Nog voordat haar alarm afging, ontwaakte Lauren in hetzelfde positie als de nacht ervoor en keek ze meteen op in zijn nog slapende gezicht. Zijn warme adem blies licht over haar blote borst en beet ze op haar onderlip om haar ongelooflijk hard opborrelende pijn te kunnen weerstaan. Voor haar zag Luke er nu meer dan vredig uit en wilde ze hem niet wekken als in haar hoofd allerlei gedachten rondzwierven waarom dat het beste was.

Zo was hij onder andere eigenlijk toch wel te hoog gegrepen voor haar, ondanks ze zich op deze vakantie volledig zichzelf konden zijn wist Lauren niet hoe het straks zou gaan als ze beide terugkwamen in het echte leven. Als ze hun vakanties achter zich lieten en elk hun eigen weg gingen. Daarover gesproken..., die hoge baan staat er op hem te wachten die vast en zeker al zijn tijd opslokte... Ik ben maar een meisje dat straks gaat studeren terwijl hij ál gaat werken... Hij is gewoon te hoog gegrepen. Naast mij kan hij vast nog vele meisjes krijgen..., dus is denk ik maar beter zo...

Met een grimas trok ze zich heel langzaam terug en gleed ze van onder de dekens naar naast het matras en rilde ze kort doordat het toch wat fris was geworden. De sterke geur van seks hing er nog rond haar en glimlachte ze klein voordat ze vlug naar haar mobieltje reikte en de alarm uitzette. Afgelopen nacht was met stipt, perfect voor haar geweest en het mooiste afscheidscadeau ooit.

Kort verstijfde ze als Luke al snurkend zijn arm naar boven zijn hoofd verplaatste, diezelfde arm die een paar tellen eerder om haar heen had gelegen. Op haar onderlip bijtend klemde ze als er een verscheurd gevoel binnenin haar borstkas oprees. Haar hand greep zich snel naar haar borstkas als ze van de pijn naar voren boog, maar dwong ze haar ogen van zijn goddelijke lichaam af te rukken om naar haar reiskleren te zoeken.

Van naast haar haast al ingepakte backpack tas zag ze haar joggingbroek en een zwart t-shirt erop waar er 'Brave' op stond met daarnaast de schelpenketting en zuchtte ze zachtjes als ze ook haar oogleden sloot. O..., hélp me toch... geef me de moed om niet in huilen uit te barsten... Smeekte ze zichzelf als ze de beha zachtjes vast klikte en om haar schouders heen zette met daarna zo geruisloos mogelijk het t-shirt. Vervolgens legde ze haar zelfgemaakte ketting op de grond en in zicht voor hem, met dat ene klein stukje afgebroken schelp. Dat haast haar ziel weergaf, wiens stukje voor altijd op dit land zou blijven. Op haar zachtst haalde ze haar nog schone slip van de grond en nam ze het in haar hand mee samen met de joggingbroek.

Met nog een laatste glimp op zijn slapende knappe lichaam grimaste ze voordat ze haar tassen zo zachtjes mogelijk van de grond af tilde en naar de trap toe liep. In haar hart vermeerderde het scheurende gevoel van pijn zich als hij uit haar gezichtsveld verdween voordat ze maar heel zachtjes en zacht snikkend de trap afging. Beneden aangekomen liep ze nog snel naar de kleine toilet. Een handdoek en een schoon washandje met haar andere spullen lagen er nog en friste ze zichzelf op voordat ze haar natte washand in de prullenmand gooide. Ze wist dat ze er eentje weg moest gooien, doordat ze geen nat stuk stof in haar tas kon meenemen.

Vlug deed ze haar slip aan met daarna haar lekker loszittende broek dat goed was voor een lange vlucht voordat ze haar Birkenstocks aan deed. Vlug stopte ze zowel haar tandenpasta, tandenborstel als borstel in de tas en keek ze nog voor een laatste keer in de spiegel.

