveel minuten nog?!' Riep Luke nog hevig geagiteerd en riep Jared nog boven het luid brullende en scheurende geluid van de motor en de banden dat het om enkele minuten ging. Daar stevenden ze van de glooiende weg naar beneden en draaide de grote wijzer steeds verder naar rechts en rechts wat aantoonde dat ze alsmaar sneller gingen. Tot Jared een scherpe bocht maakte waarbij het busje scheef kantelde en hij kort vreesde dat de wielen van de grond af zouden komen, maar schudde het busje meteen terug voordat Jared opnieuw het gaspedaal in duwde.

Op een moment zag Luke opeens de contouren van een vliegtuig door het voorraam en hapte hij hevig naar adem als zijn hart een slag oversloeg. 'Daar! Dat is haar vliegtuig, snel!' Brulde hij zo hard als hij kon en greep hij zich stevig vast aan de hoofdsteunen van de stoeltjes voor haar als Jared nóg harder reed. 

Met gierende banden die hevig rookten kwamen ze tot een abrupte halt en sprong Luke als eerste met River achter zich aan en stormden ze naar binnen. Daar zagen ze de rustende bewaker op een stoel zitten bij de muur, maar hadden ze geen tijd te verliezen! Gracieus en behendig sprongen ze plots van over het hek en hoorden ze nog het luide geroep van de douanier voordat ze door de de melkglazen schuifdeuren heen sprintten en hij meteen de enige 'department' bord zag staan.

'Vlug, hierheen!' Brulde hij en pakte River hem vast als ze zich naar de juiste gate toe sprintten en ze zonder nadenken, de slurf in sprintten. Om aan het eind voor een dichte ingang te komen maar Luke al snel een ander deur ontdekte. Die een trap bevatte waardoor ze hem met een donderend tempo eraf renden. Om dan tot de shock te komen dat het vliegtuig er niet meer stond! Daar draaide het vliegtuig de baan op om vlak daarna met een luid gestuif, naar voren te sprinten voordat het in de lucht opsteeg.

Met het bloed uit zijn wangen trekkend rende hij uit al zijn macht achter de vliegtuig aan, maar was het natuurlijk al veel te ver en veel te laat! 'Nééé!' Brulde hij uit al zijn macht als hij met een verscheurende gevoel in zijn hart door zijn knieën zakte. 'Laurééééen!' Brulde hij nogmaals als hij zijn hand naar de oprijzende vliegtuig uitstrekte en er voor het eerst in zijn hele leven, tranen over zijn wangen rolden.

Naast hem kwam zijn beste vriend te staan als Luke zijn hoofd naar de grond toe had gebogen op zijn handen en knieën met een van pijn verkrampte hart. Waarom, wáárom, waarom, herhaalde zijn gedachten zich in zijn hoofd voordat hij nog een keer naar de hemel staarde, waar zijn engeltje in was verdwenen. Om het volgende moment al luid brullend door een man stevig bij zijn bovenarm te worden gegrepen en omhoog gesleurd.

'How, how!' Brulde River meteen als hij zich tussen Luke en de aanvaller stortte en in zijn succes slaagde. Op een afstand keek Luke ineens behoorlijk verwilderd naar de ongelooflijk boze man, die dezelfde kleren aan had als de bewaker bij de douane. Zich beseffend met wie hij waarschijnlijk is kalmeerde hij zichzelf en legde Luke een hand op River zijn schouder.

'Kalm maar, het is de douanier om ons op onze kop te zetten,' mompelde Luke zonder emotie van over de schouder naar zijn vriend, die allerlei verwensingen in het Spaans hun kant op toe zonden. In zijn hoofd en hart voelde hij zich leeg en koud, waardoor hij de bewaker met een strakke hoofdknik aankeek voordat ze maar terug liepen. In heel zijn lijf voelde hij alsof zijn ziel hem verlaten had, die ook mee de horizon in was verdwenen. Alsof het leven uit hem werd gezogen..., nu hij de liefde van zijn leven kwijt was.

Net haast een zombie werd hij door de beschermende handen van River terug naar binnen geleid en kwamen ze terug in de gate waarin ze waren gerend. Onder het lompe lopen draaide hij zijn hoofd naar het vertrekbord en vergrootten zijn ogen zich meteen als hij plots een flikkerend vuurtje in zijn hart voelde oplaaien. Tegenstribbelend stopte hij in zijn stappen en staarde hij met een ongeloof in zijn ogen naar het te arriveren plaats.

