Starend naar de plafond lag ze in haar bed, al ontwaakt voordat haar alarm afging en liet ze een diepe zucht gaan. Wat zou er voor vandaag inzitten? Dacht ze als ze aan haar vingernagels begon te pulken en ze nadacht over Luke zijn woorden.

Date, morgen.

Maar ze had er de kleren niet voor! Hij zei dat ze zich maar zo chic mogelijk moest kleden, maar had ze niets anders mee dan haar marineblauwe tanktop en een iets gebleekte capri broek. Die alleen maar functioneel waren voor op de hike-/werk- vakantie. Haast radeloos werd ze als ze het beeld kreeg van Luke in een strak pak met een heuse stropdas.

'Owwhh néé! Daar moet ik echt niet aan denken hoor!' Mopperde ze ineens tegen zichzelf als ze uit haar bed opkrabbelde en het dekbed in een mislukte poging, netjes terug wou leggen. Nop, nop nop, daar ga ik nu niet aan denken! Er ligt nog genoeg werk voor de boeg!

Dus eenmaal opgefrist, aangekleed en gegeten liep ze naar beneden met haar lege bord en beker en keek ze met een verwachting in haar ogen naar de klok. Waar de wijzers nu de half acht was gepasseerd maar er nog geen teken was van de jongens. Als ze dan na vijf minuten had gewacht werd het haar duidelijk dat ze vandaag waarschijnlijk niet kwamen opdagen.

Een lichte steek aan teleurstelling ging er door haar borst maar schudde ze het vlug van zich af doordat ze zich niet te afhankelijk wilde voelen van de jongens. En zo werkte Lauren de komende drie uur in haar uppie op haar hardst waarbij ze gelukkig haar gedachten uit haar hoofd kon houden. De vier kattenblokken waren gevoederd en daarna schoongemaakt, evenals de twee hondenkennels waarin Tip ook zat en kroelde ze hem onder zijn kaken voordat ze maar met een kleine glimlach terugliep naar het planbord.

Onder het lopen passeerde ze de deurtjes van de kattenblokken en luchtte het haar op dat zowel de hokken weer gedaan waren, maar ook dat de stilte weer was teruggekeerd. Het was net als dat effect dat als er één muizenval dichtklapte de andere honderd er meteen opvolgden wat voor een oorverdovend lawaai zorgde. Nu de kelen van de dieren dicht waren geklapt, was alles weer kalm.

Tot ze hevig opschrok van kort en krachtig geluid op de deur. Kort was ze de lucht ingesprongen en keek ze met een hevig ontzet blik naar de deur, waar er zich een schaduw voor het ruitvormige matglas stond. Met haar hart in haar keel sloop ze dichter bij de deur toe doordat ze wist dat het niet de jongens konden zijn, die kwamen meestal gewoon zomaar naar binnen gebanjerd.

Een zacht kreetje van schrik ontsnapte er van tussen haar lippen als opnieuw het ferme en luide geklop door de stille gang echode. De drie kloppen deed haar behoorlijk alert worden omdat ze ook besefte dat ze alleen in het asiel was. Maar als ze eraan dacht dat er niet echt iets duurs te stelen viel besloot ze haar hand maar om de hendel heen te klemmen.

Op het moment dat er weer een geklop klonk, trok ze de deur in een ruk open en schrok ze even van een breedgebouwd mannelijke gestalte en gingen er een heleboel alarmbellen af. Maar nog voordat ze deur dicht kon slaan werd er haar zomaar een rechthoekig zwarte doos overhandigd. Stomverbaasd en met haar handen van de deur en deurpost vandaan nam ze de doos aan en keek ze met een vragende blik op naar de man, die alleen maar vriendelijk glimlachte voordat hij zijn hand om zijn pet heen klemde als hij ook zijn hoofd knikte.

'Adiós, miss,' zei hij voordat hij afscheid nam en met een stevige tred naar zijn busje toe liep. Op de zijkant van het busje zag ze drie woorden...,'Vehículo que transporta,' natuurlijk in het Spaans. Maar ze kon zo ongeveer wel raden wat het betekende.

Autotransport. Met in andere woorden, auto post bezorger.

Aha, dacht ze verwonderd en opgelucht voordat ze naar de zwarte doos in haar handen keek en zich hevig begon af te vragen met wat voor een grap dit nou kon zijn. Dus liep ze met het aardig gewichtige ding uit de deurpost waarna ze de deur maar op slot draaide. Vlug klom ze de trap op en legde ze de doos op één van de twee stoelen. Maar al snel besefte ze dat ze het beter op haar bed kon leggen en plofte ze op haar bed waarna ze het naast zich neerzette.

Met een hevig groeiende nieuwsgierigheid en een stille enthousiasme zocht ze naar de randen totdat ze besefte dat ze de doos omhoog moest optillen waardoor het van de onderste helft afschoof. Een zacht zuigend geluid klonk er voordat de bovenkant los raakte en legde ze het meteen opzij. Haar ogen fonkelden nieuwsgierig en haast ongeduldig als ze een prachtig ondoorzichtige papieren folie ontvouwde en hapte ze meteen verschrikt naar adem.

Voor haar was er in de doos, een prachtig en strak opgevouwen marineblauwe jurk die ingelegd was met fonkelende saffieren. Haar hand zweefde onbewust naar haar opengevallen mond als ze met haar vingers over de juweeltjes streelden. Die op het donkere stof was geborduurd langs de rand van de jurk haar decolleté. Die samenkwamen in het samen en in als een spiraalvormige lijn steeds kleiner werden tot het werd opgeslokt door de stof.

