'En jij was nog wel zo bang voor die spin!' Zei Jared al lachend tegen James terwijl hij James ook hard tegen de schouder aanstootte waardoor hij hevig opzij zwalkte. En vervolgens tegen de stille Finn aan opbotste die hem natuurlijk meteen terug duwde. Waardoor James net als een menselijke bal heen en weer werd geduwd.

'Ophouden!' Mopperde James terwijl de andere vriend River zijn passen vertraagde en naast Luke begon te lopen. Kort ving Luke het zicht op zijn eilandpleister naast de oksel voordat hij zijn hoofd weer naar voren wierp om naar zijn drie klungelige vrienden te staren. Voor even wist hij niet wat hij ervan moest vinden dat zijn beste vriend naast hem liep, want misschien kwam hij hem wel opnieuw jennen over wat er daarnet gebeurd was.

'Die chick kan er wel wat van hè,' zei River ineens van naast hem en draaide Luke in een ruk met een geïrriteerd gezicht naar hem om, maar trof hij enkel een gekalmeerd en serieuze blik van zijn vriend aan. Een diepe zucht nemend en loslatend keek hij naar River zijn diepbruine ogen dat net op vers gebrouwen koffie leek en krulde er rondom zijn mondhoek een glimlach.

'Inderdaad...,' zuchtte hij als hij ook de onbewuste spanning van zijn schouders af voelde glijden en in de pas van zijn beste vriend liep. Zich hevig afvragend liep hij verder en dacht hij eraan waarom Lauren nu wou dat ze al zo vroeg weer gingen. Het was het eerste keer dat ze al weer zo vroeg moesten gaan, ondanks ze allemaal ook weer vroeg klaar waren.

Maar het was nog niet eens elf uur en wist Luke dus zo niet even wat ze dan nu moesten gaan doen. Een zucht gleed er van tussen zijn lippen als hij ook zijn handen in de zakken van zijn shorts stopte en maar wat slenterend naar hun busje begaf. Deden ze er wel goed aan om zo vroeg weg te gaan, zonder maar te vragen of ze hun hulp nog nodig hadden? Was ze soms nu al zat van hen..?

'Ik heb honger,' hoorde Luke de stem van James mompelen en werd hij uit zijn overpeinzingen gehaald en hief hij zijn hoofd op om naar zijn gezicht te kunnen staren. Zijn ogen rollend snoof hij en schudde hij zijn hoofd.

'Ja, jij hebt altijd honger, James.' Mompelde hij sarcastisch en zag hij hem op zijn beurt met een grijns achterom kijken voordat hij het busje in hopte. Na een verveelde zucht haalde hij zijn handen uit zijn zakken om de reling in het busje te kunnen vastpakken voordat hij zijn hoofd bukte en binnenstapte. Zodra ze dan allemaal op hun plekken zaten, zag hij Jared met een vragende blik via het achteruitkijkspiegel naar hem terug staren.

Met die blik met de stille vraag met ze we gingen doen en voelde Luke diep van binnen een lichte irritatie opborrelen, dat hij ook hier maar de leiding moest nemen. Waar hij eigenlijk had gehoopt om daar ook bevrijd van te zijn, nam hij het toch een beetje mee toen hij er wegging.

'Laten we maar naar huis gaan dan, zodat we wat kunnen eten,' mompelde Luke maar met een lichte tegenzin voordat hij zichzelf tegen het stoeltje aan liet vallen. 'Gaan we daarna maar naar het strand, ofzowat..'

'Yeah!' Zeiden een paar jongens tegelijkertijd met een opgewekte blik en rolde hij zijn ogen als hij ook zijn hoofd schudde en vervolgens zijn blik maar opzij wierp om door het raam naar buiten te kunnen staren als ook het busje begon te rijden.

