Na die ongelooflijk spannende avond, die op twee manieren spannend waren, lag ze nu in haar bed na te denken over de andere overleden puppy's. Wat ze ermee moesten doen totdat Rosie haar had verteld dat zij er wel mee ging dealen. Opgelucht draaide ze zich half om en propte ze haar hoofd op haar elleboog als ze ook in het kleine mandje onder de warmtelamp, de eenzame pup zag slapen.

Waar eergisteren de werpkist werd geleegd, doordat de pups en moeder Luna sterk genoeg waren om te verhuizen, was Lauren meer dan blij dat ze de warmtelamp nog niet had opgeruimd. Nog aan de haak in de plafond hing hij met aan de ketens de elektriciteitskabel eromheen gewikkeld met op de goede hoogte zodat de pup het niet te warm of koud zou hebben. Heel even had Lauren wel getwijfeld of ze de pup niet gewoon bij zich in bed zou nemen, maar zag ze om een paar reden meteen van af.

Zo was als grootste reden dat haar bed vies zou worden en ze daar zeker niet op zat te wachten, maar ook doordat ze dan hele tijd zou moeten opletten of ze hem niet plette. Ja, het is een hij..., een mannetje. Kort moest ze grinniken doordat ze nog nooit een mannetje bij zich in bed had laten liggen, zelfs een hond niet. Maar meteen gaapte ze als ze zichzelf ook uitstrekte waarbij haar slappe vuisten tegen de muur achter haar aankwamen.

Kort knipperde ze als ze de slaap ook voelde komen en ze nog heel even dacht aan Luke en begon er rondom haar lippen vrijwel automatisch een glimlach te verschijnen. Heel even bloosde ze bij het beeld, toen ze eigenlijk onverwachts een kus op zijn wang plaatste, maar voelde het ergens..., toch wel goed. En ze vond ook dat hij het had verdiend nadat hij haar had geholpen. En toen besefte ze dat hij haar kamer had gezien en voelde ze zich kort schamen doordat in wat voor toestand ze haar slordige kamer had achtergelaten. Maar daar was er geen veranderen meer aan.

Dus zakte ze na een kort gegiechel weg in haar bedje en nestelde ze zich voor de nacht als ze ook haar oogleden sloot en binnen enkele tellen, alweer in dromenland was.

Om meteen daarna wakker te schrikken bij een zwaar zoemend geluid waarbij ze in een ruk haar dekbed opzij gooide. Met grote ogen staarde ze naar de pup die nog vredig lag te slapen nadat ze hem voor haar gevoel pas nog had gevoed en raakte ze verward. Want wat klonk er nou om half acht in de ochtend? Dus schuifelde ze argwanend naar het raam toe om daarna luid naar adem te happen met haar handen voor haar mond.

Onder haar zag ze door het raam hoe twee jongens elkaar bij de schouders stootten en de derde hen uit elkaar probeerde te houden terwijl de andere twee iets overlegden. Maar meteen zag ze dat het natuurlijk niet zomaar jongens waren. En alsof zij het wisten, keken ze allemaal na een korte fluistering meteen haar kant op om vervolgens meteen op hun - blijkbaar - juiste plaatsen te gaan staan..., om een gezang te beginnen.

Of eerder...,

 een mislukte serenade.

'Wha-wháhaha!' Proestte Lauren keihard in lachen uit met haar hand voor haar mond als ze alle vijf de jongens, met Luke in het midden met uitgestrekte armen naar haar zag zingen. Hun lippen vrijwel hetzelfde bewegend imiteerden ze elkaars lichaamshoudingen na en bracht ze haar hoofd dichter bij het raam toe. Ook om te kunnen horen met wat nou aan het zingen waren.

Hun zware stemmen maakten het voor haar, mede dankzij de glazen, onmogelijk om de tekst ervan te horen, maar liet het haar lachen om wat voor een geklungel ze uithaalden. En meteen werd haar humeur opgeklaard en giechelde ze als ze ook haar handen klapten toen alle vijf de jongens hun bovenlichamen deftig bogen.