Maar dat stof..., oh het gleed net zo soepel als water door haar vingers en kon ze bijna haar ogen niet geloven dat dit..., speciaal voor haar was? Voorzichtig en behoedzaam, alsof het stof onder haar aanraking net als een fantasie uit elkaar kon spatten, haalde ze het uit de doos en viel het stof soepel naar beneden waarna het kort golfde. Daar zag Lauren dat de voorkant iets korter was genaaid dan de achterkant, maar was hij bloedstollend mooi. De twee schouderbanden waren prachtig in een ribbelpatroon geborduurd dat zich over de hele lengte van de banden was genaaid. Haar ogen niet gelovend keek ze naar de doos en vergrootten haar ogen zich bij het zien van nóg een doos.

Uiterst voorzichtig legde ze de jurk op haar bed en reikte ze met glimmende ogen van verwondering naar de ook rechthoekige doos, die dan wel kleiner was. Zodra ze het open deed hapte ze opnieuw naar adem waarna ze kort schaterlachte om daar een paar prachtige pumps van donkerblauw suède te zien glinsteren. Op de neus van de schoenen waren er ook een paar diamantjes in allerlei groottes in het stof vastgenaaid.

Haar hoofd van de innige blijdschap schuddend wilde ze hen aandoen, tot ze zich besefte dat ze dat beter niet kon doen doordat ze de prachtige hakschoenen niet wilde bevuilen. Haar voetzolen mochten dan wel schoon zijn doordat ze met schoenen rondliep in het asiel, maar voelde ze zich niet fris. Zeker niet als ze in een stevig tempo, helemaal bezweet aan het werk was voor wel drie uren lang.

Dus legde ze met een lichte tegenzin de schoenen terug en zag ze bijna een wit papiertje over het hoofd. Licht fronsend reikte ze naar het stukje papier dat van tussen haar vingers een beetje dik en stug aanvoelde maar toch iets gelig uitzag. Als ze het stukje papier omdraaide, vergrootten haar ogen zich als ook haar hoofd kort naar achteren schokte bij het zien van een heuse rode zegel op de lip van de envelop. Haar oogleden bij elkaar knijpend bracht ze de zegel dichterbij en zag ze een soort schild met een kruis in het midden. Met aan de linkerkant een steigerend paard en aan de andere een brullende leeuw op zijn achterpoten die evenals het paard naar de schild toe gekeerd stond.

Zich hevig afvragend met wat dat nou kunnen zijn schudde ze haar hoofd maar overwon haar nieuwsgierigheid naar het envelop en scheurde ze het zonder nadenken open. Een wit stuk papiertje, of beter gezegd, perkament lag er opgevouwen in de envelop en maakte ze het vlug open en begon ze intens te lezen als ook haar lippen begonnen te bewegen.

'Liefs, Luke...,' mompelde ze zacht en liet ze haar armen met de brief zakken als een wirwar aan gedachten en emoties door haar hoofd fladderden. Vanavond, rijtuig en...-

'Wát!' Riep ze meteen geschokt als ze in een ruk naar de doos keek en ze meteen erop af dook. Na vlug de schoenendoos met de prachtige pumps eruit te hebben gehaald, hapte ze geschokt naar adem als ze nog inderdaad twéé, kleinere zwarte dozen op de bodem van de doos zag liggen. Met haast trillende handen van ongeloof en spanning haalde ze een ander rechthoekige doos dat een stuk platter was dan de eerste twee.

Als ze het opende, leek haar ogen te fonkelen door wat er binnenin zat en staarde ze vol verwondering naar de prachtige zilveren ketting met diamanten die in een ovaalvormige vorm op een fluwelen aanbekleding rustte met in het midden van de ketting, een stel prachtige druppelvormige oorbellen van hetzelfde diamanten als de ketting.

'Dat- dat kan niet!' Stamelde ze hevig verwonderd als ze ook haar vingertoppen naar haar lippen bracht en haar hoofd schudde. Vol met ongeloof welden de tranen zich op en sprongen het naar buiten als het haar veel te veel werd.

'Het is gewoon te veel!' Riep ze vol ongeloof uit en durfde ze bijna niet in de doos te kijken en kreunde ze zacht als ze ditmaal een zwart hoesje zag rusten dat net zo soepel leek als plastic. Met een trillende en schokkerige hand reikte ze naar de laatste maar twijfelde ze kort voordat ze het toch maar vastpakte. Het omhulsel kraakte tussen haar vingers maar keek ze hevig verwonderd als ze ook iets hards onder haar vingertoppen voelde. Nieuwsgierig opende ze de lip en viel er meteen een donkerblauwe stof uit die ze vlug oppakte.

En meteen onthulde het zich tot een heuse kanten beha met een bijbehorende kanten slip en hapte ze opnieuw geschokt naar adem. In haar schoot lag er nog een setje en besefte ze dat ze precies hetzelfde waren. Niet begrijpend keek ze naar de maten van beide setjes en ontdekte dat ze niet hetzelfde waren. Met een licht beschaamd gezicht zag ze dat de ene maat een 75B was terwijl het andere een 75C.

Hoe Luke de gok waagde om haar beha maat te schatten! Wat als hij het nou totaal verkeerd had? Kort giechelde ze als ze ook haar hoofd in haar hand liet vallen en naar de juiste maat slip reikte evenals het laatste behamaat. Zodra ze haar kanten ondergoed in haar hand had, drong er iets tot haar door.

Oh god, ik kan dit niet alleen. Ik heb hulp nodig!

Maria stond al luid kwetterend achter Lauren terwijl ze giechelde met een hand voor haar mond als het erop leek dat Maria en Rosie, ruzie begonnen te maken waarbij hun handen fel de lucht invlogen. Daar reageerde Rosie fel en geagiteerd op iets wat Maria zei voordat ze een wild wuivend gebaar maakte voordat ze een pin in Lauren haar haren schoof.

