Twee dagen na de gebeurtenis dwaalde Lauren nog steeds met een verliefde glimlach rond in het asiel als ze de laatste restjes opruimde die de jongens hadden achtergelaten. Intens genoot ze dat de vijf kerels haar kwamen helpen en was het asiel al binnen twee uur, alweer klaar. Op momenten dat ze alleen was, dwaalden haar gedachten terug naar die avond bij het muurtje, waar ze voor het eerste keer in haar leven, werd gekust...

Een grijns vormde er zich rondom haar lippen als ze de papiercontainer achter een deur wegstopte en vervolgens naar de kennels toe liepen. Ondanks de hokken van binnen en buiten schoon waren en de honden waren gevoed, ging ze er toch heen maar is dat niet zonder reden. Op het moment dat ze de deur opende, klonk er meteen een luid geblaf maar met ertussenin een zacht, jong gekef.

Haar grijns werd nog breder als ze in de eerste kennel helemaal vooraan, het hevig kwispelende staartje van de puppy zag. Die ze om één of andere reden niet kon weggeven. 'Hey schatje!' Kroelde ze hem gelijk van tussen de spijlen als ze ook door haar knieën zakte. Aan haar hand likte de pup meteen en groef hij met zijn poten vlak onder de tralies door als teken dat hij eruit wou. Grinnikend hield ze van tussen de spijlen kort tegen voordat ze zelf het hok binnenkwam en kefte de pup nog harder als het ook tegen haar opsprong.

'Ja ja, ik weet het!' Lachte ze vrolijk als ze naar de schone deken toe liep die ze vanochtend nog had vervangen en ging ze er gelijk op zitten. Zodra ze haar benen had gekruist, sprong de zwarte pup naar haar schoot en draaide het enkele rondjes voordat het een perfect plekje vond. Met een zucht liet hij zich vallen waarbij zijn voorpoten zich over haar been bungelden voordat hij zijn kopje erop liet rusten. Haar hart warmde op bij het zien van zijn handeling maar trok haar hart ook kort samen.

Van de vroege pijn..., het aankomende gemis. Dat ze ooit afscheid zal moeten nemen van hem.... zoals van alle anderen. Dus slaakte ook zij een zucht als haar glimlach zich verkleinde en begon ze hem langzaam en liefdevol te strelen. Nu kan het nog..., dacht ze als ze over zijn gladde, glimmende huid gleed terwijl het enige witte punt aan zijn staart, nog heel zacht kwispelde.

Tip..., Tip. Dacht ze na over zijn naam, die bedacht was door Luke, maar liet het haar hart meer bijeen trekken waardoor ze haar oogleden sloot en haar achterhoofd tegen de muur van de kennel liet rusten. Geen idee voor hoelang ze daar zat tussen al het geblaf die na een tijdje weer was weggestorven maar weer waren begonnen waardoor ze iets bewuster werd van de verandering. Op haar schoot lag het hondje languit gestrekt met zijn voorpoten nog over haar benen, maar was hij in een diepe slaap weggezonken.

En zoals Lauren het al verwacht, doordat de honden weer aan het blaffen waren, doemde er een schaduw over de gang op waarna ze haar hoofd nieuwsgierig ophief. Even werd ze verrast als ze Luke stilletjes naderbij zag komen en klikten elkaars blikken aan elkaar vast voordat zijn ogen op de pup in haar schoot belandden.

'Ach...,' begon hij meteen met een vertederd gezicht als hij daarna met een kleine, warme glimlach naar Lauren opkeek. En van achter zijn ogen zag ze een onuitgesproken reden waarom hij hier is.

'Ehm..., er is iemand aan de telefoon voor je,' mompelde hij ineens een beetje onhandig voordat hij met zijn hand in zijn nek krabbelde. Haar slaperige ogen ontwaakten meteen bij het horen dat er iets op haar te wachten stond en bewoog ze haar benen gelijk. Maar gelijk jankte ook het hondje in haar schoot en wilde hij zich voor geen centimeter verroeren. Hevig in een tweestrijd twijfelde ze met wat ze moest doen. Het liefste bleef ze gewoon hier zitten met de liefste pup ooit op haar schoot, dus keek ze hem daarna met een licht smekende blik aan.

'Is het een belangrijk telefoontje, dan?' Vroeg hij zacht en kwam Luke licht beschaamd naar voren gestapt met zijn blik op de grond.

'Het kwam van een ene Hector en Madeleine?' Mompelde ze en hapte ze naar adem als ze toch maar echt haar handen onder de  slapende pup plantte en hem voorzichtig optilde. Door het horen van de namen van haar ouders voelde ze toch wel de nood oprijzen om hun stemmen weer eens te kunnen horen.

'Dat zijn mijn ouders!' Fluisterde ze zacht en gehaast met een blije blik en zag ze Luke het hokje openmaken met daarna zijn uitstrekkende handen naar de pup.

'Geef maar hier, misschien voelt hij zich ook goed bij mij?' Mompelde hij zacht terwijl zijn blik zich op de pup was gevestigd en werd ze even verrast voordat ze de half ontwaakte pup aan hem overdroeg.