'Wow!' Zei ze kort en krachtig als ze ook overdreven deftig met haar handen klapte om vervolgens een duim omhoog steken voordat ze van het raam wegliep. Vlug en behendig liep ze de trappen zacht af om daarna de voordeur met een enthousiasme te openen.

'Dat klonk mooi, hoor! Wat voor een liedje was het?' Vroeg ze meteen met een stralende grijns aan de jongens en keken zowel Finn, Jared en James om naar Luke en of River, die elkaar ook vragend aankeken voordat Luke met een schaapachtige grijns zijn duim naar River wees, die luid snoof als hij ook zijn ogen rolde.

'Uh..., geen idee eigenlijk,' mompelde hij terneergeslagen als hij ook kort naar Lauren opkeek, die opnieuw een lach moest inslikken. 'Iets met Adèle of zo? Of was het van Lady Gaga?' Zei hij twijfelend met een hand in zijn nek en was dat de laatste druppel voor Lauren. Hard lachte ze kort totdat er meteen een oorverdovend lawaai klonk. Het luide gekras, gemiauw, gesis en geblaf dreunden er door de gangen heen en rolde Lauren haar ogen als ze ook haar in de lucht wierp.

'Geweldig, daar gaan we weer!' Zei ze kort verwijtend totdat ze al lachend haar hoofd schudde en zich van de jongens weg draaide. 'En, helpen jullie mij deze keer weer?' Vroeg ze op een hoge toon boven het lawaai uit totdat ze breeduit grijnsde bij het horen van de zware, vlugge voetstappen voordat ze haar bosje sleutels achteloos, achterover wierp.

'Jullie weten wat te doen!' Riep ze nog boven het kabaal uit voordat ze vlug haar hand om de leuning heen greep en ze met een zacht gegiechel, de trappen op rende. Met een grijns kwam ze bovenaan en besefte ze toen pas, dat ze beneden had rondgelopen in haar slaapkleren en een heuse vogelnest op haar hoofd! En dan maar te zwijgen dat ze haar tanden niet had gepoetst...

'Grrrmpf,' gromde ze zachtjes en kon ze zichzelf wel voor haar hoofd slaan en boog ze voorover om maar vlug haar kleren bij elkaar te vegen. Want wie weet kwamen ze later op de dag toch naar boven? Onder het bij elkaar scharrelen vond ze haar zwarte beha, haar korte broek en een gebruikte tanktop dat prima was voor nog een rondje asielwerk.

Terwijl ze al haar kleding op haar bed gooide, trok ze haar lange slaap t-shirt over haar hoofd en gooide ze vlug de ene band van haar beha om haar rug. Om het aan de andere kant vast te pakken en daarna vast te gespen. Vlug haalde ze haar arm door de eerste lus en begon ze aan de tweede, totdat ze een luide hap naar adem hoorde.

Hevig verschrikt draaide ze zich in een ruk om als ze ook de band op haar schouder legde en vestigden haar vergrote pupillen op het figuur van Luke, die een hand voor zijn ogen had geworpen en hevig twijfelde wat te doen. In haar lijf voelde ze ook de schrik en twijfel en besloot ze daarom maar heel vlug haar short aan te trekken.

'Eh!' Antwoordde ze vlug om te laten weten dat ze hem opgemerkt had. 'Zie dit maar als een soort, bikini?' Zei ze al lachend en zag ze hem van onder zijn hand naar haar spieken. Vlug wendde ze haar hoofd van hem af om de tanktop van het stoeltje te grissen en het over haar hoofd te trekken.

Daar zag ze Luke nog wat ongemakkelijk rondkijken met een zacht gelach totdat zijn hemelsblauwe zich op de slapende pup vestigden en hij meteen naar de pup toe liep. Opgelucht dat hij een afleiding had griste Lauren vlug naar haar borstel en begon ze haar haren te kammen om er wat toonbaarder uit te zien. Iets gretig en wild haalde ze haar borsten door haar haren als ze hem door zijn knieën zag bukken om vervolgens al hurkend naar het hondje te zien staren, die net op dat moment een pootje al gapend uitstrekte waardoor zijn felroze tong fel afstak tegen zijn zwarte vachtje.

