En zo vond Lauren zichzelf de volgende dag al aardig vroeg op het strand, terwijl ze een paar toeristen iets verderop bij de strandbar zagen zitten. Met een glimlach liep ze op haar slippers en een tas om haar schouder naar een ligbed die er beschikbaar was.

Waar ze nog een flink aantal ligbedden nog had zien staan die nog vrij waren, koos ze het meest verre zodat ze echt van alle rust en vrijheid kon genieten. Dat ze niet kon worden verstoord door de toeschouwers die tijdens hun vakantie meteen alles kant en klaar op hun bord kregen voorgeschoteld.

Met een tevreden glimlach liep ze naar het ligbed toe en haalde ze het grote badhanddoek uit de tas, voordat ze het over de ligstoel heen drapeerde. Boven haar zwaaide de gigantische palmboom zachtjes in de wind, terwijl de zonnestralen zich door de kleine inkepingen van het blad heen wurmde en ze daardoor op het handdoek schenen.

Een diepe, ontspannen zucht verliet haar lippen en keek Lauren relaxt om zich heen. Zo had zij zich het einde van haar vakantie voorgesteld. Nouja..., einde..., ze had nog een paar goede weken te gaan. Ze was er heel blij om dat ze zich perfect in haar element voelde. Een perfecte locatie om de bevolking te kunnen helpen én ook nog van haar welverdiende rust genieten. Twee vliegen in één klap! Gewoon perfect, na twee weken te hebben gehiked in de jungle.

'Héérlijk...,' zuchtte ze dromerig terwijl ze de tas van haar schouder af liet glijden en vervolgens haar mobieltje pakte. Ze trapte haar slippers uit en voelde ze meteen het fijne zand onder haar blote voetzolen, waardoor ze meteen haar tenen kromden. Een korte rilling van genot schoot er door haar heen, voordat ze met haar handen door haar haren heen woelde.

Het ruisende geluid van de zee klonk rustgevend in haar oren, waardoor ze zich omdraaide en naar de blauwe kleur van de zee keek. Zo blauw had ze het water nog nooit gezien en voelde ze zichzelf opnieuw grijnzen. Dit was voor haar echt..., vakantie.

Met nog steeds een glimlach rondom haar lippen, liep ze naar de kustlijn tot ze het natte zand opliep en op een gegeven moment het aanspoelende water over haar voeten liet stromen. Een kort gegiechel ontsnapte er uit haar mond, toen ze het aangename temperatuur van het water voelde waardoor ze langs de kustlijn begon te slenteren.

Onder het lopen keek ze regelmatig om zich heen en voelde ze zich gelukkig. Ondanks ze haar ouders mistte en het jammer vond dat haar vriendin niet mee kon komen, was ze toch erg blij dat ze was gegaan.

Naarmate ze langer slenterend over de kustlijn liep, namen haar gedachten haar met zich mee en overdacht ze haar hele reis opnieuw. Vanaf het begin tot naar het moment bij de waterval en begon ze het gezicht van de blondharige jongen voor zich te zien. Van binnen voelde ze zich blozen terwijl ze eraan terugdacht hoe ze hem had uitgefoeterd en ze vervolgens stampvoetend van hem vandaan was gelopen. Dat ze dat durfde.

In haar gedachten kon ze zelfs elk woord van hem achter haar terughalen en scheen ze zelfs zijn duidelijke stem opnieuw in haar hoofd te horen. Afwezig liep ze verder terwijl het aangename water zo nu en dan over haar voeten spoelden totdat ze een vaag herkenbare stem, ineens luid hoorde roepen.

Een hevige kreet slakend sprong ze hoog in de lucht, doordat er iets hards tegen haar benen kwam en ze daardoor ruw abrupt uit haar gedachten was gerukt. Met een bonzend hart keek ze angstig omlaag en zag ze tot haar grote verbazing dat het een bal was, die tegen haar benen aan was gebotst.

Een voetbal, om precies te zijn.

Fronsend keek Lauren naar het bekende zwartwit gekleurde bal, voordat ze opnieuw een vaag herkenbare stem, luid hoorde roepen waardoor ze haar hoofd verward omhoog hief. Maar meteen sperde ze haar ogen wijd open bij het aanschouwen van een rennende jongeman met een ontbloot en gespierd bovenlijf die zijn hand naar haar ophief. Hevig slikkend staarde ze naar de jongeman, die op een flink afstandje wel in een slow motion op haar af leek te rennen waarbij zijn haren met zijn iedere stap in het zand mee zwierden. Ze voelde alsof ze in de zevende hemel was beland.

'Heya! Can I have the ball back!?' Riep hij luid en knipperde Lauren stomverbaasd met haar oogleden, voordat ze terug in de realiteit werd getrokken en ineens besefte dat hij de bal terug wou hebben.