'O-okay!' Antwoordde ze vlug en legde ze hem op zijn rug in zijn armen waarna ze hem gehaast aankeek. 'Bedankt nog voor het zeggen!' Zei ze nog voordat ze vlug en zo stil mogelijk van hem wegdraafde.

De kenneldeur achter zich sluitend baande ze zich zo snel mogelijk door de halletjes tot ze in de grote operatiekamer aankwam waar ook de enige telefoon hing. Nog ouderwets hing normaal de telefoon in zijn houder op de muur met het gekrulde snoer van de houder aan de telefoon. Vlug griste ze de telefoon van deze keer van het aanrecht en bracht ze het licht hijgend aan haar oor.

'Mam? Pap?' Vroeg ze gelijk en wachtte ze vol in spanning op een reactie totdat haar ogen ineens oplichtten van het horen van haar moeders stem.

'Oh, liefje! Je bent er toch, o wat fijn om je stem weer te horen! We waren zo blij met je kaartje en het telefoonnummer erop!' Lachte haar moeder hevig opgelucht en kon Lauren van ergens op de achtergrond het bekende gebrom van haar vader horen. 'Hoe is het? Hoe gaat het met jou? Al veel gedaan en of geleerd!?' Stelde haar moeder meteen een paar vragen tegelijk en begon ze te giechelen.

'Ja! Het gaat goed hier, het is echt gewéldig! Ik heb al zo veel gedaan en ik heb de buurt hier al super kunnen helpen. Ze hadden hier een zwerfkattenprobleem en dat is nu grotendeels verholpen! Ah, ik laat jullie heel graag de foto's zien van het asiel waar ik nu zit!' Vertelde Lauren haar ouders enthousiast. Van aan de andere kant van de lijn hoorde ze haar moeder blij lachen en toverde dat automatisch een grijns rondom haar lippen als ze ook afwezig naar de donkere aanrecht staarde.

'Ben je eigenlijk alleen maar aan het werk, of geniet je ook van je vakantie? Nog leuke dingen gedaan dat niet met dieren te maken had?' Grinnikte haar moeder en rolde Lauren haar ogen voordat ze haar heup tegen het aanrecht aan leunde.

'Ja- nou. Natuurlijk heb ik ook zo veel leuke dingen gedaan! Alleen moet ik je wel zeggen dat ik er zelf niet op was gekomen. Het was dankzij een jongen-'

'O, Hector! Hoor je wat ze zegt? Een jongen!' Reageerde haar moeder ineens opgewonden en kon Lauren zichzelf wel voor haar kop slaan doordat ze wist hoe fel zijn vader op jongens kon reageren. Een chaotisch gerommel klonk er van door de telefoon en kon ze het al perfect voor zich zien wat er aan de andere kant gebeurde; zijn vader die de telefoon uit Madeleine haar handen probeerde te wrikken.

'Mahám! Paháp! Toe nou zeg, ik ben al eenentwintig jaar en dus niet zo klein meer! Zie je, ik ben hier toch aan de telefoon met jullie!?' En het is dan na haar woorden dat het er ineens stil werd van door de telefoon en wachtte ze licht gespannen af. 'Trouwens, het was diezelfde jongen die de telefoon opnam!' Fluisterde ze mysterieus en hoorde ze haar moeder kort, fluiten.

Opnieuw grinnikte ze als ze haast vanzelf een blosje rondom haar wangen kreeg en begon ze met de snoer te spelen als ze haar moeder antwoordde. 'Ja, ehm... Zijn naam is Luke en hij was hier met vier vrienden op vakantie. Hij is echt een grote jongeman met, eh ehm... Ja, hij is heel lief en eerlijk en echt een gentleman-'

'Wat is zijn achternaam?' Bulderde ineens geheel onverwachts de stem van haar vader door de telefoon en moest Lauren kort de telefoon van haar oor afhouden.

'Nou zeg, pap! Je weet best dat dat totaal niet nodig is! Het is toch een keihard bewijs dat ik hier blij voor jullie sta!? En weet je, pap, ooit zou ik toch een man moeten krijgen om te trouwen en om kinderen te produceren!?'

'Niet nu en nooit niet!' Reageerde haar vader fel terug en rimpelde ze haar neus als ze besefte dat ze hem eigenlijk alleen maar nog meer aan het opstoken was. 'Lauren, luister nu eens. Als jij nu eens durft-'

'Ja ja ja! Ja váder!' Reageerde ze fel terug en werd het gelijk stil aan de andere lijn. Als een paar tellen aan stilte volgde liet ze haar eigen woorden bezinken en daagde het haar dat ze haar eigen vader nog nooit in haar leven, had afgekapt. Via haar telefoon kon ze de korte, iets geagiteerde zuchten horen en sloot ze haar oogleden.

'Vader. Sorry, ik zal dat niet meer doen. Alleen, kijk..., ik ben al een aantal weken weg en het gaat supergoed. Kun je me niet nog even laten?' Zei ze zacht als ook haar schouders naar beneden zakten en ze met een lichte spanning naar een antwoord luisterde.