'Cállate! Intento concentrarme!' [Zwijg! Ik probeer me hierop te focussen!] Kaatste Maria luid terug en lachte Lauren om hun weerwoord terwijl ze er niets van begreep waar het over ging. Vlak voor haar op de stoel stond de klok aan de muur en hingen de wijzers op kwart voor zeven. In haar onderbuik rees de zenuwachtige en gespannen gevoelens op en leek het te spelen met haar lichte maaltijd. Waar ze heel de dag dacht dat ze niets kon binnenhouden van de spanning, had Maria haar vermanend aangekeken dat ze wél iets moest eten. Of ze zou ergens tijdens het lopen op die prachtige hakjes, ineen storten door gebrek aan energie. Dat dus van voedsel vandaan kwam.

'Comida!' [Eten!] Had Maria haar meerdere malen aangespoord en was Rosie zelfs naast haar komen zitten om haar met de hand te voeren. Die Lauren al proestend afwees voordat ze zelf - dan toch beetje onder dwang - ging eten. Het eten smaakte absoluut niet verkeerd en bad ze hevig dat het in haar maag zou blijven.

Als ze nog een pin in haar haren voelde schuiven, tikte Maria haar ineens onverwachts op de schouders en schokte ze even. 'Listo!' [Klaar!] zei de oudste vrouw van het stel en kwam ze licht versuft overeind en werd ze aan haar arm meegenomen naar de spiegel in de gang. Daar werd ze er stevig voor neergezet en hapte ze verwonderd naar adem.

Vlak voor haar oren hingen er twee plukjes haar die prachtig waren gekruld terwijl er op haar hoofd een prachtige losse knot was neergezet. De haren op haar voorhoofd bolden iets op en zorgde het ervoor dat het er behoorlijk volumineus uitzag. Haar ogen schoten meteen naar Maria, die met een moederlijke lach naar haar keek voordat ze het setje oorbellen omhoog hield. In de spiegel reflecteerde de diamanten en weerkaatste er een flikkering dat Lauren haar ogen vingen voordat ze heel licht haar hoofd knikte.

In de bovenste twee gaatjes had ze hele kleine zilveren knopjes geplaatst terwijl Maria uiterst voorzichtig, de diamanten druppels in het onderste gaatje zette. Meteen hing ze al licht heen en weer zwaaiend maar liet het heel haar uiterlijk meteen veranderen. Waar ze eerst eruit zag als een meisje voor een schoolgala, veranderde van dat naar een heuse prinses dat een groot en hooggeëerd festijn bezocht.

Om haar voeten sloten de donkerblauwe suède pumps perfect aan de vorm ervan en ervoer ze alsof ze hen jarenlang al had gedragen. De pumps wiens voorkant waren voorzien van diamantjes, hadden een mooie hoogte hadden van vijf centimeter en deden ze haar benen ineens langer lijken, maar ook ranker. Net als een elegante, welgemanierde en vorstelijke vrouw stond ze zelfverzekerd als ook haar vingertoppen zich over de jurk gleden die net als een tweede huid, perfect haar rondingen scheen te omarmen. Als ze zichzelf heel licht heen en weer draaide, danste het donkerblauwe jurk met haar mee en schitterden de diamanten bij haar buste uitnodigend als het ook al het aandacht naar haar zelf licht opgemaakte gezicht leidde.

Lange, zwarte wimpers rustten er op haar wangen als ze haar oogleden sloot en was er een flinterdunne donkerblauwe schaduw aangebracht op haar oogleden. Wat voor een soort smokey effect zorgde voordat ze haar lippen met een naturel kleur stiften. Waar ze eerder voor fel rood wilde gaan, besefte ze dat het niet bij de kleuren paste. Zodra ze klaar was leunde ze terug en keek ze met een glimlach vol ongeloof naar zichzelf.

In de spiegel zag ze zowel Rosie als Maria met een hartverwarmende glimlach naar haar staren als ze ook tegen de deurpost aan waren geleund. Tegen elkaar aan knuffelend stonden moeder en dochter haar aan te kijken totdat Lauren zich voorzichtig omdraaide. Het stof streek soepel en net als fluweel langs haar dijbenen voordat ze de twee oudere vrouwen met een vertederde blik aankeek.

'Muchas gracias..,' fluisterde ze zacht en sloeg ze een hand voor haar mond als ze ook vlug slikte, doordat er een brok was gaan vormen. En keek ze kort lachend van over haar hand naar de twee. Die haar met een groeiende grijns aan begonnen te kijken voordat ze zich van de deurpost losmaakten en haar handen vastnamen.

'Het is goed,' antwoordde Rosie zacht met een warme glimlach voordat Maria van naast haar, Lauren naar zich toe draaide. Van naast haar, vertaalde Rosie voor haar moeder als ze zei;

'Je bent een prachtige vrouw. We zijn er dankbaar voor dat je bij ons bent gekomen. En dat jij ons hebt geholpen, zelfs Juan was helemaal opgebloeid.'

Opnieuw snikte ze kort en schudde ze kort haar hoofd omdat het haar iets te veel werd, maar ze zichzelf ertoe dwong om nu niet te gaan huilen. Kort snoof ze en keek ze de twee vrouwen aan met een intense dankbaarheid en wilde ze hen gaan knuffelen, tot dat ze al tegenstribbelend hun vingers zwaaiden.

'Oh, no no. Tu cara,' fluisterde Maria vermanend met een opgeheven vinger en giechelde Lauren doordat ze begreep met wat ze bedoelde. Ze wilden haar mooie gezichtje graag heel houden. Opnieuw keek ze hen met een hevige emotie aan en lachte ze kort terwijl er in de verte langzaam maar zeker een aanzwellend geluid klonk. Een ritmisch gerammel kwam er dichterbij evenals het herhalende bonzen op de aardbodem.

Hevig verrast keken zowel Lauren, Rosie en Maria naar de voordeur en draaiden de twee bewoners meteen naar de deur toe, om deze gelijk open te trekken. Zodra ze het openden keken zowel alle drie met verwijde ogen en een schokkende adem naar wat er voor hun deur geparkeerd stond.

