Na twee flink bezige dagen, lag Lauren hevig vermoeid in haar bed naar de betonnen plafond te staren met een zwakke glimlach rondom haar mondhoeken. Waar ze van hard werken hield, was het toch wel aardig zwaar in de benauwde en warme klimaat, maar ging ze hoe dan ook niet opgeven. Ook niet als het in de iets koelere nacht was. Maar wat haar deed glimlachen was dat ze gisteren ook weer niet alleen was in het asiel. Opnieuw werd ze vergezeld door de vijf jongens, die toen het meeste werk uit haar handen hadden gehaald. En voelde het voor even voor haar als een soort verlossing.

Daar waar één van de jongens, volgens haar met de naam Jared, de emmer had gevuld met de juiste hoeveelheden voer, was ze samen met alle jongens alle kattenafdelingen langs geweest en verteld hoe ze te werk ging. Eigenlijk had ze eerder het gevoel dat ze hen op een tour meenam, maar vond ze het ergens wel leuk. En was het voor haar gisteren ook een verrassing dat Luke het voortouw nam om bij één afdeling te proberen om de katten te voeren. En het lukte nog ook.

Ze wist niet wat ze moest verwachten, met die vijf jongens ineens in haar asiel, wat ze nou eigenlijk kwamen doen of wilden doen. Waar ze gisteren ook de binnen en buitenhokken had schoongemaakt door met de brandslang de hokken schoon te spuiten, hadden ze hun neuzen opgetrokken bij het aanschouwen van de dikke hondendrollen in de afvoergoot. Zo ook toen ze de hokken van de katten gingen verschonen, waarvan er enkele last hadden van diarree en dus heel het hok onder de ontlasting zat.

Maar het was Luke die haar toch opnieuw het meest verraste. Waar hij eergisteren zowat heel de dag had meegelopen en bereid was om zijn handen uit de mouwen te steken, dat ze het gevoel kreeg dat hij de poging tot iets viezer werk wel wilde wagen. Maar toch kon ze niet helemaal het gevoel afschudden met wat die vier vrienden hier nou kwamen doen. Het was alsof ze hem op de voet volgden, alsof ze soort puppy's waren die op zijn orders wachtten. En het meteen deden als er hen iets door Luke werden opgedragen.

Een zacht gepiep haalde Lauren meteen uit haar gedachten en sprong ze in een ruk overeind van haar nieuwe slaapplaats. Nog even duizelig van haar snelle handeling staarde ze naar de betonnen muur waar er in de afgezette hoek de moederhond met haar zeven pups lag. En alsof Luna de hond het wist, staarde ze Lauren hijgend aan, maar wel een stuk minder dan eergisteren. Haar tong hing ontspannen uit haar bek als ze ook op haar zij lag om haar pups te zogen.

Met een glimlach krabbelde ze overeind en liep ze nog in haar pyjama naar de iets verhoogde omheining toe dat ervoor zorgde dat de pups binnen het afgezette deel bleven. In haar borstkas welde haar blijdschap en opluchting bij het aanschouwen dat alle zeven de pups het goed deden en hurkte ze door haar knieën. Een zacht keffend geluidje van de teef samen met haar waggelende staart gaf haar het teken dat Lauren de juiste keuze gemaakt had.

Waar de eigenaresse haar verteld had dat Luna een superlieve hond was, zag ze er niets van terug toen de hond er helemaal alleen en bang opgesloten was in de verste kennel. Lauren voelde toen meteen in haar hart, dat het geen plek was om te werpen. Niet in de donkerte met de warmte en de herrie van de andere twee honden waardoor Luna nul rust kon vinden.

Dus had ze gistermiddag na de ronde met Rosie en Juan overlegd en besloten om haar apart te gaan houden, maar had Maria de hond liever niet in haar huis. Dus had Lauren de toestemming gekregen om ín het asiel te slapen. Bovenop het asiel was er één grote ruimte die al die tijd ongebruikt bleef en vond Lauren het meer dan prima om er te blijven overnachten. De kamer was gelukkig heerlijk koel, doordat de zon tegen de muur aan scheen waar er geen ramen stonden, maar wel in de muur tegenover. Dus zo kwam er genoeg licht via de drie ramen wiens glas nog heel waren.