En na opnieuw een kort gerommel klonk er de stem van haar moeder door de telefoon en voelde ze zich ergens teleurgesteld. 'Hey, liefje. Schatje..., trek het je niet teveel aan. Je weet hoe pap is, hij is gewoon overbezorgd over zijn kleine prinses.' Antwoordde ze haar en hief Lauren haar hoofd op bij het horen van het laatste woord. Het gezicht van Luke verscheen er meteen voor haar die met een brede, plagerige grijns haar ook prinses had genoemd. Een glimlach brak er door rondom haar lippen totdat ze haar moeders laatste woorden verstond.

'Geniet er nog maar van, mijn meisje. Nog maar twee weken voordat je weer thuis bent, Lau. Tot die tijd nemen we vast wel nog een keer contact op voor de tijden dat je moet landen.' Zei haar moeder op een zachte toon. 'Tot gauw schatje, doegh.' Zei ze nog voordat er een korte klik te horen was en Lauren dan pas haar telefoon van haar oor afhield.

Twee weken? Nog maar twéé...., wéken... mompelde ze beseffend in haar gedachten als ze afwezig de telefoon op de haak terugzette. Heel haar lijf onderging een moment van besef door met een verzwaard gevoel..., alsof ze er hevig tegenop zag. Licht ineengezakt draaide ze haar lichaam een kwart voordat ze zich met haar achterwerk tegen het aanrecht leunde.

Nog-maar-twéé-weken...

Voor opnieuw geen idee hoe lang dat ze daar al stond, staarde Lauren gedachteloos voor zich uit als de vier woorden zich in haar hoofd herhaalden. Twee weken, twee weken, twee-

'Señorita Lauren?'

Hevig opschrikkend door een zware basstem, veerde ze overeind van het aanrecht en keek ze hevig geschokt naar een onbekende man in haar operatie kamer die de kleur had van de diepste pure chocolade die ze ooit had gezien. Zodra zijn ogen zich van zijn kladblok afhaalden en op haar landden, grijnsde hij vriendelijk breeduit met wit stralende tanden voordat hij een hand op zijn borstkas legde.

'Perdon si te asusté, [Sorry als ik je liet schrikken] lachte hij makkelijk en soepel maar kon Lauren enkel het eerste woord verstaan voordat ze hem hevig verward aankeek. Voor even dacht ze dat hij voor één van de katten of honden kwam totdat Luke ineens vanuit het niets met een serieuze frons op de onbekende man kwam afstappen. Die ook een deftige polo shirt aan had met een of andere logo op het borstzakje had geborduurd.

Haar ogen vernauwend probeerde ze het gesprek mee te volgen, maar ging het Spaanse taal veel te snel voor haar voordat Luke hem met een tevreden hoofdknik een hand op de puurchocolade gekleurde man zijn schouder legde. Om vervolgens ervan af te glijden als de man van hem wegliep, het asiel uit.

Zodra hij uit zicht was verdwenen, draaide Luke zijn hoofd naar haar om en hief ze trots haar kin op waarna ze hem strak aankeek. Want graag wilde ze weten, wat er nou in hemelsnaam aan de hand was.

'Ik denk dat je maar eens buiten moet kijken,' zei Luke ineens kalm en beheerst en werd haar trotse houding meteen weggevaagd. Verward en niet begrijpend keek ze hem aan voordat hij een wijzend gebaar maakte naar de voordeur. Met de stappen die ze nam keek ze hem intens aan voordat ze maar vlug naar buiten stapte.

Overdonderd met wat er nou aan de hand was liep ze steeds sneller naar de zwarte poort en vergrootten haar ogen zich met elke stap. 'Omygosh!' Stamelde ze hevig geschokt als ze met haar beide handen naar haar lippen reikte. 'Is dit- is dit wat ik denk dat het ís!' Riep ze meteen op een hoog stemmetje als ze de onbekende man met een pallet vol zakken voer omlaag zag dalen waarna de pallet op wieltjes van de laadklep af werd geschoven.

Tientallen zakken voer waren er op elkaar gestapeld dat tot de hoogte van haar kruin kwam en werd ze hevig overweldigd. 'Wat is dit? Hoe? Waar? Van wíe!' Sputterde ze hevig verrast tegen en kwam de man met een brede grijns op haar aflopen. In zijn handen had hij opnieuw de kladblok en scheurde hij er een pagina af die ze daarna aan haar gaf.

'Adíos,' groette de man haar vriendelijk met een opheffend hand waarna hij de laadklep omhoog liet zoemen tot het verticaal de lucht in zweefde voordat het tegen de achterkant van de kleine truck aan knalde. Daar zag ze met een open mond van verbazing de truck wegrijden tot het uit zicht was verdwenen, evenals het geluid.

Haar lippen steeds openend en sluitend net als een vis op het droge staarde ze naar de lege vlek in het bos tot ze kort opschrok van een hand op haar schouder. Stomverbaasd hief ze haar hoofd op en ontmoette haar ogen, de breeduit grijnzende glimlach van Luke. Die nieuwsgierig over haar schouder naar het stuk papier staarde. Intens nieuwsgierig kantelde ze haar hoofd naar het papier en ontdekte ze dat er geen prijs op stond.

Maar wat er wel op stond was dat het van een persoon afkomstig was met de naam F. Gosley. De voorletter en hele achternaam was voor haar een grote mysterie en hief ze meteen haar hoofd op als ze naar het dorp keek in de hoop om een persoon te zien die ze niet kende. Maar zag ze niets.