Een nachtzwart paard stond ietwat ongeduldig te dribbelen wiens voorhoef zich steeds over de grond wilde schrapen, maar de bestuurder de leidsels kort aanspande waardoor het paard meteen ophield. Een ontevreden gesnuif ging er door de lucht in als Lauren met een hand op de deurpost, steeds langzamer naar voren liep. Haar ogen gevuld vol verwondering staarde ze naar het kleine rijtuig voordat de menner zich naar haar toe draaide en met een grijns vol witte tanden van de bok afsprong. Daar boog hij deftig zijn bovenlijf met een uitstrekkend hand naar het deurtje, die hij meteen daarna opende.

Stomverbaasd keek Lauren de bestuurder aan met een blik van totale verbazing om haar gezicht voordat ze zich naar Marie en Rosie draaide. Daar zag ze de twee met een brede grijns, hun handen wuiven wat voor haar het teken was dat ze moest gaan. Even waande ze zich als een prinses zoals het in de toversprookjes voorkwam voordat ze aan de hand van de menner naar de koets werd geleid en voorzichtig erin stapte. Haar jurk gladmakend van onder zich ging ze op één van de twee bordeaux rode fluwelen bankjes zitten. Om haar lippen toverde er zich dan een verraste glimlach door en lachte ze kort.

Vlug wuifde ze met haar hand voordat de koets zich met een schok naar voren wierp en Lauren een kreetje slaakte voordat ze zich vastgreep aan het bankje tegenover haar. Daar hoorde ze de berijder lachen voordat de koets in een sneller en stabieler tempo wegreed.

'Doeiii!' Riep ze nog met een zwaaiend hand terwijl ze wegreden en zwaaiden beide vrouwen net zo enthousiast terug, tot ze uit zicht verdwenen. Zich terug omdraaiend met een grijns liet ze haar hand zakken en besefte ze, dat de spanning weer aan het oprijzen was waardoor ze op haar onderlip beet en behoorlijk zenuwachtig om zich heen keek.

De kleine houten koets hobbelde en rammelde zo nu en dan en keek ze intens nieuwsgierig om zich heen om enkel dankzij het maanlicht de contouren van de bomen en zijn bladeren te kunnen ontdekken. Voor enkele tellen vroeg ze zich hevig af hoe Luke het nou voor elkaar had gekregen om dit nou allemaal binnen één dag tijd te regelen!

Maar daar verdwenen de laatste takken van de bomen en onthulde er zich ineens een stenen paadje van brandende fakkels en voelde ze hoe de koets uitrolde tot een halt kwam. 'Hóó,' zei de bestuurder nog voordat het paard dan daadwerkelijk stilstond en hij de leidsels meteen liet vieren. Intens verrast en behoorlijk nieuwsgierig, doordat ze nog geen Luke had kunnen ontdekken, keek ze hem aan maar grijnsde hij alleen maar vriendelijk voordat hij opnieuw van de koets afsprong en het deurtje openmaakte.

Behendig klom ze uit de koets aan zijn hand en klakten haar hakjes kort op de betonnen ondergrond voordat de berijder een hand om zijn hoed heen klemde en haar begroette. Om vervolgens met zijn vlakke hand naar de eerste fakkels te wijzen en maakte ze een korte buiging. Daar zag ze hoe hij met een gemak weer op de bok klom en het paard aanspoorde om weer vooruit te gaan. Het kletterende geluid van het paard zijn hoeven stierf langzaam weg, evenals het rammelende geluid van de koets.

Als ze dan toch echt uit zicht waren verdwenen, nam ze een diepe adem voordat ze zich omdraaide en met een groeiende positieve spanning naar de eerste flakkerende vlammetjes staarde. Daar nam ze op een gegeven moment de moed om de eerste stap te zetten. Van tussen de fakkels die op een zelfde afstand van elkaar stonden liep ze en tikten de hakjes zachtjes op het pad als er ook een zachte bries over haar blote opnieuw geschoren  benen waaide. Kort huiverde ze, maar was het niet van de kou.

Onder het lopen rees het geluid van de zee steeds verder op en zag ze het paadje langzaam naar rechts afbuigen wat haar ook het idee gaf dat ze het strand bereikte. Haar jurk streelde haar dijbenen en soms haar benen als ze op een ritmisch tempo naar voren liep, waarbij ze zich met elke stap steeds vrouwelijker voelde worden.

Als papa en mama mij nou eens hierin zagen..., dacht ze met een glimlach als ook haar oorbellen heen en weer bungelden en ze het kanten topje tegen haar iets gevoelige tepels schuurden. Maar vlug wendde ze haar gedachten af bij het zien hoe de ruimte van tussen de fakkels ineens breder werden waardoor het pad minder werd belicht. Nieuwsgierig en zich hevig afvragend keek ze op in de verte, om vervolgens naar adem te happen en abrupt stil te staan.

Waar seconden in minuten leken te veranderen, staarde ze met een pure ongeloof in haar ogen naar het tafereel als het maanlicht over de golven heen scheen. Vlakbij de branding stond er een tafeltje met een prachtige kaars, maar was het niet wat haar deed stilstaan. Het was de jongeman die ernaast stond in zijn witte blouse die strak, net als een tweede huid, over zijn lichaam heen leek te zijn gespannen met daarover een donkerblauwe gilet. Die matchte bij zijn donkerblauwe broek.

Maar het was zijn lach met die vertrouwde ogen en zijn handen in zijn zakken dat voor een rilling over haar huid zorgde. De witte blouse was bij zijn armen opgerold en leek zijn zongebruinde huid te gloeien bij het kaarslicht. Even ontwaakte ze uit haar trance als hij een hand door zijn haren haalde, die eerst perfect waren gekamd en nu iets waren verfrommeld. Maar dat was juist wat ze het liefste had.