Achter één raam was er wel een gigantisch spinnenweb geweven en was Lauren meer dan blij dat er in de kamer zelf geen insect te vinden was. De kamer bood een zee aan ruimte en had Lauren met hulp van de dappere Rosie en een andere buurtbewoner, haar matras en spullen van de zolder van Maria naar het asiel gesleept. Daar hadden ze toen ook meteen de werpkamer gecreëerd, waar Luna meteen in was gaan liggen alsof ze er thuishoorde. En het was de opkomende nacht dat ze besloot om in de verkoelende nacht te gaan werpen.

Rosie en Lauren waren toch zeker wel enkele uren bezig om de pups één voor één van het vlies te bevrijden en droog te wrijven voordat ze hen bij de moeder aanlegden. Het was ongeveer half vijf in de ochtend dat Luna toch echt klaar was. Lauren had nog even bezorgd toegekeken doordat ze dacht dat er een pup achtergebleven was, maar toen de placenta in zijn geheel losliet, bleek dat de kersverse moeder zeven gezonde en stevige pups had gebaard.

Als ze dan na een half uur er zeker van was dat de lieve en dappere Luna het prima kon redden, besloot ze maar aan zichzelf te denken en was ze binnen een paar seconden al in dromenland. En nu was ze dus ontwaakt in de heerlijk koele ruimte, dat haar nieuwe slaapkamer was geworden. Het beviel haar ontzettend goed dat het er koel was, totaal het tegenovergestelde temperatuur op de hoge zolder waar al de warmte bleef hangen.

Ze kwam overeind uit haar gehurkte houding en voelde ze haar knieën even kort branden dankzij de afknelling, maar verbeet ze het onprettige gevoel en keek ze naar de tijd op haar alarmwekker naast haar bed op de grond. Daar zag ze dat het iets over zeven uur was en voelde ze zich opgelucht dat ze nog wel even tijd had tot half acht. Onder het toeziend oog van een ontspannen Luna kleedde ze zich om, friste ze zichzelf op en ging ze met een glimlach naar beneden om een melkfles klaar te maken. Ondanks Luna zich voldoende kon laten zogen, wilde Lauren er toch zeker van zijn dat de pups genoeg binnenkregen, zodat ze de moeder en kids toch verzadigd en tevreden bij hun baasje konden afleveren.

Vrijwel vanzelf kwam er een glimlach rondom Lauren haar lippen als ze de trappen afdaalde, die ze de dagen eerder nog niet eens had opgemerkt als ze er ook aan dacht hoe de eigenaresse zou reageren bij het horen hoe goed het ging met haar geliefde dieren. Een gaap onderdrukkend belandde ze op de begane grond en ging ze meteen naar de enige grote zaal waar ze meteen de kastjes doorspitte en er een pak melkpoeder en een fles haalde met een smalle tuit.

In stilte en relaxt werkte ze aan haar flesje, die aan het opwarmen was in een kokertje, totdat ze alert werd van een schuifelend geluid. Aan het geluid ervan - de verzwaarde voetstappen - kon ze opmaken dat het niet de jongens waren. Heel even blikte ze terug naar eergisteren, hoe onwennig en vreemd ze het eigenlijk vond om ineens een meute aan gespierde jongemannen om zich heen te hebben, maar ze er al snel aan gewend was totdat Lauren inderdaad het iets gezette figuur van Rosie in de deurpost zag staan.

'Buenos dias hermosa!' Begroette Rosie haar met een aanstekelijke vrolijkheid in haar stem, wat Lauren ook met een blije grijns naar haar deed omdraaien om haar ook te begroeten.

'Puppy's goed?' Vroeg Rosie met een korte twijfeling in haar stem, maar hief Lauren meteen opgewekt haar wenkbrauwen als ze ook haar hoofd knikte.

'Prima! Drinken goed,' antwoordde ze kort om het haar makkelijk te maken waarbij ze een handgebaar maakte en knikte Rosie begrijpend. Vervolgens hief Lauren haar hand op waarin het opgewarmde melk zat en zag ze Rosie haar ogen meteen glimmen.

'Geven maar,' fluisterde Rosie gretig naar haar en schaterlachte Lauren meteen met haar hoofd naar achteren geworpen voordat Lauren haar al hoofdschuddend aankeek met een flauwe grijns. Voor haar zag ze Rosie haar gretig uitgestrekte handen waarna ze haar ogen rolde en haar plaagde door het flesje naar achteren te houden. Een brommend geluid ontstond er ineens ergens en liet Rosie haar handen vallen, voordat ze opgewekt naar adem hapte.

