Luid enthousiast pratend zaten de drie dames aan tafel, terwijl ze hun exotische ontbijt ook naar binnen werkten. Lauren had haar slaapplaats op de zolder van Maria gekregen, die al te blij was dat de derde kamer nu in gebruik werd genomen. En de jongere vrouw was op haar beurt ook opgelucht dat ze voor de komende dagen een slaapplaats had nadat ze haar andere adres afgezegd had.

Op het kleine ronde tafeltje stonden ook drie grote mokken thee, met verse munt wiens geur sterk door heel de kamer rook. Tussen de kopjes in stond er op het stuk witte papier een heel waslijst aan taken die er allemaal moest gaan gebeuren en kon Lauren haast niet wachten om aan de slag te gaan.

Want bovenaan stond er als eerste: Het asiel helemaal onkruid- en bladvrij maken voordat ze kunnen starten.

Waar Lauren op haar tweede dag in het dorpje er heel veel zin in had om de klusjes met zijn vieren te laten starten, die vast wel een week of twee zou duren, werd ze bij het verwaarloosde asiel flink verrast door een hele meute aan dorpsbewoners!

Met een open mond en grote, verbaasde ogen had ze toegekeken hoe al die grijnzende getinte mannen en vrouwen eraan kwamen banjeren met allerlei potten verf, emmers en gereedschappen. Met een trotse Rosie en Maria helemaal vooraan gelopen.

Vrijwilligers die met kwasten en rollers in allerlei groottes en maten kwamen er aanzetten met een flinke fonkeling van trots en bereidheid in hun donkerbruine ogen. Waar Lauren eerst met een open mond had toegekeken toen ze met een enthousiasme aan haar voorbij liepen, begon ze al gauw te lachen en daarna enthousiast mee te helpen.

En stevig verwelkomd door de dorpsbewoners.

Ze begon, met of Rosie of Maria aan haar zijde als een soort tolk, allerlei bevelen uit te delen en was iedereen binnen no-time aan het werk gezet. Waar Lauren eerst een plan had uitgewerkt dat - met zijn vieren - een paar weken zou duren, zou dat nu allemaal al binnen één week gerealiseerd kunnen worden!

Luid zingend in het Spaans en dansend liepen de bewoners door heel het betonnen asiel, terwijl ze her en der aan het opruimen waren, of aan het schoonmaken of aan het verven waren. Laurens plan werd zonder mokken of morren goedgekeurd. Tevreden en met een brede grijns swingde Lauren lichtjes mee op de beat van het zelf gecreëerde muziek in het gebouw terwijl ze de muren bekeek wiens onderste helft met een frisse blauwe kleur werd geverfd.

Daarmee hoopte ze de look van het asiel wat op te fleuren en daarmee dus de ijzige, koele sfeer te verlichten maar tegelijkertijd ook het gebouw bij de bevolking te trekken. Elk huisje dat ze in het dorpje tegenkwam, hadden allemaal blauwe deuren en ramen. De perfecte keus om de muren ook in diezelfde kleur te verven.

Met een brede grijns liep ze naar buiten, om ook de buitenmuren te kunnen bewonderen waar nu een aantal getinte mannen met een brede grijns aan stonden te schilderen. Zodra ze in beeld kwam, keek iedere jongeman naar haar op en grijnsden ze breeduit met hun stralende witten tanden bloot.

Grinnikend schudde Lauren haar hoofd, voordat ze zich met een ontspannen zwaai omkeerde en zag ze ineens een gestalte in de verte naar zich toe lopen. Met twee kartonnen dozen opgestapeld in zijn armen. Nieuwsgierig en met opgetrokken wenkbrauwen huppelde ze op de man af en zag ze dat het Juan was. De officiële eigenaar van het gebouw.

'Déjame ayudarte!'                                  [Laat mij je helpen!]

'Si,' zuchtte de man opgelucht en haalde Lauren de bovenste zware doos uit zijn armen en verbaasde ze zich erom, dat de man ze beiden kon dragen. Vervolgens begonnen ze zij aan zij naar het gebouw toe te lopen en hoorde ze onderweg allerlei dingen in de doos rammelen. Nieuwsgierig maar geduldig liep ze achter de man aan, die door een paar gangen heen liep en vervolgens naar de operatiekamer toe stapte.

Met een luide bons kwam de doos op het metalen aanrecht neer en volgde Lauren zijn voorbeeld, om vervolgens na zijn toestemming de dozen open te maken.