'Kijk dat,' zei hij plots met een verwondering in zijn stem wat River ietwat beduusd deed omkijken terwijl de bewaakster meteen luid brulde. Die River binnen een mum van tijd, de mond snoerde.

'Es de una familia muy estimada, así que lo trataría amablemente si fuera usted!' [Hij is van een hooggeëerde familie, dus zou ik hem maar vriendelijk behandelen als ik jou was!] Reageerde River fel terug en trok de man meteen lijkbleek weg als hij ook zijn oogleden naar Luke vernauwden voordat River zich terug op Luke richtte die een vinger had opgeheven.

'Zie je waar ze naartoe gaat?' Fluisterde hij ineens zacht met een hoop in zijn stem en hoorde hij River van naast zich, een eigen verwensing tegen zichzelf mompelen. Daarna draaide Luke zich in een ruk naar hem om en sloeg hij zijn handen hard op River zijn schouders. 'Dit is fucking het beste nieuws dat ik ooit heb gehoord!'

'Amen!' Reageerde River net zo serieus en hoopvol terug voordat ze zich vlug naar andere vrienden haastten en hen inlichtte wat hun volgende plannen zouden worden.

Opnieuw ontwakend uit haar ongelooflijk diepe slaap krabbelde ze overeind en veegde ze meteen een spoortje aan speeksel bij haar mondhoek weg. Helemaal ingezakt zat zij in haar stoel als ze hevig vermoeid haar oogleden opende en de herhalende woorden beter probeerde te begrijpen.

Nog een kwartier voordat we zullen landen! Maakt u alvast de veiligheidsgordel vast en klap uw tafeltje in. Doe uw schoenen aan, pak uw tassen in en bereid je voor de landing! Dank u wel!

Het is dan pas dat de zin na een luide klik verdween, dat haar ogen zich verwijdden en ze meteen uit het raam keek waarna ze naar adem hapte. Haar eigen thuisland doemde er meteen in zijn brede vlakte onder haar uit en kon ze zelfs de landbouwkavels al ontdekken met het soort groente dat er waarschijnlijk op werd verbouwd. Vakken die of lichtgroen of zonnig geel waren begroetten haar en voelde ze haar lichaam iets lichter worden. Wat dus betekende dat de landing ingezet was.

Haar hart maakte een sprong en haar maag een salto als het haar daagde dat ze binnen een uur, haar ouders weer zouden zien! Een gedachte waar ze wel heel blij om werd als ze ook haar best deed om die van Luke weg te zetten. Want ze wilde het niet dat ze met een verdrietig en betraand gezicht in de armen van haar ouders belandden. Of nou ja, misschien de laatst wel met tranen van blijdschap en geluk, maar niet van een gebroken hart.

Positief gespannen telde ze de minuten af als ze ook naar buiten staarde waar ze nu het vliegveld van Yukeone kon zien met zijn aardige aantal vliegtuigen. Boven haar flikkerde het lampje van de gordel even maar had ze het hare nooit af gehaald. Kort slaakte ze een kreetje als de vliegtuig kort schudde en ze heel even een vrije val leek te ervaren voordat haar lichaam weer in de stoel werd gedrukt. Maar toch daalden ze zeker af en zag ze schuin via het raampje hoe de landingsbaan na het hek steeds dichterbij kwam.

Even schudde het vliegtuig voordat het al schokkend contact maakte met het asfalt en hobbelde de vliegtuig kort eng voordat de rem meteen werd ingezet. Stevig afremmend dook het vliegtuig naar voren en vertraagden de strepen zich tot ze bij een 'Exit' aankwamen. Rondom haar begonnen de medepassagiers ineens te joelen en grinnikte ze even als ze ook haar hoofd schudde.

Na wat wel uren leek en ze steeds was gepropt tussen de mensen, wist ze haar backpack veilig en onbeschadigd van de bagageband af te halen. Blij was ze dat haar zak opvallend was waardoor ze zich vlug uit de meute kon begeven, op weg naar de uitgang toe.

Eenmaal een bocht omlopend en de schuifdeuren voor haar opengleden, hapte ze naar adem als ze met een blije kreet naar voren sprintte om het volgende moment meteen door een stel armen te worden opgevangen.

