Na een drankje van het aanrecht te hebben opgepakt, liep hij met een zekere tred naar het opengeschoven schuifdeur totdat zijn ogen zich op haar figuur vestigden. Bij het zien van haar in zijn blikveld, voelde hij zich meteen kalmeren als hij ook zijn stappen vertraagde. Op het punt stond hij om het terras op te stappen, maar keek hij geïnteresseerd toe hoe Lauren relaxt op de balustrade zat terwijl ze in een gesprek met Jared was gewikkeld. Dus liet hij zich onbewust met een ontspannen glimlach en de drank in zijn hand, tegen de deurpost aan leunen.

Daar zag en hoorde hij haar korte gelach als ze ook haar neus rimpelde om een opmerking van zijn vriend als ze ook ontspannend haar been over de rand heen bungelde. Haar andere been had ze opgetrokken en had ze de elleboog van haar arm erop rusten terwijl haar vingers wat met haar haren friemelden. Voor even gleed zijn blik naar haar blote buik, die hevig gerimpeld was doordat ze totaal ontspannen haar rug had gekromd.

'Hahaha, ja, echt?' Vroeg ze met een licht gelach in haar stem naar Jared en voelde Luke meteen een warmte vanuit zijn hart door heel zijn lijf stromen. Haar ogen fonkelden van plezier en scheen haar grijns met parelwitte tanden, het zonlicht te vangen waardoor het kort glinsterde.

Een diepe zucht verliet er stilletjes zijn borstkas en voelde hij zich meer dan tevreden dat hij haar de volgende dagen meteen bij zijn huisje had gevraagd te komen als ze er zin in had. En dat was de afgelopen dagen inderdaad het geval, en scheen ze ook nog beter met zijn vrienden te kunnen opschieten, doordat ze enkele keren heel de dag bij hen waren. Vermengd tussen het warm ontspannen gevoel, voelde hij een sluipend gevoel aan fladderende vlinders dankzij haar binnensijpelen en liet hij zijn ogen grof maar verlangend over haar sportieve lichaam glijden.

Is dit hoe het voelt? De verliefdheid? Dacht hij als hij ook lang naar haar staarde, maar zij zijn blik nog niet opmerkte als ze ook een weerwoord gaf aan de discussie tussen haar en Jared. Zijn mondhoeken gleden haast vanzelf omhoog als antwoord op zijn vraag voordat hij zijn drankje aan zijn lippen bracht en haar verder observeerde.

Nog voordat hij nog langer naar haar kon kijken, werd zijn aandacht afgeleid door een hand op zijn brede schouder en draaide hij zijn hoofd om. Daar kruiste zijn blik met die van River en zag Luke hem voor kort met een onderzoekende blik naar Lauren kijken.

'Ze past er goed bij hè?' Fluisterde hij zacht en gemeend en trok Luke meteen een wenkbrauw omhoog. Want wat moest hij er nou van denken met wat River bedoelde en keek hij hem inschattend aan.

'Nee, niet dat,' herstelde hij zich vlug en glimlachte hij oprecht naar Luke. 'Het is zo dat ze er goed uitziet, maar ik bedoel dat ze zo anders dan die andere meiden. Ze is een dappere dame met pit en een echt gouden hart. Wat heel goed bij ons past..., en jou.' Gaf River hem zijn eerlijke antwoord waarna hij bemoedigend in Luke zijn schouder kneep. 'Succes dan maar,' fluisterde hij ineens met een geruststellende glimlach om vervolgens het terras op te stappen waardoor hij zijn beste vriend achterliet.

Heel even draaide het in zijn hoofd met wat River nou bedoelde, dat hij hem succes wenste, maar besefte dat hij zijn lichaamstaal als de beste kon lezen en zo ongeveer wist wat er in zijn hoofd rondspookte. Dus leunde hij op zijn andere been als hij opnieuw diep zuchtte voordat hij dan toch maar de stap nam om naar buiten te gaan. Vanuit de schaduw van het koele huis kwam hij in de zon en trok dat gelijk haar aandacht.