Al die dagen..., al die nachten dat ik hier was... Dacht ze als ze zichzelf bekeek en naar een vermoeide ikzelf staarde voordat ze vlug haar hoofd afwendde. Zachtjes nam ze haar telefoon van de wastafel af en stopte ze het in haar zak voordat ze de grote en zware rugzak van de grond af tilde. Haast op haar tenen liep ze door de gang naar de hal waarna ze de voordeur met een heel zacht gekraak, opende.

Het koele maar nog broeierige lucht kwam haar tegemoet, evenals de gestalte van Juan die al bij de zwart metalen hek stond. Met een zwakke glimlach begroette ze hem voordat ze heel zachtjes de deur dichtdeed, om zowel Luke als de dieren niet wakker te maken. Want als de dieren zouden horen dat er iemand in het asiel rondliep, zouden ze de boel flink op stelten zetten en hem daarmee wakker maken. En dat wilde ze niet.

Onder het lopen over het smalle paadje terwijl de grassen met het ochtenddauw langs haar joggingbroek streken kwam ze bij de poort en schoof ze het voor zichzelf open. Na hem weer zacht dicht hebben gedaan, gleden haar ogen naar de drie raampjes bovenop het asiel. Waar er van achter die ramen, het slapende lichaam van Luke lag. Kort kromp haar hart bijeen als ze geen Luke van achter het glas zag, maar schudde ze meteen haar hoofd.

Met een glimlach dat eerder op een grimas leek legde ze haar zware rugzak achterin de laadbak van zijn Ford pick up, die met een zacht draaiende motor stond te wachten. Een hele, hele diepe zucht verliet haar lippen voordat ze in de bijrijdersstoel zat en naar Juan een bemoedigende hoofdknik toezond. Die hij vlug beantwoordde met een hand op haar knie voordat hij zo rustig mogelijk het gaspedaal indrukte.

De motor maakte een iets aanzwellend brommend geluid voordat het naar voren begon te rijden en kneep ze haar oogleden stijf dicht. Dit was het dan..., dacht ze om vervolgens opzij te kijken doordat ze wist dat ze langs het huis van Maria en Rosie reden. Maar ze verwachtte dat ze niet naar buiten kwamen op dit aardig vroege uur. Half zes in de ochtend.

Na maar iets van drie uur te hebben geslapen, keek ze wazig voor zich uit tot ze opeens het opengeslagen shutters van Maria haar huisje ontdekte. Waarachter ze plots de twee bekende figuren zag staan met in Maria haar hand een theedoek. Die ze luid wapperde als zowel zij als Rosie zich ver naar voren bogen, om haar uit te kunnen zwaaien. Kort lachte ze verrukt als ze ook uit het omlaag gedraaide raampje zwaaide.

'Dag liefste Maria, dag liefste Rosie!' Riep ze nog en kon het haar niet schelen of ze de buurt had gewekt voordat de auto aan hen voorbij reed. Als Lauren hen dan niet meer zag, draaide ze zich met een grijns om en keek ze naar Juan, die haar met een glimlach aankeek voordat ze het raampje dichtdraaide.

Nou..., daar gaan we nu dan toch maar echt... Dacht ze met een zucht als ze haar blik naar voren wierp en de route voor zich uit zag die haar terug bracht naar..., het vliegveld.

Na een rit vol in stilte, dat voor haar een keer niet prettig aanvoelde keek ze gespannen voor zich uit om vanuit een glooiing uit te kijken naar de landingsbaan. Waar in het bijzonder al één vliegtuig geparkeerd stond. Aan de zijkant van het vliegtuig zag ze de twee duidelijke letters dat ook de afkorting was van haar land. MD, zoals in Mogedavië.

Als Juan dan toch maar echt op de ronde oprijlaan reed die vlak naast de gate stond, zuchtte ze diep en stapte ze met een hevige tegenzin uit. Meteen vlogen haar ogen naar de rand van het bos en sloot ze haar oogleden teleurgesteld.

'Dag paradijs...,' fluisterde ze zacht als ze hen weer opende en dan maar naar haar zware backpack reikte en hem uit de laadbak tilde. Van naast haar kwam Juan te staan en legde hij zijn gerimpelde hand op haar schouder waardoor ze hem met licht betraande ogen aankeek.

