Ik moet Luke vinden!

Maar, waar de fuck is hij!?

Haar ogen vergrootten zich even van de schrik als ze besefte dat ze voor het eerst in haar leven, een vloekwoord had gebruikt, maar schudde ze het vlug van zich af als ze ook aan probeerde te voelen, in welke richting Luke in zou kunnen zijn geweest.

Een grote gok nemend met de oprijzende adrenaline en een stille dank dat ze niet meer hoefde te lopen met haar zere knieën, draaide ze de handel ruw naar achteren. Met een schok stoof de scooter al brullend naar voren en slaakte ze een verrast kreetje als ze zich uit al haar macht vasthield. Na kort gevaarlijk te hebben geslingerd doordat ze haar balans niet wist te vinden ontweek ze de fontein net op tijd en parelde het zweet zich meteen op haar voorhoofd. Een weggetje inslaand waar ze ervandaan was gerend manoeuvreerde ze de scooter over de talloze hobbelige keien tot ze in een mum van tijd, terug op het marktplein terechtkwam.

'Cierto, ladrón!?' Brulde ze het ene bekende woord met de andere onbekende erachteraan, die ze de marktkoopman meerdere malen tegen hem had horen zeggen. Het was haar enige spoor naar Luke die de mensen rondom haar wisten. De mensen die haar eerder hadden geholpen, keken verrast naar haar op voordat er een paar elkaar aankeken en vervolgens een richting uit wezen.

'Por ahí, por ahí!' [Daarheen, daarheen!] Riepen de mensen steeds meer en luider als ze ook hevig opgewonden de richting in wezen. Als Lauren dan overtuigd was dat ze haar hadden verstaan, knikte ze stevig haar hoofd als ze ook haar hand ophief.

'Gracias!' Brulde ze nog boven het lawaai van de scooter uit voordat ze met beide verstijfde handen op de stangen wegstoof. Haar hart bonsde hevig in haar borstkas en duimde, duimde en duimde ze steeds in haar hoofd met de hevige hoop dat ze hem zonder problemen zou terugvinden.

Wat helaas niet lukt.

Na een paar goede meters de juiste richting in te hebben gereden, zag ze geen enkel spoortje van een politie of een busje. Wat haar hevig wanhopig maar ook gefrustreerd maakte en ze vlug moest nadenken wat ze moest doen. En daar passeerde ze ineens een terrasje voordat ze vol op in de rem kneep. Met een schril piepend geluid kwamen de banden al slippend tot stilstand voordat ze hevig wankelend de scooter omdraaide. Daar kwam ze terug naar het terras die aardig vol zat met mensen op deze late avonduurtje.

'Autobús de la policía!?' Vroeg ze iets verwilderd en draaiden haast alle mensen op het terras in een schok naar haar om. Voor enkele tellen lang staarden ze haar verward aan tot hun ogen zich verwijdden bij het zien van het hopeloze blik op haar gezicht.

'Oh! Este carro!' Zei een oudere vrouw ineens verwonderd voordat ze in een ruk opstond en vervolgens hevig enthousiast Lauren de weg verder wees.

'Derecha!' [Rechts!] Riep ze nog op een hoog stemmetje en hoorde Lauren haar net nog voordat ze weer naar voren stoof met een opgeheven hand. Haar aanwijzing volgend reed ze op een hoog tempo tot ze bij een tweesplitsing kwamen en ze zonder enige twijfel, meteen rechtsaf sloeg. Terwijl de restaurantjes steeds minder werden en ze door een woonstraatje zoefde, zocht ze hevig om zich heen naar een volgend teken dat ze het volgende aanwijzing bijna had gemist.

Haar hart maakte een hevige sprong van blijdschap en hoop als ze op dat ene kleine bordje met een pijl las; Oficina de la Policía.

'O gosh, yes!' Siste ze blij tegen zichzelf en spoorde ze zichzelf nog verder aan om nog harder te gaan rijden. Op het maximum van de scooter zijn kunnen, sjeesde ze door de hobbelige straten en volgde ze keer op keer de kleine, nu onmisbare, bordjes. Haar haren wapperden hevig achter zich aan nu ze geen helm op had, en was ze meer dan blij dat ze het al snel goed kon vinden met de scooter.

En plots was ze ineens de straat uit en doemde er tegenover haar een aardig groot bureau met de overduidelijke witte letters boven. Daar zag ze voor haast elke raam wel een heus traliewerk. Haar snelheid verminderde staarde ze onder de indruk naar het gebouw, voordat ze keihard schrok van een luid getoeter van naast haar.

