Al snel was ze bij haar ligstoel aangekomen en dankte ze in haar gedachten, de schaduw van de palmbomen die nu over haar heen viel voordat ze een zucht slaakte en vervolgens naar de zoom van haar door de zweet gedrenkte tanktop reikte.

Nietsvermoedend trok ze de hemd over haar hoofd, voordat ze de knoop van haar shorts losmaakte en het vervolgens van haar heupen af schoof waarbij ze lichtjes naar voren bukte. Een stevige hap naar adem van achter haar deed haar in een ruk, verschrikt haar rug rechten voordat ze zich in een mum van tijd omdraaide en een luide gil van schrik slaakte.

Als in een instinct mepte ze het figuur vlak voor haar aardig hard tegen zijn blote schouder, voordat ze zich meteen, hevig blozend haar rug naar hem toe keerde. Ze siste binnensmonds over hoe ze het over het hoofd kon zien, dat hij haar was gevolgd! En dat hij vlak achter haar stond!  Ze voelde zich diep schamen bij het idee dat ze zich letterlijk voor zijn neus aan het uitkleden was.

Beschaamd keek ze vlug over haar schouder en zag ze Luke met een hand in zijn nek ook een beetje beschaamd en onwetend om zich heen kijken. Op zijn wangen zag ze ook een vleugje van een rode blos waardoor ze ineens moest grinniken ondanks het ongemakkelijke situatie. Door haar geluid keek Luke meteen haar kant op en draaide ze haar hoofd vlug om, maar was het al te laat.

Met een knalrood hoofd draaide ze zich maar om en stapte ze daarbij ook uit haar shorts, want het was toch al veel te laat om zichzelf weer te bedekken. Beschaamd keek ze op en liet ze haar blik kort over zijn blote, strakke torso glijden, die op zich aardig gespierd was voordat ze zo nonchalant mogelijk, haar short opvouwde en het netjes op haar ligstoel neerlegde.

In haar bikini stond ze daar dan, naast de blonde Noorse god en wisten ze allebei geen raad wat ze moesten doen. Lauren draaide een beetje ongemakkelijk half om haar as, terwijl ze meerdere malen naar de zee keek. Toen keek ze op een gegeven moment de jongen aan en zag ze hem tegelijkertijd ook naar haar kijken.

Zijn ogen gaven een uitdagende glinstering weer en trok Lauren daardoor haar wenkbrauwen op. Zijn zwarte pupillen met blauwe irissen schoten kort van haar naar de zee en terug en voelde Lauren een uitdaging opkomen.

Een grijns vormde er rondom haar lippen terwijl haar ogen van de opwinding fonkelden en zag ze Luke met een verraste blik naar haar kijken.

'Wie het eerste in de zee is!' Riep ze ineens luid en sprintte ze binnen een mum van tijd weg en brachten haar voeten haar zo snel als ze kon richting de water. Op haar hardst rende ze, terwijl ze de luide voetstappen van Luke vlak achter zich hoorde komen.

Haar voeten verdwenen elke keer weer in het mulle zand, maar was ze dan nog zeker niet langzaam te noemen. Zeker niet als ze nog steeds aan kop bleef rennen met Luke vlak achter zich, die duidelijk moeite moest doen om haar bij te benen.

Al snel bereikten ze de branding en sprong Lauren als eerste het water in om vervolgens door te rennen tot ze haar benen niet meer over de golven heen kon krijgen. Met een luide plons belandde ze in het water en voelde ze al het zand en de zweet van haar oververhitte huid af spoelen waarna ze overeind kwam.

Met haar gezicht naar de hemel gericht, veegde Lauren het water van haar gezicht af voordat ze haar oogleden opende en vervolgens keek waar Luke gebleven was. Al snel dook er een verzopen jongeman naast haar op die vlug met zijn hoofd schudde, waardoor er allemaal spetters de lucht in werden gegooid.

Luid lachend om zijn verschijning liet ze zichzelf achterover in het azuurblauwe water vallen en werd ze door het aangename temperatuur van het water omarmd. Toen ze weer overeind wilde staan, moest ze ineens wegduiken voor spetters die ineens haar kant op werden gestuurd.

Giechelend en grinnikend begonnen ze het water naar elkaar te spetteren en ontstond er zo een heel watergevecht waarbij ze allebei geen genade toonden. Lachend gaf Lauren zich over en keek ze met een brede, stralende grijns op naar Luke die er duidelijk meer dan tevreden mee was. Zijn gezicht straalde ook een vreugde en genot uit van dit unieke moment.

Nadat ze beiden op adem zijn gekomen, begon Lauren terug naar de kust te zwemmen totdat ze het zand onder haar voeten begon te voelen. Doordat ze al een stevige pot voetbal heeft gehad, ook een eindje had gesprint met óók nog dit spetter partijtje er bovenop, voelde ze zich meer dan uitgeput.