In haar hart en heel borstkas welde en stroomde een hevige warmte als er ook in haar onderbuik, vlinders hevig rondfladderden. Als ze zag dat hij een paar stappen naar voren nam, besloot ze hem maar vlug tegemoet te komen. De laatste fakkels passerend liep ze naar voren en wilde ze het betonnen pad afstappen tot ze haar wenkbrauwen fronste als ze het eigenlijk liever niet had dat haar pumps werden bevuild. Kort dacht ze na wat het beste oplossing zou kunnen zijn, totdat ze vlug naar haar pump reikte.

Haar voet optillend balanceerde ze op haar andere voet en haalde ze de schoen vlug van haar voet voordat ze hetzelfde deed bij haar andere voet. Op het moment dat ze op haar blote voeten stond met in haar ene hand het paar, keek ze op en vergrootten haar ogen zich bij het ontdekken dat hij al heel dichtbij stond.

'Hey, Lauren,' zei hij ineens met een raspende en sexy stem wat de vlinders in haar onderbuik liet tuimelen voordat ze iets verwilderd, ademloos naar hem staarde. Vederlichte stoppels waren er op zijn kaken te zien rondom zijn hartsmeltende grijns en voelde Lauren zich even wankelen, maar niet voordat zijn armen zich om haar heen gleden.

'Oh, héy,' fluisterde ze zo zacht dat ze vreesde dat hij het niet had gehoord, maar keek ze met een complete verbazing naar hem op, alsof ze hem nu voor het eerst had gezien. Haar vrije hand had zich om zijn biceps heen gesloten en genoot ze er stiekem van als ze hem voelde samentrekken. Op haar onderlip bijtend keek ze kort naar zijn arm voordat ze hem met een iets opgeklaarde blik, beter aankeek.

In zijn hemelsblauwe vertrouwde kijkers, zag ze een intense tevredenheid als hij haar nog steeds in zijn armen hield voordat hij een arm terugtrok. Bijna wilde ze hem smeken om haar weer te omhelzen tot ze met zijn hand op haar onderrug, naar de tafel toe werd begeleid.

Haar blote voeten met pas gelakte nagels ploegden zich door het zand en glimlachte ze klein omdat dit nog het enige bekende gevoel was in hun midden. Waar ze onder het lopen naar het tafeltje enkele keren een stiekeme blik naar hem pleegde, kon ze haast niet geloven dat hij diezelfde Luke is dan degene die haar zo goed had geholpen in het asiel.

Als ze aankwamen bij het tafeltje, schoof Luke net als een gentleman haar stoel naar achteren en keek Lauren hem aan met een beleefde glimlach. Kort maakte ze een korte, vrouwelijke buiging waarbij ze kort door haar knieën zakte om vervolgens met een rechte rug, plaats te nemen. In haar hoofd speelde zich het sprookje nog steeds af en al helemaal als Luke van tegenover haar, deftig zijn servet oppakte en over zijn schoot legde. Als hij dan klaar was, hief hij zijn blik open kruiste die met het hare.

Voor enkele tellen lang staarden ze elkaar in een geamuseerde stilte aan als ze elkaar ook intens bekeken en besefte ze dat hij toch echt diezelfde Luke is. Als de stilte haar toch iets teveel begon te worden spreidde ze haar lippen van elkaar op het moment dat hij naar een fles wijn reikte.

'Wauw...,' zuchtte ze met een fonkelende blik en grijnsde Luke breeduit als hij ook twee wijnglazen met het rode vloeistof inschonk en vervolgens de wijnfles ervaren terughaalde zonder te morsen. In haar hoofd keek ze verrast op naar hem en maakte ze een notitie dat hij zich echt gedroeg en voordeed als een deftige heer.

'Waar hebben wij dit eigenlijk aan te danken, Luke?' Vroeg ze kalm met een nieuwsgierige glimlach met licht opgetrokken wenkbrauwen naar hem als hij zich ook achteruit leunde tegen zijn stoel aan.

'Nou...,' begon hij met een zucht als hij haar met een vriendelijke blik aankeek voordat hij zijn handen bij elkaar bracht en in elkaar liet verstrengelen. 'Voor mij is dit als een echte date. Ondanks ik ook naar de bioscoop zou willen, leek mij deze gelegenheid het beste. Ook doordat we jouw nog resterende weken hier nog willen vieren.' Antwoordde hij haar eerlijk en oprecht, maar zorgde het wel voor een steek van pijn.

'Ah...,' zei ze begrijpend met een hoofdknik maar perste ze haar lippen in een dunne streep. Maar meteen nam ze het zich voor dat ze er niet lang over wilde treuren en keek ze hem met een warme glimlach aan. 'Dat is zeker attent van je.'

Opnieuw lachte hij als hij ook zijn hoofd schudde en giechelde ze ook even, omdat zij tot dusver alleen maar deftige woorden hadden gebruikt. Met pretogen keek Luke haar aan met een grijns voordat hij iets relaxter, een arm over de leuning van de stoel liet hangen.

'Wat vind je er van? Dit zo?' Vroeg hij ineens onverwachts aan haar en werd ze erdoor verrast waardoor ze haar wenkbrauwen optrok. Aandachtig keek ze om zich heen waar er enkele fakkels stonden met daarna over de tafel. Aan de weerszijden van het ronde tafeltje waren er twee kaarsen geplaatst wat voor precies genoeg licht zorgde dat ze elkaars gezichten duidelijk konden zien evenals de stukken huid die niet waren bedekt. Op de tafel zelf waren er twee borden op elkaar geplaatst waarvan er een grote en een kleine was met aan beide kanten en ervoor, een stel eetgerei waren uitgestald.

Haar wenkbrauwen optrekkend staarde ze naar de verschillende maten vorkjes, lepeltjes en mesjes en vroeg ze zich hevig af waar ze nou allemaal voor waren. En daar reikte ze naar het buitenste mesje en bracht ze het naar zich om dan te ontdekken dat het om een zilveren botermes ging. Vlug legde ze het maar zo netjes mogelijk terug voordat ze hem met een glimlach aankeek.