'Oh pap, mam!' Huilde ze van het geluk als ze innig werd omarmd en ze met een betraand gezicht en een grijns naar haar moeder opkeek, die ook de tranen over haar wangen had stromen.

'Oh, mijn meisje!' Giechelde haar moeder terug als ze ook haar handen rondom Lauren haar wangen legde en het zachte bulderende lach van naast haar te horen was. Grijnzend keek Lauren van haar moeder op naar zijn grote vader, die ook met natte onderste oogleden op haar neer keek.

'Kom hier,' zei haar vader plots en wist Lauren net nog haar rugzak op de grond te leggen voordat ze met een zacht kreetje, de lucht in werd getild. Ondanks ze toch een respectievelijke één meter zevenenzeventig was, werd ze met een gemak tientallen centimeters van de grond afgetild door haar vader, die makkelijk twee meter lang was. Of iets langer.

'Paháp! Zet me neer!' Lachte ze blij en werd ze meteen op de grond teruggezet als zijn vader haar ook nieuwsgierig aankeek.

'Ooh, moet je zien hoe bruin ze is, Hector!' Zei haar moeder Madeleine met een verrast kreetje als ze haar dochter weer omhelsde. Boven hen knorde hij instemmend voordat hij hen met zijn beschermende handen naar de uitgang toe leidde. Waar hun zwarte, tweedehandse jeep op hen stond te wachten.

Na een rit van een half uur terwijl Lauren al glimlachend door het glas naar buiten staarde en ze her en der de bekende punten van haar eigen dorpje tegenkwam, waren ze bij hun thuis aanbeland en kreeg Lauren kort de tranen in haar ogen bij het zien van het huis.

'Home, sweet home,' zei haar moeder Madeleine met een blije toon in haar stem voordat zowel Hector als zij uit de auto stapten. Licht starend keek ze afwezig naar het huis terug en in het bijzonder naar de raam van haar eigen slaapkamer en kon ze het niet bevatten dat ze nu alweer..., thuis was.

Als zijn vader haar dan toch maar uit de auto had gelaten, hief hij haar backpak met een groots gemak op voordat hij net als een hulk achter hen aan liep. En dat was hij ook wel met zijn nog brede, gespierde armen en een ijzersterk torso en strakke, sterke dijbenen en uitpuilende kuiten. Maar waar zijn exterieur hard en dreigend uitzag, was hij van binnen een softie. Met in het bijzonder een zwak..., voor zijn vrouw.

Die hem kort vermaande toen de bovenkant van haar rugzak tegen de bovenste deurpost van hun voordeur aanbotste en hij kort zijn ogen vergrootten voordat hij het maar liet zakken en van naast de trap op grond legde. Al glimlachend had Lauren naar haar ouders gekeken, wiens vader als excuus een kusje op haar lippen plantte voordat ze hem met een glimmende blik, al hoofdschuddend aankeek. Maar al gauw draaide Madeleine zich naar haar dochter om met een stralende grijns en pakte ze Lauren haar handen vast.

'Nou, liefste. Wil je een kopje thee!?'

Als zowel haar moeder als Lauren een grote mok dampende thee in hun handen hadden en haar vader een flinke mok zwarte koffie, keek Lauren met een glimlach rond in hun kleine woonkamer met de televisie op de dressoir. Blij dat ze toch terug was keek ze haar moeder aan die met een ongeduldige verwachting in haar ogen naar haar keek. 'Vertel eens,' moedigde moeder haar aan en begon ze te giechelen als ze ook haar fotocamera naar voren haalde.

'Nou...,' begon ze met een glinsterende blik in haar ogen voordat ze naar voren schoof op de bank en over de avonturen van haar vakantie vertelde die Hector zo nu en dan deed grommen net als een 'grumpy' man als haar moeder helemaal werd meegevoerd in haar avontuur.

Als ze dan uitgepraat was, zette ze zowel haar fotocamera als haar telefoon op het tafeltje voor haar en leunde ze met een grijns naar achteren. Zowel haar moeder en vader keken elkaar met een blik aan dat onder de indruk was, voordat Madeleine ineens naar adem hapte en zich naar Lauren toe draaide.

'Oh ja! Hoe is het afgelopen met die jongen eigenlijk, wat was zijn naam ook alweer...?' Vroeg ze voorzichtig en viel de grijns meteen van haar lippen.

