Hevig verrast was ze, toen ze al die dorpsbewoners buiten zag staan waarvan enkele zelfs harken of schoppen in hun handen hadden. Heel even kreeg ze het idee dat er iets verkeerds gaande was, totdat ze zich bewust was van het ontzettend felle witte vlek dat hun taxibusje was. En wat voor één! Splinternieuw en spierwit, en een heuse Mercedes ook nog. Als dat hun eigendom was, dan zou het wel een probleem kunnen zijn. Maar toen werd ze afgeleid door de jongen die tegenover Maria en Juan stond.

Luke.

Háár Luke! Die speciaal voor haar gekomen was. De jongen met kristalblauwe ogen die hoopvol en blij uitzagen om haar weer te zien. En eigenlijk..., vond ze dat wel erg leuk. Vooral die geschokte en bezorgde reactie toen hij haar arm zag die enkel bestond uit twee simpele, grote eilandpleisters. De een voor de bijtwond aan de bovenkant van haar arm en nog één aan de onderkant waar de kater haar flink had gekrabd. Dat is dan alles.

Maar toch voelde ze haar onderbuik kriebelen bij het idee dat hij toch was gekomen. En hij was niet alleen. Die vier andere knappe vrienden van hem waren ook meegekomen, maar vroeg ze zich ergens wel af waarom dat zo was. Konden ze niet zonder hun vriend? Waren ze dan bang om hem buiten te sluiten als ze iets leuks gingen doen? En juist toen ze eraan dacht, voelde ze een aanwezigheid achter zich en schrok ze op van de vier vrienden achter haar, die ergens geduldig op stonden te wachten.

Opnieuw lachte ze als ze hen met haar pretogen aankeken, ook omdat ze behoorlijk nieuwsgierig was wat hun indrukken waren van het asiel. Alle vier de jongens keken haar nieuwsgierig aan, zich afvragend waarom ze zo moest lachen. Achter zich hoorden ze de zware voetstappen van Luke voordat ze zich als één man omdraaiden. Kort trok Lauren haar wenkbrauw op voordat ze haar ogen rolden vanwege hun reactie en ze dan het hek openduwde. Met een luid gekraak kreeg ze hem open en maakte ze een verwelkomend gebaar naar binnen.

Alle vijf de jongens keken haar vragend en schichtig aan en zag ze hoe er één overdreven hoog zijn benen optilden, omdat er geen duidelijk pad aanwezig was naar de deur. Even schudde ze haar hoofd en dacht ze na dat ze dan een verkeerd land hebben gekozen met zijn onherbergzame wouden die wel vol zitten met enge insecten. Zodra ze het hek dan weer dicht gedaan had, liep ze nonchalant met een groots gemak langs de jongens die haar afwachtend aankeken en rammelde ze even met de deur voordat het open ging. Opnieuw hield ze de deur open voor de jongens voordat ze naar binnen liepen en zag ze meteen hoe ze de boel intensief onderzochten of bekeken. Meteen daarna klonk er een luid geblaf en hoorde ze tot haar grote schrik, een meisjesachtig gegil.

Meteen liep ze naar voren en stootte ze met haar schouder tegen een paar jongens voordat ze met een ferme blik naar de eerste vooraan staarde. 'Hou verdomd je kop dicht!' Siste ze luid en zag ze hoe de ogen van de jongen zich hevig vergrootten en hij met een hap naar adem, zijn lippen naar binnen trok. Even hief ze een wenkbrauw op als ze zag hoe hij bijna een hand naar zijn voorhoofd wilde brengen als een salueer moment. Van achter haar hoorde ze kort een luid gesis dat het aandacht van hen beiden naar zich toe trok en Lauren net nog een laatste blik van een moordende blik zag dat van Luke afkomstig was.

Haar beide wenkbrauwen optrekkend zette ze haar handen op haar heupen en keek ze elke jongeman strak in de ogen aan. Als ze haar lippen van elkaar spreidden, stak ze ook een vinger omhoog om ze een voor een vermanend in de ogen aan te staren. 'Geen idee wie jij, of jullie zijn, ik haal jullie namen vast door elkaar, laat er één ding duidelijk zijn,' fluisterde ze op een gebiedende toon, 'maar dit is mijn dierenasiel en jullie houden je koest!' Siste ze gebiedend en keek ze hen opnieuw strak aan.

Ze vernauwde haar oogleden als ze zag dat de jongens er enkel als versteend bij stonden en was het voor haar niet goed genoeg.

'Begrepen!?' Bulderde ze ineens net als een keiharde dictator en zag ze hen meteen kort ineenkrimpen voordat ze luid antwoord gaven.

'Jazeker, miss!'