De ietwat vreemde en rare discussie afsluitend met Jared merkte ze meteen zijn gestalte op nadat ze die rugby-torso van River opmerkte en voelde ze haar hart meteen een slag overslaan bij het aanschouwen van haar man, die de bouw had van een krachtige zwemmer. Rank en krachtig met een strak lichaam dat zijn huid glad over zijn spieren heen spande.

Breeduit grijnsde ze, gevoed door de grappige discussie, naar hem als er in haar hoofd afging wat voor een lekker ding Luke toch was. Vergeleken met zijn andere knappe en goedgebouwde vrienden, had hij toch zeker iets wat in haar trok. Dat het haar hart stukje bij beetje liet smelten voor hem. Waren het zijn zongekuste blonde haren, of zijn hartveroverende grijns met die parelwitte tanden, of zijn hemelsblauwe ogen die net als kristallen leken? Of vooral, die fonkeling in zijn ogen vol plezier dat hij haar aandacht had als hij langs haar liep?

Maar al vlug werd haar blik op Luke weggeroofd als ze iets kouds tegen haar blote schouder aan voelde komen, waardoor ze met een zacht gesnuif, verschrikt haar hoofd van hem wegdraaide. Om daar Finn met haar gevraagde drankje te zien verschijnen waarna ze het maar vlug van hem aannam. 'Thanks,' zei ze deftig op zijn Engels en knikte de zwijgzame Finn met een kleine glimlach zijn hoofd, voordat hij zich van haar wegliep.

Al snel nam ze een verkoelende slok van haar ijsthee die de heerlijk frisse smaak van munt had voordat ze een slaak zuchtte. Over het terras verspreid zag ze de jongens in de loungestoelen zitten of op het terras met de benen over de rand bungelend. In haar hoofd verschenen de gedachten met hoe gelukkig ze zich voelde, maar ook dat ze er blij mee was dat ze zich zo op haar gemak voelde onder deze vijf jongens. Een feit dat ze nooit dacht dat het ooit ging gebeuren.

Met de uren dat ze op het terras op het water doorbracht, verkleurde de lucht langzaam van strakblauw naar een zachtere kleur. Totdat het langzaam vervaagde naar geel en oranje dat het teken van de zonsondergang aangaf. Het was dan voor haar het moment om dan toch maar van haar plekje af te komen, mede doordat haar blaas toch goed vol was gevuld.

'Even naar de WC,' hintte ze de jongens en liep ze naar binnen waar ze nu wel haar weg wist. En zodra ze klaar was, trok een luid gerommel haar aandacht en hupte ze vlug naar het terras toe om daar met een verrassing toe te kijken hoe zowel River als Jared een heuse grillbarbecue naar voren schoven. Met James er achteraan die een flinke zak vol kooltjes meebracht. Verbaasd keek ze nieuwsgierig naar waar de grill neergezet werd en besefte dat het vlak naast haar zitplaatsje was, waardoor ze ietwat onbeholpen om zich heen keek naar een ander zitplaats.

'Zit en geniet van de show,' zei ineens de stem van Jared die overeind kwam krabbelen en ze naar één van de twee vrije loungestoelen wees en moest ze ineens grinniken om zijn iets brutale aanwijzing. Vlug nam ze gretig haar nieuwe plaats in en had ze zowel perfect zicht op de barbecue als op het water waar de nu immens grote zon ernaartoe aan het glijden was.

Zich net als een prinses voelde ze zich toen ze zich nog beter in haar ligstoel nestelde dat zich perfect naar haar lichaamsvorm leek aan te passen voordat ze verrast opkeek van een figuur dat het huisje uit kwam lopen. Meteen proestte ze kort met haar hand voor haar mond geslagen als ze Finn, gehuld in een heuse lederen short en een stel barbecue-gereedschappen naar voren zag waden totdat ze meteen stilviel bij het aanschouwen van een vlijmscherp koksmes.

Staal op staal flikkerde er voor haar neus en hoorde ze heel kort een fel sissend geluid totdat Finn de aangescherpte koksmes bekeek en er tevreden genoeg mee was. Vervolgens maakte hij er inderdaad een show van, om in alle stilte en vlugheid het vlees en de groenten te hapklaar bereiden en aan allerlei spiesjes te rijgen voordat hij het op het aangewakkerde vuur legde.