'Oh dat...,' begon Lauren afwezig en afstotend en wendde ze haar blik van haar moeder af en begon ze aan een draadje aan haar joggingbroek te frummelen. 'Ja ehm... dat is toch op niets uitgelopen,' antwoordde ze waarna ze met een zwakke glimlach naar haar moeder opkeek, die haar licht fronsend bekeek voordat ze met een zucht haar blik van Lauren afwendde. In haar hoofd ging er meteen een opluchting door dat ze er niet verder naar vroeg en deelde ze mee dat ze boven maar haar tas ging uitpakken.

Na een luchtkusje naar haar ouders te hebben gezonden, haalde ze haar zware zak van de grond af en liep ze ermee naar boven. Net nog hoorde ze haar moeder zachtjes mompelen om iets, maar besteedde ze er geen aandacht aan.

Boven kwam ze haar eigen kamertje binnen en keek ze de ruimte rond. Met een zwakke glimlach keek ze naar de verschillende spullen en zag ze dat alles nog op zijn precieze plek stond zoals ze hen had achtergelaten. Met een plof liet ze haar rugzak op haar strak opgemaakte bed neerkomen waarna ze er zelf naast ging zitten. Maar in heel haar lichaam drukte de vermoeidheid van de spanning en het gemis zwaar op haar waardoor ze zich met een zucht, naast haar rugzak liet vallen. Zich voorstellend dat de rugzak het figuur van Luke zou kunnen zijn, omarmde ze haar vertrouwde zak en duwde ze haar voorhoofd ertegenaan voordat ze in een vermoeide, rusteloze slaap wegzakte.

De dagen die erop volgden vond Lauren met een lichte moeite haar oude routine terug. Waar zij de eerste dagen aardig op tijd opstond om zich voor haar rondje voor te bereiden, besefte ze zich pas laat dat ze niet meer in het asiel was maar thuis. Thuis voor haar eigen wastafel en spiegel die in de hoek van haar slaapkamer stond. Haar hersenen hadden moeite met het verwerken van het idee dat ze niet meer daar was, maar hier. Thuis, in haar eigen huis met haar eigen ouders die over de begane grond die liepen al bezig waren om het ontbijt op tafel te zetten.

'Liefje, kom je eten!?' Riep haar moeder Madeleine vanaf de trap omhoog en antwoordde ze met een luide 'ja!' terug als ze ook haar borstel weglegde en haar haren in een hoge paardenstaart deed. Kort flitsten haar herinneringen terug naar Maria, die haar meerdere malen 'hermosa' had genoemd in het Spaans, wat achteraf bleek dat het ook 'lieverd' betekende. Kort snifte ze als ze de tranen voelde opwellen, maar hief ze meteen moedig haar hoofd op voordat ze van voor het spiegel wegliep.

'Dat ziet er lekker uit, mam.' Zei Lauren zo positief mogelijk met een iets opgewekte toon als ze de woonkamer binnenkwam en keken zowel haar moeder als vader naar haar op. Heel kort voelde ze zich ongemakkelijk dat ze het woord 'mam' sinds een lange tijd weer gebruikte, maar haastte ze zich maar vlug naar haar gebruikelijke stoel, die tussen haar ouders zat. Met links haar moeder en rechts haar vader. Die de krant van de deurmat had gegrist en hem aan het openslaan was.

Met een glimlach doordat hij zo'n makkelijke vent reikte ze naar de kom en de muesli waarna ze er de blauwe bessen in deed met daarna een flinke bak yoghurt. Kort keek haar moeder naar haar en grijnsde Lauren, omdat ze de yoghurt wel had gemist. En al snel was ze haar ontbijt lekker aan het eten, die voor haar gevoel veel te lang geleden was. Onder het eten begonnen haar gedachten weer stukje bij beetje op te spelen waardoor haar volgende happen steeds later kwamen, tot ze op een moment heel lang kauwde als ze afwezig voor zich uit staarde.

Beelden met vragen wat ze nu aan het doen waren doemden er in haar gedachten op tot ze met een schok opveerde door een kort maar krachtig sissend geluid. Met grote ogen keek ze naar haar vader, die al hoofdschuddend de krant dichtsloeg.

'Tssk, waar is die jongeman nou weer bezig,' mompelde Hector afwezig als hij nog steeds zijn hoofd schudde voordat hij de opgevouwen stuk krant weglegde. Met een glimlach keerde hij zich naar haar en streek hij kort met zijn wijsvinger over haar wang. Vlug reageerde ze ook door te glimlachen voordat zijn vader maar van zijn stoel opstond en hen deelnamen dat hij maar even ging hardlopen.