'Luke..?' Vroeg hij ineens zacht en vergrootten haar ogen zich, maar schudde ze vlug met een dunne streep haar hoofd als ze vlug van hem wegkeek. Naar voren stapte ze en gleed zijn hand van haar schouder af, maar niet voordat hij met haar mee stapte.

Naar binnen liepen ze nu zij aan zij en doemde daar vrijwel meteen de douane op met een bewaker die de paspoorten van de mensen checkte die aan boord wilden. Daar wankelde Lauren kort in haar stappen voordat ze aan haar elleboog werd vastgehouden.

'Está bien,' [Het is oké,] zei de oudere man op een kalme, troostende stem als hij kort een kneepje gaf in haar elleboog. Meteen glimlachte ze iets ongemakkelijk voordat ze uit haar reistas, haar paspoort haalde. Met het donkerrode cover in haar hand en haar telefoon in de andere draaide ze zich naar hem om waarbij ze haar hoofd knikte.

'Adiós, querida Lauren,' zei hij nog zachter met een schorre stem voordat hij ook begon te glimlachen en zijn hand terugtrok. Na zijn afscheidsgroet besefte ze, dat dit dan het moment was. Haar terugvlucht.

Dus stapte ze na een twijfelende stap verder naar voren en voegde ze zich aan de rij mensen van voor de douane. Kort keek ze over haar schouder naar Juan, die er nog was blijven staan maar ze eigenlijk toch het stiekeme hoop had, dat Luke naast hem stond. Maar als dat niet het geval was keerde ze zich vlug om en overhandigde ze haar paspoort met een grimas aan de bewaker, die haar eerst verdacht aankeek met daarna een vriendelijke glimlach voordat hij het teruggaf.

Met een dankbare gedachte dat alles soepel verliep, knikte ze haar hoofd en hief ze haar hand nog voor één laatste keer naar Juan op voordat ze voorbij de schuifdeuren liep. Die zich achter haar sloten en ze zich ineens, behoorlijk alleen voelde. Lang staarde ze naar het melkglas van de schuifdeuren in de hoop dat hij weer openging om nog voor één laatste keer naar Juan te kunnen kijken. Of hem.

Maar op het moment dat de deuren zich openden en ze meteen reikhalzend naar de plek waar Juan eerder stond, was hij er niet meer. Aan de kant geschoven door de mensen die door de schuifdeur heen kwamen struikelde ze even voordat ze haar balans hervond en maar iets ontzet met de stroom aan mensen meeliep.

Minuten leken overgaan in uren als ze afwezig voor haar uit staarde terwijl ze op haar stoel zat te wachten met een klein heuptasje rondom haar middel nadat ze haar grote backpack via de bagageband in het zwarte gat zag verdwijnen. Heel de wachtruimte was volgelopen met een stuk of dertig mensen en zag ze tot haar opluchting dat de rijke lui van begin haar tocht, er niet bij zaten. Maar toch zag ze her en der wel een paar mensen staan wiens kleding en gezichtsuitstraling haar vertelden dat zij zich hoog boven haar voelden. Haar hoofd licht schuddend wendde ze haar blik af tot het teken werd geroepen.

'The gate for departuring flight number MC6702 to Yukeone is now open, please board on!' Dreunde er een vrouwelijke Engelse stem ietwat gehaast uit de boxen die in alle hoeken van de zaal hingen en sprong Lauren in een ruk op. Samen met alle anderen hield ze haar boardticket gereed en werd ze meteen klem gezet. Boven het gemompel uit hoorde ze nog hoe de vrouw riep dat er genoeg tijd was en dat ze kalm moesten doen, maar was het overgrote deel van de mensen het niet eens.

