Zijn oogleden kort sluitend van de immense opluchting, dat Lauren uit zichzelf uit haar toestand was gekomen, dan wel op een vreemde manier, maar ook om het idee dat ze zich toeliet om haar kwetsbare ik door hem te laten omarmen. Licht schuddend van de plotselinge adrenaline trok hij haar flink bibberende figuur tegen zich aan en legde hij zijn kin op haar natte kruin en sloot hij na een diepe zucht, zijn oogleden opnieuw.

In zijn gedachten wervelden er een heleboel vragen rond. Met vooral de grote vraag wat er precies voor had gezorgd dat ze zo angstig werd? In zijn hoofd kon hij wel het een en ander in elkaar klikken, dat ze dus bang was voor het onweer. Maar dit was geen simpele onweer, maar echt een hevige hoosbui met een donderende gehamer door de lucht terwjil er rondom hen een ongelooflijk kabaal rondging dat soms het hutje stevig deed trillen.

'Sssssht..., het is al goed,' fluisterde hij zacht en geruststellend als hij hen ook licht heen en weer wiegde, nadat Lauren een zacht gesmoorde kreet liet gaan. Hij drukte zijn gezicht meer in haar haren en rook hij een vleugje lavendel en fronste hij zijn wenkbrauwen diep om het geur te onthouden... De geur van haar shampoo..

Minutenlang zitten ze krampachtig in elkaar gedoken en herhaalde hij in zijn hoofd, zijn eigen woorden.

Het komt goed, het komt goed, het komt altijd goed-

Op het moment dat hij zich licht naar achteren liet buigen tijdens het wiegen om vervolgens naar voren te schommelen, scheen hij boven het oorverdovende gebrul van de woeste onweer, een ander brommend geluid te horen.

Meteen hief hij zijn hoofd hoopvol op en keek hij met samengeknepen ogen naar tussen de smalle kiertjes van de boomstammen en zag hij ineens een flits. Kort twijfelde hij of het de flits was, totdat het licht ineens horizontaal, opzij bewoog. In zijn borstkas sprong zijn hart op van opluchting als ook het brommende geluid aanzwol.

'Psst, ze zijn er!' Fluisterde hij ineens zachtjes en hoopvol in Lauren haar haren, maar reageerde ze niet. Vlug haalde hij een arm weg en legde hij het voorzichtig op haar wang terwijl haar eens zo prachtige blauwe kijkers, afwezig voor zich uit staarden. Terwijl het brommen constant bleef en er een luid getoeter klonk, hief hij haar kin op en staarde haar ogen levenloos in het zijne en schrok hij even van haar blik, wiens pupillen helemaal grauw leken te worden.

'Oh, Lau,' begon hij met een van verdriet vertrokken gezicht en legde hij zijn voorhoofd tegen het hare, voordat hij nog een luid getoeter hoorde. Vlug en behendig maakte hij zich van haar los en zag hij in zijn ooghoek dat ze zichzelf meteen begon te wiegen voordat hij naar het deurtje toe kroop. Rustig wilde hij de deur open doen, maar rukte de hendel zich meteen door de kracht van de storm uit zijn handen en ramde het met een behoorlijke dreun tegen het hutje aan, wat een angstige kreun van Lauren ontlokte.

Maar in plaats van naar Lauren om te kijken, keek hij intens opgelucht naar de twee krachtige koplampen van het witte busje, wiens deur meteen opengegooid werd.

'Kom, gauw!' Brulde de stem van River en fronste hij hevig als hij zich stevig standhield in de storm met een uitgestrekte arm naar hem. Vlug knikte Luke zijn hoofd voordat hij zich naar haar omdraaide.

'Kom, Lau. Ze zijn er, kom!' Stimuleerde hij haar als hij haar ook bij de oksels oppakte, en ze afwezig maar gewillig overeind kwam. Heel even beoordeelde hij haar in wat voor een toestand ze was totdat ze zelf haar oogleden knipperde en zich iets besefte. 'Goed,' zei hij en wreef hij kort bemoedigend over haar rug voordat hij zijn hand in haar oksel vastzette.