'Aagh!' Gilde ze als ze de auto hevig ontweek die haar haast op het nippertje niet had gebotst en hief ze maar vlug een excuserend gebaar op als ze ook omkeek maar zag ze de bestuurder driftig zijn armen opheffen. Sorry hoor, mompelde ze als ze haar hoofd terugdraaide en meteen haar haren uit haar gezicht haalde. Ik heb effe een zaak van leven op dood!

Als ze dan iets slordig met de voorwiel van de scooter tegen de zijkant van het muurtje tot stilstand stond, stapte ze iets verwilderd af en zocht ze naar de staander van de scooter die ze gelukkig al snel vond. Daar griste ze de sleutel uit het slot en kopte ze hem braaf op het zitvlak voordat ze met een nieuw herrezen spanning naar het immense gebouw keek.

Daar moet Luke in zitten, dat moet!

Met licht trillende benen en nog meer trillende handen van de inspanning en adrenaline stapte ze de trappen op totdat ze een klapdeur openduwde. Meteen kwam ze terecht in een koud, oude en verweerd gebouw dat er iets minder goed uitzag dan de buitenkant. Pal voor haar stond er een balie met aan alle twee de kanten een gang en wist ze niet wat ze moest doen. Maar opnieuw met een lading aan dapperheid stapte ze zo zelfverzekerd mogelijk naar de balie waar van achter het glas een breedgeschouderde man voorover gebukt zat.

Terwijl ze daar een paar tellen stond, besefte ze dat de brede man niet eens opgekeken had en beet ze op haar onderlip. Haar moed bijeen rapend hief ze haar hand op en tikte ze met haar knokkels tegen het glas. En van achter het glas schokte zijn figuur kort voordat hij zijn bovenlijf overeind richtte. Zodra hij het deed vergrootten Lauren haar ogen zich als ze haar adem inhield, doordat er wel een heuse reus van achter het raam zat. De man zijn donkerbruine ogen keken koud en nors naar haar op waarna hij in een ruk, zijn wenkbrauw ophief.

Overweldigd door heel zijn postuur en uitstraling voelde ze de zelfverzekerde woorden uit haar mond glippen en stond ze daar te happen net als een vis op het land. De man tegenover haar keek haar vervolgens intens verveeld aan waarna hij zich van haar wilde wegdraaien. En dat schokte haar.

'Nee! Nee! Mister, eh senor!Habla usted Inglés?!' [Sir, spreekt u Engels?] Riep ze als ze hevig tegen het raam klopte wat hem met een hevig geïrriteerde blik deed omkijken.

'Vete!' [Ga weg!] Brulde hij ineens en leek er een ijskoude plons over haar water heen te komen waardoor ze verschikt en geïntimideerd een stap achteruit nam. Maar zodra ze het deed, voelde ze haar eigen boosheid en woede net als een laaiend vuur oprijzen waarna ze luid snoof en naar voren stapte om dan vlug en ferm op het raam te kloppen.

'No, senor! Quiero de...' zei ze luid maar besefte ze dat ze verder geen Spaans wist en keek hij haar met een valse grijns aan waarna hij duivels spottend naar haar lachte. Maar dat deed haar niet terugkrabbelen. Meteen hief ze haar hand op en duidde ze zijn lengte aan die makkelijk tot boven haar uit kwam. Daarna bolde ze haar wangen op als ze ook haar armen iets uit elkaar spreidde en aanspande. Met daarna haar hand op haar huid en gleed ze het zo op en neer, om de enge reus hopelijk de hint te geven met wie ze bedoelde.

Groot, gespierd en van mijn huidskleur! Please, snap dát! Smeekte ze in haar gedachten naar hem, tot ze hem een knuppel zag oppakken en zich naar de uitgang van de balie toe bewoog. Naar adem happend met grote, verschrikte ogen staarde ze hem aan tot hij plots een grote stap maakte dat haar ditmaal toch wel echt bang maakte.

Een kreet ontsnapte er van tussen haar lippen als ze door de klapdeur naar buiten stormde en hijgde ze hevig als ze weer naast haar scooter stond. Haar ogen vlogen van hot en her als ze haar hersenen hevig liet kraken met nieuwe ideeën. Heel even schoten haar ogen naar de deur om er zeker van te zijn of die engerd niet naar buiten kwam. Een diepe zucht verliet haar lippen en sloot ze haar ogen waarna ze zich verslagen tegen de muur van het politiebureau aan liet vallen.