'Aggh...,' blies Lauren haar strakke spanning uit haar lichaam als ze ook haar hoofd naar achteren liet vallen met haar oogleden gesloten. Geen idee wat het haar bezielde, maar ze kon het bijna niet meer aan. Niet met de vijf jongens in de kamer en er één ervan met een ontbloot borstkas... Maar dacht Lauren snel opnieuw. Was dat wel dé reden? Of speelde er iets anders...

Haar lichaam kort schuddend duwde ze de voordeur maar even goed dicht nadat ze de jongens haast naar buiten had gejaagd. Op haar huid kon ze nog haast het brandende blik van Luke voelen en kroop er meteen een rilling over haar huid. Dát was het..., zijn blik.

Zijn intense, blik, die duidelijk totaal niet prettig aanvoelde toen ze bezig was met zijn vriend. Ze rolde haar ogen als ze ook haar hoofd schudde, want wat was dat toch? Eerst dat Luke als laatste binnenkwam en dan die broeierige blik van hem? En ze dacht nog dat het wel goed leek te gaan tussen hen tweeën toen ze alleen waren zoals de voorgaande keren. Was alles dan weer terug bij af?

'Hmpf,' snoof ze als ze ook haar ogen rolde en ze de gedachten over de vijf jongens opzij wilde zetten, of nouja, specifiek één jongen. En daar zag ze de perfecte reden in de gang staan, de kliko met de verse snippers met daarnaast de gesloten vuilniszak met de afval van de katten. Vlug ging ze maar aan het werk en schoof ze de kliko achter het juiste deurtje terug waarna ze volle zak van de grond af tilde. Heel even trok ze haar neus op vanwege het minieme geur aan kattenontlasting dat er uit de zak ontsnapte, maar sloot ze haar zintuigen daarna meteen uit.

Haar voorhoofd fronsend van de inspanning, het optillen van de iets aardige zwak liep ze naar buiten naar de juiste afvalcontainer en slingerde ze de zak zo in de grote, metalen container en slaakte ze daarna een zucht. Heel even keek ze achterom met de stille hoop dat het witte busje er nog zou zijn, maar schudde ze vlug haar hoofd met een ietwat teleurgesteld gevoel. Natuurlijk zouden ze er niet meer zijn, nadat ze hen vrijwel hadden weggejaagd. Heel even kreeg ze het gevoel dat ze spijt had van haar handeling, maar draaide ze zich maar vlug om.

Haar gedachten verdrijvend verscheen er een zwakke maar tevreden glimlach rondom haar lippen als ze ook naar het asiel opkeek en van achter een raam op de eerste verdieping een figuur voorbij zag komen.

Dus snelde ze zich weer naar binnen met het reikhalzende zin om de puppy's weer te kunnen vasthouden en vertroetelen en stoof ze na het handen wassen de betonnen trap vlug op. Al snel zag ze Rosie met een puppy in de weer die het flesje zowat leeg had gedronken. Glimlachend liep Lauren rustig op hen af totdat Rosie haar opmerkte en ze door haar knieën zakte om ze van dichterbij te kunnen bekijken.

De pups wriemelden net als dikke blinde wormpjes naar alle uithoeken van de kist waar ze de relaxte moeder proberen te vinden met hun oogleden nog gesloten. Kort giechelde ze als een pup bij de zijkant van de werpkist de moeder dacht te vinden waardoor de pup zijn tong uitstak. De tong zag er prachtig roze uit met hele zachte witte puntjes dat later ruw zouden worden. Tevreden glimlachend blies ze een lange adem uit en voelde ze op dat moment hoe er alle rust op haar neerdaalde bij het aanschouwen van de tevreden puppy's. Heel haar lichaam leek zichzelf ineens te verzwaren, alsof het haar een signaal wou geven dat het tijd was voor wat rust.

En daarom keek Lauren kort verlangend achterom naar haar bed op de grond in de hoek waarna ze kort naar Rosie opkeek, die nog druk bezig was met waarschijnlijk de laatste pup. Een gaap onderdrukkend draaide ze zich van Rosie weg en kroop ze naar haar bed en liet ze zichzelf met een kreun erop vallen.