'F. Gosley?' Mompelde ze zacht en verward met samengeknepen oogleden voordat ze zich naar Luke omdraaide. 'Enig idee van wie dit zou kunnen zijn?'

'Geen idee, zou het misschien van een anonieme donateur kunnen zijn?' Antwoordde ze hem en keek ze in een ruk naar hem op met een bedenkelijke blik in haar ogen. Daar zag ze hoe Luke van zijn ene been op de andere wipte terwijl er van achter hem drie vrienden naar buiten kwamen stappen met een verwonderd gezicht.

'Wat mag dit nu zijn?' Mompelde River kalm als hij de pallet van top tot teen bekeek met een blik dat onder de indruk was.

'Het is waarschijnlijk van een anonieme donateur,' fluisterde Lauren zacht als ze ook de woorden op haar tong proefde totdat er een lampje in haar hoofd ging branden. Haar bedenkelijke blik verving zich voor een fonkelend aanzwellend enthousiasme en begon ze ineens naar adem te happen.

'Oh!' Zei ze als ook haar adem stokte en ze opnieuw een hand voor haar mond sloeg. 'W-weet je wat dit dus betekent!?' Stamelde ze hevig verwonderd voordat haar glimmende blik zich op Luke rustte en ze ineens met een luide snik, naar hem opsprong. Die Luke om de een of andere manier al zag aankomen en haar al lachend met een groots gemak opving en knuffelde.

Oef, dat ging goed! Dacht hij opgelucht als hij maar wat achter haar aan liep, die een vreugdesprongetje maakte voordat ze naar binnen stormde. Breeduit grijnsde hij en knipoogde hij naar zijn vrienden die hem ook met een grijns aankeken en hun duimen omhoog. Stilletjes liepen ze naar het pallet toe en probeerden ze het met zijn vijven te verplaatsen, maar kwam het ding geen meter vooruit totdat het dankzij de aardse ondergrond iets voorover begon te hellen.

'Stop,stop!' Brulde River hard als hij ook het hellende zijde tegen probeerde te houden, maar kwam de pallet niet meer op zijn oude plaats terug. 'Snel, pak de zakken voer er vlug van af voordat hij daadwerkelijk gaat omvallen!'

Na zijn woorden gingen alle vrienden meteen aan het werk en spanden ze hun spieren hevig in, zo ook Luke die de eerste zak bovenaan had afgetrokken. Met het loodzware zak aan vijfentwintig kilo kreunde hij hevig als hij ook naar voren boog om zijn balans te kunnen blijven. De stevig kartonnen zak knisperde luid met elke stap dat hij nam en baande hij zich een weg naar binnen. Daar schrok Lauren kort van hem voordat ze met een glinsterende blik naar hem opkeek wat zijn ego iets deed strelen en hij met een groots gemak naar haar grijnsde.

Net als een vaak geoefende routine, liepen de jongens op en af aan totdat er ongeveer na een half uur dan toch echt, écht de laatste zak op de pallet eraf werd getrokken. Die Finn zonder enige mokken of morren op zijn sterke schouders tilde en ermee naar binnen liep. Daar dicteerde Lauren hem voorzichtig de trap af om vervolgens naar de flinke stapel naast de diepvrieskist te wijzen, waar Finn de zak met een zachte plof erop liet neerkomen.

'Zó, wáuw!' Zuchtte Lauren hevig opgelucht en keek Luke vanuit de opening van de kelder naar haar neer met een grijns. Hun blikken ontmoetten elkaar en verwonderde Luke zich opnieuw over haar positiviteit. Een super eigenschap dat hij ook in zijn vrienden terug zag. Zijn hand naar haar uitstrekkend glimlachte hij, en al helemaal als ze het aannam en door hem omhoog liet hijsen. Daar zag hij hoe het zweet zich ook om Lauren haar voorhoofd had gepareld, doordat het nu binnenin het asiel ook was opgewarmd door de deur die openstond.

'Goed gedaan jongens!' Riep Luke stevig naar al zijn vrienden en reageerden ze al mompelend terug terwijl er een paar hun handen op hun knieën hadden geplant om zo even bij te komen. Want die vijfentwintig zakken van elk vijfentwintig kilo naar binnen brengen was zeker niet zomaar een klusje om te doen. Dus begreep hij River ook wel die met zijn hand over zijn rug wreef, doordat hij zelf ook een beetje last van had. Maar ja, dacht hij, het is dan ook wel meteen een goede training om onze conditie op peil te houden, nietwaar?

'Zó hè,' zuchtte Luke opgelucht en keek vrijwel ieder paar ogen meteen naar hem op, inclusief die mooie blauwe ogen van Lauren. Als hij voelde dat hij ieders aandacht had, grijnsde hij breeduit met een uitdagende blik.

'Laten we naar het strand gaan?'

Een positief rijzend gemompel met her en der een overeind krabbelend lijf kwamen er naar hem toe waarbij hun hoofden zich knikten. Met een glimlach keek hij tevreden naar zijn vrienden totdat zijn ogen bij die van Lauren terechtkwamen. Van achter haar ogen zag hij ook de zin ervan maar met een korte twijfel.