Onderin haar oogleden welden de tranen zich langzaam maar zeker op en zodra er een naar buiten sprong, veegde ze het ruw weg. Kom op! Snauwde ze naar zichzelf en hief ze haar hoofd met een luid gesnuif op om meteen haar oogleden te vernauwen als het licht van een reclamebord aan de overkant van de weg begon te flikkeren. Alleen bleek het geen reclamebord te zijn..., maar een logo van een of andere geldbank!

Haar ogen schoten meteen open als ze het idee in haar hoofd voelde opkomen. Dát is het! Geld is macht! Dacht ze als ze krachtig van de muur afkwam en naar de bank toe banjerde. In haar hoofd draaiden haar hersenen weer op volle toeren en zocht ze de bank af, doordat ze wist dat het wel dicht was maar er vast wel een pinautomaat zou moeten zijn. En ja hoor, die was er.

De weg overstekend en uitkijkend voor een fietser zonder lampen, kwam ze aan bij de automaat en keek ze snel om zich heen of ze niet werd gevolgd of afgekeken. Even checkte ze de exterieur van de automaat ook tot ze bevestigde dat het er origineel uitzag. Van uit haar telefoon griste ze haar pinpas en stak ze het in de automaat.

Kort klopte het hart haar in de keel als meteen de Spaanse woorden tevoorschijn kwam en voelde ze haar bloed koud worden doordat ze helemaal niet begreep wat er werd gezegd, tot er plots een heel klein icoontje in de hoek verscheen..., met de Engelse vlag! Meer dan dankbaar en intens opgelucht drukte ze snel op de vlag en veranderden de Spaanse woorden ineens naar het Engelse!

Vlug de woorden oplezend, die ze meer dan goed begreep doordat het vrijwel haar tweede taal was geworden, typte ze haar pincode in en doemde het volgende scherm op. Met hoeveel geld ze wilde gaan opnemen. In het linker rijtje stonden bedragen zoals €20, tot €75 terwijl in het rechter rijtje de bedragen boven honderd opdoemden. Met als laatste knop de €150. Haar hart bonsde wild in haar keel als haar trillende vinger zich naar de laatste knop toe bewoog en duimde ze hevig dat ze genoeg op haar rekening had.

Zodra haar vingertop zich met de knop in contact kwam, flitste het beeldscherm meteen weg en klonk er van achter het apparaat een zoemend geluid met enkele tellen later een piepend geluid als teken dat haar pinpas uitgespuugd werd. Met trillende vingers trok ze haar eigen pasje uit de apparaat en wachtte ze met spanning op de biljetten..., die meteen tevoorschijn kwamen in de vorm van drie keer een vijftig euro biljet.

Kort lachte ze van de opluchting als ze haar oogleden sloot waarbij haar gespannen schouders naar beneden zakten en klemde ze vervolgens het geld tegen haar borstkas aan. Voor even ging er een pijn door haar heen doordat er nu een flinke hap uit haar zuurverdiende spaargeld was genomen, maar als ze hem daarmee kon terughalen..., meer dan graag!

Met het geld in haar hand banjerde ze terug de straat over, terug naar de traptreden en duwde ze met een kracht de deur uit haar weg, die iets harder dan verwacht tegen de muur ernaast dreunde en ze kort opkeek maar geen barst in het glas zag. Tegenover haar was de man door de knal wel overeind geschoten en keek hij haar met een zure blik, maar glimlachte ze enkel triomfantelijk. In haar hand wapperde ze achteloos de drie biljetten van achter het glas en glinsterden zijn ogen, zoals verwacht, bij het zien van de eurotekens.

'Deze jongen, zo groot en zo breed met mijn huidskleur! Hup!' Blafte ze hem toe en snoof hij luid met samengeknepen ogen maar ging hij niet van zijn plaats weg. Heel kort ging er een golf aan paniek door haar heen totdat ze zijn uitgestrekte hand zag als hij ook plots de deur van de balie had geopend. Haar kin trots opheffend liep ze zonder enige twijfeling naar hem toe en duwde ze zowat haar honderdvijftig euro's in zijn grote, ruige handen waarna die wegschoot. Met een klik ging de deur op slot en grijnsde hij breeduit om haar te treiteren.