'Wat een mooi diertje, helemaal zwart met op zijn staartje een witte punt,' mompelde hij zacht en draaide hij zijn hoofd naar haar om met een nieuwsgierige blik in zijn ogen waardoor ze kort ophield met het kammen. 'Heeft hij misschien al een naam?'

Verrast was ze en keek ze hem met grote ogen aan, om vervolgens te verzachten met daarna een  licht schuddend hoofd voordat ze maar verder ging met het kammen. Een lichte steek van teleurstelling en verdriet ging er door haar heen, ook omdat ze besefte dat het toch geen zin had.

'Waarom niet?' Vroeg hij ineens als hij ook overeind kwam en daarna een paar stappen achteruit nam. Zich omdraaiend naar de wasbak toe, voelde ze zijn intense blik op haar rug branden en slaakte ze een diepe zucht. In de kleine spiegel boven de wasbak zag ze hoe hij inderdaad met een vragende blik naar haar keek en draaide ze zich om nadat ze een elastiekje van de wastafel had gegrist.

Waar ze hem een antwoord wilde geven, zag ze dat hij opnieuw met een zwakke glimlach naar het hulpeloze diertje was gedraaid voordat hij zijn lippen van elkaar scheidde. 'Het is een prachtig pup. We kunnen hem of haar toch niet puppy blijven noemen? Uh..., is het een zij of een hij?' Vroeg hij ineens met een zekere nieuwsgierigheid in zijn stem en trok ze een wenkbrauw op, mede doordat hij haar geen ruimte gaf om te discussiëren.

'Het is een hij, ja,' mompelde ze afwezig als ze ook haar haren samenbond en in een hoge paardenstaart zette.

'Nou dan,' mompelde hij ineens op hetzelfde toon als haar voordat hij Lauren met een hoopvolle blik in zij ogen aankeek. 'We kunnen hem gewoon niet steeds 'hond' noemen. Wat dacht je zoals ehm, Punt? Want ja, Vlek is geen optie. Of, nog beter! Tip!' Zei hij ineens enthousiast en keek hij haar opgewonden aan met een glinstering in zijn ogen.

Maar ze sloot kort haar oogleden als ze ook haar armen kruiste en schudde ze daarna spijtig haar hoofd. 'Nee..., dat kunnen we niet doen.' Mompelde ze en draaide Luke meteen ietwat beledigd naar haar om.

'Waarom niet dan?' Vroeg hij meteen daarna en werd Lauren kort overweldigd door zijn pittige intensiteit en lachte ze kort.

'Nou, als eerste wil ik niet te gehecht raken aan hem als ik een paar weken later toch weer terug moet gaan.  Dat zou mijn hart teveel pijn doen..., om ook hém te moeten achterlaten...' mompelde ze steeds zachter als ze ook afwezig voor zich uit staarde, naar de pup die langzaamaan wakkerder werd.

Al lachend werd Lauren kalm naar voren geduwd en stribbelde ze kort tegen met rondom haar lippen een slappe glimlach en kantelde ze haar hoofd kort achterover als ze een zucht slaakte.

'Toe, we zijn er bijna! Kom, kom,' spoorde River haar aan als Luke ook haar hand oppakte en haar voorzichtig vooruit trok. Heel even dacht ze een vonk te voelen toen hij haar vastpakte en scheen haar arm ineens warmer te worden waardoor ze maar toegaf. Haar ogen rollend hobbelde ze even achter hem aan totdat ze tegen Luke aan werd getrokken die vlug zijn arm om haar heen sloeg.

Opnieuw lachte ze met een flinke blos als ze al hoofdschuddend hun doel in vizier kreeg. Een leuk cafeetje aan het strand met schattige lampenslingers begroette haar evenals de stevige vrouw met een brede grijns van achter het bar. Als achtergrond van de bar waren er verweerde surfplanken op de breedte op elkaar gestapeld en begon ze lui te glimlachen totdat ze de heerlijke rustplaatsen zagen hangen.

O, die heerlijke, warm uitnodigende hangmatten die aan twee stevige palmbomen waren gevestigd, met nog twee andere ernaast in een schuine hoek, waardoor de drie ligplaatsen in een soort driehoek waren geplaatst. Met middenin die driehoek, een brandend kampvuurtje. Verlangend werd ze er naartoe geleid en scheen Luke de hangmat speciaal voor haar uit te spreiden zodat ze er zo erin kon liggen.