Zich uitrekkend van top tot teen nestelde ze zich tevreden op haar net opgemaakte bed en wilde ze opnieuw een gaap onderdrukken, maar mislukte het ditmaal. In haar vizier zag ze Rosie de pup naar de kwispelende Luna terugbrengen die meteen de pup begon te likken. Al glimlachend volgde ze de teef van de werpkist naar Rosie en trok ze meteen haar wenkbrauwen op bij het aanschouwen van de buurtbewoonster wiens handen op haar heupen rustten als ze ook haar hoofd schudde.

'Jij, moe!' Zei ze met een vermanende toon in haar stem en hief ze haar vlakke hand met de palm omhoog richting Lauren, om haar woorden kracht bij te zetten. En meteen voelde Lauren de temperatuur rondom haar wangen stijgen.

'Dit, vakantie! Niet altijd werken, werken werken! Jij slapen, rust moet!' Kwetterde Rosie net als een echte moeder tegen haar en maakte ze een wild handgebaar in de lucht. 'Jij, uitrusten! Ik zorgen puppy's. Gaan naar strand, hop hop!' Zei ze driftig voordat ze een laatste blik op de pups wierp voordat ze weg waggelde. 'Ik praten met Juan!'

Kort grinnikte Lauren als ze ook haar handen achter haar hoofd vouwde en vlak over haar eigen lichaam contact maakte met Luna haar aardig vermoeide ogen. En daar zag ze haar ook een gaap slaken waarbij haar vlijmscherpe hondentanden voor even werden blootgesteld. En dat was dan toch het moment dat ook Lauren haar onderdrukkingen lieten gaan.

'Aaaaaaaahhgg...,' slaakte ze een diepe, diepe zucht en voelde ze al haar oogleden over haar oogbollen sluiten. Laat me maar even slapen..., héél even..., dacht ze en begon ze al weg te sukkelen en verloor ze het besef van tijd totdat ze hard opschrok van een luid piepend geluid. In een ruk stond ze overeind met een ingehouden adem en wilde ze naar de werpkist toe lopen, tot ze opnieuw opschrok van een schuifelend geluid.

Oog in oog kwam ze met Rosie, die een wenkbrauw optrok met opnieuw haar handen op haar heupen. Alsof ze haar ergens weer op wou vermanen, maar daagde het Lauren wel waarom.

'Waarom jij nog hier? Ga weg, naar buiten! Naar strand!?' Siste ze met een soort verjagend toon, maar begon Lauren er wel van te grinniken.

'Okay, okay!' Antwoordde ze Rosie met haar handen opgeheven, maar besefte ze dat ze niet in haar werkkleren naar het strand wou. Dus scharrelde ze vlug een bikini en een wit jurkje bij elkaar en ging ze maar vlug naar beneden naar het enige toilet dat er was.

Eenmaal aangekleed ging ze weer terug naar boven en trof Lauren Rosie aan op een stoel vlak naast de werpkist terwijl Luna haar kop op haar poten had laten rusten. Haar wenkbrauw optrekkend staarde ze Rosie aan, die erbij zat alsof ze een strenge politie agente was dat elk beweging van de pups zou doen stilleggen. Maar als Lauren dan haar iets bezwete tanktop en beha opzij wierp met haar shorts, zag ze alle pups in een diepe rust slapen. Overal verspreid in de werpkist, maar dan wel heerlijk op de fleece deken en onder de warmtelamp.

Kort namen ze afscheid, waarbij Lauren haar een paar keren vroeg of ze het zeker wist dat ze kon gaan, maar had Rosie haar al die keren met een wapperend hand beantwoord. Daarom liep ze nu door het smalle paadje in het bos als ze ook op haar onderlip beet om een glimlach te kunnen onderdrukken. Want stiekem had ze er hier zo naar uit gekeken. Om gewoon vroeg vrij te zijn om uit te rusten. Om te kunnen doen wat ze zelf graag wilde, zeker na een paar zware nachten.