Opnieuw ging er een golf aan paniek door haar heen, maar kneep ze op haar beurt haar oogleden samen wat ervoor zorgde dat de man al hoofdschuddend en lachend van haar wegliep. En nu..., kon ze niets anders doen dan afwachten of ze gingen doen wat ze van hen vroeg. Dan wel voor een hoop geld!

Of een fucking bedrag voor die fucking appel!

'Oh man...,' zei ze met een zucht als ze er huiverend aan dacht dat ze twéé keer een vloekwoord in één zin had gebruikt. Wat totaal niet bij haar hoorde.

Na wat een eeuwigheid leek te duren, ontwaakte ze uit haar eigen overpeinzingen door een gestommel en gekraak van deuren. Haar lijf veerde meteen overeind als ze in de verte van de gang, een paar schaduwen zagen opdoemen. Al snel maakte ze drie figuren op en sprong haar hart op als ze tussen de twee gestalten, het bekende figuur zag.

Luke! Dacht ze ongelooflijk blij en opgelucht en kwam hij het volgende moment binnen met voor hem  nog steeds de handboeien om zijn polsen en keek hij meteen op in haar ogen. Van achter zijn ogen zag ze de ongelooflijke dankbaarheid maar ook een woede. Die overigens niet op haar was gericht. Als de ene politie agent aan de boeien friemelde, haalde de andere man een bak tevoorschijn.

Zodra hij dan losgemaakt was, griste hij met een verzuurd gezicht meteen zijn pet uit de bak evenals zijn mobiele telefoon en gaf hij een kortaf knikje met samengeknepen ogen voordat de twee mannen van achter hem verdwenen. En het was dat moment dat Lauren en Luke alleen in de hal stonden en elkaar haast ademloos aankeken. Hun blikken staarden intens in elkaar totdat zowel hij als zij zich niet meer konden bedwingen. Met één stap stonden ze heel dicht bij elkaar en wierpen ze beiden hun armen om elkaar heen.

'Oh Luke, ik was echt zo bang!' Fluisterde ze zacht en opnieuw bevend tegen zijn borstkas aan en klemde ze hem steviger tegen zich aan terwijl Luke haar ook dichter tegen zich aan trok zodat er nul komma nul ruimte was. In zijn ribbenkast hoorde Lauren zijn kalmer wordende hartslag voordat hij een keer uitzette. Een diepe zucht liet Luke gaan wiens zucht over haar haren heen gleed voordat hij een kus op haar kruin plaatste.

'En ik ben zo blij dat je er bent, Lau.' Antwoordde hij haar en rommelde zijn borstkas in haar armen voordat hij zijn armen liet vieren. Vlug hief Lauren haar iets betraande gezicht naar hem op met een licht trillende glimlach.

'Ik ook, Lu, ik ook.' Fluisterde ze zacht bevend met een brok in haar keel voordat ze zich rechter op liet staan. 'Laten we hier wegwezen,' fluisterde ze daarna sissend als ze ook de chagrijnige man achter de balie zag terugkeren. Toen liet ze hem los en pakte Luke dankbaar haar hand voordat ze samen van de trap liepen en ze hem naar hun geparkeerde scooter trok. Terwijl ze hem achter zich aan trok kon ze het geluk van de plotselinge gelach niet vermijden en keek ze verrast naar hem op.

'De scóóter! Je bent hierheen gekomen op dat ding! Jeesh,' grijnsde hij breeduit en trok ze bedenkelijk haar wenkbrauw omhoog.

'Ja, duh. Wat dacht je dan? Dat ik al die tijd hierheen heb lopen hollen? Echt niet hoor met die zere knieën!' Kaatste ze terug en viel de grijns van Luke zijn gezicht.

'Wat?' Zei hij fronsend en vergrootten Lauren haar ogen zich voordat Luke zijn blik naar beneden gleed en hij kort gromde voordat hij neerknielde. Op haar onderlip bijtend sloot ze haar oogleden doordat ze het niet wou vertellen dat ze er fysieke schade aan had overgehouden naast het geestelijke. Die gebeurtenis van daarnet zal als een duidelijke herinnering in haar hersenen achterblijven.

Kort stokte haar adem als ze zijn koele vingers rond haar beide knieën heen voelde strelen voordat hij zijn handen rondom de bovenkant van haar kuit vastklemde. Met grote ogen keek ze op hen neer en zag ze hoe de witte letters van 'Santos' iets waren besmeurd totdat Luke zijn hoofd ophief. Van achter zijn ogen broeide er een nest vol verschillende boze emoties en werd Lauren er kort door overweldigd.

