En ook de volgende dag stond ze voor een onverwachtse verrassing, nadat ze om zeven uur uit bed was gestapt na een avondje te hebben gedagdroomd waarbij de beelden van de vijf knappe jongens door haar beelden zweefden. En zoals ze het eerder had bevestigd, waren ze inderdaad zeer aantrekkelijk, maar bleef diegene toch het meeste bij haar. De o zo knappe Luke met zijn blonde haren die net goud waren. Als ze er nou met haar hand doorheen kon woelen...

Vlug schudde ze haar hoofd als ze binnenin het asiel liep om daarna meteen door te lopen naar de kattenafdeling. Daar begon ze haar ronde in de nog koele gebouw dankzij de afgelopen nacht en was de zon nog maar net over de bergen gekomen. Waar ze begroet werd door een luid en vals gemiauw, rolde ze haar ogen als een paar katten zich driftig en behoorlijk geïrriteerd achterin het hokje propten. Zich niets van aantrekkend verliet ze de blok om naar de volgende te gaan wiens katten allerlei huidproblemen hadden.

Zo maakte ze haar rondje met als laatste de honden, waar er nu momenteel maar twee van waren. Maar ze glimlachte bij het idee dat de buurtbewoners het bericht hadden verspreid dat dit dierenasiel weer functioneerde. Dus het zal vast niet lang meer duren voordat de andere twee blokken voor de katten en de andere acht hondenkennels in gebruik werden genomen.

Zodra ze de twee honden had begroet, die op hun beurt haar een goedemorgen zeiden met hun luide geblaf, keerde ze met een glimlach terug naar de hoofdgang waar ze naar de stalen deur toe liep waarachter een afdalende trap zat. Met een zacht gekreun en een inspanning trok ze de hevig krakende en piepende deur open en wasemde meteen de pure koele lucht haar toe voordat ze de schakelaar omzette. Meteen flikkerde er een zwak gloeilampje aan de wand aan met daarna een tweede, die verder in de kelder aanging. Dat was het enige licht dat er in de ruimte kwam, doordat er geen ramen aanwezig waren.

Behoedzaam en kalm daalde ze de trap af en trok ze haar neus even op bij het aantreffen van verstofte spinnenwebben voordat ze weer op de vlakke ondergrond aankwam en meteen naar één van de grote metalen boxen toe liep. Bovenop de box was er een grote zwarte emmer en een schep erin die ze vlug van de deksel af haalde. Na even te hebben geprutst met één van haar vele sleutels, kreeg ze het hangslot open en keek ze meteen of het hoeveelheid nog zo ongeveer hetzelfde was.

Ondanks de vandalisme of criminaliteit in dit deel van het land niet hoog was, was ze toch hebberig met haar dierenvoer. Misschien was het ook omdat het met haar geld gekocht was, maar ook omdat het haar verantwoordelijkheid was om het aantal voer bij te houden en te reguleren. Zij was immers verantwoordelijk voor wat de dieren zouden krijgen in de ochtend en avond. Daardoor wist ze ook hoeveel dagen ze nog door konden gaan met het onderhouden van de dieren.

Bij het aanschouwen ervan dat het voerniveau nog hetzelfde was als gisteravond, haalde ze de schep gretig tevoorschijn en haalde ze flinke bakken uit de box. Geuren van kattenvoer en hondenvoer uit de andere box walmden er in de kleine, donkere maar heerlijk koele kelder voordat ze de beide boxen sloot en het hangslot er op zette. Met de zware emmer vol kattenvoer en het hondenvoer in de schep - doordat er maar twee honden waren - liep ze naar de trap, om dan hevig naar adem te happen bij het aanschouwen van schaduwen op de muur.

En toen gilde ze luid na een luid geroep waarbij ze de emmer liet vallen en ze een deel van de katten- en hondenvoer over de rand zag vallen. 'Jeez!' Siste ze angstig en verschrikt als haar ogen in contact kwamen met die van één van de jongens. 'Wat doen jullie nou hier!?'

'Eh,' grijnsde de jongen schaapachtig. 'We wouden alleen kijken waar je was,' mompelde hij schuldig totdat Lauren verrast haar wenkbrauwen ophief bij het zien dat die jongen aan zijn kraag achteruit werd getrokken. Om daarna meteen recht in het gezicht van Luke te staren die haar nog schuldiger aankeek.