Grijnzend achter de ruggen van de jongens, die braaf achter elkaar door één van de vele smalle, nauwe gangen liepen om het asiel te verkennen, kwamen ze bij een tweesplitsing terecht. Daar zag ze hoe ze halt hielden en elkaar hulpeloos en onzeker aankeken waardoor ze haar ogen rolden als ze ook een diepe zucht liet gaan. Mannen!

'Jij drie, ga maar naar links en de laatste twee maar rechts. Links zijn er kittens te vinden en zijn er rechts een stel honden die wachten op een baasje!' Riep ze door de hal en namen ze meteen actie. Voorzichtig opende één van de vrienden die een warrig kapsel had - en ze haar vaag onder de naam James kende- de deur en zag ze hem opgelucht ademhalen en met een glimlach naar binnen gaan. Zodra de eerste drie uit de gang waren, keek Lauren langs Luke om te kijken waarom ze niet naar voren opschoten. Kort liet ze haar hoofd achterover hangen als ze de grootste jongen, op Luke dan, twijfelend voor de deur zag staan. Alsof er van achter de deur een gigantisch monster op hem stond te wachten.

'Jeez,' mopperde Lauren als er na enkele tellen niets gebeurde en schoof ze aardig ruw voorbij het grote, gespierde lichaam van Luke waarbij haar borsten zich licht over zijn - met hemd dan wel - borstkas schuurde. Na de aanraking hapte ze hevig naar adem voordat ze haar rug direct opbolde om ruimte te creëren. Van onder haar wimpers keek ze kort verschrikt omhoog om hem al naar haar te zien staren en voelde ze haar wangen meteen gloeien. Voor de zoveelste keer van vandaag. Op de binnenkant van haar wang bijtend schoof ze snel verder en maakte ze zich half voorover buigend langs de jongen, de deur open.

Een luid, hevig kabaal ontstond er direct en hoorde ze hem van dichtbij keihard in haar oor angstig schreeuwen voordat ze, dankzij zijn spastische armen, achteruit werd geslingerd en gilde ze op haar beurt als ze al hevig met haar armen maaiend, naar achteren viel. Recht in de armen van Luke, die haar in een mum van tijd behendig opving voordat ze achterover te pletter viel. Een luide knal klonk er vlak daarna dankzij de jongen die hard tegen de deur achter hem aan dreunde en voelde ze even hoe al het lucht haar longen verliet, maar ze wel recht in het omgekeerde gezicht van Luke staarde.

De jongen die haar eerder ook had gered, dan wel in een dodelijker situatie. Maar toch met diezelfde blik vol onrust en bezorgdheid rondom zijn gezicht.... Zijn knap gevormde gezicht met prachtige blauwe ogen en volle lippen. Lippen die om te zoenen zijn... en dan nog die handen. Oh, die grote, sterke en warme handen die zich nu om Lauren haar ribbenkast heen verspreid liggen-

'Ehg,' sputterde ze verongelijkt en hevig beschaamd als ze ook haar benen onder zich plantte om zelfstandig omhoog te komen, maar was hij eerder dan haar. In een vloeiende beweging hielp hij haar overeind en trok hij zijn handen vliegensvlug terug, alsof hij zich aan haar had gebrand. Meteen trok Lauren haar omhoog gekropen t-shirt omlaag voordat ze naar de jongeman staarde die zoveel herrie en commotie had veroorzaakt. Haar oogleden vernauwend keek ze hem ijselijk aan terwijl de honden achter haar luid blaften.

'Wat bezielde je nou?' Siste ze geïrriteerd en zag ze hem meerdere malen zijn mond openen en weer sluiten, voordat hij zijn blik richting het geopende deur wees.

'Ge-gevaarlijke honden!' Stotterde hij en trok Lauren meteen een wenkbrauw op voordat ze kort schamper lachte.

'Serieus? Dit allemaal om die twee honden daar? Amai!' Mopperde ze als ze ook haar handen in de lucht gooide en al hoofdschuddend achteruit liep. Door het geopende deur heen totdat ze in de gang stond met de kennels aan haar linkerzijde. Met de blik van de zittende, verstijfde jongeman, stak ze zomaar een hand tussen de spijlen.

Waar ze een luide hap naar adem hoorde, zag ze plots het hoofd van Luke met de meest hevige bezorgdheid ooit in zijn gezicht gekerfd naar voren schieten, om daarna compleet weg te vallen waarbij zijn mond kort openvalt bij het aanschouwen van het hevig kwispelende hondje die haar hand gretig likte.

'Hoe, wat, maar-uh!' Stamelde de jongeman die met een witbleek op de grond zat voordat hij omhoog krabbelde maar nog steeds wel op een veilige afstand bleef. Lauren voelde haar hele hand nat worden dankzij de rasperige tong van het hondje, die ook luid en enthousiast piepte met de hevige verwachting om eruit te mogen. Haar mondhoeken kropen langzaam met een flauwe blik omhoog voordat ze zichzelf tegen de tralies van de kennel aan liet leunen.