'Echt, het is niets. Het is al goed,' Praatte ze vlug maar klemden zijn handen zich iets meer om haar benen en hurkte ze ook snel neer. 'Echt, Luke. Ze doen nauwelijks pijn meer,' fluisterde ze zacht in zijn afwezige fronsende gezicht als ze ook ter ondersteuning haar handen op zijn schouders had gelegd, die stijf waren van de spanning. 'Luke?' Fluisterde ze zacht als ze zoekend opkeek in zijn wazige ogen voordat ze met haar ene hand naar zijn wang reikte voordat ze het zachtjes omhoog tilde om hem in haar ogen te kunnen aankijken.

In een ruk flitsten zijn ogen naar het hare en voelde ze zich meteen blootgesteld, alsof ze helemaal naakt voor hem stond onder zijn intense blik, maar glimlachte ze opgelucht als hij kort begon te knipperen en te zuchten. Zijn armen gleden van haar knieën naar haar middel voordat zowel Luke als Lauren overeind kwamen te staan. Maar zijn handen bleven waar ze zaten en rees hij boven haar uit met nog die blik in zijn ogen.

Haar ogen flitsten van het ene naar de andere als ze ook zijn emoties probeerde te begrijpen, probeerde achter te komen wat er in zijn hoofd omging totdat hij plots een stap naar achteren maakte en zo ook haar tegen de muur aan bracht. Haar adem inhoudend keel Lauren met grote, vragende ogen op naar het zijne om van achter zijn pupillen een verwilderd vuur aan bezorgdheid en verlangen op te zien.

'Ik- ik ben je zo dankbaar Lau. En ik- ik kan...' Fluisterde hij moeilijk met een zwaar raspende stem voordat hij al kort hoofdschuddend zijn hoofd opzij kantelde en plots zijn lippen op het hare drukte. Haar ogen sprongen wijd open bij het voelen van zijn verpletterende kus voordat er een bom aan vlinders explodeerde en ze haast smeltend haar oogleden sloot. Heel haar stijve lichaam ontspande zich en gleed het haast als vloeibaar mens van tussen zijn handen totdat hij zijn grip verstrakte.

Zijn armen helemaal om haar heen gegleden trok hij haar stevig tegen zich aan en paste het perfect aan de vormen van haar lijf voordat hij plotseling de kus verdiepte. Een zachte kreun gleed er uit haar keel als er binnenin haar een heleboel vuurwerk uit elkaar spatte voordat ze zijn kus beantwoordde. Licht naar achteren buigend opende ze haar lippen en verwelkomde ze meer van zijn intense kus en streelden hun tongen vurig en ontdekkend over en langs elkaar en vibreerde zijn borstkas hevig van goedkeuring.

Haar hoofd kantelend om hem meer toegang te kunnen verlenen zoende ze hem met evenveel lust, verliefdheid en passie terug. In haar ziel voelde ze heel haar lijf wakkerder worden, alsof het de belangrijkste persoon in haar leven had ontmoet. Iemand..., om er voor te leven. Om er intens van lief te hebben...., op een manier die ze nooit had ervaren. Opnieuw een zachte kreun ontsnapte er van tussen haar lippen en brak ze daarna van hem los, maar liet hij meteen een spoor aan hete kusjes achter langs haar hals naar haar sleutelbeen. Zijn handen klemden zich zo stevig om haar heen, alsof hij er bang voor was dat ze op een moment uit zijn handen zou glippen.

Een hummend geluid, dat veel op een spinnend geluid leek gleed er uit haar keel als ze ook van onder haar handen de stijve en strakke spieren van zijn rug voelde tot ze steeds lager afzakten naar de riem van zijn shorts. Aangekomen bij de rand van zijn korte broek twijfelde ze voordat ze met een vleugje moed, haar handen eroverheen liet glijden. En hetzelfde deed Luke bij haar met één hand terwijl de andere haar bij nek tegen zich aan trok. Zijn hand gleed aardig vlug en ongeduldig naar haar onderrug om zonder enige waarschuwing om haar bil heen te glijden.