'Sorry, we wilden je niet laten schrikken.' Mompelde hij schaapachtig waarna hij een brede grijns rondom zijn lippen plakte en voelde Lauren zich meteen zwak voelen in de knieën. Maar meteen schoof ze haar schattige, smeltende gedachten over hem opzij waarna ze haar ogen vernauwden en ze haar handen op haar heupen zette.

'Donders, jullie hadden me bijna een hartaanval bezorgd!' Siste ze nijdig maar met een plagerige toon als ze ook haar hoofd schudde en hoorde ze hem lachen. Daar zag ze hoe hij in de deuropening kwam te staan met zijn handen opgeheven voordat hij nieuwsgierig voorbij haar keek. Dus draaide ze zich om en zuchtte ze diep bij het aantreffen dat er best veel was geknoeid. Na het aanschouwen ervan draaide ze zich weer naar hem toe om hem de trap af te zien dalen en trok ze haar wenkbrauwen op. 'Wat doe je?'

'Wat is er daar?' Klonk meteen zijn ietwat commanderende stem en trok ze haar wenkbrauwen omhoog. Even was ze versuft bij het horen van zijn dwingende toon, alsof hij zo naar binnen kon marcheren en zo de leidende rol op zich kon nemen.

'Pardon,' zei ze dus als ze kort met haar oogleden knipperde en ze ook haar hoofd kort schudde, maar kon ze niet voorkomen dat hij al pal naast haar stond. Heel even was ze het moment kwijt wat er zojuist gebeurde, voordat ze haar oogleden vernauwde en hem recht in de ogen aanstaarde.

'Dit is waar wij het voer opslaan,' zei ze kort en krachtig en wees ze toen naar haar emmer en de rommel eromheen. 'Dankzij jou en je vrienden heb ik wat geknoeid! Dit is kostbaar voer, dus wat ga je eraan doen?' Siste ze ineens fel. Daar zag ze hem verrast naar haar opkijken voordat hij kort lachte en een hand naar zijn nek bracht.

'Wat ik ga doen? Hoe bedoel je?' Vroeg hij met stomheid geslagen alsof het niet zijn fout was.

'Goh, echt waar? Ik ga dit echt niet opruimen. Pak die stoffer en veger en ruim de rommel hier op, wil je!? Ik ga die arme, hongerige dieren nu voeren!' Mopperde ze lichtelijk geagiteerd en boog ze vlug naar voren om de emmer te pakken, maar was ze niet de enige. In een flits zag Lauren een grote hand naar voren schieten en als eerste om de metalen boog van de emmer klemmen voordat het uit haar bereik werd gegrist.

Met een mond vol tanden kwam ze weer overeind en keek ze hem peinzend aan met samengeknepen ogen, terwijl hij tegenover haar met een nieuwsgierige en enthousiaste blik aanstaarde. 'Laat me je helpen,' zei hij voordat hij kort zijn wenkbrauwen fronste en naar de emmer staarde. 'Dit is veel te zwaar voor jou.'

Een luid snuivend geluid van ongeloof klonk er door de koele en donkere kamer, wiens temperatuur toch wel begon te stijgen naarmate ze er langer bleven. Of was het vanwege hun licht kibbelende aanwezigheid, die zowel zij als hij stiekem wel leuk vonden? Maar nog voordat ze er een verdere scene over maakten, rolde ze haar ogen en wees ze met een strakke arm naar de trap. 'Mij best! Ga dan maar, vlug!' Siste ze.

'Dames eerst,' zei hij op een kalme en strelende toon en keek ze in een ruk naar hem op, om hem net een verleidelijke en smeltende glimlach naar haar te zien staren met de emmer in zijn hand. Zijn hand wiens arm aangespannen was en zijn biceps een beetje opbolde. Heel even voelde ze hoe haar gedachten een spelletje met haar speelden, maar scheurde ze in een ruk haar blik van zijn arm af om haar hoofd daarna fier overeind te houden.