'Jongens, hier!' Fluisterde ze opgewonden en jutte ze Lauren op, die haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek en meteen door één van de kleine raampjes keek. Het was dat moment dat ze uit de opening staarde en ze daardoor miste dat Rosie naar voren stapte en zo het flesje uit haar handen griste.

'Hey!' Riep Lauren verontwaardigd als ze ook achteruit sprong, maar was het luide gegiechel van Rosie het teken dat ze verloren had. Met grote ogen van de verbazing keek ze de gezette vrouw aan, die haar licht voorovergebogen al grijnzend aankeek alsof ze haar buit met man en macht ging verdedigen. 'Hmpf,' zuchtte ze ook als ze haar schouders liet hangen en overdreven met haar ogen begon te rollen. 'Mij best, doe maar,' mompelde ze als ze ook een wuivend gebaar maakte en maakte Rosie aanstalten om de zaal te verlaten, totdat ze zich omdraaide.

'Hey,' zei ze en wekte dat Laurens aandacht weer. Met half opgetrokken wenkbrauwen keek Lauren haar nuchter aan als ze ook geduldig wachtte met wat ze wilde zeggen. 'Umm...,' begon Rosie als eerste en keek ze fronsend weg met een wijsvinger op haar onderlip om daarna met een opklarend gezicht vol trots naar haar op te kijken.

'Jongen en jij!?' Fluisterde ze ineens luid en vrolijk en trok Lauren meteen haar wenkbrauwen verrast op. En vrijwel meteen verscheen er een blosje rondom haar wangen, alsof Rosie haar ineens op iets had betrapt dat niet had mogen gebeuren. En om het nog erger te maken hoorde ze Rosie giechelen wat haar handen doelloos in de lucht deed gooien voordat ze zich van haar wegdraaide.

'Jongen en jij..., iets! Hihihi,' plaagde Rosie haar kinderachtig en maakte Lauren een grommend geluid voordat ze Rosie uit de hal zag verdwijnen. Als dan zowel haar gelach als voetstappen weggestorven waren, rolde Lauren haar ogen als ze ook haar hoofd schudde voordat ze naar het planbord toe liep.

Wanneer ze dan een paar minuten ervoor stond om te bestuderen wat er de komende dagen ging gebeuren en hoe ze het belletje naar de eigenaresse ging aanpakken, werd ze alert door  een aanzwellend brommend geluid dat ook het duidelijke signaal was dat ze eraan kwamen. Vlug klopte Lauren op haar wangen om zowel haar blos te doen verminderen als ook de slaap te verdrijven, doordat ze zich nog ongelooflijk moe voelde. En dat was ook wel logisch na maar tweeënhalf uur slaap.

Tussen het moment dat de motor afgeslagen werd en de voordeur geopend werd, probeerde Lauren zich opgewekt en vrolijk voor te doen en wachtte ze hen op in de grote zaal. Al snel verschenen alle vijf de jongens in tanktops en korte broeken dat verdacht veel op zwembroeken leken. Maar Lauren gaf hen geen ongelijk om zo kort of weinig mogelijke kleding te dragen dankzij de snel opkomende warmte. Als Lauren de jongens één voor één begroette, dwaalden haar gedachten af dat ze het eigenlijk niet erg zou vonden als ze topless rondliepen met hun gespierde borstkassen.

Als laatste verscheen Luke en keek ze kort verrast naar hem op, om in zijn ogen een korte twijfeling te zien of hij haar iets meer dan een boks zou geven. Maar wat haar eigenlijk verraste is dat hij eigenlijk als laatste kwam, waar hij de afgelopen twee dagen juist haantje de voorste was. Maar al gauw verdreef ze haar eigen gedachten doordat ze alle vijf de jongens met een afwachtende blik naar haar zagen opkijken.

Met een luie glimlach leunde ze tegen het aanrecht aan met het bord achter zich en zag ze de jongens onderling kort met elkaar discussiëren. Haar wenkbrauwen optrekkend kruiste ze haar armen als ze ook hoorde wie het voer ging halen en wat ze gingen doen. Kort grinnikte ze als ze een kort opstootje maakten maar ze al gauw weer in hun oude rollen vielen totdat ze haar met een blik aankeken alsof ze achter een denkbeeldige startlinie stonden.