Kort grinnikte Lauren als ze ook haar hoofd schudde als ze naar zijn brede rug staarde die zich van hen verwijderden. Oude gewoontes slijten nooit, dacht ze met een glimlach als ze na een hap naar haar moeder omkeek en ze kort opveerde door haar bedachtzame blik als haar ogen zich ook diep in het hare probeerden te boren. Die Lauren vlug tegenhield door haar hoofd af te wenden.

Na al een volle week was ze helemaal weer gewend aan haar oude routine, maar stond er iets voor haar te veranderen. Haar nieuwe opleiding begon al zeer binnenkort en ondanks het nog op dezelfde school was als waar ze haar dierenartsassistente-diploma haalde, voelde ze zich net als een jonge student. En vandaag was nou toevallig dé dag dat ze naar de informatie dag moest en besloot ze zich maar om te kleden.

Haar ouders groetend hief ze haar hand op en ging ze naar buiten naar haar fiets die tegen het hek aan was gegooid. Vlug en nu wel weer behendig fietste ze op een aardige tempo om haar gedachten tegen te kunnen houden die haar hoofd binnen wilde komen. Hevig hijgend fietste ze op een hoog tempo voordat ze haar fiets iets ongeduldig in de rekken gooide en op slot zette voordat ze de kleine trappen op rende naar de trein die er al stond.

Na een rit van veertig minuten stapte ze op de juiste halte uit en leek het voor haar wel een eeuw geleden dat ze hier stond. En hetzelfde voelde ze als ze bij haar school aankwam en naar de majestueuze pilaren opkeek die de hele voorkant leek te dragen. Klein glimlachte ze als ze verder naar voren liep en daarna naar binnen, waar er een ruime hal voor haar opdoemde. Her en der zag ze allemaal posters dat ook aangaf welke klas waarnaartoe moest. En daar zag ze het.

'Dierenartsen - versnelde opleiding in lokaal 401!'

Breeduit grijnzend staarde ze naar de poster en voelde ze sinds een hele lange tijd, haar hart warm worden van tevredenheid. Dat ze na al die zere momenten waarbij ze naar hem én het land verlangde, eindelijk een ander doel voor ogen had. Dus rechtte ze trots haar rug en stapte ze naar de juiste lokaal toe waarna ze voorgesteld werd aan haar nieuwe klas en enkele vriendelijke gezichten tegenkwam.

Als dan de klas compleet was, kwam er een leraar vooraan de klas gelopen waarbij hij zich meldde als 'Dr. Harrison.' En dat was ook het moment dat ze al knikkend besefte, dat het best een goed jaar zou kunnen worden. Een jaar waarbij ze met rust werd gelaten én ook erop kon focussen bij hoe ze haar ouders kon terugbetalen voor de reis. Want ze wist wel dat haar ouders zich uit de naad hadden gewerkt om haar op haar droomvakantie te kunnen laten gaan.

Naarmate de dagen voorbij gingen genoot ze van haar nieuwe opleiding terwijl ze ook een bijbaantje zocht om alvast aan het aflossen te gaan beginnen. Als ze in de mediaruimte van de school rondliep, ontdekte ze her en der groepjes van meisjes die heimelijk tegen elkaar iets stonden de fluisteren. Nieuwsgierig liep er bewust iets dichter bij langs waarbij ze haar wenkbrauwen optrok bij het horen van een zin;

'Heb je het gehoord!? De verloren zoon is terug!' Fluisterde de een enthousiast in de ander haar oor en begon de andere haar aan te gapen.

'Oh, echt! O wat een wonder, want hij is zo'n stuk! Ik ben echt zó benieuwd of er nog ooit een kans komt dat hij een meisje gaat kiezen!'

Dat was één van de roddels die door heel de school ging. Roddeltjes met feiten over dat de Kroonprins terug is van zijn geheime vakantie. Dat hij op het eind toch plots ontdekt werd waardoor hij maar naar huis moest terugkeren.

En het viel haar wel op dat het nieuws steeds vaker en vaker over het Koningshuis ging. Zo ook toen ze thuiskwam en net nog de informatie opving dat hij met zijn vier vrienden van de vakantie was teruggekeerd voordat haar vader de zender weg zapte.