Meteen vulde de heerlijke geuren van het grillende vlees en de groenten de lucht rondom hen en voelde ze zich meer dan ontspannen in haar loungestoel. Van tijd tot tijd werd ze net als een ware filmster op haar wenken bediend waardoor ze niet eens één keer van haar ligstoel af hoefde te komen. Grijnzend omdat er ze er toch stiekem van genoot dat ze verwend werd, staarde ze Luke kort aan en keken ze haast beiden tegelijkertijd naar de horizon, waar de onderkant van de zon het water bijna raakte.

Heel even dacht ze een sissend geluid te horen op het moment dat de zon het water raakte, maar dacht ze dat het van het vlees af kwam, totdat Luke hen allemaal attendeerde dat de zon nu dan toch echt onderging. Met de spies in haar hand sabbelde ze aan het heerlijk malse vlees als ze ook naar het laatste stukje zon staarde, die zich ondanks de lichte mist, majestueus over de rand gleed. En zodra de zon dan toch echt was verdwenen tussen het wat vale mist, was het Luke de eerste die een diepe zucht slaakte en draaide ze haar hoofd naar hem om.

Om rondom zijn gezicht een lichte teleurstelling aan te treffen waardoor ze haar wenkbrauw optrok en ze hun blikken elkaar ontmoetten. In haar ogen rustten de stille vraag met wat er nou was, totdat hij het lucht naar binnen zoog en zijn rug rechtte.

'Oh ja...,' mompelde hij afwezig als hij zich vervolgens ook maar uitstrekte. 'Soms is het echt heel mooi..., dan zie je soms een groene flits op het moment dat de zon helemaal ondergaat.' Vertelde hij haar en trok ze verrast haar beide wenkbrauwen op, maar voelde ze geen greintje aan teleurstelling. Want wat ze zojuist zag was voor haar al prachtig genoeg, en al helemaal op deze plaats.

En een paar goede, lange minuten later waarbij ze haar spies op had, besloot ze aan de hand van de vlug naderende donkerte dat het toch maar echt tijd was om te gaan. Dus hief ze met een tegenzin haar hoofd op en verraste het haar even dat ze hem al naar haarzelf zag staren.

'Het is voor mij tijd om te gaan...,' mompelde ze zacht ontmoedigend en zag ze hem warm glimlachen als hij ook van zijn stoeltje afgleed.

'Oke...,' antwoordde hij met een zucht, maar rustte er in zijn ogen een opgemonterde blik voordat hij zijn vrienden inlichtte dat hij haar thuis ging brengen. De afgelopen dagen deed hij het ook, tot een verlegenheid van Lauren die het stiekem toch wel fijn vond om niet alleen door de donkere natuur te lopen. En voor hem was het ook fijn om even een alleen-tijd met haar te hebben, dan wel ook om het idee te hebben dat hij haar veilig had afgezet.

Dus groette ze vlug zijn vrienden en wensten ze elkaar welterusten en een tot morgen, voordat ze haar slippers aandeed en richting de uitgang begaf. Al snel groette de iets afgekoelde lucht de twee jonge mensen en liepen ze richting het nu inmiddels bekende paadje langs het water. Dicht bij elkaar liepen ze waarbij hun handen zich net niet raakten langs de branding wiens nachtzwarte water nog steeds veelvoudig glinsterden, dan wel van de opgekomen maan. Heel even hief ze haar hoofd naar de maan op en glimlachte ze warm, voordat ze naar Luke zijn gezicht opkeek en ze zijn haren ook licht zag opschijnen. En daar leken ze niet goudblond, maar eerder zilverblond.

In een kalme stilte liepen ze over het natte zand terug naar het asiel, maar namen ze een afslag eerder zodat ze niet door de nu iets enge bossen hoefden te lopen. En daar kwamen ze al aan bij het verharde pad wat hun stappen deden vergemakkelijken. Een opgeluchte zucht slakend liep ze weer verder na haar slippers weer te hebben aangetrokken. Stappend in de koele, donkere nacht naderden ze een paar grote, metalen containers en keek Lauren kort achteloos opzij.