Kort lachend schudde ze haar hoofd en haalde ze haar bosje sleutels uit haar achterzak van haar korte broek waarna ze het uitdagend voor zich liet bungelen. In een mum van tijd zag ze hoe zowel River als Jared er naartoe vlogen, maar de laatste het toch te pakken kreeg. Dat zorgde voor een plotselinge schaterlach van Lauren haar kant voordat ze zich van het aanrecht losmaakte.

'Allee, let's go!' Kirde ze opgewekt en was haar humeur ook direct verbeterd als ook de stel jongens braaf achter haar aan liepen. Die zich later verspreidden en liep Lauren met een glimlach naar één van de zovele gesloten deuren. En daar haalde Lauren van achter de deur in de gang, de voorraad aan  papiersnippers in een grijze kliko naar voren - als vulling van de kattenbakken - was ze niet bewust dat er van achter haar iets opdoemde. In combinatie met opeens een luid geschuif met een ongelooflijk piepend en krakend geluid slaakte ze ineens een kreetje van de schrik en draaide ze zich verschrikt in een ruk om.

Maar voordat ze kon zien wie of wat het was, werd ze ineens totaal afgeschermd door een groot en breed lijf dat meteen al haar zicht ontnam. De geur van een heerlijke cologne vermengd met het scherpe maar aantrekkelijke mannelijke zweet drong haar neusgaten binnen en knipperde ze een paar keer verward met haar oogleden. Als dan het besef binnenkwam, hief ze langzaam haar hoofd op en gleden haar ogen over de witte strakke tanktop naar omhoog totdat er als eerste een strak gespande kaak haar vizier binnenkwam. Die bezaaid was met minieme stoppels die enkel van dichtbij te zien waren.

Hevig slikkend keek ze van de gespannen kaak weg naar boven en hapte ze kort adem als ook haar ogen in contact kwam met een stel vurige hemelsblauwe ogen. Totaal gehypnotiseerd door de felheid, helderheid en vooral de intensiteit van Luke zijn blik voelde ze zijn handen op haar heupen niet, totdat er een luid geschuifel van achter hem klonk. Kort sprong ze met een kreetje op en voelde ze toen pas bewust hoe er een stel handen van haar zijkanten weggleden.

Bij het beseffen ervan voelde ze meteen hoe de warmte zich over haar huid naar boven kroop en keek ze vlug van hem weg als ze ook een hand in haar ineens wat verhitte nek legde. 

'Eh!' Schraapte ze haar keel als ze ook een stap achteruit nam, maar de stang van de kliko zich meteen in haar rug boorde waardoor ze met een zacht piepend geluid weer naar voren sprong. Binnenin Luke zijn persoonlijke cirkel. Op haar onderlip bijtend van de schaamte en onzekerheid met wat ze nu in deze situatie aanmoest, keek ze verlegen van onder haar wimpers naar hem op. Om hem met evenveel intensieve blik naar haar te zien staren voordat haar ogen zich naar zijn arm opheffende arm vlogen.

Voor kort voelde Lauren haar hart een slag missen als ze Luke zijn hand naar zich zag bewegen en hield ze kort haar adem in met de verwachting dat hij haar zou aanraken. Maar op het moment dat ze het verwachtte, bewoog zijn hand zich verder en voorbij haar. Licht verward en ergens diep in haar borstkas een teleurstelling draaide ze haar hoofd half om en zag ze in haar ooghoek hoe hij zijn hand stevig om de hendel van de kliko heen had geklemd.

Een brok in haar keel wegslikkend keek ze weer naar hem op en forceerde ze een glimlach voordat ze zich half voorbij hem weg bewoog. Heel even bleef haar gedachten hangen bij het beeld waarbij Luke zijn knokkels er behoorlijk wit uitzagen, alsof hij er een flinke kracht op uitoefende, maar zette ze het vlug uit haar hoofd voordat ze verder langs hem liep, om de container alvast bij de juiste afdeling te zetten.

Als ze dan uit de iets verhitte omstandigheid stapte, voelde ze hoe er een lading aan spanning van zich afglijden, maar ook een golf aan moeheid. Dus slaakte ze een diepe zucht en probeerde ze de gedachten achter een deurtje weg te stoppen. Voor even keek ze over haar schouder om te kijken wat Luke deed, en als ze hem braaf achter zich aan zag lopen beet ze weer op haar onderlip. Het was en bleef voor haar nog steeds een beetje apart om hem zo achter zich aan te hebben lopen.