'Mij best!' Siste ze opnieuw en kromp ze kort in elkaar bij het beseffen dat ze die woorden eerder al had gezegd, en stoof ze maar vlug de trap op om te voorkomen dat ze zich verder voor schut ging zetten. Heel even hoorde ze zijn rommelende gelach achter zich en bezorgde het een kippenvel over haar huid, maar probeerde ze het meteen van zich af te zetten door te denken wat ze nou in hemelsnaam kwamen doen.

[De dag ervoor]

Na die bijzondere ochtend en middag kon hij haar niet meer uit zijn hoofd zetten. Nee, het was niet op zo'n manier dat hij heel de tijd met een gigantische lust aan haar dacht, maar meer om het beeld dat ze zo'n hardwerkende jonge vrouw was. Terwijl hij tegen het kozijn van de geopende schuifpui leunde, kroop zijn mondhoek onbewust omhoog bij het denken wat voor een pittig en vurig meisje ze was als hij ook over de donkere golvende zee staarde. De minieme golfjes vingen het licht van de maan die tergend langzaam naar de toppunt in de hemel gleed en en leek het eens helderblauwe water te schitteren.

Kalm en beheerst bracht hij zijn hand die het flesje omvatte naar zijn gezicht om vervolgens de tuit van het flesje bier tegen zijn lippen aan te planten om er daarna een flinke slok van te nemen. In zijn gedachten bevestigde hij in ieder geval één ding, ze had een hart voor de dieren. En over dieren gesproken, voelde hij opnieuw zijn lippen naar omhoog krullen waardoor hij breeduit van achter zijn flesje begon te grijnzen bij het herleven van de herinnering wat voor een commanderende bazin ze was. Dat ze heel de ruimte domineerde en ervoor zorgde dat zijn vrienden zich in toom hielden. Alsof ze precies wist wat ze deed en wat ze wou. En van zo'n vrouw..., hield hij zeker van. En als bewijs ervan kroop er een kippenvel over zijn goudgebruinde huid van de armen naar boven.

Maar och..., als ze nou eens wist wie hij was. Zou ze zich dan hetzelfde gedragen? Dacht hij vlug om het kippenvel van zich af te schudden, maar schudde hij zijn hoofd als hij ook klein glimlachte. Nee, daar wilde hij niet aan denken. Dus nam hij nog een slok van zijn flesje bier als hij ook zijn blik naar zijn vrienden afdwaalde, die schuin tegenover hem aan het mopperen waren terwijl ze kaartten.

Terwijl hij naar zijn zittende vrienden staarde, naar hun blote ruggen en in hun zwemshorts diep naar voren geogen, beeldde hij zich in of ze ertussen zou passen. Want hij zag hoe ze zich wel op haar gemak voelde bij zijn vrienden, en dat had hij nog niet eerder opgemerkt bij de andere dames die hij had leren kennen. Die begonnen meteen te fluisteren en te roddelen met hun opgetutte hoofden dicht bij elkaar met een hevige lust in hun ogen, waar hij er behoorlijk van afknapte. Maar in Lauren haar ogen zag hij enkel een hevige verbijstering, alsof ze niet wist wat haar overkwam. Waar hij eerst wel had getwijfeld over de blik aan lust in haar ogen, was deze al gauw vervangen door een laaiend vuur aan zelfvertrouwen. Alsof ze prima haar mannetje stond tussen de reuzen aan bodyg- eh, vrienden.

Nee, ondanks ze dan wel even was overweldigd, zag hij haar wel als een sterke jonge vrouw die de boel prima bijeen kon houden. En voor even kon hij het zich bijna voorstellen om Lauren tussen de vier mopperende jongens te zien zitten terwijl ze ook mee kaartte. En won. Kort lachte hij schamper als hij ook zijn hoofd schudde, wat het aandacht van River trok waardoor hij zich kort naar hem omdraaide. Voor even ontmoetten ze elkaars ogen en keek hij vragend naar hem op, maar schudde Luke zijn hoofd met een geruststelling.