'Is alles goed daarbinnen? Alles klaar en zo? En met Tip ook alles goed?' Mompelde ze zacht als ze hem bestuderend aankeek, maar trok Luke verrast bij het horen van de pup zijn naam waardoor hij zich volledig naar haar omdraaide.

'Zo, de pup heeft dus een naam huh,' grijnsde hij breeduit als hij ook recht in Lauren haar ogen aankeek, maar hij ze ineens zag vergroten als ook het bloed zich uit haar wangen wegtrokken waarna ze vlug van hem wegkeek.

'Oh, uh, sorry. Dat was niet mijn bedoeling,' mompelde ze verongelijkt en iets gefrustreerd en voelde Luke ook hoe zijn glimlach van zijn gezicht afviel. Oh shit..., dacht hij als hij haar ook van hem zag wegdraaien en voelde hij een golf aan spijt dat hij het naar voren had gebracht.

'Lau...,' zei hij meteen daarna met een pijn in zijn hart en nam hij grote stappen om achter haar aan te komen voordat hij rustig naar haar pols reikte en vasthield. In zijn hand verstijfde ze meteen als ze hem in het gezicht aankeek en hij daar een klein spoortje van tranen zag opwellen.

'Ik kan het niet! Ik wilde hem geen naam geven, het floepte zo uit mijn mond en ik. Ik ben zo weg en-'

'Lauren, het is al goed. Het was mijn fout dat ik het naar voren haalde. Stop maar, lieverd. Sorry,' Zei hij rustig en gemeend als hij haar ook naar voren trok en tegen zich aan hield waarna hij met zijn andere arm rustig om haar heen legde. Meteen duwde Lauren haar gezicht in zijn borstkas met een kort gesnuif waarna hij zijn neus in de holte van haar nek liet rusten als hij haar ook over de rug wreef. Als ze dan na een paar tellen haar hoofd ophief glimlachte ze klein met waterige ogen en trok zijn hart gepijnigd samen bij het zien van haar kwetsbare moment.

Om haar te beantwoorden en gerust te stellen, glimlachte hij ook voordat hij zijn hoofd naar haar toe boog en op haar wang, een kus drukte. In zijn armen voelde hij haar kort verstijven om daarna te ontspannen en glimlachte hij opnieuw doordat hij ook een kleine overwinning beging.

In het openbaar. In het bijzijn van zijn vrienden.

Bepakt en bezakt liepen de zes jongelui over het witte, mulle zand naar een groepje loungestoelen, waarna de vrienden hun spullen erop gooiden en erop neerploften. Uitgeput en bezweet lagen ze alle zes languit op de stoelen met de stoelen van Lauren en Luke vlak naast elkaar.

'Agh..., dit is pas rust,' mompelde River van tegenover hen en begonnen zowel Lauren als Luke tegelijk te grinniken voordat ze elkaar met een kleine glimlach aankeken. Daar grijnsde Luke naar haar, die hem met een glimlach aankeek voordat ze met een zucht voor zich uit staarde.

'Ik ben echt zo blij om te weten dat het asiel een volle maand kan blijven doordraaien,' mompelde ze zacht als ze naar de golvende zee voor haar staarde terwijl Luke haar met ook een kleine glimlach aankeek doordat hij ook een indruk van haar wilde krijgen met wat ze zich nu voelde. Daar voelde hij aan hoe ze zichzelf haast forceerde om positief te blijven terwijl er van achter haar ogen een werveling te zien was aan verschillende emoties en gedachten. Zo wist hij bijvoorbeeld dat ze heel blij was om haar ouders te horen en had hij zich verheugd gevoeld toen ze haar ouders iets over hem hadden verteld.

Dat kon hij weten, doordat hij heimelijk in de hal ernaast was blijven staan terwijl ze een gesprek voerden. Hij wist dat het fout was, maar hij kon zijn nieuwsgierigheid niet inhouden. Zo graag wilde hij meer weten over haar, haar ouders of vooral..., haar achternaam. Want hij voelde zich nog ongemakkelijk dat deze prachtige en lieve Lauren, zo zonder achternaam uit zijn handen zou kunnen glippen.

En voordat hij het wist, had hij zijn muil opengetrokken en stroomden de volgende woorden uit zijn mond voordat hij het erg in had.

'Mag ik vragen of alles goed gaat met jouw ouders?' Vroeg hij ineens en vergrootten zijn ogen zich als hij met haast naar binnen getrokken lippen naar haar keek. Die hem op haar beurt licht verrast aankeek voordat ze kort hoofdschuddend grinnikte.

'Je bent best wel een mafkees soms,' mompelde ze ineens en trok Luke ietwat beledigd zijn wenkbrauwen op, maar smolt het meteen weg als hij zag dat het een positieve reactie had uitgelokt. 'Maar goed...,' zei ze daarna met een zucht als ze weer naar voren staarde met een terneergeslagen gevoel. 'Ja, ze wilden weten of ik een leuke vakantie heb gehad en- en hoe laat ik terug ging vliegen.'