Haar wenkbrauwen fronsend sloot ze haar ogen als ze er ook aan dacht of het niet wat gek was dat die jongen dan meteen al zijn vier vrienden mee moest nemen.... tot haar oogleden zich verschrikt, wijd opensprongen. Naar de spiegel staarde ze en zag ze zichzelf staan met een blik vol shock.

Víer vrienden, geheime vakantie.... voor twee maanden!?

'Wat de fúck,' stamelde ze ineens als de schrik haar hart in een beklemmende greep hield, tot haar vader plots de woonkamerdeur open trok.

'Wat doe je daar?' Zei haar vader ineens verdacht met een versteende blik en keek ze hem verschrikt aan voordat ze maar vlug haar jas op de kapstok zette en hem zo lief mogelijk aankeek.

'Niets, papa. Wat was dat net, ging dat over het Koningshuis?' vroeg ze zo normaal mogelijk aan hem maar begon Hector meteen te grommen als hij zich van de deur wegdraaide.

'Niks bijzonders. Alleen maar problemen en gedoe,' mompelde hij met een onderdrukte irritatie en slikte ze even, doordat ze het eigenlijk wel jammer vond dat hij er zo afkeurend over reageerde.

Zo gingen de dagen om in weken, maar waren de roddels op school nog steeds niet geluwd tot er plots op de Nieuwspagina van de digitale schoolkrant een 'breaking news' verscheen. Die Lauren vol tegenzin en een beklemmende spanning begon te lezen maar er in dikke letters stond:

Verder lezen kon ze niet. Het bloed trok zich meteen uit haar wangen terug en voelde ze haar knieën hevig beven als ze ook haar maaginhoud ineens voelde opkomen. Kort kuchte ze als ze het tot haar strot voelde komen, om vervolgens meteen meerdere malen hevig te gaan slikken. Haar ogen bleven hangen bij het woord 'meisje' met daarna nog langer op woorden; 'Kroonprins Lucas' ... Een misselijkheid overviel haar meteen van de shock en griste ze van de pure angst, haar tas slordig van de grond waarna ze naar haar jasje om de bureaustoel greep. Die met een luid kabaal op de grond stortte en ze daarmee in één ruk al het aandacht naar zich toe trok.

Een hevig beklemmend gevoel leek er zich om haar hals te verschijnen en voelde ze hoe ze een ademnood kreeg als ze ook achteruit strompelde, maar ze plots in botsing kwam met een jongen. De onbekende jongen zijn gezicht flitste opeens kort naar die van Luke en gilde ze meteen. Haar hoofd met haar armen beschermend rende ze er zomaar ineens vandoor waarbij ze in een flinke haast, allerlei mensen al struikelend probeerde te ontwijken.

Doodsbang en met die wurggreep rondom haar luchtpijp sprintte ze zo hard als ze kon uit de school en leek de grip rond haar hals iets te verslappen, tot ze ook steeds vaker zag hoe er steeds meer mensen naar haar keken, wat haar opnieuw angstiger maakte. Hevig hijgend rende ze opnieuw zo hard als ze kon van het plein weg, naar het station waarna ze er intens dankbaar voor was dat de trein aan kwam rijden. In haar rug voelde ze de blikken van de omstanders en kneep ze haar oogleden stijf dicht als ze ook hoopte dat dit gewoon één grote boze droom was.

Maar als het gepingel van de opengaande deuren klonk, besefte dat het de waarheid was voordat ze iets gehaast naar binnen stapte. Vlug zocht ze de donkerste plekje op en duwde ze zich helemaal in het hoekje haar rugtas tegen haar borst aan geklemd.

Naar huis, ik wil naar huis! Sidderde ze hevig in haar gedachten als haar herinneringen aan hem ineens van hun plaatsen loskwamen tot er één grote wervelende chaos ontstond. Zijn luide gelach, zijn gegrinnik en zijn gejoel, met die stille brede grijns en gesloten oogleden met zijn serene gezicht met als laatste zijn kalmerende blik vol liefde...

Voor haar!?

Onmogelijk!

Als ze eenmaal thuisgekomen was, was ze intens dankbaar dat ze alleen in het huis was en stormde ze meteen de trap op. Op haar veilige, warme bed wilde ze zich gooien maar riep het onrust in haar hoofd naar kraakheldere antwoorden. Met bevende handen dwong ze zich haast dichter naar haar laptop toe en klikte ze het open. Nog voordat ze het wist zoemde de computertje luid en verscheen de beginpagina waarin ze haar gebruikersnaam en wachtwoord invoerde.