Wadend door het water, hees ze zichzelf uit de zee en voelde ze haar lange haren op haar rug plakken voordat ze zich naar Luke omdraaide. Heel even voelde ze een warme golf door haar onderlijf vloeien bij het aanschouwen van zijn gespierde borst die glom door het water.

Kort beet ze op haar onderlip bij het aanschouwen van de sexy blondharige jongeman, die ook uit het water kwam lopen en hij daarna op een onbewust verleidelijke manier op haar af begon te lopen totdat het naast haar kwam te staan.

'Zo,' zei hij terwijl hij een zucht slaakte en snapte Lauren daardoor uit haar gedachten, voordat ze haar wangen opnieuw voelde gloeien en ze daarna grinnikend naar het zand toe keek. Daarna keek ze met een beschaamde en twijfelende blik op in zijn gezicht en slaakte ze een diepe zucht.

'Nou...,' begon ze met een zucht en veegde ze de haren uit haar gezicht voordat ze over haar schouder naar Luke zijn vrienden keek. 'Het is voor mij tijd om te gaan.'

Zich weer draaiend, naar Luke toe, zag ze hoe hij verrast zijn wenkbrauwen optrok en hij vervolgens opnieuw een hand naar zijn nek bracht. 'Oh..., ehm...,' stamelde hij ineens terwijl hij een beetje ongemakkelijk naar Lauren keek. Die kort werd afgeleid door zijn bovenarm die kort, krachtig opbode.

'Ik weet dat we elkaar nog maar pas kennen..., maar eh..., zou ik misschien je nummer mogen hebben?' Vroeg hij met een twijfelende stem en begon Lauren ineens te glimlachen voordat ze haar hoofd schudde. Meteen liet Luke zijn arm stomverbaasd vallen voordat hij met grote ogen naar haar keek.

'Ik doe niet echt aan telefoons deze vakantie,' fluisterde Lauren ongemakkelijk terwijl ze kort naar het zand tussen haar voeten keek. Naast haar kon ze bijna het ontstelde uitstraling van de jongeman voelen, waardoor ze met een twijfelende blik in zijn gezicht opkeek.

'Uh..., okay,' mompelde Luke een beetje hopeloos en keek hij naar zijn vrienden, die een stuk verderop nog steeds aan het voetballen waren. Zijn ogen vertelden Lauren, dat hij hevig op zoek was naar iets waarin hij nog steeds contact kon houden met haar.

'Ehm..., mag ik dan weten waar je overnacht?' Vroeg hij op een zachte toon. Zo zacht dat het kwetsbaar overkwam waardoor Lauren begon te glimlachen. Het liet haar van binnen warmen dat het een attente jongeman was, en niet zoals de jongens van tegenwoordig in de samenleving die wel dacht dat ze alles konden maken.

'Jahoor, ik slaap bij de plaatselijke buurtbewoners in hun huisje. Ik help mee met het asiel daar.' Zei Lauren op een vriendelijke toon terwijl ze naar achter zich wees, naar het beboste deel waar een smal en bijna verscholen paadje tussendoor liep. Dat alleen zij wist waar het was.

Even moest ze grinniken toen ze het gefronste gezicht van Luke zag waarbij ze haar hand liet vallen en hem met een geamuseerde blik aankeek. 'We zijn een dierenasiel aan het opknappen, om de dieren daar te kunnen helpen.' Legde ze het hem uit.

Meteen schoten zijn wenkbrauwen verrast omhoog en begon hij kort te fluiten. 'Een dierenasiel? Hmm...,' humde hij met een hervonden interesse in zijn stem waardoor Lauren hem nieuwsgierig aankeek. 'En wat doe jij daar?'

Dan was het haar beurt om hem verrast aan te kijken. 'Ik? Oh, ehm..., ik castreer en steriliseer de dieren. Ik heb een diploma tot dierenartsassistente, dusja.' Zei ze schouderophalend en kruiste ze haar armen met een gemak.

Naast haar begon Luke geïnteresseerd zijn hoofd te knikken. 'Trouwens, als het jullie leuk lijkt mogen jullie morgen best komen kijken of helpen.' Zei Lauren op een vriendelijke maar ook uitdagende toon met een fonkeling in haar ogen. Ergens was ze toch wel benieuwd of hij toch wel bereid was om de volgende dag naar haar toe te komen. Op een onbekende plek tussen de onbekende buurtbewoners.

Naast haar bleef Luke alsmaar - dan wel verschrikt en afwezig - zijn hoofd knikken, totdat Lauren begon te grinniken en hem een duw tegen zijn schouder gaf, waardoor hij licht schrikkend, uit zijn evenwicht werd gebracht.

Kort wankelend keek hij verrast op naar haar, terwijl ze met een brede grijns over haar schouder keek en ze van hem aan het weglopen was.

'Nou, misschien tot morgen dan!'