Binnen die week, was al het werk klaar en keek Lauren met een trots gevoel rond. Ondanks het gebouw er op zich al goed en nieuw uit zag, was ze erg blij met het fris gecreëerde sfeer dat er nu hing. De asiel met zijn betonnen muren die anderhalve meter vanaf de bodem was beschilderd met een frisse blauwe kleur, nodigde de mensen nu uit om er gebruik van te maken.

Evenals de operatiekamer, die er nu spic en span bij stond en er de afgelopen week ook een kleine koelkast bij was gekomen. Gedoneerd door de buurtbewoners die echt hun hart voor Lauren en haar goede bedoelingen open hadden gesteld.

Van de ene goede daad kwam er een andere. Het zorgde als het ware voor een kettingreactie waardoor het asiel nu bijna operationeel was. Op één ding na, het dierenvoer.

Daarom slenterde Lauren een beetje doelloos rond, maar wel met een trots onder de leden terwijl Rosie en Juan al van het dorpje vandaan aan het rijden waren. Met een overgrote deel van Lauren haar geld, waren ze nu onderweg naar Huaveron.

Huaveron. De hoofdstad van Alteshmon, waar er ook een heel groot dierenvoeder fabriek was gevestigd waar ze meteen voor een leuk prijsje, een berg aan dierenvoedsel konden gaan kopen. Voornamelijk voor katten en honden. Om ermee te beginnen.

Dankbaar sloot ze de deur achter zich en zette ze het grote hangslot erop, gewoon voor alle zekerheid dat er geen spullen werden gestolen. Slenterend met haar handen in de zakken gestoken, liep ze naar Maria haar knusse huisje waar ze haar voorlopige slaapplaats had gevonden. Die ook maar op twee minuten lopen afstand was.

Met een glimlach werd ze begroet door de oudere bewoonster, die even met een grote houten pollepel door de lucht zwaaide voordat het weer in de grote pan terechtkwam. Geuren van heerlijk en exotisch voedsel hing er in de lucht en voelde Lauren al het water in haar mond vloeien om ze vervolgens weg te slikken.

'Lauren, hermosa, ga naar het strand!' Mopperde Maria op een positieve toon waardoor Lauren haar hoofd schudde en vervolgens grinnikte. Het was blijkbaar een gewoonte van het land, om op een mopperige maar ondeugende en speelse toon te gaan praten. Vooral in het begin had Lauren verbaasd opgekeken, over hoe snel Rosie en Maria met elkaar in hun Spaanse taal praatten. Zo snel, zo luid en vooral..., zo kwetterend! En daardoor, lag ze binnen de kortste keren in een deuk, tot groot genoegen van beide dames zelf.

'Volg paadje dat je eerder hebt gezien! Blijf doorlopen en dan zul je vinden,' praatte Maria op een vlugge en stevige toon waardoor Lauren met een glimlach haar hoofd knikte en vervolgens het huis uit ging.

Toch wel nieuwsgierig waar ze het over had, liep ze in een stevige pas naar het bos en ontdekte ze inderdaad een smal paadje door het bos, niet ver van het asiel vandaan. Na een korte twijfeling, omdat ze door het bos heen moest, moedigde ze zichzelf aan en liep ze het dichte woud in.

Dunne en lange boompjes passeerden haar terwijl de bladeren hoog boven haar, alle zon uit het bos hield en kon ze soms de frisse wind langs haar huid voelen glijden. Maar naarmate ze verder het bos in liep, scheen ze ook een ruisend geluid te horen.

Het geluid van de zee.

Gemotiveerd door het geluid, stapte ze verder en moest ze soms haar benen extra hoog optillen om over een omgevallen boompje of tak te gaan stappen. Al met al zag het smalle paadje er aardig gebruikt uit en keek ze opnieuw om zich heen, om geleidelijk aan meer en meer palmbomen met zijn kokosnoten aan te treffen.

Naarmate Lauren verder liep, veranderde het bossige bodem steeds meer voor een zanderige totdat het ook langzaam in kleur begon te veranderen. Waar de bodem eerst donkerbruin was, veranderde het langzaam naar lichtbruin tot een mengeling van bruin en grijs.

Haar tempo veranderde langzaamaan ook van gemakkelijk door het bos, tot iets moeilijker en lastiger door het mulle zand. Meerdere malen wisselde haar blik van tussen voor zich uit en naar het bodem en voelde ze haar hart sneller slaan. Van de positieve spanning, omdat ze er zo reikhalzend naar uitkeek om de strakblauwe zee te kunnen zien.

De diversiteit aan bomen en planten veranderde duidelijk. Waar er in het begin palmbomen heersten, doemden er nu ook bananenbomen op en zag Lauren her en der allerlei onrijpe, groene bananen hangen. De grote bananenbladeren hingen over het pad en moest ze een paar ervan uit haar pad duwen om verder te kunnen komen.

Op een moment maakte het pad een flauwe bocht en kon ze ineens heel duidelijk het flink ruisende geluid van de rollende golven op het strand horen. Steeds steviger stappend waarbij ze ook met haar handen begon te maaien om de bladeren uit haar gezicht te houden, merkte ze op dat het zand voor haar voeten steeds maar witter werd.

Tot Lauren op een gegeven moment een soort grens overging dat het bos achter zich liet. Met nog één zwaai met haar hand, om een gigantische bananenboomblad uit haar pad te halen schoof ze het opzij en stond ze meteen abrupt stil.

Met een opengevallen mond en wagenwijd open ogen staarde ze voor zich uit en klapte ze daarna haar mond geschokt dicht.

Overspoeld door de immense  verrassing, overspoeld door het aanschouwen van dit prachtige strand, begon ze opeens te lachen terwijl ze een hand voor haar mond sloeg.

'Wauw!' Stamelde ze verwonderd terwijl ze nog twee stappen nam en er rondom haar lippen een ongelooflijk brede grijns begon te vormen. 'Oh...yes! Freaking yes!'

Luid lachend rende ze naar voren en kon ze haar ogen niet geloven van wat er voor haar bezaaid lag.

Onstuimig rollende golven die het azuurblauwe water op het stralend witte kust smeten, terwijl er her en der palmbomen gevaarlijk ver naar voren hingen en ze hun bladeren in de wind lieten ruisen waardoor er schaduwen op het parelwitte strand begonnen te dansen.

Overdonderd door het paradijselijke pracht volgde haar ogen de kustlijn voor zover dat lukte en merkte ze op dat het strand zowel aan het begin - die een kilometer verder weg was - en aan de andere eind - een heel stuk verderop - werden afgesloten door metershoge puimsteen-achtige rotsen die deze strand afscheidde van wat er daarachter lag.

Op haar lip bijtend van vreugde en blijdschap schuifelde ze naar voren en voelde ze het warme zand tussen haar slippers glijden waardoor ze opnieuw breeduit begon te grijnzen. Toen ze uit het schaduw van de gigantisch overhellende palmbomen stapte, draaide ze zich om en ontdekte ze ineens een heel knus strandbarretje.

Het vierkante open huisje was in een prachtige Bohemian stijl gecreëerd dat perfect bij het strand paste en begon ze opnieuw te lachen. Totdat haar ogen zich van het barretje af dwaalden en ze op een paar lege strandligbedden rustten. En dat was voor haar de druppel.

'Oh YES!' Gilde ze blij terwijl ze haar handen tot vuisten balden en ze ruw in de lucht stak. 'Freaking, freaking, freaking yes!'

'Dit is echt het paradijs!'