'Thanks,' zei ze oprecht en gemakkelijk en liet ze haar oogleden al langzaam knipperend over haar oogbollen sluiten als ze een lekker plekje vond. Tegenover haar zag ze in de ene hangmat wel drie vrienden zitten terwijl in de andere, River en Luke samengepropt zaten. Kort grinnikte ze om het zicht als ze ook heel haar lijf helemaal voelde ontspannen na opnieuw een gebroken nacht te hadden verduurd.

Heel kort fladderden haar oogleden open bij het opmerken van een aankomend figuur dat een dienblad in haar handen had met allerlei drankjes erbovenop. Verrast trok ze een wenkbrauw omhoog bij het zien hoe de inhoud van alle zes de drankjes, gelijk waren. Gevuld met Pina Colada...

'Gracias,' zei ze rustig en vriendelijk als ze haar drankje overnam en bracht ze het rietje meteen aan haar lippen als ze ook kalm haar oogleden sloot. Zacht slurpend genoot ze intens van haar koele en heerlijke drankje en voelde ze een lichte bries over haar rustende benen waaien wat haar ook steeds naar de rand van de vredige zwarte toe schoof. Langzamer zuigend daalde ze steeds dieper in haar vredige duisternis, totdat haar glas op een gegeven moment uit haar handen werd gehaald.

Dat was ook het moment dat ze met een schokkerige adem probeerde te ontwaken, maar voelde Lauren meteen hoe de hangmat rustig heen en weer schommelde. Wat haar meteen deed kalmeren voordat ze één woord uitsprak.

'Puppy...,' mompelde ze haast bewusteloos en hoorde ze tussen haar donkere rust, zijn zachte gefluister.

'Dat doe ik wel..., slaap zacht Lauren.' Waren zijn laatste woorden voordat ook haar gehoor haar in de steek liet.

Na geen idee hoeveel uren, ontwaakte ze als ze ook diep inademde en kwam er als eerste een troebele waas aan groen bewegende spitse objecten haar netvlies binnen dat zich al aardig vlug verscherpten. Zodra het beeld van de ruisende palmboombladeren boven haar duidelijk werden, vergrootten haar ogen zich en veerde ze geschrokken overeind. Om vervolgens met een kreetje hevig te wiebelen in haar hangmat die bijna op het punt stond om te kantelen.

Waar is iederee-, dacht ze vlug als ze ook verward om zich heen keek en de twee lege hangmatten opmerkte, maar ving ze meteen de blik van drie rennende figuren achter een bal aan. Jared, Finn en James herkende ze gelijk maar fronste ze haar wenkbrauwen als ze ook het beschutte strand afzocht naar de andere twee.

Totdat haar wenkbrauwen zich meteen omhoog schoten en ze verbijsterd voor zich uit staarde en ze dan toch het vlugge moment nam om uit de hangmat te kiepen. De puppy! Dacht ze gehaast en vond ze naast zich, haar slippers keurig naast elkaar die ze driftig aantrok om vervolgens stevig vooruit te stappen. Haar kon het op dat moment niets schelen of ze zich kenbaar maakte aan de drie, in haar hoofd ging er maar één ding rond. En dat was dat de puppy gevoed moest worden!

Gehaast baande ze zich, met soms haar armen wild maaiend, een weg door het bekende bos en kwam ze al snel aan de achterkant van het asiel waar ze er naar binnen stoof. Om vervolgens stilletjes maar toch vlug de traptreden op te gaan om het volgende moment abrupt in haar stappen te stoppen bij het aanschouwen van een beeld die ze nooit, maar dan ook nooit had verwacht...

Hoe Luke haar houding van gisteren had overgenomen, en hij al zacht wiegend heel de eerste etage doorliep..., met de pup op zijn arm. In haar borstkas bij haar hart leek er ineens een bron aan warmte overstelpen en voelde ze zich even zwak worden in de knieën. Ze aanschouwde het beeld waarbij hij de pup liefkoosde als hij het ook de fles gaf. De oogjes van de puppy waren vredig gesloten als ze ook de roze tong onderin de speen zag rusten dat krachtige zuigbewegingen maakte.