Al snel was de routine weer terug op gang en glimlachte Lauren naar de op één na grootste jongen in de groep, die ze nog net herkende bij de naam River samen met degene die ze maar al te goed herkende als de belediger bij het strandvoetbal. Heel even voelde ze haar wenkbrauwen dreigend samentrekken bij het aanschouwen van James zijn gezicht, maar probeerde ze het meteen weg te drukken. Want opgelost was toch echt opgelost?

'River en James,' zei ze zelfverzekerd met een hoofdknik en zag ze de beide jongens met een licht verraste maar ook trotse blik opkijken, alsof ze er tevreden mee waren dat Lauren hun namen wist te onthouden. 'Jullie mogen blok A proberen te verschonen. Doe zoals ik het je precies heb laten zien met de schuif, ja? Gebruik desnoods de handschoen als je het nog niet aandurft.' Zei Lauren streng en ferm en zag ze de beide jongens kort naar het figuur achter mij kijken voordat ze driftig hun hoofden knikten en haast net als een stel schooljongetjes het blok binnenglipten.

Maar meteen trok ze haar wenkbrauwen op doordat ze zich afvroeg of de jongens niet iets waren vergeten en hief ze haar hand op om de deurhendel weer te gaan openen, totdat het al openvloog en er een jongenshoofd naar buiten kwam steken.

'Sorry, we vergaten dát!' Zei het iets gehaaste en excuserende stem van River, die enkele tellen later de kliko uit Luke zijn handen griste en het al denderend naar binnen rolde met tegelijkertijd een ijselijk gekrijs van een wilde kat. Wiens geluid halveerde toen de deur dichtviel, maar keek Lauren twijfelend naar de gesloten deur en bleef ze staan luisteren.

In haar lichaam voelde ze de dubbele twijfel, of het nou wel slim was om ze het te laten proberen, of ze toch maar gewoon naar binnen moest gaan om de orde in eigen handen te nemen, totdat ze bewust van was dat Luke er nog steeds was. Dus plakte ze maar gauw een glimlach rondom haar lippen als ze zich van de deur weg bewoog om zich naar Luke om te draaien.

'Emm...,' begon Lauren wat twijfelend als ze zich ook opnieuw voor even overweldigd voelde onder Luke zijn stille maar onderzoekende blik. Voor even wist ze niet wat te doen, maar zorgde Luke zijn stille en mannelijke, vertrouwde uitstraling voor een omschakeling. In haar borstkas voelde ze de oprechte vriendelijkheid voor hem en keek ze hem met een kalmte in de ogen aan.

'Zullen we de hondenhokken maar doen,' zei ze deels vragend en deels bevelend voordat ze zich half van hem weg draaide en verder de hal door liep. Met de schep die ze van de grond afplukte, doordat de jongens zich nog niet bij de honden durfde te begeven, liep ze naar de iets verzwaarde deur zoals de andere dagen om er daar de bakken te kunnen vullen. Achter haar hoorde ze zijn ritmische voetstappen en probeerde ze het zich in te printen dat dit geluid en tempo bij Luke paste, doordat iedere jongeman wel zijn eigen heeft.

Als Lauren dan alleen verder liep en de deur opende, zag ze in haar ooghoek dat Luke de andere deur binnenging zoals het afgesproken was. Vlug ging ze te werk en leegde ze de scheppen met de juiste hoeveelheden voordat ze vlug het stalen deurtje dichtdeed en naar hem riep.

'Toemaar!' Riep ze luid en werd er binnen enkele tellen al de schuif van het tussenschot bij de eerste kennel geopend en werd Lauren begroet door een luid en wat dominant geblaf voordat de hond zich op zijn voer stortte. Gevolgd door de tweede, die beschermend zijn bak tussen zijn voorpoten hield en kort met een schuin oog naar Lauren opkeek voordat ze licht haar hoofd schudde en zich terugtrok.

Weer in de koelere hal aanbeland liep ze naar Luke toe, die de tussenschotten alweer neer had gelaten en keek ze kort verrast op bij het aanschouwen dat de dekens en of manden al bovenop de hogere muren van de kennels lagen. En daar liep Luke al naar de opgerolde brandslang binnen de muur om het los te gaan halen. Een warm gevoel welde er op in haar borst en kruiste ze haar armen als ze ook met een glimlach haar schouder tegen de deurpost aan liet leunen. Over haar ruggengraat voelde ze de vederlichte tintelingen, dat de grote stoere en best schattige Luke het werk uit haar handen durft te halen.