En daar zag Luke haar slikken. Alsof ze haar verdrietige gevoelens weg wilde duwen en zich op het nu wilde focussen en fascineerde het hem. Waar de vrouwen in zijn bij zijn meteen in huilen zouden uitbarsten, drukte Lauren het hare weg voordat ze hem met een iets wrange glimlach aankeek en vervolgens diep inademde om haar stille fort op te bouwen. Vervolgens werden haar ogen glazig en wendde ze haar gezicht van hem af als ze ook haar achterhoofd tegen de loungestoel aan liet komen.

Voor een paar lange minuten was er een doodse stilte en keel Luke naar elk van zijn vier vrienden en leek het op het eerste gezicht, alsof hun zielen uit hun lichamen waren gegaan. Zo stil en haast bewegingloos lagen de jongemannen op elk hun eigen ligstoel met heel af en toe een oprijzende en indalende borstkas. Zijn hoofd schuddend met een hele kleine glimlach keek hij naar hen en onthield hij wat voor een slome luiaard ze waren geworden en ze hen thuis maar weer hard moesten laten trainen.

Maar naarmate de minuten verstreken, vloeide zijn sarcasme uit hem weg en werd het gevuld met een leeg gevoel als hij ook zijn hoofd naar het meisje naast hem draaide om haar met een neutrale blik, nog steeds voor zich uit te zien staren. In zijn borstkas welde er een beklemmend gevoel op en kreeg hij de behoefte om haar, haar oude ik weer terug te halen. Dus vormde er op een gegeven moment een idee in zijn hoofd voordat hij ineens met een schok, naar voren boog.

Vlak naast River zijn oor hing hij en fluisterde hij zacht dat hij en Lauren er even vandoor gingen en hief de half slaperige River zijn duim omhoog met één woord. 'Careful.'

'Dankje,' fluisterde Luke terug voordat hij met een opgeluchte glimlach overeind kwam te staan en zich naar Lauren toe draaide. Daar stapte hij rustig op haar af en legde hij zijn hand op haar opgetrokken knie waarna ze verschrikt snurkte en hem verwonderd aankeek.

'Kom mee, Lau. Ik wil je graag meenemen ergens naartoe,' fluisterde hij zacht als hij haar met een warme glimlach aankeek en zag hij kort de twijfel van achter haar ogen. Die al gauw wegvloeiden en ze met een kleine glimlach overeind kwam te staan. Vlug en stil deed ze haar jurkje aan terwijl Luke een tanktop over zijn borstkas gooide en liepen ze hand in hand weg van de andere vier.

'Waar gaan we heen?' Vroeg Lauren al fluisterend als ze licht bezorgd naar hem opkeek, maar kon hij alleen maar grijnzen als hij ook naar haar knipoogde.

'Dat zul je straks wel zien,' fluisterde hij zacht en mysterieus en rilde Lauren daardoor kort van de verrassing.

Daar waar ze bij hun scootertje belandden die bij hun huisje stond, kreeg Lauren de helm op haar hoofd geplant terwijl Luke zijn eigen helm vastzette. Vlug en behendig stak hij de sleutel in het slot en draaide ze het om. Al ronkend kwam de scooter tot leven en hielp hij haar erop te klimmen voordat hij met een brede grijns er zelf ook op stapte.

Toen ze op de openbare weg reden, genoot Luke er weer van toen Lauren haar armen om zijn borstkas heen legde en zich stevig tegen zijn rug aan trok. In zijn gedachten snakte hij er naar om heel de dag in deze positie te blijven maar besefte hij dat hij dat niet wou. Wel wilde hij haar graag bij zich hebben, maar dan op een andere manier.. Zoals haar optillen en vasthouden met zijn handen op haar billen, of onder haar t-shirt of...-

Tsk, nee! Siste hij zichzelf toe als ze een flauwe bocht ingingen en schudde hij kort zijn hoofd om zijn hongerige gedachten uit te drijven. Ze waren nu op de weg en moest hij er maar voor zorgen dat ze veilig bij de locatie aankwamen.

Als ze dan eindelijk op de plek waren aangekomen, stapten ze er vlug af en maakte Luke de scooter vast aan het houten hek met een kettingslot. Zodra hij klaar was kwam hij overeind te staan en zag hij haar met een licht verwarde maar vooral nieuwsgierige blik om zich heen kijken en begon hij kort te grinniken. Hij vond het zo leuk om de verrassing nog geheim te houden en haar blij te maken als ze erachter kwam. Tenminste, hij hoopte dat ze het leuk zou vinden.

Dus nam hij haar aan zijn hand mee en liepen ze de trap af waarna ze op het zachte, donkere bosgrond kwamen. Voor een paar keer keek hij steeds naar haar om en hoopte hij dat ze nog niets herkenbaars was tegengekomen. Een grijns vormde er zich rondom zijn lippen als hij op een gegeven moment, een heel fijne mist op zijn huid begon te voelen.

Die mist vermeerderde zich langzaam maar zeker evenals het lawaai als ze naderbij kwamen en kon Luke de hevig vragende blik in Lauren haar glimmende ogen zien, die een stukje leven terug hadden gekregen voordat hij haar naar voren trok. Vlak naast haar stond ze nu en sloeg hij een arm om haar schouders als ze de bocht omgingen.

