Nadat ze een - ietwat moeizaam - gesprekje hadden gevoerd, was het Lauren gelukt om de twee vrouwen te vragen waarom het asiel er niets aan deed.

'Geen geld,' was het enige antwoord die ze te horen kreeg en keek Lauren verbaasd op. 'En, man oud,' voegde de andere er ineens ook toe waardoor Lauren een beetje vervreemd om zich heen keek.

'Weet u waar het is? Het asiel?' Vroeg ze op een zachte toon en hoopte ze hevig, dat de twee vrouwen haar vraag zouden begrijpen. Want ze had een paar keer haar zin moeten vervormen zodat de woorden voor een lichtje in de vrouwen hun hoofden gingen branden.

Ineens, keken de twee vrouwen elkaar aan voordat ze gelijktijdig hun hoofden begonnen te knikken om vervolgens ook weer tegelijkertijd op te staan. Nieuwsgierig volgde de jongere vrouw hun voorbeeld, om vervolgens haar zware rugtas van de grond af te tillen en de vrouwen te volgen, naar buiten toe.

'Kom,' zei de eerste vrouw die haar eerder ook aan de arm had meegenomen en liep Lauren gewillig met haar mee. Geflankeerd door beide vrouwen, werd ze langzaam maar zeker steeds verder van het dorpje af gebracht. Naar het bos terug, maar dan aan de andere kant uit. Tijdens het lopen fronste ze licht haar wenkbrauwen, omdat ze begon te denken dat de vrouwen haar verkeerd hadden begrepen.

Na een paar goede meters te hebben gelopen, besloot Lauren dat dit niet de goede weg was waardoor ze een beetje tegen begon te stribbelen. De vrouwen susten meteen naar haar, om haar groeiende onrust te kalmeren voordat één van de twee naar tussen de bomen begon te wijzen.

Met fronsende wenkbrauwen keek ze op en wilde ze wegkijken, tot ze opeens iets lichtgrijzigs tussen de bomen door zag schijnen. Verward knipperde ze met haar oogleden om vervolgens nog beter te kijken. Tussen de smalle bomen door, kon ze ineens de contouren van een betonnen huis opmaken. Het lichtgrijze kleur straalde duidelijk tussen de bomen door, haar netvlies binnen.

Verrast trok ze haar wenkbrauwen hoog op, voordat ze beide vrouwen om de beurt vragend aankeek. Met een glimlach wenkte de vrouw met haar hoofd en begonnen ze weer te lopen, richting een smal en slordig betegeld paadje.

Hoe dichterbij ze kwamen, hoe beter Lauren het betonnen huis kon zien en verbaasde ze zich erover dat het erop leek dat het verborgen werd gehouden. Toen ze eenmaal bij het gebouw stonden, zag ze dat er een begin was dat de natuur het gebouw wilde overnemen. Strengen van klimop rezen er via de muren omhoog en klampte het met zijn kleine tentakeltjes aan het lichtgrijze wand. 

Onder de indruk bekeek ze het lichte gebouw, die overigens wel aardig groot was van formaat. Vergeleken met de huizen in de buurt, was deze zeker weten het grootste. Verwonderd draaide Lauren zich om naar de twee vrouwen, die haar met een spijtige blik aan stonden te kijken. Alleen door hun blik al, voelde Lauren zich gealarmeerd waardoor ze zich volledig naar hen toe draaide en hen niet begrijpend aankeek.

'Dit, asiel.' Zei de oudere vrouw terwijl ze er duidelijk moeite mee had om de juiste woorden te zoeken in Lauren haar moedertaal. De oorspronkelijke en de moedertaal van dit land, Alteshmon, was Spaans.

'Verlaten..., uh, lang geleden.' Wist ze er uit haar mond te persen en keek Lauren haar verwonderd aan. 'Gesloten!? Maar- maar. U zei dat er wel iemand was? Dierenarts?'

Door haar laatste woord lichtten de oudere vrouw haar ogen op en porde ze met haar elleboog lichtjes in de zij van de iets jongere vrouw.

'Conseguir el veterinario?'                                                              Haal de dierenarts?

En ineens, was de andere vrouw weggestoven en verbaasde Lauren zich voor de zoveelste keer over de bereidwilligheid van de bevolking. Haar gedachten maalden door haar hoofd hoe het nou kon dat de bevolking wel zo aardig was voor de medemensen, maar niet voor hun dieren!?

Met zijn tweetjes stonden zij daar, bijna in the middle of nowhere bij het grote gebouw dat alleen maar door de natuur werd omhuld. Lichtjes hoorde Lauren de bladeren ruisen, waardoor ze rustig om zich heen keek. Genietend sloot ze haar ogen terwijl ze de pure zuurstof tot zich innam en besefte ze dat ze door alle paniek en hectiek bijna was vergeten dat ze de jungle echt uit was.

Na een diepe zucht, wendde Lauren zich tot de oudere vrouw en zag ze haar naar haar glimlachen. Heel even wist ze niet zo goed wat ze moest doen en hoe lang ze moest blijven wachten. Tegenover haar begon de vrouw met een warme glimlach dichterbij te komen.