Een oprechte grijns kroop er rondom haar lippen op het moment dat Luke de tweede kennel binnenstapte en zich in de juiste hoek omdraaide om de uitwerpselen in de goot te kunnen spuiten. Vlak voordat de slang aanging, maakten ze ineens oogcontact met elkaar en voelde Lauren meteen de vlinders in haar buik fladderen bij het aanschouwen van zijn intense blik. Voor enkele tellen lang staarden ze elkaar met het krachtig spuitende water uit de kop voordat er rondom Luke zijn lippen ook een glimlach ontstond en hij als eerste het oogcontact verbrak.

Starend en haast dagdromend met haar armen voor haar borst gekruist keek ze toe hoe Luke haar eigen handelingen goed had opgevolgd en zowel kennel nummer één als twee weer lekker schoongespoten waren. Bijna voelde ze zichzelf beginnen te kwijlen bij het aanschouwen van zijn gespierde armen als hij ook met de vloerwisser bezig was. Zijn armen en schouders spanden zich elke keer weer als hij de langwerpige zwarte ding naar de goot toe trok dat ervoor zorgde dat het water uit de kennel weggetrokken werd.

Als Luke dan ook klaar was met de tweede kennel, zag Lauren hem zich naar haar toe draaien en trof ze een paar geparelde zweetdruppels op zijn voorhoofd aan en scheen het gebied in het midden van zijn borstkas ook donkerder te zijn gekleurd en wilde ze er een plagerige opmerking over maken, totdat er een ijselijk geschreeuw haar oren binnendreunde.

Een luide hap naar adem deed heel haar lichaam verstijven en zich met grote ogen een ruk omdraaien waarna ze als in een reflex de kennel uit sprintte.

'Waar!? Alles oké!?' Riep ze gealarmeerd en angstig als ze ook vlak daarna meerdere gegil hoorde met ook de zware voetstappen van Luke achter zich aan. Nog een doordringend gekrijs vult heel de hal en sprintte ze zo hard als ze kon naar het middelste blok. Totaal verwilderd smeet ze de deur open en stortte ze zich in de deurpost, om haar adem even te voelen stokken bij het aanschouwen van twee hevig gepropte figuren in een hoek en een ongelooflijk gekrijs van een dier.

'Ogpfh!' Zei ze als ze ook het adem naar binnen haalde en voelde ze meteen haar instinct naar honderd procent gaan als ze ook in een ruk de deur dichtsmeet en de situatie in zich opnam. Een hevig wild springende kat zocht totaal verwilderd naar een uitgang en sprong het met al zijn kracht in zich naar het hoge raam, die gelukkig gesloten was.

'Geef hier die handschoen!' Brulde Lauren keihard als ze ook hoog begon te springen en na een tweede poging, ineens een net van op de hokken vandaan haalde. Als de twee jongens dan nog steeds niet op haar order hebben gereageerd, gromde ze even en griste ze uit één van de jongens hun handen de handschoen weg en deed ze het in een ruk bij zichzelf aan.

Superalert en inschattend volgde ze superscherp de bewegingen van de kat, totdat het dier ineens besloot om weer te gaan springen. Als de kat zich met een heuse aanloop van boven op de kooi wegsprong, hoorde Lauren de twee jongens opnieuw keihard gillen.

'Kop dicht!' Snauwde ze keihard als ze ook vlijmscherp de wilde bewegingen van de kat nabootste en zo ervoor zorgde dat het dier zich in een hoek gedreven werd. Elk beweging en detail in zich opnemend haalde ze de net tevoorschijn en twijfelde ze geen moment als ze met de net op de kat afstormde. En er klonk opnieuw een ijselijk gekrijs van een wild en angstig dier en moest Lauren kort haar armen aanspannen om het gewicht van de kat te kunnen houden. Op haar tanden bijtend keerde ze de net en greep ze met haar handschoen naar de nekvel van het kleine roofdier.

Krijsend en sissend spartelde de kat hevig tegen als Lauren hem in de lucht hield om de net voor het grootste deel te kunnen verwijderen voordat ze achterom naar de kooi keek die aan twee kanten open was. 'Doe dat deurtje dicht, Luke!' Zei ze op een commanderende toon maar ook een kalmte en zag ze opgelucht toe hoe hij als enige jongeman in het blok wel direct haar aanwijzing opvolgde. Als dan één van de twee deuren met een luide rammel dicht ging, draaide Lauren de kat beheerst naar zijn kooi.