Zo lief..., dacht ze als ze zich ook helemaal voelde ontspannen en ze zich aardig slap tegen de betonnen muur aan liet leunen, totdat ze zijn hevig verraste blik met ronde, blauwe ogen ontmoette.  En ah..., zó schattig...

'Kom toch binnen, jongens!' Lachte Lauren boven het lawaai uit als ze de voordeur voor de vijf jongens opende en keek ze hen al grijnzend aan. 'Jullie weten toch dat de deur altijd openstaat, hè. Hoeven jullie daarvoor niet helemaal speciaal op de deur te gaan kloppen voor mij. Ik weet heus wel wanneer jullie eraan komen,' grinnikte ze en gaf ze Luke een knipoog voordat ze zich naar de grootste zaal begaf.

Al snel waren alle vijf de jongens net als een deftige rij achter haar aan gewandeld totdat ze zich in de zaal verzamelden. Daar gaf ze de sleutel van de voerkelder zoals altijd aan Jared die net als een trouwe soldaat zijn hoofd krachtig knikte voordat hij zich van het groepje verwijderde. En daarmee bleef dan het groepje van vier over.

'Ehm, ik heb vandaag misschien iets leuks voor jullie!' Zei ze enthousiast met een fluisterende stem en een glimmende blik in haar ogen, maar zag ze de jongens een beetje afwachtend naar elkaar opkijken en begon ze meteen te lachen. 'Dat is, als jullie nou tenminste houden van kittens!'

'Kittens?' Vroeg Jared ineens verbaasd en kon Lauren duidelijk de opluchting op hun gezichten zien en grinnikte ze als ze haar hoofd knikte. Een groepje van vijf kittens samen met hun - gelukkig - tamme moeder waren binnengebracht doordat de buurtbewoner niet wist wat hij ermee moest doen.

'Als je ze lief vindt, mag je nu met mij meekomen,' zei Lauren op een kalme maar licht uitdagende toon voordat ze van hen wegliep. En opnieuw grijnsde ze breeduit als ze ook het gestommel van voetstappen achter zich hoorde en liep ze in één rechte lijn naar één van de twee lege kattenblokken.

'Pas je wel op als je de deur opendoet, ze zullen je dan meteen willen bespringen,' fluisterde ze mysterieus als ze een hand om de deurhendel heen klemde terwijl haar andere hand alvast al bij de grond hield, om iets tegen te houden. Voor even ving ze de blik van River die naar James keek met de hevige terughoudendheid en moest ze meteen haar lach inhouden. Voor even flitste het beeld van een tijd geleden toen ze zo in een hoekje waren gepropt, maar was ze zeker van haar zaak dat ze het dit keer niet hoefden doen.

Dus opende ze de vlug voorzichtig en klonk er meteen een vrolijk gemiauw van een jong poesje en verschenen er inderdaad meteen drie kittens aan de deur. Die ze zacht lachend tegenhield met haar hand voordat ze naar voren liep. Al snel lukte het haar om alle jonge diertjes en de moederpoes naar achteren te houden voordat de jongens binnenkwamen.

Op het moment dat ze zich omdraaide en overeind kwam te staan, zag ze het vertederde blik in River zijn ogen als ook een kitten zich via de short van Finn naar omhoog klom. Die geen raad wist wat te doen als het dier ook zijn klauwtjes in zijn borstkas zette als het omhoog wurmde via zijn tanktop. Om vervolgens hevig kroelend op zijn schouder rustte en vervolgens keihard in Finn zijn oor miauwde.

Grinnikend liet ze zichzelf naar achteren stappen totdat ze tegen de koele, betegelde muur aan kwam en ze slechts toekeek hoe de kittens alle vier de jongens om hun vingers- of nagels - wonden. Grijnzend met haar armen over elkaar gekruist keek ze toe hoe zowel Finn, James en River achter elkaar naar de grond toe zakten om nog dichter bij de jonge diertjes te kunnen zijn.