Geen idee waarom het gebeurde, maar toen Luke in de ogen van zijn beste vriend staarde, stelde hij zich ineens kinderen voor. Kinderen die van hem waren..., met haar als hun moeder. Een koude maar fijne tinteling kroop er door zijn lichaam bij het beseffen ervan wat dit betekende en vroeg hij zich hevig af wat ze dan zou zijn. En of wat ze zou doen. Diep ademde hij in en blies hij het uit voordat hij zijn hoofd naar achteren liet vallen en zijn blik dus naar de donkerblauwe hemel werd geworpen, waar er allerlei sterren schitterden.

Wat zou ze nu doen? Dacht hij afwezig als hij naar de pracht in de lucht staarde. Zou ze nog bezig zijn of slapen..., rond deze tijd? Hij sloot voor even zijn ogen en voelde hij zijn lichaam zwaar worden van de vermoeidheid. Nog een diepe zucht blies hij uit voordat hij zijn oogleden opende, maar vestigde zijn blik meteen op een behoorlijk heldere ster die hij nog niet had gezien. Opnieuw voelde hij een warm gevoel door zijn lichaam stromen, dat hij kon aanmerken als een tevreden gevoel. Starend naar de ster dacht hij aan haar, dat ze een steeds groeiend lichtgevende ster werd in zijn leven vol donkerte en verplichtingen. Dat ze langzaam maar zeker licht bracht in zijn duisternis.

En toen besefte hij..., dat hij haar morgen graag weer zou willen zien.

Dus groette hij zijn vrienden met een vermoeide maar tevreden gezichtsuitdrukking en deed hij zijn korte routine voordat hij zichzelf op zijn bed liet vallen. Op zijn rug met zijn benen en armen gespreid, om het plakkerige gevoel te vermijden, staarde hij naar de plafond met een glimlach rondom zijn lippen.

Ik wil meer van haar, meer van haar weten. Het kan me niet schelen wat de anderen zullen denken, ik wil en zal een dag met haar meelopen. Eens kijken hoe ze dan echt is. Of ze me heel de dag zou kunnen verdragen...

Met dat gevoel nam hij een diepe adem waarbij hij zijn oogleden sloot en blies hij het uit via zijn neusgaten voordat hij in zijn slaap wegzakte. Met dromen waar Lauren er natuurlijk ook in voorkwam.

Met een goed gevoel ontwaakte hij en besefte hij dat hij in geen tijden zo goed had geslapen. Heel zijn lichaam voelde ontspannen en uitgerust aan, alsof hij in één dag, wel een week had geslapen, maar dat natuurlijk niet kon. Een opgemonterd en een aanzwellend enthousiasme groeide er in zijn borst en gooide hij vlug zijn benen over de rand waarbij zijn voetzolen op de koele tegels terechtkwamen. 

Kort gapend strekte hij zijn armen boven zijn hoofd en stond hij maar vlug op. In zijn hoofd en hart voelde hij hoe zijn eigen geest hem aanspoorde om zich maar vlug gereed te maken voor vertrek. Met het idee waste en kleedde hij zich snel om en opende hij de deur met een zoevend geluid. Zodra hij zijn kamer uit was en door de hal liep, begon hij tot zijn verrassing een aantal gedempte stemmen te horen.

Dus verrast was hij voor even toen hij in de woonkamer zijn vrienden al aan tafel zagen zitten met Finn achter het kookstel. Toen zijn ogen met die van River ontmoetten, viel het hem meteen op dat hij - ondanks ze er slaperig uitzagen - een soort ondeugende gloed in zijn ogen hadden staan. Zijn wenkbrauw optrekkend staarde hij van River naar James en Jared, die hem beiden kort aankeken om daarna maar vlug met een blosje rondom hun wangen naar hun volgeladen bord staarden.

'Nou, goedemorgen Luke,' zei Finn met een vriendschappelijke stem als hij ook zijn houten kookgerei kort in de lucht zwaaide, maar verraadde zijn flinterdunne toon aan amusement meteen samen met zijn glimmende ogen zijn hele wezen meteen en draaide Luke zich naar hem om. Een paar stappen naar hem nam hij, ook om te kijken wat er in de pan zat, maar ook met het onbewuste idee om hem uit te dagen om te gaan vertellen met wat voor een plagerij er op hem stond te wachten.