Op het moment dat de kat zijn achterpoten de bodem belandde, duwde Lauren hem naar voren waarna ze hem vlug losliet met het deurtje er vlak erachteraan. Net zag Lauren nog hoe de kat naar voren sprintte als het ook luid siste, en reageerde ze ineens in een opwelling.

'Kggggs!!' Siste ze ineens terug met ontblote tanden dankzij de adrenaline door zich voelde vloeien voordat ze een stap achteruit nam totdat ze tegen de rand van het kleine aanrecht aan kwam. Hijgend keek ze strak toe hoe de verwilderde kat driftig heen en weer stormde in zijn kooi waarbij hij zijn inmiddels lege voerbak om had gegooid en schudde ze langzaam haar hoofd. Als dan ook het besef binnengekomen was van wat er gebeurd was, lachte ze kort.

'Oh mijn..., sjeez,' zei ze als ze ook een lange adem uitblies en met de bovenkant van haar onderarm over haar voorhoofd wreef. De adrenaline gierde nog door haar aderen en moest ze zichzelf bedaren om weer de oude haarzelf te kunnen worden. Als ze opnieuw begon te lachen, zag ze in haar ooghoek hoe er twee lichamen in haar vizier opdoemden. Haar wenkbrauw optrekkend keek ze opzij en zag ze inderdaad de twee jongemannen uit elkaar krabbelen en overeind komen.

Zodra Lauren hun blikken vingen, die vol met schaamte en verlegenheid zaten als ze ook - net als een stel betrapte kwajongens - hun hoofden hadden gebogen begon ze luid te snuiven om daarna in een schaterlach uit te barsten.

Waar Lauren steeds aanzwellend begon te lachen waarbij ze met haar handen naar haar buik greep, keken zowel River als James haar hevig verbaasd en verwonderd aan, alsof ze het niet konden geloven dat ze niet op hun kop hadden gekregen.

'Jullie hadden jullie zelf moeten zien! Zo scháttig opgepropt in dat hóekje!' Schaterlachte Lauren keihard waarbij haar hoofd kort naar achteren vloog om daarna hevig met haar hoofd te schudden. 'Zó scha-hattig! En dat allemaal door de- de kát! De kát! Háahaha!'

En van naast haar keken de jongens elkaar beschaamd aan met een knalrood hoofd en bracht River een hand naar zijn nek voordat hij de grap van de situatie ook wel inzag en zwakjes mee begon te lachen. Van naast hem deed James met zijn knalrode hoofd ook mee, gevolgd door Luke die eerst de pure ernst zelve was.

Als ze dan na een paar tellen uitgelachen zijn, waar er bij Lauren de tranen over haar wangen hadden gestroomd, veegde ze de trekspoortjes driftig weg en keek ze daarna al hoofdschuddend naar de op één na grootste jongeman op.

'Nou Riv, echt niet dat ik jullie nog de hokken laat verschonen!' Zei ze vermanend als ze ook de handschoen van haar hand afhaalde en daarna haar handen op haar heupen zette. Van achter haar hoorde ze het instemmend geluidje van Luke en gaf het haar een boost. Met de grootste en ook sterke man van achter haar was er zeker niets in te brengen.

'Ja maar...,' begon River meteen en trok Lauren uitdagend haar wenkbrauwen op als ze ook kort haar hoofd ophief om hem verder uit te dagen met wat hij wilde gaan zeggen. 'H-het was zijn schuld! Hij zei dat ik het niet aandurfde om die ene wildste kat te voeren zonder handschoen, dus-eh.'

'Dat is niet waar! Dat had je zelf gezegd River, wat flauw van je,' siste James van naast hem en gaf hij River een duw, maar keek River op zijn beurt hevig geschokt naar hem op.

'Leugenaar!' Brulde hij kort en draaide hij zich in een ruk naar zijn vriend om en wilde hij James bij de boord van zijn tanktop grijpen, totdat er om zijn pols ineens een koele hand heen geklemd was. Met de schrik in River zijn ogen keek hij in een ruk om naar zijn pols om daar de lange en tengere vingers van Lauren te zien staan.

'Watte-' stamelde hij kort verwonderd totdat Lauren aan zijn arm een rukje gaf dat ervoor zorgde dat hij zijn arm iets naar achteren moest bewegen en leverde dat haar een korte hap naar adem op.