'Jouw naam, hermosa?' Verrast knipperde Lauren met haar oogleden voordat ze het laatste, exotische woord door haar oren liet gaan. Hermosa? Denkt ze dat ik zo heet?

'Eh, yo soy..., Lauren?'                                         (Eh, ik ben Lauren.)

Een zacht gegrinnik ontsnapte er uit de keel van de oudere vrouw voordat ze ineens naar Lauren haar hand reikte en vervolgens in haar handen vasthield. 'Maria. Mi nombre is Maria.'

Een lampje begon er in Lauren haar hoofd te branden, toen ze één van de Spaanse woorden begon te herkennen. 'Ah! Je naam is Maria!'

Met een kort gegiechel knikte de oudere vrouw, die rond de zestig werd geschat, haar hoofd voordat ze met haar vinger naar achter Laura begon te wijzen. Ze volgde haar vinger en draaide ze zich daardoor om, waar ze twee mensen naar zich toe zag lopen.

'Rosie en Juan.' Vertelde Maria de namen van de man en de vrouw die eerder van haar was weggehobbeld en begon Lauren te glimlachen.

Een oude man van tussen de zestig en de zeventig liep met een licht gebogen rug en o-benen naast Rosie, die haar beschermende arm door de zijne had vastgehaakt. Een rommelig, lichtgrijs baardje was er te zien onder zijn kin terwijl hij een bril met hele dikke glazen op zijn neus had.

Vrijwel alles aan zijn postuur vertelde haar, dat ondanks hij wel nog goed kon lopen, de man zijn jongere jaren waren geteld. Grote delen van zijn gezicht was rimpelig en zat het vol met moedervlekken. Of waren het nou ouderdomsvlekken?

Wat het ook mocht zijn, het was Lauren duidelijk dat hij vast wel gepensioneerd zou zijn.

Rosie begon ons als eerste op te merken, waarna ze zich naar de man toe draaide en vervolgens iets in de oor van de man begon te fluisteren. Naarmate ze dichterbij kwamen, kon Lauren horen wat er uit de man zijn mond kwam. 'Si, si,' zei de man terwijl hij langzaam zijn hoofd begon te knikken en begon de vrouw naast mij te glimlachen totdat ze naast ons stil kwamen te staan.

'Hier, dierenarts.' Zei Maria op een zachte toon en begon Lauren kort te glimlachen voordat ze ook haar hoofd knikte. Beleefd stak ze haar hand naar voren en moest de man even goed kijken waar haar hand was, voordat hij de hare vast kon nemen.

'Buen conocimiento,' zei Lauren op een eerbiedige toon waarbij ze kort haar hoofd knikte.

'Bienvenido, jovencita,' [Welkom jognedame] kraakte de zware mannenstem naast haar voordat hij vervolgens speels breeduit begon te grijnzen en haar hand losliet. Lauren werd geraakt door zijn vriendelijke stem waardoor ze moest glimlachen. Waar ze normaal afstandelijk tegen onbekende mannen was, voelde ze zich bij hem, voor nu, wel best op haar gemak.

Na een paar tellen van stilte, zag Lauren dat Rosie iets tegen haar wilde zeggen waardoor ze geduldig naar haar opkeek. Ze was al erg blij dat de oudere vrouw van het hele stel, een beetje haar moedertaal kon spreken.

'Hij, ehm.., niet meer werken. Kan niet meer doen helpen?' Probeerde Rosie uit haar woorden te komen en knikte Lauren dat ze het had begrepen. In haar hart voelde ze een lichte teleurstelling dat de man van geen betekenis meer kon zijn.

'Nuevo dierenarts?' Vroeg Lauren een beetje twijfelend en keek zowel Rosie als Juan en Maria haar kant op en gebaarde Juan met zijn hand. Hij wreef zijn wijsvinger en duim langs elkaar als teken dat het geld een probleem was.

'Muy caro,' [Te duur] bromde de dierenarts en schudde hij vervolgens met een vertrokken gezicht zijn hoofd. Een klein vlammetje brandde er in Lauren haar hart, omdat ze zag dat de dierenarts er ook wel moeite mee had. Dat kleine vlammetje van hoop laaide ineens op tot een grotere vlam, doordat er opeens een idee door haar hoofd schoot.

Vlug greep Lauren naar de banden van haar backpack en tilde ze hem van haar rug. Kort kreunde ze door het gewicht in haar armen maar ging ze toch snel door met wat ze aan het doen. De drie bewoners keken nieuwsgierig op haar neer en begrepen ze allemaal niet met wat Lauren aan het doen was.

Ze was tussen haar spullen gaan graven, totdat ze een kort kreetje slaakte en vervolgens de juiste papieren in haar hand kreeg. Snel haalde ze een opgevouwen document tevoorschijn, om het vervolgens uit te vouwen en het aan de man te geven.