Een kreet slakend sprong ze enthousiast de lucht in, voordat ze de man om zijn hals vloog nadat ze ontdekte dat er in de dozen allerlei nog ongebruikte en steriele voorwerpen zaten.

'Perfecto!' Gilde ze blij terwijl ze zich op de doos stortte en er allerlei spullen uit begon te halen. Spuiten, infuusjes en zakken en allerlei gerei dat goed genoeg was voor een operatie verscheen er uit de doos en begon Lauren ze al lachend te sorteren. Tot groot genoegen van de gepensioneerde dierenarts.

Nadat ze klaar was, waren de kastjes al aardig gevuld en keek Lauren met een tevreden glimlach op naar de kastjes voordat ze hen sloot. Zowel Maria en Rosie kwamen de operatiekamer binnen en omhelsde Lauren hen tegelijkertijd.

Na even uitbundig en enthousiast te hebben gekletst, waarbij de twee oudere vrouwen Lauren vertelden dat de bewoners allerlei dekens en spullen hadden gebracht, zag ze dat Juan er wel heel stilletjes bij stond. Licht fronsend draaide Lauren zich naar hem om en zag ze zijn wrange glimlach waardoor ze bezorgd naar de dames keek en vervolgens naar hem terug.

'Wat is er aan de hand?' Vroeg ze voorzichtig en hoorde ze dat Rosie haar woorden begon te vertalen. Meteen slaakte de oudere man een vermoeide zucht en reikte hij met zijn hand naar zijn achterhoofd, om er vervolgens aan te krabben.

'No hay comida para los animales...,' fluisterde hij verslagen voordat hij zijn blik naar de grond toe wierp en Lauren vervolgens bezorgd en nieuwsgierig naar de dames aan haar zijden keek.

'Er is geen voedsel voor de dieren...,' fluisterde Rosie zacht, die ook steeds beter werd in het vertalen van mijn taal naar de zijne en terug. 'Oh...,' fluisterde Lauren ontsteld en fronste ze haar wenkbrauwen, terwijl ze haar hersenen meteen aan het werk lieten zetten.

Voedsel..., voedsel..., hoe?

'Voedsel kopen?' Fluisterde ze ineens opgewonden terwijl ze naar voren stapte en vervolgens tussen Juan en de dames ging staan waarbij ze naar haar achterzak reikte. Meteen doemde er een paar biljetten op en zwaaide Lauren met een warme glimlach het geld in de lucht. 'Kunnen wij hier voedsel kopen?'

'Huaveron!' Zei Maria luid terwijl Rosie ineens haar handen vastgreep en stevig met haar hoofd begon te knikken en de twee dames vervolgens heel serieus naar Juan toe draaiden. 'Huaveron, podemos comprar comida para animales allí!' [Daar kunnen we voer voor huisdieren kopen.]

Kort begon Juan te lachen terwijl hij zijn hoofd schudde. 'Puedes usar mi camioneta para conseguirlo.'                                Jullie mogen mijn truck wel gebruiken om het te halen.

'Si!'

Maar nog voordat zowel Rosie als Maria zich volledig naar haar toe konden draaien stak Juan een vermanende vinger op. 'Mientras lo hagas con cuidado!'  Als jullie maar voorzichtig doen!

'Por supuesto...,' [Natuurlijk] glimlachte Rosie voordat ze met een gegiechel naar Lauren toe draaide, die al die tijd licht fronsend tussen haar en Juan stond te kijken terwijl ze niet veel van hun conversatie kon volgen.

Grinnikend pakte Rosie Lauren haar handen vast voordat ze in haar ogen aankeek en een diepe adem inhaleerde terwijl ze in haar hoofd de juiste woorden zocht in Lauren haar taal.

'Huaveron, grote stad. Wij Juan zijn truck mee om dierenvoer kopen!' Zei ze luid en duidelijk terwijl ze breeduit grijnsde en vervolgens naar Lauren haar stapeltje geld wees. Lauren haar ogen verwijdden zich en vormde er zich rondom haar lippen een verraste 'o' voordat ze een gil slaakte en vervolgens op Juan af stormde.

Lachend werd hij door Lauren omhelsd en klopte hij daarna kalm op haar rug, voordat ze hem losliet en hij haar met een stralende grijns aan stond te kijken.

'Eres un angel.'                                  Je bent een engel.