En daar riep de zee haar toe met haar wilde, schuimende golven en voelde ze haar vrijheid meteen terug golven als ze ook haar plekje spotte. Boven haar klonk het zachte ruisen van de palmbladeren en dansten de schaduwen ervan over het witte zand. Breeduit grijnzend ploegde ze zichzelf door de fijne korreltjes naar haar 'eigen' ligstoel en installeerde ze zichzelf vlug.

Dit is echt het paradijs! Dacht ze opnieuw voordat ze zichzelf achterover liet leunen en ze haar longen diep vulden met het zeelucht. Dat een golf aan moeheid meebracht en ze heel haar lichaam opnieuw voelde verzwaren, alsof heel haar lichaam haar erom vroeg om totaal, maar dan echt compleet te ontspannen. En daar gaf ze aan toe.

Met een big smile.

Nadat iedereen dan toch maar hun buiken rond hadden gegeten, gingen ze via hun vakantiehuis het strand op. River sloot het huis af voordat ze als groep richting de vrije stuk strand ging waar geen ander hotel of bar was gevestigd. En die ruimte was perfect voor een potje voetbal. Maar in zijn borstkas voelde hij een diepe zucht gaan met een lichte teleurstelling, vermengd met het geen zin hebben om te voetballen.

Het was namelijk ook dit stukje zand dat Lauren ook meedeed. Dat ze liet zien wat ze in huis had, en dat was zeker wat. Het had hem zo verbaasd dat ze kon voetballen, en goed ook. Wat was dat nou voor een meisje, dacht hij als hij ook over de natte branding liep in plaats van het mulle zand dat extra werk van zijn benen vroeg. Half in gedachten en half oplettend liep hij vooruit maar zag hij dat zijn vrienden juist verder het mulle zand op liepen.

'Hey! Hierheen, Luke!' Riep één van zijn vrienden en hief hij in een ruk zijn hoofd op waardoor zijn blonde haren haast in zijn ogen vielen. Met een hand streek hij deze terug naar achteren en schudde hij vervolgens zijn hoofd met een zwakke glimlach.

'Nah, geen zin!' Riep hij hard terug en slaakte hij een zucht als hij River met opgeheven vragende armen naar hem zag omdraaien terwijl hij achteruit liep.

'Ik ga wat lopen!' Riep hij naar zijn beste vriend om de gehoorafstand te kunnen overbruggen, maar zag hij River meteen halt houden en weer naar zich toe lopen. 'Nee, Riv. Ik ga alleen!' Riep hij weer en stopte zijn vriend meteen in zijn stappen. Kort keken ze elkaar aan met een indringende blik totdat Luke met een zwakke glimlach zijn hoofd schudde.

'Het is goed, ik kom zo weer, beloofd.' Zei hij ditmaal rustiger en zag hij hem eenmalig met zijn hoofd knikken voordat River zich in een ruk terug omdraaide en met een flinke sprint naar zijn vooruitlopende vrienden rende. Met de stappen dat River zich van hem vandaan maakte, voelde Luke zich in zijn borstkas een beetje vrijer. Eindelijk, eindelijk was hij dan éven alleen.

Een kort maar zacht gelach ontsnapte er van tussen Luke zijn lippen als hij ook kort zijn hoofd schudde bij het aanschouwen dat zowel Finn als James al meteen werden getackeld en ze met een flinke plof in het zand belandden dat overal korreltjes de lucht in lieten vliegen. Na even te hebben gestaard, stopte hij zijn handen in de zakken van zijn zwembroek en liep hij verder over de branding terwijl de lauwe golven zich om zijn enkels heen spoelden.