Maar al snel liep ze met meer ruimte om zich heen maar dan wel met een van pijn vertrokken hart door de slurf voordat ze door de stewardess vriendelijk werd begroet voordat ze in het kleine vliegtuig, naar haar plaats helemaal achterin werd gewezen. Meer dan dankbaar was ze dat ze een plaats had bij het raam zodat ze nog iets langer naar de prachtige hellingen van het land kon staren. Als ze dan plaatsnam en uit het raampje staarde, schrok ze hevig bij het zien van een figuur, die buiten bij het hek was gaan staan die heel het vliegveld afschermde.

'Juan!' Zei ze iets geschokt en legde ze haar hand meteen op het raam, maar besefte dat hij haar natuurlijk niet kon horen én waarschijnlijk niet kon zien vanwege het kleine raampje. Maar toch keek ze met een opgeluchte blik naar hem, tot hij ineens begon te zwaaien. Zijn hand hief hij hoog boven zijn hoofd en sprong haar hart kort op als ze vlug ook haar hand driftig zwaaide. En daar grijnsde hij en lachte ze kort als de tranen zich ook in haar ogen opsprongen.

Lang keken ze elkaar aan tot de stem van de stewardess door de cabine klonk met dat ze nu gingen taxiën naar de juiste baan. Vlug zwaaide ze verwilderd met haar hand voordat het vliegtuig ineens naar achteren werd gereden. Zacht hobbelend en schuddend reden ze achteruit tot op een moment dat de jet stilstond voordat de vliegtuig op eigen kracht naar voren reed. Een brommend geluid zwelde aan en vibreerde de bodem onder haar voeten en ving ze nog een laatste glimp van Juan op voordat het vliegtuig zich van hem wegdraaide.

Intens blij en opgelucht dat Juan haar toch niet had verlaten, maar alleen naar buiten was gegaan glimlachte ze als ze ook haar handen stevig in elkaar kruisten en op een goede vlucht hoopte. Ze keek naar buiten als het vliegtuig zich op de baan A2 positioneerde en liet ze haar gespannen blik voor nog één laatste keer over het land glijden voordat er plots een luid aanzwellend gebrom dreunde en het vliegtuig in een mum van tijd, naar voren sprintte.

Onder haar zag ze de bekende strepen in een rap tempo voorbij gaan, zoals haar gedachten en herinneringen vliegensvlug voorbij haar raasden. Het land, de mensen, het asiel, Tip en vooral..., Luke.

Luke..., die nog steeds helemaal alleen lag te slapen... Dacht ze als het vliegtuig zich van de grond losmaakte en de lucht in opsteeg. Een traan sprong er uit haar oog en veegde ze het vlug weg voordat ze naar buiten keek en daar plots ineens, van tussen het groen een witte glinstering zag flikkeren. Hevig hapte ze naar adem als ze ook naar het raam toe schoot doordat ze dacht dat ze een busje zag rijden, maar zag ze het niet meer. Zuchtend liet ze zich naar achteren leunen waarbij ze haar oogleden sloot.

Zelfs op het laatste moment..., blijven mijn gedachten mij nog steeds achtervolgen...

'Oh, eindelijk!' Kwetterde er een stem vlakbij haar oor en ontwaakte ze uit haar droomloze slaap waarna ze iets geïrriteerd opzij keek. Daar zag ze op een paar stoelen verderop van naast zich, een aardig dikke vrouw dat gekleed was in super nette kleren. Haar handen waren om een beker heen geklemd met aan haar lippen een rietje. Even trok Lauren haar wenkbrauw op als ze een slurpend geluidje maakte maar de vrouw meteen koppig haar hoofd ophief met ook een vinger.

'Ik wil meer van deze!' Kwetterde ze opnieuw en deed dat bijna pijn aan haar oren en begon ze haast te grommen als ze wegkeek. En om het nog erger te maken, krijste de vrouw ook bijna met hoe lang de vlucht nog ging duren.

'Nog vier uur! Dat is echt zo irritant lang!' Gilde ze bijna en drukte Lauren met een kreun, haar handpalmen tegen haar oren aan als ze ook haar oogleden stijf op elkaar kneep en ze zichzelf uit al haar macht moest inhouden om niet naar haar uit te vallen.