'Het ziet er behoorlijk luxe uit,' mompelde ze zachtjes als ze haar blik over de tafel liet rondzwerven voordat het bij hem terugkwam. 'Het is voor mij de eerste keer dat ik in zo'n sfeer mag zitten, dus voor mij is dat heel bijzonder. Maar het is heel mooi om te zien.'

'Ah, hmm...,' humde Luke als hij zijn elleboog op de armleuning rustte en hij zijn duim en wijsvinger naar zijn onderlippen bracht. Daar steunde hij kort zijn hoofd in zijn hand als hij haar ook iets bedenkelijk aankeek. In zijn ogen haast smeulende, verleidelijke blik zag ze de lichte afwezigheid waardoor ze al vragend haar kin ophief.

'Mag ik weten waarom je dat vroeg?' Stelde ze de vraag aan hem en hief hij al inademend zijn hoofd op waardoor zijn hand naar zijn schoot toe vloog.

'Ehmm,' begon hij als hij ook kort zijn wenkbrauwen fronste, maar wachtte Lauren geduldig op zijn antwoord met een glimlach voordat hun blikken elkaar weer kruisten. 'Ja..., hoe zal ik dat zeggen,' mompelde hij voordat hij haar iets opgeklaard aankeek. 'Dit is hoe het straks zal worden voor mij,' antwoordde hij haar met een intense en serieuze blik en voelde ze er zich iets door overweldigd. 'Als ik dus straks het bedrijf van mijn vader overneem. Dan ben ik dus het hoofd. De baas. Een soort CEO.'

'Oh ja, natuurlijk,' reageerde ze opgewekt met een knikkend hoofd en een glimlach maar voelde ze ondertussen hoe haar hart licht samen trok. In haar hoofd voelde ze meteen een langzaam groeiende afstand door het idee dat hij veel hoger opgeleid is dan zij. Dat zij-

'Lauren, Lau?' Hoorde ze van tussen haar afdwalingen, zijn stem en ontwaakte ze met een schok uit haar eigen gedachten waarna ze hem iets schuldig aankeek met een groeiende blos. Kort lachte hij om haar reactie voordat hij haar liefdevol in de ogen aankeek. 'Dwaal niet af, alsjeblieft. We zijn hier nu samen en ik wil er maximaal van genieten,' zei hij kalm met een groeiende ondeugende grijns en een twinkeling in zijn ogen.

Het waren zijn woorden dat haar verrast deed opkijken voordat ze het bloed naar haar wangen voelde trekken en ze haast vanzelf, begon te grinniken. En daar is zijn bekende grijns met zijn bijna standaard glimmende blik dat ervoor zorgde dat ze de iets vreemde stilte en omstandigheden verbrak.

Na de eerste en tweede gang, dat uit een aperitief en een voorgerecht bestond met een mand brood, waarbij Luke haar al lachend de bedoelingen van het eetgerei had uitgelegd, waren ze in een geamuseerde gesprek gewikkeld.

'Wat heeft het dan voor zin om naar Ecuador én Sierra Leone te gaan, als je zegt dat ze op dezelfde lijn zitten van de aarde!? Het is dan dat je gewoon een flink aantal kilometers opzij springt. Trouwens denk ik zelf dat Ecuador veel leuker is, dus kun je beter alléén daar naartoe gaan!' Kaatste Lauren hem terug als ze het over hadden waar hij nog allemaal naartoe op vakantie wilde.

Tegenover haar lachte Luke luid waarbij zijn achterhoofd zich naar achteren wierp voordat hij met een ongelooflijke pret in zijn ogen naar haar keek met een stralende grijns. 'Wat ben je toch een betwetertje, Lauren!' Lachte hij en hapte Lauren sarcastisch naar adem als ze ook een hand op haar borstkas legde als ze zich zogenaamd beledigd voelde.

'Máár wel en hele leuke!' Riep hij er nog vlug achteraan als Lauren er een opmerking van wilde maken en klapten haar kaken meteen dicht. Licht verrast - ondanks ze het wel wist - keek ze hem aan met een kleine glimlach omdat het toch eigenlijk de eerste, of nee, tweede keer dat hij er iets over durfde te zeggen.

'Ik hou ervan zoals jij nu bent. Hoe je jouw Lauren zelf bent.' Zei hij een beetje vlug voordat hij naar voren boog en zijn ellebogen van naast zijn lege bord zette. 'Het is een plezier..., en haast een genot om naar een meisje zoals jij te kijken. Zéker nu met zo'n prachtige jurk aan wat perfect bij je past...' Zei hij vervolgens zachter als ook het plagerige van zijn gezicht verdween.

Over haar huid voelde ze die aparte kriebel steeds verder naar omhoog kruipen tot het zich bij haar hals aankwam en ze zich iets ongemakkelijk begon te voelen. Maar toch dwong ze zichzelf om in zijn gezicht aan te blijven staren, omdat ze het zelf ook erg fijn vond om te doen.

'Ik heb eigenlijk nog nooit eerder van binnen én buiten een prachtig meisje gezien.' Zei hij zacht en warm, rijkelijk gevuld met een zware basstem. Op Lauren haar wangen voelde ze een warme blos waarna ze vlug van hem wegkeek. Onzeker voelde ze na zo'n groot compliment en staarde ze naar het zand naast de stoel.

'Ben je- eh, ben je me aan het inpalmen?' Fluisterde ze zacht en ongemakkelijk giechelend voordat ze haar elleboog op de armleuning rustte en op haar wijsvinger beet. Van onder haar wimpers keek ze naar hem maar zag ze dat zijn intense uitdrukking vol pure oprechtheid en een stil verlangen naar haar staarde.

'Nee...,' zei hij ineens zo kalm maar ook duidelijk met een schorre stem als hij zich nog verder naar voren boog, om zo dicht mogelijk bij haar te kunnen zijn. Na een paar tellen van stilte waarin ze elkaar intens en hongerig aankeken, spreidde hij zijn lippen. 'Van vrijwel elke meid of vrouw die ik ontmoet, zijn hun karakters vergiftigd. Vaak waren ze dan arrogant, of slijmerig, of bitcherig.'