Maar als laatste bleef Luke gewoon staan en keek Lauren toch aardig verrast naar hem op en zag ze dat hij ook wel geaffecteerd was, maar hij niet wilde gaan zitten. En daar zag ze haar kans schoon.

'En jij, Luke,' begon ze meteen en keken alle vier de jongens in een ruk naar haar op, maar rustten haar ogen enkel op de zijne met een glimlach rondom haar lippen. 'Ik moet zo een kat opereren. Voel je er iets voor om misschien mee te kijken?'

De jongens op de grond keken haar vol verbazing en een lichte afkeer aan voordat ze met hun blikken net als een stel toeschouwers van Lauren naar Luke sprongen en vol spanning afwachtten met wat zijn antwoord zou worden.

'Eh!' Begon hij hevig verrast en zag Lauren het hevige ongemak in zijn ogen en beet ze hard op de binnenkant van haar wang om niet in lachen uit te barsten door zijn hevig verschrikte maar onschuldige blik. Totdat ze verrast haar wenkbrauwen ophief bij het horen van zijn antwoord.

'Ehm, j-ja. Dat is goed-okay.' Mompelde hij wat verongelijkt voordat hij een poging deed om er zekerder uit te zien dan hij zich voelde, maar had Lauren hem gelijk door. Maar besloot ze er maar niets van te zeggen, ook om zijn ego maar te beschermen tegenover zijn vrienden.

'Kom dan maar, ik zou graag meteen willen beginnen,' zei ze haast tsjilpend en sukkelde Luke maar met een lichte tegenzin achter haar aan waardoor ze zacht begon te grinniken. Als ze dan een stukje verder waren in de hal, keek ze over haar schouder naar hem. 'Ik weet zeker dat je het interessant zult vinden,' zei ze serieus maar toch met een plagerige ondertoon.

En zijn zachte gebrom was het enkele antwoord voordat ze in stilte verder liepen en ze terugkwamen in de grootste zaal. Die tevens de operatie zaal was en ze meteen doorliep naar een ander deurtje met Luke achter zich aan. Zodra ze hem opende, klonk het felle en angstige gekrijs door de kleine kamer en glimlachte ze klein. Daar stond ze dan, op ooghoogte van de kooi waarachter er een poes fel naar haar siste met een hevig opgebolde rug.

'Rustig maar, meisje. Het is voor je eigen bestwil,' mompelde ze zacht en keek ze vlug naar Luke, die al iets bleek was weggetrokken voordat ze twee kevlar handschoenen aantrok die tot haar ellebogen kwamen. Kort stapte ze achteruit als ze ook de hendel van de metalen kooi opende en reikte ze meteen met haar beschermde hand naar de kat. Haar hand kreeg wat meppen te verduren maar zei ze er niets van totdat ze het dier in een kooi had gepropt om vervolgens behendig bij de nek vast te pakken.

Hevig sissend en luid spartelend verdedigde de kat zich uit al haar macht, maar was helaas toch totaal hulpeloos voor Lauren haar stevige grip voordat ze van onder de tafel, een kapje oppakte. Eerder had ze de juiste instellingen al afgeregeld en bracht ze het kapje naar de poes haar snuit en klonk meteen het schrille geluid van het gekras over de metalen blad. Fel krijsend stribbelde ze zonder enig succes achteruit, totdat haar bewegingen steeds verzwaarden tot het zich overgaf. Flink hijgend zette en slonk het borstkasje totdat Lauren haar opgelucht losliet.

'Zo, pfoe,' zei ze met een zucht als ze ook gelijk haar handschoenen uittrok en ergens naartoe wierp voordat ze zich omdraaide. Haar ogen ontmoetten die van Luke, die zich tegen de aanrecht had gepropt met zijn beide handen om de rand heen geklemd. Alleen bij het zien ervan hoe hij er witbleek bij stond, begon Lauren te grinniken.

'Het is al goed hoor, ze is onder zeil.' Zei ze rustig en kwam Luke iets verstijfd van het aanrecht los en nam hij een paar onzekere stappen naar voren. In zijn ogen zag ze de hevige afwachtende twijfeling als hij ook op het punt stond om de kamer uit te vliegen.

