Meteen voelde Lauren haar wangen gloeien terwijl ze met stomverbaasde open ogen, recht in de zijne keek, voordat ze hem hoorde grinniken waardoor ze meteen haar blik van hem afwendde. Dankzij heel zijn wezen dat zo dichtbij was met zijn blote borstkas zo gespierd als een zwemmer in plaats van een bodybuilder, kon Lauren het bijna niet aan om de indrukken te verwerken.

'Ook leuk om jou weer te zien,' zei hij met een geamuseerde toon en keek Lauren daardoor in een ruk weer op in zijn gezicht om daarna haar oogleden te vernauwen.

Maar meer dan dat, kon ze niet doen. Waar ze een aantal dagen terug wel allerlei onaardige woorden uit haar mond had weten te krijgen, leken haar stembanden nu te zijn afgesloten waardoor ze zich nog heviger voelde blozen. Tegenover haar zag ze de jongen ook een beetje ongemakkelijk naar haar kijken, voordat hij over zijn blote en brede schouder naar zijn vrienden keek.

In zijn handen had hij de voetbal, die voor de tweede keer vandaag tegen haar aan was gekomen. Een beetje onzeker en schaapachtig begon hij te grijnzen, voordat hij de bal van zijn ene hand naar de andere liet overgooien.

'Euhm...,' begon hij waardoor Lauren haar wenkbrauwen optrok en daarna toekeek hoe de jongen met zijn duim over zijn schouder wees. 'Heb je zin om te..., voetballen?'

Verrast knipperde Lauren met haar oogleden terwijl ze tegelijkertijd haar wenkbrauwen hoog optrok, waardoor ze de jongen tegenover haar opnieuw onzeker zag lachen.

Nog voordat ze haar mond open kon doen om een antwoord te geven, hoorde ze de - toch stiekem wel - knappe jongen ineens praten waardoor ze haar mond sloot.

'Eh nou..., als je niet wilt is dat ook wel oké. Maar ik dacht..., ja... ik zag die perfecte boog van je en ik dacht dat je misschien wel... eh, zou kunnen voetballen? Sorry als ik je rust heb onderbr-'

'Dat lijkt me leuk.'

'-oken...'

Een paar tellen van stilte volgde er, waarbij de jongen Lauren met een licht verraste blik aankeek voordat er een kleine glimlach rondom zijn lippen vormde. 'Sorry miss, dat heb ik net even gemist.' Vroeg hij op een zachte stem waardoor Lauren kort begon te grinniken voordat ze haar boek dichtklapte.

'Ik zei dat het me leuk leek,' zei ze op een kalme toon terwijl ze haar benen over de rand heen gooide en overeind kwam. Vlak nadat ze opstond zag ze een lichte grijns met een blosje rondom zijn wangen voordat hij zich volledig omdraaide. Even moest Lauren een brok in haar keel wegslikken, doordat zijn gespierde rug nu vlak voor haar neus stond.

Kort keek ze achterom, naar haar ligbed die ze nu voor de tweede keer achter ging laten voordat ze weer voor zich uit keek en ze de andere vier jongens aan zag komen lopen. Ze liepen op een afstandje met elkaar te babbelen, totdat ze haar in de gaten kreeg en ze allemaal stil begonnen te vallen.

Naast haar begon de blondharige jongena aka 'haar redder' naar hen toe lopen en besloot Lauren maar met hem mee te gaan. Een beetje onzeker keek ze naar hem op en besefte ze dat hij wel haast twee koppen groter was dan zij. Slikkend liet ze kort haar blik over zijn slanke maar strakke, goedgevormde lichaam glijden voordat ze recht voor zich uit keek en voelde ze wel duizend en één emoties door haar heen schieten, omdat ze ook recht op de vier andere rugbyspelers aan het aflopen waren. Eén jongen alleen al was al te sterk voor haar, laat staan vijf!