Met de stappen dat hij nam, liep hij langzaam maar zeker steeds verder weg van zijn spelende vrienden, maar zorgden de stappen er ook voor dat hij steeds dieper in gedachten werd gezonken tot hij op een moment al fronsend omlaag staarde als hij zich kalm en ritmisch voortbewoog. In zijn gedachten kwamen er zo veel dingen voorbij, maar was één ding een steeds terugkomend verhaal.

Lauren, die mooie lieve en actieve Lauren. Die dappere, stoer en soms dominante Lauren. Zijn Lauren... tot iets hem erop aanspoorde om zijn hoofd vol gedachten op te tillen. En om vervolgens meteen in zijn stappen te stoppen. Zijn oogleden langzaam knipperend staarde hij voor zich uit en kneep hij zijn ogen samen, om een figuur op een strandligstoel te zien liggen dat hem ergens toch, een béétje bekend voorkwam.

Maar dan schudde hij zijn hoofd, hij besefte dat hij zo vaak aan Lauren dacht dat hij zich dingen ging verbeelden, met zoals dat zij degene was die daar op de stoel lag. Nee, dat zou vast niet kunnen, ze zou vast nog bezig zijn in het asiel. Maar toch..., kon hij zijn ogen niet van het figuur af houden wiens onderbuik langzaam rees en daalde met als teken dat ze aan het ademen was.

In heel zijn lichaam ging er een soort vuurwerk af, met de reikhalzende spanning of zij het nou wél is, of niet. In heel zijn lichaam voelde hij de heftige nieuwsgierigheid, of hij zich nou wel of niet verbeeld had. Kort beet hij op de binnenkant van zijn wang om er zeker van te zijn dat hij niet aan het dagdromen was voordat hij van de branding af liep. Langzaam ploegde hij zich door het zand en kwam hij steeds dichterbij bij de stoel.

Om dan hevig verrast zijn wenkbrauwen op te trekken bij het aantreffen van Lauren haar compleet ontspannen gezicht en lichaam, dat enkel bedekt was in haar bikini. In zijn lichaam ging er meteen een reactie af dat het bloed naar zijn onderstel liet stromen, maar schudde hij vlug zijn hoofd om die gedachten te verdrijven. Vlug verschoof hij zijn zwembroek om de groeiende bult te kunnen verplaatsen als hij ook naar het ongelooflijk engelachtige van Lauren staarde.

Heel haar gezicht stond er prachtig en sereen bij. Nou, eigenlijk heel haar lichaam. In zijn borstkas welde er een bron op van vreugde en opluchting, dat ze het toch degene was die hij zag liggen en niet een ander. Zijn ogen gleden over haar lichaam en voelde hij zich blozen, doordat hij dit vrijelijk kon doen terwijl ze niet eens wist dat hij daar stond. Maar ook omdat hij zo zonder te worden betrapt, naar haar mooie, volle borsten kon staren. Het schaamrood groeide er rondom zijn kaken als hij zich kort inbeeldde hoe het zou voelen als hij zijn handen op haar borsten had rusten. Hoe vol ze in zijn handen zouden voelen-

'Nnghh...,' zuchtte ze ineens en schrok Luke daar zo van, dat hij haast een halve meter in de lucht sprong als ze ook haar hoofd opzij kantelde, van hem weg. Luke zijn hart bonsde zo hard in zijn borstkas dat hij bijna vreesde dat het uit zijn ribbenkast zou schieten. Kort lachte hij ongemakkelijk met zijn hand op zijn hart totdat zijn aandacht werd getrokken naar het rustig kloppende ader in haar hals.

Slikkend bewoog hij zich langzaam dichter bij haar toe en kon hij zo over haar heen buigen om te kunnen kijken of ze nog sliep. Zijn blik gleed over haar mooie gladde, getinte huid zonder acne of littekens. Daar zag hij hoe recht haar neus was en hoe vol haar mooie wenkbrauwen waren evenals haar mooie lange en donkerblonde wimpers. Om zijn lippen voelde hij een warme glimlach bij het aanschouwen dat ze echt op een engeltje lijkt.