'Agh!' Zei ze ineens verrast als ze met een schok, haar ogen verwijdden en lachte hij kort van haar verbazing als de reusachtige waterval in zicht kwam. Het neerstortende water kletterde hard op het wateroppervlakte dat een behoorlijke lading aan mist de lucht in deed rijzen. Van onder zijn arm voelde hij haar ontspannen voordat ze met een blije lach naar hem omkeek.

'De Kratuva watervallen!' Lachte ze blij en warmde het zijn hart bij het zien dat ze er zo blij om werd voordat hij haar naar voren begeleidde. Voorzichtig stapten ze los van elkaar over de grote, ronde keien totdat ze op de grotere stenen platform aankwamen. Hij zag haar met een schuddend hoofd en een glimlach om zich heen kijken en besefte hij dat het deze plek was waar haar schoenen en rugzak zaten.

Als Lauren dan op het stenen platform ging zitten, nam hij plaats naast haar met hun schouders tegen elkaar en keken ze vredig over het rimpelende meer met het luid stortende stroom aan water. Terwijl het ongelooflijke kabaal onophoudelijk in zijn oren dreunde, staarde hij naar het witte waas dat telkens flink opborrelde doordat de lucht naar boven zwom na het naar beneden te zijn gestort. In zijn hoofd voelde hij zijn gedachten steeds kalmer worden en ontspande hij zijn rug waardoor het bol kwam te zitten. Altijd en overal had hij zijn rug stijf recht moeten houden om eruit te zien als een ware heer, maar wilde hij dit nu niet. Nu even niet..., bij haar.

Zijn oogleden sluitend kwamen de beelden tevoorschijn hoe boos en kribbig hij van thuis was weggevlucht en hij zijn vier vrienden onderweg hadden mee gegrist. Hoe opgelucht hij was toen hij met de gewone vliegtuig ging, dan wel in de business class. Waar hij op een gewone, kalme en teruggetrokken vakantie rekende, was er dan ineens dit engeltje. Hij keek op naar haar en was Lauren in een soort zelfde trance beland waardoor hij zacht glimlachte. Zijn ogen dwaalden langs haar verkleurde gezichtsprofiel van haar mooie volle wenkbrauwen naar haar wimpers en over haar rechte neus en mooie volle lippen naar haar mooi gevormde kin.

In haar kleine maar fijne oor zag hij drie geprikte gaatjes waar er nu geen oorbel in hing met van achter haar oor een losgekomen pluk blond haar. Waar haar haren eerst goudblond leken, waren ze door de zon ietwat verbleekt. Waardoor het nu net zilver leek te glimmen en besefte hij dat ze steeds meer op een echt engel leek.

Zoals de engeltjes die hij elk jaar in de kerstboom ophing. Die kleine wit met zilveren engeltjes en hun doorzichtige vleugels op de rug. Ineens veranderde het houten gezichtje van de engel naar een menselijke en kwam haar gezicht tevoorschijn met een stralende grijns. Al snel besefte hij dat ze niet altijd een engeltje was, maar met soms een 'b' er voor.

Een bengeltje..., wel dan míjn Bengeltje, dacht hij en ontsnapte er van uit zijn lippen plots een korte lach. Een lach dat Lauren wel meteen uit haar trance liet ontwaken voordat ze vragend en nieuwsgierig naar hem keek. Zodra haar prachtig blauwe ogen zich met het zijne kruisten, kon hij ineens zijn gelach niet meer inhouden als ook de herinneringen van deze plek ineens in een vloedgolf bij hem binnenkwamen.

Zijn lach vermengend met een gekuch, bracht hij zijn vuist naar zijn lippen om erachter zijn omhoog gekrulde lippen te kunnen verbergen maar was het al te laat. Haar ogen vernauwden zich als ze hem bedenkelijk aankeek en schudde hij vlug zijn hoofd.

'Nee nee, het is niets,' zei hij vlug als hij vlug slikte voordat hij zijn vuist weghaalde. 'Het waren gewoon de herinneringen aan deze plek. Toen jij ehm...'

'Owhh nee...,' kreunde ze ineens klagelijk als ze haar oogleden stijf op elkaar kneep en haar achterhoofd naar achteren liet vallen maar er rondom haar mondhoeken wel stiekem een glimlach toverde.

Al lachend keek hij haar kort aan voordat hij al hoofdschuddend naar zijn friemelende handen keek voordat hij een flinke stoot tegen zijn schouder aan kreeg waardoor hij bijna van de steen af tolde. Zijn verbazing maakte zich meteen plaats voor een flauwe grijns en keek hij haar uitdagend aan.

'Ja ja, Lau. Weet je nog hoe je daar zo dreef, hoe dat voor mij vanaf dit punt eruit zag?' Plaagde hij haar en kreunde ze weer waarna ze haar hoofd in haar hand duwde met een gelach.

'Niet vertellen, niet-'

'Je zag eruit als een zak aardappelen, man. Of eerder een zombie dat net als een lijk zo dreef, en toen die waterval...'

'Ja joh, dat kwam door jou! Ik wilde al terug zwemmen maar ik schrok me kapot van je!' Probeerde ze te verdedigen met een glimmende blik in haar ogen, maar begon Luke meteen hardop te lachen.