Om vervolgens abrupt te stoppen met in een instinct de rug van haar hand tegen de borstkas van Luke aan gepropt. Hevig gealarmeerd keek ze om zich heen als ze ook haar oren op scherp zette na iets te hebben gehoord.

'Wat was dat?' Siste ze ineens geschrokken als ze ook alert om zich heen keek, en keek Luke verward op haar neer.

'Wat was wat?' Was zijn gehaaste fluistering, totdat er opnieuw een geluidje haar oren binnendrong en ze naar adem hapte.

'Dát!' Siste ze nog luider van ontzet als ze ook stevige stappen naar voren nam in de hoop om het geluidje nog beter te kunnen horen. En daar hoorde ze het weer, dat ongelooflijk zacht gepiep en liet het haar verschrikt luid naar adem happen. Snel zochten zowel Lauren als Luke naar de bron van het geluid totdat ze aankwamen bij één van de twee metalen containers.

'Kom, kom, daarheen!' Fluisterde ze vlug  met een driftig kloppend hand op zijn borstkas voordat ze snel de korte afstand overbrugde en draafde Luke maar hevig verward achter haar aan.

'Til me op, dan kan ik erin kijken!' Siste ze venijnig met een pit in haar stem en had ze al ongeduldig haar handen om de rand van de container heen geklemd . En al snel zag Luke geen andere uitweg dan haar te hulp te schieten. Hevig verrast door de keerwending van hun rustige avond nam hij een paar onzekere stappen naar voren voordat hij met een korte twijfeling zijn handen naar haar middel toe reikte. Zijn adem inhoudend pakte hij haar middel meteen stevig vast, om haar daarna meteen met een verschrikt gezicht omhoog te tillen doordat hij niet verwacht had dat ze helemaal niet zwaar was. Maar ook doordat zijn vingers hevig leken te branden door hun intieme aanraking.

Zijn handen schenen ineens een paar graden warmer te worden en staarde hij stomverbaasd naar de handpalmen ervan als er ook het fijne gevoel door zijn lichaam ging toen hij haar huid aanraakte. Een ongeloof rustte er in zijn ogen toen hij haar zo optilde en hief hij zijn hoofd op om naar Lauren te kunnen staren, tot hij kort opschrok bij het zien hoe ze de open container zo in dook.

Meteen nam hij geschokt een paar stappen naar voren als hij ook het piepen steeds luider begon te horen en wachtte hij vol spanning af met wat ze daar nou aan het doen was. Een paar tellen later kwam ineens het aardig verwilderde gezicht van Lauren omhoog met..., een puppy in haar hand!

'De andere zijn al dood, maar deze leeft nog!' Fluisterde ze gehaast als het kleine zwarte beestje zwak in haar hand kronkelde waarna ze het al reikhalzend voorzichtig aan Luke gaf. Die geen moment twijfelde en meteen, totaal ontdaan, zijn beide handen naar de puppy reikte en hij alleen door de aanraking al, zijn hart meteen voelde smelten. Voorzichtig en behoedzaam hield hij het iets besmeurde zwart met witte puppy tegen zijn borst aan voordat hij zijn hoofd ophief en haar zag die met een behendigheid van de container af sprong.

Verrast staarde hij haar aan als er van achter zijn oogbollen een heleboel emoties rondzwierven. Van ontzag en verbazing maar ook met een diepliggend respect doordat ze onverwachts maar gedurfd en juist handelde. Dus liet Luke haar ook maar begaan als ze de pup beschermend uit zijn handen haalde en het zonder enige twijfel onder haar hemd verborg.

'Kom, vlug,' zei ze ditmaal met een vastberadenheid en raakte ze met haar vrije hand, Luke zijn biceps voordat ze vlug vooruit liepen. 'Kan je vlug naar Maria en Rosie toe om te melden dat we een pup hebben, zodat ik vlug door kan gaan naar het asiel?' Vertelde ze hem het plan en knikte hij vlug zijn hoofd, maar kon hij dat éne woord niet missen dat hem deed warmen;  we.