'Bereid je ervoor, we sprinten zo hard als we kan naar de auto, ja?' Zei hij vlug naar haar en kreeg hij het antwoord in de vorm van een stevige hoofdknik als Lauren hem ook ineens helder aankeek.

'Drie-twee, één, GO!' Brulde hij en sprongen zowel Lauren als Luke tegelijkertijd uit het busje op het moment dat er een donder door de lucht rolde. Kort gilde ze, maar in plaats van tegen te stribbelen, schoot ze ineens vliegensvlug onder zijn arm door, richting de opening van het busje waarin River meteen verschrikt achteruit deinsde. En daar dook Lauren net als een lenige panter, zo het busje in.

Met Luke er vlak achteraan en zag hij vol schrik hoe hij pal bovenop haar ging belanden, maar draaide ze zich op het laatste moment opzij en belandde hij met een flinke dreun, op zijn eigen zij vlak achter haar.

'Wegwezen!' Hoorde Luke zijn beste vriend brullen als de deur met een luide knal dichtramde waarna de auto meteen in een denderende beweging kwam. In een reflex greep hij met zijn armen om Lauren haar torso en trok hij haar stevig tegen zich aan, om te voorkomen dat ze weg zou rollen en zich zou stoten. Hevig hobbelend en schuddend kwam het busje vooruit met het enorm hard kletterende regen op het dak en het voorraam. En de ruitenwissers zwiepten driftig heen en weer om de hevige stortregen van het ruit weg te kunnen wissen, maar was het gewoon veel te veel.

De koplampen schenen steeds van de ene boom naar de andere en werd het pad voor hen kort verlicht dankzij de bliksem en voelde Luke hoe Jared zijn uiterste best deed om het busje recht te houden als het ook hevig slipte in de modder. Met grote ogen en een ingehouden adem klampte hij Lauren stevig tegen zich aan als het busje zijn achterkant hevig uitzwenkte en recht op een boom afstormde.

Die ze nét misten en gromde Jared wild als hij hevig met zijn handen aan het stuur trok die ruw linksom en rechtsom ging om op het pad te blijven. En alle inzittenden hotsten van hot naar her en schoven Luke en Lauren een stukje heen en weer terwijl River overeind stond met zijn benen wijd en zijn handen om elk een ander stoeltje heen geklemd. Luke zijn blik kruiste zich met die van zijn beste vriend en zag hij van achter River zijn donkerbruine ogen, de hevige ontlading van een schrik.

Maar echt communiceren konden ze nog niet als hij toekeek hoe River zich met een aardige moeite overeind probeerde te blijven staan als het busje nog steeds slipte. Kort struikelde hij opzij en hield Luke zijn adem in omdat hij niet wilde dat hij gewond raakte. Maar al snel focuste hij zich op Lauren, die zich al die tijd doodstil hield en helemaal aan hem was overgeleverd. In zijn hoofd bad hij tot wat er in de hemel was, om genade.

Alsjeblieft! Laat ons allen hier heel uitkomen! Smeekte hij met zijn oogleden stijf op elkaar geknepen, en scheen zijn smeekbede meteen te worden verhoord.

Ondanks het regen nog keihard op het busje neerstortte, begon alle vier de wielen van de auto ineens een stuk minder te slippen en kon Jared het stuur vrijwel stil houden voordat ze met een rap tempo door het bos reden. Zo nu en dan hobbelde het busje over een bobbel of een kuil wat Luke zijn hoofd tegen de grond aan liet stoten, maar was hij meer dan dankbaar dat ze niet meer het doodsbange ervaring van machteloosheid hoefden te ervaren.

En zo spannend dat het was geweest, belandden ze ineens van de modderige weg op het verharde pad en voelde hij het busje kort uitzwenken voordat het in snelheid opvoerde. Kort keek Luke dankbaar naar Jared, die met een hevig bezweet gezicht en een ijzeren grip achter het stuur zat met zijn volledige, vlijmscherpe focus op de weg. Als dan de bodem van het busje niet meer zo stuiterde durfde hij pas opgelucht adem te halen voordat hij zijn hoofd naar River omkeek.