Vol verbazing met iets verwijde ogen na zijn bekennende woorden, keek ze hem volledig in het gezicht aan tot er zomaar vanuit het niets, een lach opborrelde.

'Bítcherig!?' Giechelde ze kort waarbij haar schouders omhoog schokten en wierp ze haar hoofd in haar hand met haar oogleden gesloten en probeerde ze haar gelach meteen uit haar te drijven. Want waarom onderbrak ze nou met haar kinderachtige gelach, de serieuze stilte!?

Als ze dan enkele keren een diepe zucht slaakte, voelde ze zich weer kalmeren voordat ze haar hand weghaalde en ze haar oogleden openden. Daar keek ze meteen recht in zijn gezicht waar er een geamuseerde blik hing. Opnieuw liet ze een diepe zucht gaan waarbij ze klein glimlachte en ook haar bekentenis moest vertellen.

'Zo geldt dat ook voor jou,' zei ze vlug en met een zekere stem wat Luke iets verrast zijn wenkbrauwen deed opheffen voordat hij zijn ellebogen op zijn bord tegen elkaar liet rusten. In zijn ogen zag ze de nieuwsgierigheid naar wat ze te zeggen had. 'Zo ken ik de meeste jongens ook, dat ze zich arrogant of verwaand gedragen een een superhoge dunk hebben van zichzelf. Ze zijn zó vaak ook zo zelfhebzuchtig!'

Opnieuw barstte ze in lachen uit, maar klonk de toon ervan niet joviaal. Schamper en spottend lachte ze als ze ook haar hoofd schudde voordat ze naar Luke opkeek en het gelach gelijk wegstierf.

'En dat is nou ook precies wat jij niet bent...'

Na de bekentenis, kregen ze hun heerlijke diner voorgeschoteld waarbij Lauren wel de juiste vork en mes wist te pakken tot een groot plezier van Luke. Onder het eten steelden ze steeds kort elkaars blikken totdat ze beiden hun borden op hadden. In een fijne, nadenkende stilte nipten ze aan hun wijn - wat Lauren toch bijzonder lekker vond - en volgde het nagerecht al snel.

Verheugd keek ze op toen er op haar bord haar drie favoriete hapjes rustten en keek ze vol verwondering naar Luke op met de vraag hoe hij dat nou in hemelsnaam kon weten. Maar Luke had slechts grinnikend zijn schouders opgehaald voordat hij zich aan zijn toetje overgaf.

Een stukje tiramisu, een stuk nog warme brownie en twee vanille bolletjes ijs die rijkelijk waren bedekt met de lauwe chocolade saus lag er voor haar neus en wist ze niet waar ze als eerste mee moet beginnen. Als ze dan toch als eerste voor de tiramisu ging, met daarna de kleine versie van Dame Blanche, volgde de stuk brownie er achteraan.

Tussen haar vingers hield ze de brownie vast en zweefde het van naast haar stoel in de lucht doordat Lauren er streng op lette dat ze niet op de prachtige jurk knoeide. Tegenover haar was Luke net klaar met de dame blanche en restte er niets meer van het toetje over dan een paar uitsmeersels en hele fijne donkerbruine brokkeltjes.

Terwijl Luke zijn mondhoeken met het servet afveegde, bleef hij het intense contact houden met haar en keek hij met een fonkelende, uitdagende blik naar haar die met een kleine glimlach, ontspannen zat te kauwen. Een heerlijke combinatie vond ze het, om van de intense smaak van warme chocolade te proeven als ze ook naar de knappe jongeman tegenover haar staarde.

In zijn ogen voelde ze een stil verlangen en voelde ze zich vrouwelijk als Luke kort zijn blik naar lager dan haar kin begon te glijden. Tintelingen verspreidden er zich over haar huid als ze dacht dat ze de schittering van de diamantjes in het kaarslicht in zijn ogen terug zag fonkelen voordat hij eenmaal zijn oogleden knipperde en hij daarmee zijn ogen weer op het hare richtte. In zijn ogen zag ze daarna de intense blik van een stil ongeloof voordat hij begon te glimlachen.

'Ik moet het gewoon opnieuw zeggen, die jurk past echt perfect bij jou, Lauren,' zei hij zacht en schor voordat hij vlug van haar wegkeek naar de ober die in een donkerblauwe blouse en zwarte broek naderbij was gelopen. De jonge man hield een dienblad in zijn ene hand vast als hij ook vlug de restanten van het toetje opruimde. Met een warme glimlach keek ze naar hem op en zag ze net hoe hij stiekem naar haar staarde. Haar glimlach werd kort groter als hij snel en netjes de tafel afruimde voordat hij wegstapte.

'Gracias,' zei ze zacht en keek de jongen kort verwilderd naar haar op voordat ze met een schokkerige hoofdknik, vlug weg scharrelde. Met een grijns volgde ze hem tot hij in het donkerte verdween tot haar blik weer terug bij de tafel belandde. Daar zag ze ineens verrast hoe er een dampende kop heet water voor haar was neergezet met een klein doosje aan smaken. Op het schoteltje was een gekristalliseerde geelbruine honing op een stokje te vinden, die ze meer dan gretig oppakte en in de op stak.

Meteen leek het gekristalliseerde honing te vernevelen als het ook smolt en keek ze tevreden op naar Luke om tot de ontdekking te komen dat hij hetzelfde had gedaan. Kort lachte ze als ze hem naar zich zag kijken met een groeiende grijns. Vlug wierp ze haar blik op de doosje met smaken en zag ze in het achterste langste vakje, twee takjes verse munt liggen. Die ze oppakte en daarmee haar keuze had gemaakt.

Als ze dan ook de twee stengels sterk en heerlijk ruikende munt in de kop doopte, trok ze een wenkbrauw als Luke op datzelfde moment, haar handelingen nadeed. Opnieuw grinnikte ze als ook Luke besefte dat ze hetzelfde smaak hadden gekozen.