En er plots in te knijpen, waardoor ze een verraste kreet loste en tegen hem aan hopte voordat ze hevig verhit en hijgend van elkaar losbraken. Met gezwollen lippen en een verraste blik keek ze verwonderd naar hem op, die haar nog steeds donker en hongerig aan stond te kijken terwijl zijn borstkas hevig op en neer rees. Zijn pet hing scheef en zijn haren warrig, evenals zijn verkreukelde tanktop en slikte ze hevig als ze een flinke bult in zijn shorts opmerkte.

'Lauren,' zei hij in één zucht ineens met een rauwe, sexy stem als hij ook hijgde voordat hij zich net als een trotse man overeind stond. 'Je- je bent gewoon awesome.' Zei hij zonder er specifiek op te doelen en keek ze hevig vragend naar hem op met het blosje rondom haar wangen. Als ze dan zag wat er nog voor een strijd achter zijn ogen voerde, beet ze hard op haar onderlip om haar eigen hongerige verlangens naar hem te onderdrukken.

Voor enkele verhitte tellen, keken ze elkaar aan en wisten zowel Lauren als Luke niet wat te doen totdat hij een hand over zijn gezicht wreef en daarmee de hongerige verlangende aantrekkingskracht werd verbroken. Met een diepe, verslagen zucht liet ze haar billen als eerste tegen de muur aankomen als er ook plots een deel van haar energie uit haar lichaam vloeide. Daar gleed ze haar kleren ook glad met een oprijzend beschaamd gevoel in haar lijf waardoor ze om zich heen keek zonder naar hem te hoeven kijken.

Maar al snel voelde ze een stel vingers onder haar kin en keek ze met een wervelwind aan emoties van achter haar ogen, op naar het zijne. Waar zijn vertrouwde, kalme blauwe kijkers op haar neerkeken met rondom zijn lippen, een warme glimlach. En het is door zijn glimlach dat ze een groot deel van haar gevoelens en emoties voelden wegsijpelen voordat ze zijn glimlach beantwoordde.

'Ik ben blij dat je me bent komen redden, prinses,' fluisterde hij zacht en geamuseerd en snurkte ze even voordat ze begon te lachen. Al grinnikend liet ze haar voorhoofd tegen zijn borstkas aan vallen als Luke ook een hand over haar rug wreef. 'Alhoewel...,' begon hij en hief Lauren daardoor haar hoofd op. 'Waarmee heb je ze overgehaald?'

En daar verstikte ze bijna in haar gelach voordat ze hem met een geamuseerde blik aankeek. 'Nou, dat zul je vast niet willen weten,' grinnikte ze maar keek Luke met een intens nieuwsgierige blik naar haar.

'Vertel op,' zei hij ongeduldig en bijna commanderend en plantte hij zijn handen naast haar hoofd op de muur waarbij hij haar insloot. Een golf aan opwinding rees er weer in haar op en keek ze ondeugend van onder haar wimpers naar hem op.

'Tja... wat kan ik zeggen,' mompelde ze schijnheilig als ze naar haar kortgeknipte nagels keek en er aan begon te pulken. 'Geld is macht?'

Vlak voor hem verschoof Luke van positie en kwam hij ineens dichter bij haar te staan waardoor Lauren haar geplukte nagels weg moesten stoppen. Bijna tegen haar borstkas kwam hij en keek ze net als een ondeugend kitten naar hem op. Van achter zijn ogen zag ze de intense eis om een antwoord voordat haar mondhoeken onschuldig omhoog kropen tot een glimlach.

'Ik wist ze te overhalen voor honderdvijftig,'mompelde ze zacht als ze zijn gezicht bestudeerde en ze toekeek hoe zijn wenkbrauwen verrast naar omhoog gleden. Vervolgens haalde hij een hand van de muur weg en vond ze het bijna jammer dat ze niet meer door hem was opgesloten.

'Honderdvijftig euro, hùh,' zei hij zacht met een ongeloof in zijn ogen en een knikkend hoofd met rondom zijn lippen een langzaam groeiende glimlach. Om vervolgens ondeugend te twinkelen als hij al grijnzend op haar neerkeek.

'Maar honderdvijftig euro's? Ben ik dat waard?' Grijnsde hij nu haast duivels en trok Lauren verrast haar wenkbrauwen op voordat ze haar ogen rolden en ze een duwtje tegen zijn borstkas aan gaf. Wat ervoor zorgde dat hij achteruit stapte maar nam hij haar met zich mee. Zijn handen plantten zich ineens onder haar oksels en tilde hij haar zo de lucht in waarna ze al lachend in de lucht ronddraaide.