We, zoals in wij en ze daarmee bedoelden dat zij samen de pup hadden gevonden. Zij en hij samen..., als één.

Verschrikt knipperde hij zijn oogleden als hij het opjagend geluid van haar kant hoorde en hij kort moest grinniken voordat hij de sprint inzette richting het huisje. Eenmaal achterom kijkend zag hij haar ook met een stevige pas de andere kant uit lopen waar het asiel stond en zocht hij meteen naar het juiste huisje van Maria en Rosie.

Als hij er aangekomen was met een licht gehijg dankzij de plotselinge inspanning, zocht hij hevig naar een aanstaande lamp of enig ander lichtbron. Maar daar kwam hij achter dat alle lampen uit waren waardoor hij hevig twijfelde met wat hij moest gaan doen.

'Maria! Rosie!?' Riep hij eenmaal met zijn handen net als een luidspreker naast zijn lippen en voelde hij zijn hart bonzen van de spanning of hij de andere buurtbewoners had gewekt. Op het moment dat hij opnieuw wilde gaan roepen, verscheen er ineens een straal licht met dat er daarna een stel ramen werden opengegooid.

 'Silencio!' Kaatste ze met een even harde stem terug en zag Luke met een complete verrassing, hoe er een stofklopper in haar andere hand rustte. Als een soort moordwapen? Kort proestte hij van het beeld totdat hij het aandacht van Maria ving die kort haar ogen bijeen kneep om hem beter onder haar te kunnen zien staan.

'Luka!' Zei ze gehaast en stomverbaasd en schuifelde ze meteen van het raam weg en keek Luke hoopvol naar een ander teken van beweging. En werd het beantwoord in de vorm van een slaperige Rosie die in haar badjas en slippers naar buiten kwam waggelen.

'Wat?' Blafte ze geïrriteerd en trok Luke vlug zijn lippen naar binnen om niet opnieuw in lachen uit te barsten voordat hij zich vlug naar haar toe bewoog en haar de situatie in het Spaans uitlegde. En nadat hij haar had ingelicht, veranderden Rosie haar ogen meteen en was ze in een mum van tijd, klaar wakker voordat ze terug naar binnen stoof. Daar hoorde Luke een luid gestommel en gemompel met daarna hoe Rosie naar buiten stormde als ze ook de knoop rondom haar badjas verstevigde.

'Vamos!' [Gaan] Siste ze meteen driftig als ze ook naar voren waggelde en knikte Luke als teken dat hij haar begreep en liepen ze beiden in een stevige pas naar het asiel. Al snel gingen ze er naar binnen en keek Luke kort verrast op bij het horen hoe stil het was totdat hij zonder pardon naar voren werd geschoven met als teken dat hij door moet lopen. Loodsend met de handen van Rosie op zijn rug kwamen ze aan bij het begin van de verborgen trap en voelde hij de korte twijfeling door zijn lichaam gaan of hij nou wel naar boven moest gaan?

Want hij wist dat boven de kamer van Lauren was, en daarmee haar privacy. Hij had een paar dagen geleden Rosie wel bovenaan zien staan, maar was het verschil tussen haar en hem dat zij een vrouw was en hij een man. Om nou opeens naar boven te gaan, zonder enige waarschuwing, zou dat dan wel ok-

'Hup hup!' Siste Rosie van achteren en kwamen zijn benen zomaar in beweging. Bijna net als een torpedo stoof hij de trappen op en klemde hij zijn hand om de leuning tot ze boven waren. Voor zich zag hij meteen de contouren van een gigantische spinnenweb achter een raam, totdat iets anders zijn aandacht trok. Van achter hem stoof Rosie meteen van hem weg en merkte hij pas het figuur van Lauren op. Die met een fronsend gezicht heel licht wiegend heen en weer liep met in haar arm de pup. Die de fles kreeg.