'Oh! Yeah! Sure!' Schreeuwde Lauren ongemakkelijk terug voordat ze een paar stappen naar achteren nam en vervolgens na een krachtige stap, een flinke zwaai met haar rechterbeen maakte. Een perfecte schop zorgde ervoor dat de bal na een zijwaartse boog een grote aantal meters later, keurig in de gespierde armen van de hunk belandde waarna ze zag hoe hij verrast opkeek en vervolgens zijn grote hand met zijn sterk bespierde arm ophief.

Met een wrange glimlach hief Lauren haar hand ook op en keek ze even voorbij de jongen, wiens blote en gespierde rug nu naar haar toe stond gekeerd. Tot haar verrassing zag ze vier andere goedgebouwde jongemannen staan en floot ze kort. Meteen bloosde ze en hoopte ze, dat de jongens haar niet hadden gehoord ondanks ze toch op een aardige dertig à veertig meter stonden.

Met een hoofd zo rood als een tomaat van de schaamte omdat ze had gefloten, draaide ze zich vlug om maar kon ze het niet laten om nog één keer naar de jongens te kijken die elk met een ontbloot bovenlijf en in hun shorts aan het voetballen waren. Vijf gespierde hunks, die er stuk voor stuk allemaal heel goed uitzagen.

Het waren vast superzwemmers. Zwemmers van de Olympische Spelen, ofzo. Hmmm, dacht ik dat niet eerder over-...

Nog voordat ze verder kon wegzwijmelen, draaide de jongen die haar bal perfect opving, zijn hoofd naar haar om en sperde Lauren haar ogen wijd open voordat ze haar hoofd in een ruk wegdraaide. 'Shit,' vloekte ze kort voordat ze een schokkerige slaakte en vervolgens gehaast aan haar terugweg begon.  Gewoon snel weg, wegwezen.

Stevig stapte ze door, ook omdat ze besefte dat ze een aardig afstandje van haar veilige ligbed was verwijderd waar al haar spullen er nog op zaten. Ondanks de activiteit van de criminaliteit van dit land ontzettend laag was, wilde ze er zeker van zijn dat er niets werd gestolen.

Terwijl het spoor van haar voetstappen achter zich steeds langer werd, raakte Lauren weer in haar gedachten verzonken en fronste ze haar wenkbrauwen. Haar onderbuikgevoelens vertelden haar, dat de jongen van daarnet, ergens toch geen vreemde was voor haar. Maar ze probeerde het voor haar geest te halen waar ze die jongen dan eerder van zag. Of kende.

Al snel was ze bij haar 'eigen deel' van het strandje gekomen en besefte ze maar nog net op tijd, dat ze haar eigen ligstoel bijna was gepasseerd waardoor ze licht geïrriteerd haar hoofd schudde. Ze vond het gewoon niet fijn dat ze even haar halve bewustzijn had laten vervagen. Dat ze vakantie had, betekende niet dat ze haar bewustzijn compleet uit kon gaan zetten. Ze moest natuurlijk wel bij haar verstand blijven.

Nog voordat ze een stap naar haar ligstoel kon nemen, leek er precies op dat moment een lampje in haar hoofd aan te gaan. Waar ze de jongen eerder van had gezien. Meteen begon ze gefrustreerd te grommen voordat ze haar hoofd schudde en ze haar handen in de lucht gooide.

De waterval! De kristalblauwe jongen. Verzuipen, zijn armen rondom mijn borstkas. 

'Ja, natuurlijk moest dat mij nou weer gebeuren!'

Terwijl ze al mopperend haar spullen doorzocht en de dikke boek in haar handen kreeg, kon ze het toch niet voorkomen om toch heel stiekem opzij te kijken. Naar de richting waar ze de jongens had zien voetballen. Bij het ontdekken dat de jongens uit haar buurt waren, slaakte ze een zucht en zocht ze het juiste pagina op door middel van het ezelsoortje.

Heel even wist ze niet wat ze ervan moest vinden, dat de jongens dan wel een paar goede honderd meter naast haar aan het voetballen waren. Was ze er opgelucht over dat ze echt van haar welverdiende rust en stilte kon genieten, of vond ze het stiekem toch jammer dat ze de gespierde jongens niet kon..., bewonderen?

Vlug schudde ze haar hoofd en probeerde ze zich op haar boek te concentreren. Ze kwam hier voor haar welverdiende vakantie en de rust, en niet om naar jongens te gaan kijken!

Na een diepe zucht had ze de juiste bladzijde gevonden en settelde ze zich op haar ligstoel, onder de schaduw van een grote palmboom met het uitzicht over de grote blauwe zee.

Al gauw was ze helemaal in het boek getrokken waardoor ze alles om zich heen vergat. Voor haar gevoel was ze nog maar net begonnen te lezen, totdat er iets hards tegen haar ligstoel aan terechtkwam waardoor ze als in een reflex begon te sissen.

'Hey!?'

'Hai.'

Geschrokken keek ze recht in het gezicht van de knappe jongeman die haar naderde. De jongen met kristalblauwe ogen en een betoverende glimlach waardoor ze zich meteen voelde blozen.

'W-wat doe je hier!?'