'Ja ja, dat zal wel. Maar waar was je dan als ik je niet kwam halen hè? Dus je mag best een béétje dankbaar zijn...'

'Owhjah? Wat moest ik er nou van denken dat er plots een knappe vreemde mij zo bij mijn middel vastgreep?' Kaatste ze terug en rammelde ze verder maar was hij intussen verrast naar hem opgekeken.

'Maare hey, ik dacht dat we het hier al over hadden gehad?' Zei Lauren daarna vlug voordat ze haar hoofd naar hem toe draaide maar ook haar oogleden groter werden van de lichte verrassing.

In zijn hoofd verwerkte hij haar woorden, maar in het bijzonder één. Knappe vreemde. Ondanks ze nu geen vreemden meer waren voor elkaar, daagde het hem dat ze hem toen blijkbaar ook al 'knap' vond.

'Knappe vreemde, heh?' Zei hij plots heel zacht op een lage, vibrerende toon met een groeiende grijns en vergrootten Lauren haar ogen zich. Van achter haar ogen scheen hij een stille 'fuck'  af te lezen voordat ze afwachtend naar hem opkeek. In zijn borstkas welde er een trots en een blijdschap op waardoor hij in een mum van tijd, zijn arm om haar middel heen sloeg. Een kreetje van schrik vloog er van tussen haar lippen als ze zich ook schrap zette.

'Dusss...,' plaagde hij haar met een uitdagend fonkelende blik en zag hij haar op haar onderlip bijten, maar zag hij ook in haar ogen dat ze het niet toe wilde geven. Met een knalrood gezicht keek ze naar hem als ze zich ergens erop probeerde te voorbereiden, maar was het al te laat. Met zijn andere hand vloog hij naar haar middel en begon hij haar genadeloos te kietelen.

Luide, verschrikte en hulpeloze kreetjes doorkliefden de lucht en kronkelde ze hevig als ze ook spastische bewegingen maakt als ze ook onder zijn armen door probeerde te ontsnappen. 'Agh! Nee, -ah stop! Nee, iiee! Sto-hop!' Gilde ze aan korte stukken door voordat ze ineens van onder zijn armen door glipte en met een heuse duik, het water in plonsde.

En zijn armen, hingen nog in de lucht als hij hevig verrast naar haar opkeek als hij zich hevig vroeg hoe ze dat nou gedaan had als hij haar ook vlug verder van hem vandaan af zag zwemmen. Maar in plaats verbijstering kwam er meteen een brede grijns tevoorschijn voordat hij opstond en al zeer mannelijk, zijn tanktop uit trok. Lauren haar blik voelde hij gelijk op zijn huid en grijnsde hij breeduit met een trotse lach voordat hij al imponerend het water in waadde.

Als reactie daardoor zwom Lauren vlug achteruit met een gegiechel en dook hij, toen hij tot zijn knieën in het water kwam, naar voren. Met zijn ogen open zwom hij onder het heldere wateroppervlakte door en kon hij haar zwemmende figuur met het jurkje nog aan makkelijk opmerken. Zijn adem inhoudend maakte hij korte, krachtige zwemslagen tot hij wel heel dicht bij haar kwam.

Zodra hij dan met enkel zijn hoofd van onder het wateroppervlakte opborrelde, schoof hij meteen het water uit zijn ogen en haren als hij haar ook met een brede, uitdagende grijns aankeek. Haar gelach vulde de lucht rondom hen en voelde hij hoe er een kippenvel over zijn huid verspreidde, maar was het niet van de kou. Kort lachte hij ook als Lauren op een veilige afstand van hem vandaan bleef zwemmen, dan wel met een brede, onbezorgde grijns.

'Zo zie ik je graag, Lau. Met die prachtige lach rondom je mooie lippen,' zei hij al grijnzend en zag hij hoe ze begon te blozen als ze zich half omdraaide. Dat was ook meteen de kans die hij schoon zag en ploegde hij zich zo snel mogelijk door het water en pakte hij haar zo met gemak waarna ze luid gilde en kort spartelde, alleen was er geen ontsnappen meer aan.

Met zijn armen om haar middel klemde hij haar rug stevig tegen zich aan en lachte hij hard waarna hij een kus op haar wang plaatste, dat haar abrupt in haar tegenstribbelingen staakte. Verwonderd en zonder spanning liet ze zich aan hem over en genoot hij ervan hoe perfect ze tegen zijn lijf aan paste voordat hij haar in zijn armen liet draaien. Hun ogen ontmoetten elkaar en zagen ze in elkaars kalme ogen, de stille verwilderde emoties rondzwerven waardoor ze stapje voor stapje dichter bij elkaar kwamen.

Op het moment dat hun neuzen elkaar net niet raakten dwaalden Luke zijn ogen over haar gezicht evenals het hare over de zijne waarna hij zijn oogleden sloot en zijn hoofd licht, opzij kantelde. Om daarna geheel onverwachts, een kopje onder te gaan voordat Lauren luid lachend uit zijn armen glipte.

Voor de tweede keer.

Wacht maar hoor, ik kom je halen! Altijd!