Maar opnieuw schrok hij en nam hij vlug een paar stappen achteruit als Lauren ineens een been optrok en ze ook haar armen boven zich plaatste en zich wilde uitstrekken. Maar daar kwam het niet van, maar verraste ze hem nogmaals hevig.

'Luke...,' fluisterde ze ineens zo zacht, dat zijn ogen zich immens groot deed opzetten en hij meteen hoopvol naar haar deed schuifelen. Zijn hart maakte een sprongetje als ze ook kort met haar hoofd heen en weer zwaaide om vervolgens een diepe zucht uit te blazen. 'Mijn...'

Op zijn onderlip bijtend keek hij geamuseerd naar haar toe terwijl hij hoopvol erop wachtte wat ze nog meer van tussen haar lippen zou zeggen. Want, hevig benieuwd was hij, met wat ze nou bedoelde met 'mijn'? Voor even liet hij vrijelijk zijn blik over haar benen dwalen die prachtig lang maar ook slank waren. En in één woord; perfect.

'Hmmmm...,' murmelde Lauren ineens en probeerde ze zichzelf op haar zij te rollen, waardoor Luke maar vlug een paar stappen terug nam voor het geval ze toch zou ontwaken en ze zich rot zou schrikken van een gestalte over haar. Maar op het moment dat hij op een veilige afstand stond, drong er een schril geroep door zijn oren waardoor hij zich hevig verschrikt omdraaide.

Op het moment dat hij zich had omgedraaid, hapte hij hevig naar adem als hij ineens de bal in een razend tempo op hem zag afstormen en hij totaal geen tijd had om zich af te weren of de bal te vangen. Dus knalde de bal zich hard in zijn schouder dat van hem een luide kreun ontlokte en hij viel, maar zag hij in een moment van shock hoe de bal met nog een aardige snelheid op Lauren haar strandstoel af stormde.

Waar Luke nog een harde 'nee!' wilde roepen, botste de bal met een schok tegen een van de poten van haar ligstoel aan en liet dat haar stoel hevig trillen.

'Gwoak!' Sputterde Lauren in een ruk als ze zich meteen overeind wierp waarbij haar haren zich net als een gordijn voor haar hoofd belandden. Hevig verdwaasd staarde ze voor zich uit totdat haar ogen zich langzaam maar zeker op het liggende figuur van Luke rustten.

'Uh..., watte?' Hoorde hij haar mompelen terwijl ze haar haren van haar gezicht weghaalde om vervolgens hevig beduusd op hem neer te kijken. 'Wat, uh, wat doe je hier?'

En in die mum van tijd, schoot het bloed zich hevig naar zijn wangen en begon hij een beetje ongemakkelijk te lachen als hij ook met zijn uitstekende duim van over zijn schouder wees. 'Eh..., sorry. Dat was ik niet hoor, dat- dat deden m'n vrienden.' Antwoordde hij al mompelend terwijl hij in zijn achterhoofd zijn vrienden wel konden wurgen. Over zijn schouder kijkend zag hij inderdaad zijn vrienden naar zich toe komen, en stuurde hij hen een blik vol vuur.

Die River met een gemak negeerde en vervolgens met een brede grijns naast hem kwam staan.

'Hey prinsesje, wat doe je nou hier?' Vroeg hij zo nonchalant maar kon Luke zichzelf wel voor zijn kop slaan. Want, zag hij nou niet in wat voor toestand Lauren erbij zat? Of half lag? En in haar bikini alleen nog wel! Dat is toch bijna naakt!?

Dus krabbelde Luke maar vlug overeind en zond hij zijn beste vriend een boze blik die hij enkel antwoordde met een opgetrokken wenkbrauw. En daar zag Luke dat hij zijn lippen wilde openen om zeker een flauwe opmerking te maken waardoor hij ineens met zijn elleboog hard in de zijkant van River plantte. Die luid kreunde met een 'oef!' voordat hij half naar voren boog met zijn handen op de plek waar Luke hem geraakt had.