'Is alles oké?' Vroeg River ineens als hij ook buiten adem was, maar hij wel iets rechter kon staan met zijn handen nog steeds om de stoeltjes. In zijn donkerbruine, trouwe ogen zag hij de oprechte bezorgdheid zoals altijd en liet Luke vol met dankbare opluchting, zijn achterhoofd op de bodem van het busje neerkomen als hij ook al ogen sluitend, zijn hoofd knikte.

'Breng haar maar naar binnen, vlug!' Seinde River als Luke al trillend zijn eigen dunne deken van aluminiumfolie vastklampte om de warmte nog wat bij zich te kunnen houden. Al snel werd de nog wat afwezige Lauren door Finn bij haar knieën en oksel opgepakt waarna hij haar met een groots gemak al krakend en ritselend naar binnen bracht. Ondanks zijn benen van de afzakkende adrenaline beefden, beende hij zich uit de taxi en liep hij door de motregen naar de voordeur.

Hem kon het helemaal niets schelen dat zijn benen tot de knieën onder de modder zaten en hij zonder zijn slippers door het huis banjerde. Ergens in die modderige brij, waren zowel Lauren als Luke hun teenslippers verloren. Behendig en vlug volgde hij Lauren haar stille, bevende vorm totdat hij Finn seinde dat hij haar maar in het bad moest leggen. En de grote, zwijgzame en sterke Finn deed zoals er van hem werd gevraagd en zag Luke hoe zij met een lichte tegenzin al bevend, haar arm terugtrok voordat ze het om haar opgetrokken knieën sloeg.

De wanden van de badkuip werden meteen besmeurd met het donkerbruine modder maar kon het hem geen zak schelen als hij ook met zijn besmeurde hand naar de douchekop reikte en de hendel meteen op de juiste temperatuur draaide. Kalm draaide hij de kraan open en kwam er als eerste het koude water eruit dat meteen bruin kleurde. Al snel kwam daarna het warme water en keek Luke bestuderend naar Lauren op om te kunnen beoordelen wat ze nodig had. Hevig trilde en beefde ze nog en kon hij er niet echt op uitmaken of het de kou was of nog de spanning. Maar dan besefte hij dat hij het zelf ook koud had en kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan.

Natuurlijk heeft ze het ook koud! Siste hij tegen zichzelf als hij ook zijn benen over de rand heen zette en zelf in het aardig ruime bad ging zitten. Met zijn hand reikte hij naar het hare en pakte hij het voorzichtig vast voordat hij de warme straal over haar arm liet glijden. Kort snoof ze en trok ze zich schokkerig terug voordat er een waas voor haar ogen iets optrok en ze hem recht in de ogen aankeek. Zonder een emotie.

Dus glimlachte Luke warm en vriendelijk voordat hij zich naar voren schoof om de warme straal over haar arm naar boven te laten glijden als hij de stop ook dichtdrukte. Heel langzaam vermenigvuldigde het water rondom hen en was het eigenlijk alleen maar donkerbruin gekleurd maar ging hij gewoon door. Stukje bij beetje kwam over haar hele arm, haar schone huid tevoorschijn met her en der schrammen door de stugge takken die ze passeerden. Zorgvuldig spoelde hij de modder van haar lichaam als het water hun gekruiste knieën onder water dompelden en het zeker naar hun middel rees.

Als het water dan tot de onderkant van hun ribben aankwamen, veranderde Lauren haar houding en zag Luke hoe de spanning mede dankzij het warme water af leek te zakken en ze haar strakgespannen schouders, liet hangen. Om ineens behoorlijk slaperig haar hoofd te zakken waarbij haar oogleden zich over haar oogbollen zakten. En in een mum van tijd legde Luke de douchekop weg waarna hij haar tegen zich aan liet leunen als hij ook iets onderuit begon te zakken.

Maar voordat Lauren haar hoofd tegen zijn borstkas aan liet vallen, slaakte ze een hele diepe zucht waarna er ineens van tussen haar koude lippen, een woord uitblies.

'Dankjewel.'

En licht verrast keek Luke met grote, verbaasde ogen naar haar warrige kruin voordat er rondom zijn lippen een kleine glimlach verscheen en hij zijn hoofd met een opluchting ophief om naar zijn vier vrienden te kijken in de deurpost die elk met een bezorgde blik naar hem terugkeken.

'Het is en komt goed.'