'Shit,' zei Lauren zacht als ze hem ook verder naar zich toe liet draaien en dacht ze niet na als ze ook met haar andere vingers naar de schouderopening van River reikte. Daar schoof ze het iets met rood besmeurde stof opzij en kwamen haar ogen in contact met een lelijke kras. 'Je bent gewond.'

'Wat? Nee, dat is n-' Stribbelde River nog tegen, maar had Lauren hem al naar voren getrokken met een grimmige blik rondom haar gezicht. Vlug opende ze de deur en trok ze River achter zich aan en stapten ze stevig door de smalle hal door. In haar hoofd draaiden er allerlei gedachten rond met wat ze nu moest doen als ze ook vele versnelde voetstappen hoorde, maar kon ze zich maar op één ding focussen.

Kras, gekrabd, wonde, diep, besmet, ziekte. Tetanus!

'Rosie!' Riep ze zo hard als ze kan en echode het dubbel zo hard bij haar terug en kwam ze enkele tellen later de zaal binnen door de deur in een zwaai te openen. Maar niet te hard waardoor de deur net niet tegen de muur ernaast ramde. Met de hevig bezorgde waas voor haar ogen gaf ze een ruk aan River zijn arm totdat hij zich naast haar belandde en behandelde ze hem net als een pop. In een ruk draaide ze hem bij de schouders om en gaf ze hem een duwtje waardoor River met een korte struikeling ineens - dan wel gelukkig - precies op het verrijdbare krukje belandde.

'Doe je hemd uit,' zei ze kort en ferm als ze ook van hem wegstapte en zich naar de hoge kastjes toe draaide om ze allemaal te openen en ertussenin te rommelen. Daar trof ze een doos vol steriele watjes aan met even later een klein flesje Betadine evenals een fles steriel water. Tevreden dat ze hen aantrof, schudde ze het flesje Betadine als ze zich ook omdraaide en stopte ze even in haar stappen. Voor haar zat River braaf op het krukje te wachten met het ontblote bovenlichaam. Waar eerst de kras haar aandacht had, zwierf haar blik al snel over zijn flink gebruinde huid en krachtige torso met iets eronder de gerimpelde sixpack doordat hij in een iets gebukte houding zat.

Maar meteen snoof ze luid als ze ook haar hoofd schudde en ze verder liep, om de verkeerde gedachten uit haar hoofd te verdrijven evenals het blosje dat dreigde op te komen voordat ze het watje liet doordrenken met het schone water. Met de blikken van de andere vier jongens op haar huid stapte ze dichter naar hem toe en ging ze met één been tussen de zijne staan.

'Recht je rug,' zei ze zo zelfverzekerd mogelijk, maar kwam het uit haar keel als een onzekere fluistering en voelde ze haar wangen toch iets gloeien, maar rechtte ze haar eigen rug als ze ook serieus naar zijn blote schouder staarde die iets in hoogte toenam. Als River dan zijn rug had recht had gericht, kwam Lauren makkelijker bij de kras in de buurt zodat ze niet te ver naar voren hoefde te bukken.

Met de gedachten nog steeds in haar hoofd malend of hij nu Tetanus zou kunnen hebben, bracht ze het watje zonder enige waarschuwing aan op zijn schouder en schrok ze van zijn gesis om vlak daarna haar ogen te rollen.

Wat een baby.

'Het is maar water hoor,' zei ze nuchter en voelde ze vlak daarna zijn blik van dichtbij op haar huid, maar negeerde ze hem totaal als ze het meeste bloed van zijn kras weg had gedept. Vlug wierp ze haar watje in de open prullenbak om vervolgens het tweede te pakken en het door te drenken met de Betadine. 'Komt ie, hoor,' mompelde ze afwezig als ze ook licht fronsend haar hoofd omhoog tilde en het watje in één keer op zijn wonde aanbracht. Tevreden met het idee dat hij geen kik gaf, stapte ze achteruit en keek ze River ditmaal wel aan.

'Hou dit zelf even vast, wil je?' Zei ze ditmaal wel met een zelfverzekerde stem en zag ze hem kort zijn hoofd knikken voordat hij met zijn hand  naar het hare reikte. Voor even raakten hun vingers elkaar, maar trok Lauren het hare vlug terug voordat ze zich nog verder van hem vandaan stapte en het flesje wegzette.

'En nou ga ik Rosie zoeken.' Zei ze ineens met een iets verheven stem als ze ook met een koele blik de zaal uit ging stappen.