'Tja. Jullie hebben nog veel te leren.' Zei ze ineens op een spottende toon voordat ze haar lippen naar binnen trok om haar grijnzende lach te bedwingen. Hard op haar onderlip bijtend keek ze vlug naar haar slippers in de hoop dat de jongens haar uitdrukking niet zouden opmerken. Als ze dan na een paar tellen voelde dat ze weer serieus kon zijn, hief ze haar hoofd op om ook de andere drie jongens van achter de kattendeur naar haar te zien staren.

Heel even voelde ze zich geëxposeerd, dat ze nu plots de aandacht van alle vijf de jongens op zich had, maar voelde ze zich tegelijkertijd ook vol. Alsof ze een bepaalde macht over de jongens had, en ergens was dat ook wel waar. Dit was haar asiel en de jongens wisten duidelijk niets van dieren. Dus rolde ze daarna met haar ogen en trok ze haar natte hand terug waarna ze nuchter naar haar vingernagels keek.

'Tsja, kwestie van lichaamstaal lezen,' mompelde ze duidelijk maar ook afwezig en hief ze daarna haar hoofd op om de indrukken op alle vijf de gezichten te lezen, die haar geboeid aankeken. Voor een paar tellen lang staarde ze hen aan totdat ze een kriebel over haar huid voelde kruipen doordat het ietwat ongemakkelijk werd.

'Eh, ga maar terug dan. Naar die ene grootste zaal die jullie vast wel gezien hadden,' mompelde ze weer met een vleug aan ongemakkelijkheid door haar stem. En het is de jongen die eerder viel die meteen actie ondernam en daardoor de aanwezigheid van Luke ook meteen verdween. Twee breedgebouwde jongens pasten echt niet in zo'n smalle gang.

Als ze dan na een paar aansporingen dan met zijn zessen in de ruime kamer waren beland, haalde Lauren opgelucht haar schouders op voordat ze stilletjes een lange adem uitblies. Ze had het toch zeker niet verwacht dat het dirigeren van de vijf jongens in haar asiel flink werk zou zijn, dus was ze nu meer dan blij dat ze uit de buurt waren van haar patiënten. Maar ze was nog niet klaar met ze, ze zag hoe de jongens geïmponeerd om zich heen keken met de handen in hun broekzakken terwijl ze er een beetje hulpeloos uitzagen.

'Dus jij runt dit?' Hoorde ze plots een bekende stem vragen en draaide ze zich verrast om waarbij ze recht in het gezicht van Luke staarde. Meteen verzachtte haar gezichtsuitdrukking en kwam er een luie glimlach naar voren.

'Jep.' Zei ze kort en krachtig met een trots in haar stem voordat ze zich tegen het aanrecht liet leunen waar ze ook haar hand op het koele metalen aanrecht liet rusten. De koelte ervan was een welkome afwisseling in de iets benauwde kamer wiens kwaliteit al gauw veranderde dankzij het aantal mensen. 'Ik run dit inderdaad met Juan. De baas van hier,' voegde ze er nog aan toe voordat ze zich een kwart omdraaide om Luke beter in het gezicht aan te kijken.

Voor even voelde ze een kriebel in haar onderbuik bij het aanschouwen van zijn volledige aandacht op haar, waarbij ze zijn serieuze en indringende blik opmerkte dat haar in een denkbeeldige vuur en vlam deed staan. Direct voelde ze een blosje rondom haar wangen en keek ze vlug naar het betonnen vloer, om daarna op te kijken bij het horen van een schuivend geluid.

Licht verrast keek ze op en zag ze hoe drie van de vijf jongens een stoeltje op wielen vandaan had weten te halen, maar verraste het haar even bij het aanschouwen van hun voorhoofden op het koele metalen oppervlakte. Meteen schiet er een vlaag aan amusement door haar heen bij het beseffen ervan dat de jongens niet weten waar dat voor gebruikt was, of nog steeds is.

'Eh, jongens...,' begon ze wat stamelend en twijfelend, maar kon ze de lachende pret niet onderdrukken en liep ze naar de tafel toe. Haar handen op de rand plantend keek ze de voorovergebogen jongens aan voordat ze haar lippen van elkaar spreidden.

'Wisten jullie dat er op deze tafel een boel dieren waren gecastreerd?'

'Wátte!' Riepen de jongens allemaal tegelijk terwijl ze in een ruk omhoog vlogen en zag Lauren met een luid gelach, hoe één van de jongens hevig achteruit sprong en zich vlak tegen de muur aan duwde. Helemaal slap van het lachen wankelde ze even na het aanschouwen van de verschrikte en haast getraumatiseerde gezichten van de jongens en sloeg ze een hand op haar hart voordat ze haar hoofd naar achteren wierp.

'Gewéldig!'