'Zal ik je dan maar zo gaan vertellen wat we dadelijk gaan doen?' Zei zacht en keek ze hem onderzoekend aan en glimlachte ze als ze het nog wat stijve hoofdknik zag. Dus begon ze daarna met het uitleggen als ze ook de voorbereide spullen naar zich toe bracht. Terwijl Luke haar met argusogen bekeek.

Helemaal bleek trok hij weg toen hij haar de kat zo makkelijk onder zeil zag brengen en leek er kort een beklemmend gevoel op te rijzen in zijn borstkas. Dat ze zo ervaren was met het inschatten hoe ze hen in slaap kon brengen. Maar wat hem nog meer in het nauw dreef was dat ze al babbelend, de kat aan alle haar vier poten vastbond en het aan de ringetjes vastmaakte. Zodat de poes helemaal hulpeloos met haar buik naar boven tentoongespreid lag op tafel.

Waar hij een goede aantal dagen geleden had gefantaseerd, moest hij er helemaal niet aan denken om het beeld terug te halen bij het nu zien van het dier op haar rug. Ieuw, dacht hij als Lauren te werk ging en met een scheerapparaat de buik helemaal kaalschoor en daardoor een paar tepels zichtbaarder werden.

Helemaal overdonderd en in een diepe stilte luisterde hij maar half naar wat ze zei, maar besefte hij het niets deed aan zijn groeiende gespannen zenuwen. Waar hij eerst wel prettig vond om haar stem te horen, waren zijn oren zowat afgesloten als hij met een ijskoude blik vol leegte naar de kale buik staarde. Heel vaag kwam het geluid van luid stromend water wel zijn oren binnen met daarna een soppend geluid, en schrok hij even toen hij haar ineens totaal gehuld in een blauw pak tevoorschijn zag naderen.

'Hier, doe dit maar aan,' zei ze zacht van achter haar mondkapje en mutsje en nam Luke het pakket met licht bevende handen aan en wist hij niet wat hij ermee moest doen. Een golf aan opluchting ging er door hem heen toen hij haar zachte gegrinnik hoorde en was hij meer dan blij dat ze hem hielp. Zo strikte ze achter zijn rug de twee touwtjes aan elkaar vast voordat hij zelf de mondkapje omdeed. Heel even voelde hij zich net als een heuse chirurg, maar vreesde hij ook voor wat er zo dadelijk ging gebeuren.

En zo hield hij met een ongelooflijke misselijkheid zijn adem in als hij het vlijmscherpe mesje tevoorschijn zag komen en ze ermee richting het buik toe zweefde. Zijn handen klemden zich zo hard als hij kon om de rand van het metalen tafeltje als de scalpel zich heel gemakkelijk door de huid heen sneed zoals een mes door het boter.

Een kokhalzend geluid kwam er van zijn kant en bolde hij zijn wangen op als hij ook zijn lippen stijf op elkaar kneep als hij een beetje bloed tevoorschijn zag komen. Maar wat hem bijna in afkeer deed wegkijken waren de lichtroze ingewanden voordat Lauren ze voorzichtig opzij schoof. Met de mantra in zijn hoofd dat hij zich moest vermannen dwong hij zijn hoofd terug naar de verdoofde kat te kijken.

 Verman je, verman je, verman je-

 En daar keek hij ineens verrast toe toen hij een kleur zag tussen de lichtroze glimmende en glibberige slierten. Een donkerblauw orgaan trok meteen zijn aandacht en keek hij in een ruk, stomverbaasd naar Lauren op. Die zijn blik ving en hij van achter haar mondhoek de hoeken van haar glimlach. Terwijl ze in haar ene hand een spreider vasthield, wees ze met haar andere hand naar de lange, dunne organen.

'Dit zijn de darmpjes,' legde ze het hem uit en daagde het hem ineens en voelde hij zich kort dom worden, maar trok Lauren hem meteen uit zijn gedachten. 'En deze blauwe hier, is haar blaas.'

De blaas!?

'Wow, dus de blaas..., is blauw?' Stamelde hij verwonderd en hoorde hij haar hummende geluid als ze ook haar hoofd knikte.