Schuchter liep ze schuin achter hem, totdat de blauwogige knapperd tegenover zijn vrienden stond en een babbeltje met hen begon te maken. Vlak daarna draaide hij zijn ranke half om zijn as, om naar haar te kunnen kijken die zich een beetje achter hem had verstopt.

'Oh, euhm,' begon hij een beetje ongemakkelijk en stapte hij opzij, om haar aan zijn vrienden te kunnen laten zien. Vlug slikte Lauren kort, voordat ze de jongens een beetje afwachtend aankeek totdat de blonde ineens zijn hand naar voren stak.

'Sorry,' mompelde hij ineens en keek Lauren vragend op in zijn prachtige kristalblauwe ogen voordat haar blik op zijn uitgestoken hand viel.

Met een kleine glimlach keek ze opnieuw op en nam ze na een korte twijfeling, zijn hand toch maar aan. Maar een onverwachtse elektrische schok deed haar hand meteen in een ruk terugtrekken, waarna ze geschrokken naar haar eigen hand keek als haar hartslag ineens versnelde.

'Jeez..,' fluisterde ze geschokt terwijl ze haar vingers kromden en strekten voordat ze omhoog keek en een vreemde uitdrukking in zijn blik zag. 'Sorry daarvoor euhm...?

'Luke. Ik ben Luke.' Antwoordde hij snel en begon ze te glimlachen met een vederlichte blos rondom haar wangen.

'Lauren.'

Met opgetrokken, verraste wenkbrauwen keek hij op haar neer, voordat er een scheve glimlach rondom zijn lippen begon te vormen en hij kort zijn hoofd knikte. Voor haar zag ze hoe hij kort van zijn uitgestrekte hand een vuist maakte en het vervolgens weer liet ontspannen.

'Nou, goed.' Begon hij ineens luidop te praten voordat hij zich half omdraaide, waardoor Lauren haar wenkbrauwen optrok en zag hoe de andere jongens haar in stilte aankeken. Meteen voelde ze haar hartslag zich versnellen doordat ze het aandacht had getrokken en voelde ze haar wangen blozen.

Toch maakte ze oogcontact met elk van de jongens en zag ze bij de laatste jongen, hoe hij haar met een licht afkeurende blik van top tot teen bekeek. Direct voelde ze haar bloed bevriezen, doordat hij haar niet met een bepaald vriendelijke blik aankeek.

Met grote ogen van ontzetting keek Lauren kort opzij, naar de jongeman die zich als Luke had voorgesteld en zag ze hem ook met een diepe frons in zijn wenkbrauwen naar de laatste jongen staren. Nog voordat ze iets kon zeggen, stapte hij meteen op de jongeman af totdat hij pal voor zijn neus stond.

Ondanks de vijfde jongen niet veel kleiner was dan Luke, zag Lauren toch hoe hij meteen zijn blik naar het zand toe wierp. Alsof hij..., bang was van hem?

'Wat is het probleem James? Dat jij zo'n minachtende blik op haar werpt?' Hoorde Lauren hem met een harde en gebiedende toon tegen hem sissen en vormde er zich een brok in haar keel. Kwam hij nou voor haar op?

Stomverbaasd keek ze toe, hoe Luke vlak voor zijn neus allerlei dingen tegen hem begon te zeggen wat op iets van - meisje  en voetbal - leek totdat er een laatste, duidelijke zin te horen was.

'Oordeel niet op de buitenkant, James!' Siste Luke recht in zijn gezicht en zag Lauren de jongen, die dus James scheen te heten, kort ineenkrimpen voordat hij vlug zijn hoofd knikte.

'Ja, pri-'

'Luke!' Siste de blondharige meteen als ook zijn schouders zich kort verstrakten en knipperde James vlug met zijn oogleden voordat hij weer recht voor zich uit keek.

'Ja, eh..., sorry Luke.'

Licht fronsend en bezorgd keek Lauren de jongen aan, die zich net verontschuldigde en begon ze vlug in haar eigen wereldje na te denken, waardoor ze de verdere conversatie tussen die twee 'vrienden' miste. Al gauw werd ze uit haar gedachten gehaald doordat diezelfde jongen - James - op haar afstapte en hij zijn hand uitstak terwijl hij zijn excuses aanbood.