Maar dat zorgde ervoor dat Lauren haar benen over de rand sloeg en op begon te staan, en kreeg Luke het even warm bij het aanschouwen van haar lange en slanke figuur. Maar hij was niet de enige, een gefluit klonk er van achter hem en draaide hij zich hevig geïrriteerd om.

'Hou je kop!' Siste hij venijnig naar de andere drie vrienden, die er ook aan kwamen gesukkeld met een grijns rondom hun lippen. Maar als ze dan zijn blik opmerkten, verdween het grootste deel meteen maar zag Luke nog wel het ondeugend dansende blik in hun ogen waardoor hij als verslagen zijn ogen rolden. Dus draaide hij zich maar weer om en trof hij gelijk haar blik dat hem ineens wakkerder deed worden.

Op het moment dat hij iets wilde gaan zeggen, was er iemand hem voor met de vraag of ze een potje voetbal gingen spelen. 'En, doe je mee, Lau?' Vroeg één van zijn vrienden en keek hij stomverbaasd opzij en wilde hij een 'nee' gaan zeggen, totdat hij haar eigen stem begon te horen.

'Nee jongens, daar heb ik nu geen zin in,' zei ze kalm en luchtig met een glimlach en zag hij alle jongens een beetje verslagen hun schouders zakken. 'Maar ik wil wel voor scheidsrechter spelen-' zei ze en klaarden de gezichten van de jongens duidelijk op, maar was ze nog niet klaar.

'- dan wel zittend!'

Een luide kreun ontsnapte er uit hun kelen als ze zich ook half voorover bogen, maar deed dat Luke wel grijnzen, totdat één van zijn vrienden begon te reageren. 'We zijn met zijn vijven!' Van naast Luke zag hij haar weer op haar stoel zitten met haar handen opgeheven als stille antwoord dat ze het maar zelf moesten uitzoeken.

'Gaan jullie maar, ik blijf wel hier,' antwoordde Luke vlug als hij ook zijn kans schoon zag. Want, eerlijk, hij had er nog steeds geen zin in. Plus kon hij zich ook wat langer in haar buurt begeven. Na een kort gemompel, gaven de jongens maar toe en liepen ze allemaal in alleen hun zwemshorts van haar vandaan. Als Luke zich dan van zijn vrienden weggedraaid had, warmde het zijn hart om haar te zien grijnzen als ze ook achterover op haar handen steunde dat haar platte buik perfect deed uitkomen.

Heel even begon Luke ook te grijnzen, totdat hij zich ervan bewust was dat hij nergens op een stoeltje of krukje kon gaan zitten en keek hij ietwat doelloos om zich heen, totdat hij verrast opkeek bij het horen van zijn stem.

'Joh, kom toch gewoon hier zitten,' hoorde hij haar met een geamuseerde toon zeggen en kreeg hij vanuit het niets een blosje rondom zijn wangen als hij ook haar kloppende hand zag, zo ongeveer naast haar op de ligstoel. Op haar handdoek...

Een opgewonden tinteling ging er door haar heen toen Luke vlak naast haar plaatsnam op haar handdoek en keek ze kort opzij waar ze ook zijn iets verlegen uitdrukking kon aanvoelen. In haar borstkas zag ze de humor ervan wel in, dat zo'n grote jongen het haast niet aandurfde om op haar lapje stof te gaan zitten, maar werd ze meteen afgeleid door de andere vier die blijkbaar al waren begonnen met het voetballen.

Eenmaal beloofd dat ze de scheidsrechter zou spelen, focuste ze zich maar op het voetballen en trok ze een paar keren haar wenkbrauw op bij het zien van een eigenlijke overtreding maar de jongens toch maar gewoon doorgingen. Want ze had er nou eigenlijk niet echt zin om van haar ligstoel af te komen, niet nu ze nog moe was. Heel even dwaalden haar gedachten terug met wat er zojuist gebeurde en voelde ze zich bijna schamen. Want waar zat ze nou met haar gedachten, of waren het dromen, totdat ze even dacht te dagdromen dat Luke vlak naast haar stond. Of nouja, in het zand lag. Waar had ze nou over gedroomd...? Oh man.