Opgelucht bij het idee dat de pup nu in goede handen was, liet hij zijn adem gaan die hij onbewust inhield en werd hij ook bewust van de omgeving. Als eerste zag hij de geopende pak melkpoeder op één van de twee stoelen waarnaast ook een stapeltje opgevouwen kleding rustte. Voor even keek hij er van op hoe simpel de kamer er eigenlijk bij stond. Waar er in een kleine hoek haar matras op de grond rustte, hing er aan de muur tegenover een kleine wasbak en lagen haar kleren eigenlijk grotendeels..., op grond.

Die dan wel van beton was en er gelukkig wel schoon uitzag en besefte hij met een kleine glimlach, hoe zij dit al prima vond. Zo gemakkelijk en totaal niet...veeleisend. En dan schrok hij hevig van een vrolijke beltoon dat afkomstig was..., van zijn telefoon.

'Sssshh!' Siste Rosie meteen gebiedend en schaamde hij diep als hij ook het verschrikte blik van Lauren op zich zag voordat hij al klungelend zijn telefoon uit zijn zak haalde.

'Wat?' Siste hij nu ineens ook gebiedend met een lichte irritatie toen hij zag wie er hem opbelde.

'Waar blijf je? Alles oké?' Klonk de iets bezorgde stem van zijn beste vriend en sloot hij zijn ogen als hij ook een hand op zijn voorhoofd legde. Die altijd waakzame en bezorgde River weer. Dacht hij voordat hij zich naar het verste hoekje toe liep om de twee vrouwen hun stilte te kunnen geven.

'Alles gaat goed, we kwamen een puppy tegen die was achtergelaten in een container. En ja, Lauren dook er zo in en nam hem mee. Ze zijn nu bezig met hem..., of haar. Wat dan ook, maakt niet uit.' Mompelde hij in één stuk door met een lichte onduidelijkheid aan het eind.

'Het zou fijn zijn voor ons als je nu kwam. Finn hier is nu al aan het ijsberen doordat je een kwartier geleden al thuis zou moeten zijn. Moeten wij je dan maar komen halen?' Informeerde River hem en hief hij meteen bezorgd zijn hoofd op en keek hij naar Lauren als hij ook antwoordde.

'Nee, nee, dat hoeft niet. Denk niet dat Lauren nu vier extra man bij zich kan hebben... Weet je wat, ik kom wel naar huis.' Zei hij zacht als hij ook even door het raam naar buiten staarde, waar hij ook meteen niets kon zien.

'Okay, fijn, bro. Tot dan.'

'Tot dan.' Mompelde hij zacht voordat hij op het rode icoontje drukte en hij een diepe zucht liet gaan voordat hij zich terug omdraaide. En daar zag hij Lauren al naar zich kijken met het flesje halfvol in haar hand en de pup op haar arm. Een piepklein stukje tong stak er onder de speen uit en zag hij het hondje gretig drinken met de oogjes nog dicht. Een warme golf van compassie ging er door hem heen en begon hij te glimlachen.

'Ga maar...,' zei Lauren op een hele zachte zoon, zonder de bedoeling dat ze hem wilde beledigen of kwetsen en keek hij kort verrast in haar blauwe ogen op. Een kleine glimlach was er rondom haar lippen en voelde hij meteen een soort teleurstelling bij hoe de avond liep, maar wilde hij het toch niet anders, doordat ze hem hadden kunnen redden.

'Sorry voor zo'n einde..., ik had gewoon gedacht dat het anders ging,' mompelde hij ineens afwezig als hij ook zijn ineens overbodige handen veilig in zijn zakken stopte en hij maar wat doelloos naar de grond keek.

'Ach, joh. Dat kan altijd nog wel, vast.' Antwoordde ze vlug en keek hij licht verrast op in haar ogen waarachter hij ineens wel honderden emoties zag schuilen. Maar het meest duidelijke was dat ze er ergens een beetje moeite mee had en zag hij dat het niet om de avond zelf was, maar om de andere gestorven puppy's.