Zelfs de cursor op het beeldscherm schokte steeds van links en rechts en was het dankzij Lauren haar bevende hand voordat ze op de internetbrowser drukte. Bijna kon ze met haar trillende vingers de woord niet juist typen in de Google zoekmachine, maar lukte het haar alsnog.

Al bij het eerste woord dat uit 'Lucas' bestond, verscheen er allerlei zoekopties met helemaal bovenaan zijn resterende namen. Met een hevig bonzend hart in haar keel klikte ze op 'zoeken' en verscheen er in een mum van tijd, allerlei foto's. Haar ogen vergrootten zich immens als ook haar adem stokte terwijl ze recht in wel honderden foto's van haar Luke staarde.

Foto's waarop ze of neutraal kijkend of breeduit grijnend in allerlei verschillende hoeken, maar was één ding zelfde. De kalme blik in zijn ogen...., diezelfde paar waar ze er vertrouwd mee raakte maar wist ze het nu niet meer zo zeker.

Wáárom heb je me het niet verteld!? Verweet ze het hem als ze ook haar kaken in haar handen rustte met haar ellebogen op haar bureautje. Vol met een schokkende ongeloof staarde ze naar de foto's van haar knappe Luke..., of nu Lucas. In haar hoofd vormden de puzzelstukjes en met de tijd dat ze nadacht, kwamen ze bij elkaar en klikten ze tot één geheel.

Het overlijden van zijn vader, de Koning..., het vluchten voor zijn moeder de Koningin..., anoniem onderduiken in ongerepte land als mooi excuus voor vakantie. En dan was zij daar...

'O god...,' stamelde ze als ze haar handen voor haar ogen wierp en niet meer wist wat te denken als ze er ook aan dacht of hij nog wel pogingen had genomen om het haar te vertellen. Als ze dan een paar momenten kon herinneren waarbij ze hem had afgewimpeld, begon ze zich te schamen. Vooral die momenten toen zij Tip in haar schoot had..., of dat moment bij dat prachtige uitzicht tussen de twee bergketens in. 

'Oh jeeminee...,' mompelde ze opnieuw als ze met haar hoofd in haar handen, haar hoofd schudde en haar hart pijnlijk begon samen te trekken. 'Wat ben ik ook een waardeloze luisteraar!'

Gevoed door de opklarende duidelijkheid met wat er aan hand was, zocht ze met nog steeds trillende vingers verder en typte ze het nieuws vanmorgen in. Daar las ze het eerste stuk opnieuw met een brok in haar keel en wachtte ze in een intense spanning af of ook haar naam bekend was gemaakt.

Maar met de minuten dat ze de verschillende nieuwtjes bekeek, ontdekte ze in géén een van de artikelen, haar naam. Naar haar werd gerefereerd als dat 'mysterieuze meisje' of die 'hartveroveraarster' en kon ze zelfs giechelen om een gewaagde artikel dat haar noemde als een 'Lucky bitch'.

Maar toch..., kon ze het niet opbrengen om haar gewone leven voor een koninklijk persoon zoals openbaar maken en naar iedereen zou seinen dat ze hier was. Nee..., dacht ze als ze ook haar hoofd schudde en naar meer foto's zocht, maar overal alleen maar hém erop zag staan zonder een vrouw aan zijn arm wat haar stiekem wel een opgelucht gevoel gaf. Kort schokte haar adem als ze plots een foto tegenkwam met niet alleen Luke... of eh Lucas erop, maar ook het asblonde haar van Finn. Die strak voor zich uit staarde van achter zijn Aviator zonneglazen met een heuse stuk technologie in zijn oor.

Als dan nu de waarheid volledig boven water kwam, voelde ze zich wel behoorlijk gerust om het volgende moment opnieuw bleek weg te trekken als ze er aan dacht wat voor een toestand ze had veroorzaakt op school. Hoe ze halsoverkop van haar computerstoel was weggesprint met haar account nog steeds open waardoor iedereen dus kon lezen wat ze zojuist las. 'Ow, fuck,' siste ze als ze opnieuw haar hoofd in haar hand liet vallen. Hoe kwam ze haar eigen schaamte nou te boven?