'Hey! Dat wordt een penalty!' Riep ineens één van de jongens toe en knipperde ze verward met haar oogleden om inderdaad twee jongens in het zand te zien liggen wiens benen in elkaar verstrengeld zitten en snoof ze luid. Geen idee wat er was gebeurd keek ze opzij naar Luke, maar hief hij ook vlug zijn schouders op met als teken dat hij het ook niet gezien heeft. Haar hersenen krakend met wat ze nou moet doen, hief ze maar haar duim op.

'Penalty, it is!' Riep ze luid terug en hoorde ze meteen de twee stemmen luid roepen met dat het niet waar is en wilde ze haar mond openen om te zeggen dat ze hun koppen moeten houden, totdat ze kort opschrok van zijn krachtige stem.

'Zij is de baas, luisteren dus! Penalty!' Bulderde zijn zware en mannelijke stem door het rustige stuk strand en vibreerde het ook door haar lijf. Daar voelde ze haar tepels meteen verharden en was ze meer dan blij dat haar beha een dubbele laag had. Maar de vibraties drongen diep door in haar lichaam totdat het zich tot een knoop vormde, laag in haar onderbuik. Van onder haar wimpers keek ze opzij en zag hij haar met een brede grijns vol stralende tanden naar zich staren dat haar deed blozen.

'Niks aantrekken van die baby's hoor,' lachte hij en liet hij zichzelf ook op zijn armen rusten als hij naar achteren boog en vielen haar ogen meteen op zijn sterke buik. Wiens huid strak was gespannen over zijn geblokte spieren en kon ze er wel zes tellen. Of acht?

'Hey,' hoorde ze hem zeggen en vlogen haar ogen gealarmeerd naar de zijne en voelde ze haar eigen lichaamstemperatuur ineens stijgen bij het aanschouwen van zijn glimmende blik. Heel even vreesde ze voor de sarcastische opmerking zoals 'bevalt het met wat je ziet?' maar verraste hij haar compleet.

'Hoe lang heb je nog vakantie?' Vroeg hij ineens en werd ze kort van haar stuk gebracht. Heel even ontstond er een kortsluiting in haar hersenen en moest ze haar eerdere vrees loslaten om een antwoord te kunnen vormen.

'Uhh..., nog iets van twee of drie weken?' Mompelde ze afwezig en begon ze te fronsen doordat ze niet besefte hoeveel dagen vakantie ze nog had. Afwezig draaide ze haar hoofd van hem weg totdat hij haar opnieuw wakker maakte.

'Heb je nog plannen? Of dat je nog iets wilt gaan doen?' Vroeg hij oprecht en keek ze hem licht nieuwsgierig aan. Meende hij wat hij zei? Toonde hij interesse? Belangstelling?

'Uhmm... geen idee eigenlijk,' mompelde ze en lachte ze kort als ze ook naar de voetballende jongens keek om te checken of alles goed ging. 'Ik dacht zo gewoon het asiel helpen en beetje luieren hier totdat mijn vakantie voorbij is. Hoezo?'

'Ah ja. Dat kan ook..., of lijkt het je misschien leuk om straks naar een waterval te gaan? Niet zo ver van hier?'

En Lauren haar ogen klaarden ineens op en keek ze hoopvol naar Luke. Haar hart maakte ineens een sprongetje van blijdschap.

'Echt? O, dat lijkt me zo leuk!' Zei ze opgewekt en blij en zag ze hem meteen breeduit grijnzen als ook zijn ogen schitterden van vreugde.

'Nou, doen we dat dan zo meteen.' Antwoordde hij met evenveel opgewektheid en blijdschap in zijn stem en ogen weerkaatst.