Zodra ze zijn uitgestrekte hand zag, snoof Lauren door haar neus, voordat ze met een ijskoude blik naar hem keek en vervolgens zijn uitgestoken hand aannam. 'Excuses aanvaard.'

Met een kleine glimlach en een opgeluchte uitdrukking schudde hij haar hand en nam hij vervolgens een stap naar achteren om weer netjes in de rij te gaan staan. Door zijn stijve handelingen trok Lauren haar wenkbrauw omhoog, want door wat James zojuist deed, leek het erop alsof de jongens geforceerd, in een nette rij moesten gaan staan met ieder hun handen achter hun ruggen. Ze herkende deze soort houding dankzij de formaliteiten die haar vader moest ondergaan in de tijd dat hij bij de politie en het leger werkte.

Afwezig staarde ze naar het zand terwijl ze verder van het water en de jongens weg liep naar een stuk strand dat qua ruimte uiterst geschikt was voor een potje voetbal. Lauren was even met haar eigen gedachten in de weer en voordat ze het goed besefte, werd er luid naar haar geroepen waardoor ze licht verward opkeek.  De luide roep haalde haar meteen uit haar gedachten en besefte ze, dat het een waarschuwing was. 

Als in een reflex draaide ze zich in een ruk om en zag ze inderdaad in de lucht, de bal op zich afkomen. Meteen kopte ze de bal en wist ze de voetbal in een keurige boog naar voren te brengen voordat ze hem met een krachtige trap naar één van de andere jongens toe schopte.

Een verrassend gefluit klonk er door de lucht en keek Lauren kort opzij, om een verbaasde James aan te treffen die op een afstand van tien meter van haar rechterzijde stond. Door zijn verraste reactie, voelde Lauren de trots in haar borst opwellen waardoor ze uitdagend begon te grijnzen.

Ja ja, deze kerel had het zeker niet verwacht dat ik toch wel kon voetballen, dacht ze terwijl ze de bal aan het volgen was die steeds maar weer overgespeeld werd.

Met de keren dat de bal bij haar terechtkwam, voelde ze haar eigen zelfvertrouwen steeds meer groeien doordat ze aanvoelde dat ze haar talent niet kwijt was geraakt. Ondanks ze twee jaar niet meer had gespeeld na acht jaar te hebben gevoetbald, was ze haar reflexen en snelheid niet kwijtgeraakt.

Terwijl de zon steeds hoger en hoger aan de hemel scheen, begon ze steeds meer en meer te zweten. Ook doordat het overspelen was veranderd naar een potje voetbal tussen twee teams en Lauren de hele tijd tussen de jongens door aan het zigzaggen was.

Behendig en snel manoeuvreerde ze de bal tussen de topless jongens door en mikte ze op het zelf gecreëerde doel. Na een flinke trap, stoof de bal net als een raket op de doelman af en schoot de bal precies tussen zijn benen door de doel in.

'Yéééah!' Schreeuwde ze luid terwijl ze haar vuisten in de lucht stak om vervolgens ineens bijna omver te worden geduwd door een bloot lijf. Struikelend kwam ze overeind en keek ze verrast op in één van de gezichten van de jongens die met een brede grijns naar haar stond te staren, die ook een hand omhoog hield.

Met een stevige klap liet Lauren haar hand tegen de zijne aan komen terwijl ze breeduit grijnsde en zocht ze  eigenlijk onbewust naar Luke, die met een ondeugende blik zijn hoofd schudde en achteruit huppelde als ook zijn bovenlijf van het zweet glom.

Heel even dacht ze achter de ondeugende blik, een flits van jaloezie te zien maar schudde ze vlug haar hoofd, omdat ze denkt dat ze het zich had verbeeld. Al snel richtte ze zich weer op de voetbal en rende ze op een volle vaart erachteraan.