'Kom maar hier,' zei hij ineens toen hij het licht trillende onderlip van Lauren zag nadat ze naar de pup in haar arm zag rusten en haalde hij zijn handen meteen uit de zakken. Zijn armen opgeheven, liep hij rustig naar haar toe en legde hij het voorzichtig, troostend om haar heen. Meteen klonk er één kort gesnik voordat hij haar wang tegen zijn borstkas voelde waarachter zijn hart eenmalig kort opsprong. Zijn oogleden kort sluitend boog hij zijn hoofd en legde hij zijn wang op haar haren.

Heel kort rook hij de geur van haar shampoo voordat hij zijn oogleden opende en zijn blik meteen op die van de puppy rustte. Die tussen Lauren en hem in geborgen lag en begon hij afwezig te glimlachen als hij ook de liefde voor het diertje voelde groeien. In zijn hart voelde hij een zekere gedachte opkomen en sloot hij opnieuw zijn ogen als hij ook zijn lippen tegen haar voorhoofd plantte. Als reactie boog Lauren zich van hem weg en hief ze haar licht betraande ogen naar hem op met een zwakke glimlach.

'Ik moet nu helaas gaan..., maar ik kom terug. Morgen, beloofd,' zei hij zacht en kalm maar met een betekenis in zijn woorden en knikte Lauren eenmalig haar hoofd voordat ze met de pup, een stap achteruit nam. Met een glimlach knikte Luke ook zijn hoofd voordat hij zich achteruit bewoog naar de trap toe.

Totdat Lauren heel kort naar adem stapte en hij verrast naar haar opkeek terwijl hij al twee treden omlaag was gestapt. Vlug haastte ze met iets verwijde ogen naar hem toe en boog ze naar hem toe. En plaatste ze zonder enige waarschuwing, een kusje op zijn wang.

Op dat moment dat haar lippen zijn wang raakten, ging er ineens een golf aan intense kalmte door hem heen en keek hij totaal verdwaasd naar haar op. Bijna hoorde hij haar woorden niet totdat hij hevig knipperde en haar met een luie glimlach aanstaarde.

'B-bedankt voor het helpen...,' fluisterde ze zacht met een blosje rondom haar wangen voordat ze verlegen wegkeek. 'En ook voor het thuisbrengen.'

Een steeds breder groeiende grijns nam er plaats rondom zijn lippen en keek hij met een schittering in zijn ogen naar haar op, voordat hij ineens knipoogde, Rosie groette en de trappen verder afdaalde.

En dan als hij zijn weg uit het asiel baande en de deur goed achter zich dichtdeed, liep hij steeds verder van het asiel vandaan totdat hij zich op een gegeven moment omdraaide. Daar zag hij nog van tussen de warrige takken door, de contouren van Rosie en Lauren achter de ramen en begon hij breeduit grijnzen van vreugde.

Vlug draaide hij zich maar om en jogde hij kort totdat zijn slippers in contact kwamen met het zand en haalde hij zijn schoeisel van zijn voeten af. Terwijl zijn voeten zich door het nu donkere zand heen ploegden keek hij afwezig uit terwijl er een overstelpende blijdschap zijn uit hart vloeide.

Wauw, wauw en nog eens wauw...,dacht hij na als hij ook de natte gedeelte van het strand bereikte dat zijn stappen makkelijker maakte.  Wat een plotselinge twist van deze avond..., zeg. Mompelde hij afwezig als ook het water zich over zijn voeten heen spoelden totdat hij bewust was van een naderend figuur. Verrast en alert keek hij op om vervolgens zijn ogen te rollen bij het zien van zijn beste vriend.

'Alles okay?' Vroeg River meteen als hij Luke bereikt had en kwam hij met een licht bezorgde blik naast hem lopen, op weg naar het huis terug. En als Luke hem een paar tellen later nog niet had beantwoord, draaide River zijn hoofd naar hem om.

'Sjonge, Riv,' begon hij ineens en was River meteen één en al oor totdat Luke hem recht in de ogen aankeek. 'Die meid is me er echt eentje. Ze is echt zo veel meer dan zij... Ik denk- ik denk dat zij het is.'

En River, die hem eerst nieuwsgierig aankeek, begon naar hem te grijnzen met die blik in zijn ogen dat maar één ding zei;

Dat dacht ik al.