'Nah, dit is het,' zei hij plots als hij ook kort in zijn handen klapte. 'Dat is gewoon het teken dat we bij elkaar passen!' Lachte hij waarna hij haar uitdagend in de ogen aankeek maar Lauren alleen maar zat te lachen. Maar in haar hoofd ging er een hevige twijfel rond, of ze daar nou wel goed aan deed. Om hem een hoop te voeden dat misschien in het niets uitliep...

In stilte nipten en dronken ze van hun hete muntthee als ze elkaar verleidden met alleen hun blik en was Lauren de eerste die klaar was met haar thee. De warmte van het vloeistof verspreidde er door haar lichaam wat haar deed opwarmen voordat ze met een ondeugende glimlach haar kin ophief voor een stille uitdaging. Tegenover haar eindigde hij net zijn kop thee en liet hij de kop met een iets hardere klap dan bedoeld op het tafeltje neerkomen. Licht verrast door het scherpe geluid ervan trok ze haar wenkbrauwen op totdat ze hem in een ruk van zijn stoel zag opstaan.

Op het moment dat hij opstond klonk er ineens zomaar van uit het niets een zacht en langzaam aanzwellende toon. Dat zich al snel verdubbelde en vermeerderde naar een prachtige klank van een zang. Het muziek zwol aan, maar bleef het op een hele fijne strelende melodie en scheen het geluid ervan over haar huid heen te strelen. Haar oogleden sloten ontspannen dicht als ze ook haar hoofd al zacht neuriënd kantelde.

Naarmate ze naar het prachtige strelende zang luisterde, werd er een hand op haar schouder gelegd en keek ze ietwat verrast omhoog. Daar klikten haar ogen zich meteen met zijn kalme blik voordat hij zijn hand van over haar arm omlaag liet glijden, wat een spoor aan tintelingen achterliet. Om vervolgens op te heffen met zijn platte handpalm naar boven gericht.

 'Mag ik deze dans van u, miss?' Vroeg hij op een zacht raspende toon en moest Lauren haar best doen om een rilling te onderdrukken. Een glimlach vormde er rondom haar lippen voordat ze haar eigen hand ophief en kalm in het zijne legde. Meteen krulden zijn vingers om de hare voordat hij met een trotse glinstering en een glimlach, achteruit stapte. Zo gaf hij haar ruimte om op te staan om vervolgens aan haar hand mee te leiden van het tafeltje vandaan. Als ze voorbij een soort hutje liepen, doemde er plots een verhoogd podiumpje op.

Maar het was niet zomaar een podium. Meer dan de helft werd omgeven door een prachtig wit hek dat versierd was met prachtige bloemen. De bloemenslinger krulde zich om de houten balk en was het om driekwart deel van het kapel gewonden. Met een verwondering keek ze op naar Luke, die haar met een brede grijns aankeek voordat hij de houten vlonder opstapte. Vlak na hem stapte ze ook het podium op en gleed vrijwel meteen zijn armen om haar middel.

Iets verbouwereerd keek ze naar hem op voordat ze iets twijfelend haar armen om zijn nek heen legde en met elkaar verstrengelde. Van dicht bij haar staarde hij haar met een warme liefde in zijn ogen voordat ze zacht heen en weer begonnen te wiegen. Zijn handen die op haar heupen rustten leken snikheet aan te voelen van onder het stof van haar jurk. Haar gedachten liepen alle kanten uit en had ze moeite om haar hoofd helder te houden.

Maar als ze dan besefte dat het eigenlijk een prachtig en lief gebaar was van hem keek ze langzaam op in zijn gezicht en begon ze relaxt te glimlachen. Haar voeten bewogen kalm mee met het zijne en begon hij haar langzaam maar zeker door heel het kapelletje te leiden. Als ze dan met een klein giecheltje terugkwam op hun beginplaats liet ze een hele diepe zucht gaan voordat ze haar oogleden sloot en haar wang en oor tegen zijn borstkas aan liet komen.

Van onder haar oor hoorde ze het ritmische gebons van zijn hart en glimlachte ze klein als ze er ook aan dacht hoe veel ze op hem was gesteld. Zo veel dat ze er hevig tegenop zag als de dag des oordeels kwam... haar terugvlucht.

Maar ze wilde er niet aan denken..., niet nu. En alsof Luke het wist voelde ze in haar iets verslapte knot zijn gezicht drukken. Daar hoorde ze hem diep inademen en glimlachte ze klein als ze het doorkreeg dat hij haar geur rook voordat zijn warme adem via zijn mooie lippen over haar hals gleed. Een korte rilling ging er door haar heen dankzij het intieme aanraking en humde hij tevreden als hij zijn armen nog beter om haar heen legde.

Na wat wel een eeuwigheid leek,verzachtte de muziek tot het na een lange, iets treurige toon ophield en hief Lauren rustig haar hoofd op. Na lang tegen hem aan te hebben geleund, duizelde het haar kort als ze hem aankeek. Daar zag ze hem kijken met een duizelingwekkende emotie en voelde ze er kort overweldigd. Als haar vizier zich verscherpte zag ze hoe hij met een gespannen blik op haar neer staarde en vroeg ze zich af waarom.

'Eh, Lauren..., ik-' begon hij maar klapten zijn kaken meteen dicht als hij hevig slikte, maar keek ze hem kalm en nieuwsgierig aan. Als ze zag hoe er van achter zijn pupillen een wervelstorm aan gedachten ontstond legde ze al glimlachend haar verfijnde hand tegen zijn wang aan. Zijn ogen schoten kort open bij het voelen van haar hand op zijn wang voordat hij haar intens aankeek en haar hoofd tussen zijn handen nam.

'Oh Lau... whatever.'

Zei hij nog vlug, voordat hij zijn hoofd naar haar toe boog.