De bal werd naar Luke toe gespeeld en sprintte Lauren meteen op hem af, met als doel de bal van hem te gaan afpakken. Zodra ze bij hem was, maakte hij het haar nogal lastig maar wist Lauren van geen opgeven. Ze kon zich heel goed vastbijten in de ander dat niet van haar team was.

Ploeterend door het zand blokte Lauren hem keer op keer en lukte het haar steeds bijna om de bal bij hem weg te krijgen, totdat ze op een gegeven moment met haar handen begon te zwaaien om haar evenwicht te behouden waardoor haar hand aardig hard tegen zijn borstkas aan kwam.

Licht geschrokken hield ze abrupt halt om ook een verbaasde Luke aan te treffen die haar met grote ogen aankeek en zag ze de korte twijfeling in zijn ogen over wat hij er hier nou van moest vinden. Toen besefte Lauren dat ze daar maar snel gebruik van kon maken, om er de maximale voordeel uit te halen waardoor ze dus meteen naar voren dook, om de bal van hem af te gaan pakken. Wat haar ook meteen lukte.

Luid lachend passte ze de bal van haar ene voet naar de andere, terwijl ze met een vaart naar de doel toe rende en Luke achter zich aan hoorde komen. Met een brede grijns rondom haar lippen focuste ze zich op de bal en zag ze in haar ooghoek dat de doel al snel dichter in de buurt kwam, terwijl de andere jongens luid roepend, met haar mee renden.

'Hier, hier!' Werd er ineens luid geroepen door één van Lauren haar teamgenoten en keek ze snel opzij, met als bedoeling de bal naar hem te overspelen totdat ze ineens werd getackeld. Met een luide kreet tikte haar ene voet de andere en struikelde ze naar voren, maar kon ze nog net met haar knie de bal naar voren schoppen voordat ze in het zand ploeterde.

Rollend door het zand, belandde ze aardig hard op haar rug en bleef ze stil liggen met haar oogleden gesloten terwijl ze hevig hijgde. De zon scheen onverbiddelijk op haar bezwete huid, waar al het zand nu aan was gaan plakken. Grinnikend kneep ze haar ogen tot spleetjes om vervolgens voor zich uit te kijken en zag ze eerst een strakblauwe lucht voordat er een persoon in haar zicht kwam te staan die daarmee de schaduw over haar lichaam heen wierp.

Turend keek ze naar de gestalte die door de zon werd omgeven en kon ze nog net opmaken, dat het Luke was en hij een hand naar haar uitstak. Met haar lippen naar binnen getrokken, hief ze haar hand ook maar op en werd ze met een groots gemak, in een vloeiende beweging omhoog getrokken.

Een beetje onverwachts door het gemak ervan, hupte ze eenmaal naar voren maar botste ze daarbij tegen Luke zijn blote borstkas aan voordat ze snel een stap achteruit nam. Vlug keek ze beschaamd weg als ze ook haar haren achter haar oor plaatste, doordat ze besefte dat ze opnieuw zijn blote torso had aangeraakt.

Met een knalrood hoofd draaide ze zich van hem weg en begon ze het zand van haar vel af te vegen, maar rimpelde ze haar neus omdat ze wist dat het onbegonnen werk was. Hiervoor was er maar één oplossing. Zwemmen.

'Guys! Ik ga zwemmen, het was leuk met jullie!' Riep ze luid over haar schouder als ze ook een hand omhoog hielde en ermee zwaaide, terwijl ze al naar voren begon te lopen en ze daarmee dacht dat het wel duidelijk was dat het voor haar genoeg is geweest. Achter haar hoorde ze de jongens terug roepen waarop ze vanzelf begon te glimlachen.

Stevig stapte ze door en was ze ondertussen in haar eigen gedachtenwereldje beland. Het verbaasde haar hoe gemakkelijk ze zich voelde bij deze jongens en voelde ze zichzelf opnieuw blozen bij het idee dat ze Luke ergens eigenlijk toch..., wel leuk vond.

Luke..., Luke, Luke wie?

De jongeman naar wie iedereen schijnt te luisteren?