'Ja. En nu ben ik op zoek naar haar eileiders. Zodat ik het kan verwijderen en ze niet meer drachtig kan worden. Dus hier...,' zei ze als ze ineens iets anders te pakken had en voorzichtig omhoog bracht. Daar zag hij vol verbazing hoe er een soort alien-achtig orgaan tevoorschijn kwam dat net als een gesloten bloemknop leek. 'Zie hier één van de eileiders. Die ik zo dadelijk ga steriliseren.'

Heel even schoot het gal omhoog en kokhalsde hij weer met een hand voor zijn mond, maar schudde hij zijn vlug snel als hij de vragende blik van Lauren op zich gericht kreeg.

'Ga je vooral maar door,' mompelde hij moeilijk als hij ook hevig en meerdere malen slikte, maar hij zich niet door zoiets stoms wilde tegenhouden. Hoe het begin dan wel smerig was om te zien, boeide het hem toch om de ingewanden te kunnen zien..., en van haar te leren.

Dus staarde hij met een brandende slokdarm en een diepe nieuwsgierigheid toe hoe Lauren de eileiders afbond, afsneed en dicht hechtte om vervolgens de tweede in hetzelfde volgorde te zien werken. Om de twee gesteriliseerde organen weer onder de glibberige darmen te zien verdwijnen voordat ze een kromme naald pakte. En ze ermee met het zwarte draad, haar buik dichtte.

Nadat ze de buik met een ontsmettingsmiddel had verschoond, haalde ze de blauwe deken van over de kat weg en gooide ze het in de prullenbak, evenals de rest van haar outfit. Dus volgde Luke vlug haar voorbeeld en kruisten hun blikken op een gegeven moment. Met een brede en trotse grijns staarde ze hem aan en vond hij van diep achter haar ogen, een bewondering. Dus rechtte hij trots zijn rug als hij ook zijn mutsje en mondkapje afnam voordat hij in de open prullenbak gooide en zag hoe Lauren het mondkapje verwijderde.

Kalm en voorzichtig, pakte Lauren de nog slaperige poes op en lag haar lijfje slap in haar handen als ze het diertje verplaatste. Met haar rug duwde ze de deur open en legde ze het vervolgens in een ander kooitje met een warme vacht op de grond. Vervolgens legde ze een deken over het lijfje als ze van op het aanrecht, een ander spuitje oppakte.

Voorzichtig en beheerst injecteerde ze de inhoud van de spuit en was Luke meer dan nieuwsgierig wat er nou in zat. Als Luke dan het hekje sloot, draaide ze zich naar hem om met ditmaal een iets afgezwakte glimlach. In de prullenbak gooide ze de spuit en antwoordde ze dat het pijnstilling was.

'Nou, hè. Wat vond je ervan om mee te kijken bij de laatste operatie?' Zei ze met een zucht en keek Luke haar met een grijns aan. Maar meteen verslapte zijn glimlach als hij haar iets terneergeslagen houding zag voordat ze zich naar het planbord toe liep en iets van het bord uitwiste. Licht fronsend liep hij naar haar toe en zag hij op de planning dat er nog voer was voor anderhalve week.

'Wat bedoel je...,' mompelde hij afwezig als hij ook naar het bord staarde, maar vormde het antwoord zich al in zijn hoofd voordat hij door haar gezucht werd afgeleid. Daar stond ze met haar achterkant tegen het aanrecht geleund als ze ook haar handen in elkaar had gevouwen. Als haar hoofd zich naar hem toe draaide, dacht hij ook het water op haar onderste oogleden te zien trillen.

'We hebben helaas niet zo veel geld meer. En de buurtbewoners hadden al hun aandeel ingeleverd. Meer kunnen ze jammer genoeg niet missen.' Mompelde ze verslagen als ze ook naar de betonnen vloer staarde, voordat ze een glimlach rondom haar lippen forceerde en hem weer aankeek.

'Maar ja, we hebben wel gelukkig veel dieren kunnen helpen, hè.' Zei ze opgemonterd voordat ze een stille zucht liet gaan en zich van het aanrecht afduwde.

'Laten we eens kijken wat de anderen aan het doen zijn?' Vroeg ze ineens met ook een geforceerd, plagerige toon voordat ze uit de deur verdween.