'Wat zijn de plannen voor vandaag, Luke?' Zei Finn terwijl hij met een onschuldige blik in de pan staarde en Luke een paar stoken bacon aantrof. Vervolgens keek Luke langzaam naar hem op en vernauwde hij zijn oogleden als hij ook het inhoudende glimlach rondom Finn zijn mondhoeken aantrof, wat hem meteen in een ruk deed omdraaien om zijn drie andere vrienden net als een stel meiden bij elkaar te zien fluisteren.

Zo vlug, doordat ze waren betrapt, schoven ze van elkaar af en staarden de beide jongens met de voorletter J naar hun borden, als River ook met een brede grijns naar hem terug staarde als hij ook een arm over de leuning van de stoel wierp. Heel zijn lichaamshouding gaf Luke het teken dat zijn beste vriend wel eens zin had in een portie discussie.

Zijn ogen vernauwend staarde hij River aan en bekeek hij zijn gezicht om erachter te kunnen hoeveel energie of overredingskracht nodig is om hem over te kunnen halen, maar weet Luke dat hij, hoe dan ook, wel haast vanzelf zou moeten doen wat hij zei. Dus grijnsde Luke ook breeduit om hem tegemoet te komen met een uitdagende fonkeling in zijn ogen. 'Problemen mee als we naar het dierenasiel gaan, Riv?' Daagde hij hem uit en hoorde hij meteen een gelach van hem vandaan komen.

En opnieuw werd Luke verrast, doordat River met een nog bredere grijns van hem wegkeek waarbij hij zijn handpalm naar James en Jared uitstrekte, met de handpalm naar boven. Nog voordat hij kon vragen wat het was, hoorde hij zijn antwoord al.

'Dokken maar, Jay & Jay!' Bulderde hij van het lachen en haalde River zijn arm van de leuning vandaan om met een plagerige blik naar zijn andere twee vrienden te staren, die er zaten te grommen of te kreunen. Van achter hem hoorde Luke Finn lachen, waardoor hij zich verbaasd omdraaide. Zelden had hij hem horen lachen, doordat hij een nogal introverte maar goede jongen was.

'Wat is er aan de hand?' Vroeg hij dan toch uiteindelijk aan River nadat hij in het grijnzende gezicht van Finn had gekeken, wiens lach zich helemaal tot zijn ogen had bereikt. 'Waar om hadden jullie nou in hemelsnaam gewed!?'

Zodra de drie jongens aan tafel waren uitgelachen, keken zowel James als Jared ietwat beschaamd en beduusd naar hem op terwijl River net als een lenige kat overeind sprong en hem met een stralende grijns tegemoet kwam. Als hij dan vlak voor Luke stond, hief hij zijn hand op hen klopte hij Luke aardig hard op de schouder. 'Bro, we wisten allang dat je vandaag naar haar toe wilde!'

'Oh mán..., was het dan zo duidelijk?' Mompelde Luke na een paar tellen stilte en liet hij zijn hoofd in zijn handen vallen als River ook hardop begon te lachen. Hij besefte ook wel dat het geen zin had om niet toe te geven, want deze vrienden waren al vanaf zijn basisschool bij hem en kenden ze hem daardoor door en door. Als hij dan zijn hoofd terugveerde, zag en hoorde hij hoe de twee aan tafel elkaar een luide high-five gaven.

'Grmpfh,' zuchtte Luke verslagen en wilde hij zich van River wegdraaien, om plots vrijwel pal tegenover Finn te komen staan die een beste grijns rondom zijn lippen heeft staan. In zijn uitgestrekte hand lag een bord dat volgeladen was met bacon, brood en een gekookt eitje. Licht verbouwereerd nam hij zijn bord aan en knikte hij zijn hoofd en deed Finn hetzelfde, voordat hij zich naar de keuken terugtrok.

Maar van zijn vrienden af was hij nog niet, River klopte hem nogmaals hard op de rug en fluisterde hij heimelijk in zijn oor, 'eet maar gauw, dan kunnen we nóg sneller naar haar toe.' En in een ruk hief hij zijn hoofd naar hem op waarbij hij zijn oogleden vernauwde, maar schoot hij opnieuw in de lach.

'Of nog beter, jij gaat erheen en wij volgen je op de voet! Ha!'