 'Ik, dierenartsassistente. Ayuda?'                           [Helpen?]

Al brommend nam de man het ontvouwen papier aan en bracht hij het heel dicht naar zijn gezicht. Oei, begon Lauren te denken toen ze zag hoe slecht de man kon zien, maar wilde ze nog niet haar hoop gaan verliezen. De man tegenover haar begon allerlei Spaanse woorden te brabbelen en zag Lauren hoe Rosie haar ogen, die naast hem stond, een bepaalde hoopvolle glinstering begon te krijgen.

Opeens haalde de man de papier in een ruk onder zijn neus vandaan en haalde hij zijn schouders op. Hij bracht zijn vrijgekomen hand naar zijn broekzak en was er een krakend geluid te horen voordat hij een sleutel tevoorschijn haalde.

'Venir,' [komen] bromde de man zacht en wenkte hij met zijn hand, om vervolgens van de drie dames weg te lopen richting het grote grijze massa. Licht schuifelend liep hij het licht hellende paadje op en keek Lauren toe hoe hij aan het grote slot rondom het ijzeren hek begon te rammelen. Na een luide klik, opende het slot zich en haalde de man het van de deur af.

Met een eng gekraak zwaaide het ijzeren hek met spijlen open en wenkte de man haar opnieuw tot zich voordat ze naar binnen stapten.

Lauren voelde hoe haar hartslag iets sneller begon te slaan en wist ze niet helemaal precies waarom. Was het nou omdat ze het eng vond om naar binnen te gaan? Wat als er enge dieren zouden zitten? Of was het nou meer doordat er een onbekende soort spanning door haar aderen raasden, omdat er een uitdaging op haar stond te wachten? Dat ze toch iets aan de bevolking kon bijdragen?

Zelfverzekerd stapte ze met haar rugzak naar binnen, al snel gevolgd door de twee andere vrouwen. Meteen voelde ze de frisse lucht van de koude betonnen muren af stralen, maar merkte ze op dat het gebouw er nog redelijk nieuw uitzag. Alle muren waren glad en was er geen schade zichtbaar, op een paar graffiti tekeningen na. Het was duidelijk dat er hier hangjongeren zijn geweest. Misschien dat er daarom een hek omheen is gebouwd?

Dorre, opgedroogde bladeren knisperden onder hun schoeisels en verkende Lauren het ene kamer na de andere. Hoe meer kamers ze bekeek, hoe meer ze de hoop in haar hart voelde groeien en ze steeds meer en meer mogelijkheden in het gebouw zag.

Al helemaal toen ze een deur opende en ze ineens een gang zag met complete hondenkennels aan beide kanten. Vlug telde ze en zag ze, dat er wel tien honden gehuisvest konden worden. Met een steeds groeiende hoop liep ze gauw door naar de volgende en kon ze haar bange gedachten over de grote spinnenwebben, uit haar gedachten zetten.

Kort lachte ze, toen ze in de andere vleugel van het gebouw allerlei ruimtes zag die gevuld waren met metalen kooien aan de muur. Het was haar duidelijk dat het gebouw vroeger een goed functionerende asiel of bedrijf was. Wat het ook mocht zijn.

Huppelend liep ze van de ene kamer naar de andere, totdat ze bij een grote deur aankwam met een onbekend woord bovenop de deur. Nieuwsgierig gooide ze de deur open en slaakte ze meteen een kreet. Eigenlijk was het omdat ze er hevig van schrok, dat er net op dat moment een slang via een openstaande raam naar buiten gleed. Maar anderzijds was het ook omdat de ruimte waarin ze net binnenstapte, een heuse operatiekamer was!

Met een open mond liep ze verder de ruimte in en hief ze haar handen op terwijl ze een rondje om haar as draaide. Kasten en een aanrecht met een gootsteen doemde er aan de ene wand op, terwijl er aan de overkant een metalen verrijdbare kar was gestationeerd. En naast die kar, lag er een heuse operatietafel!

Door haar kreet, snelden alle drie de mensen de kamer in en keken zowel Maria en Rosie ook hun ogen uit voordat ze haar blik op Lauren vestigden. Lauren was naar de kastjes toe gelopen en had ze er één voorzichtig geopend, omdat ze er geen behoefte aan had dat er onverwachts een eng beest eruit zou gaan springen.

Nadat ze opmerkte dat de kust veilig was, sloeg ze de andere deurtjes open en verbaasde Lauren zich erover, dat er nog een flinke voorraad aan spullen aanwezig was. En ze waren nog steriel in het plastic bewaard! Ideaal!

Dit is het! Dit..., is mijn doel! Hiervoor ben ik gekomen om de bevolking te kunnen helpen! Met een brede grijns en een glinstering in haar ogen, draaide ze zich in een ruk om waardoor ze het schrik op hun huid joeg.

'Rosie, Maria!' Fluisterde ze hard, terwijl ze met een ingehouden grijns naar voren begon te stappen en ze elk één hand van de twee vrouwen vastnam. 'Alsjeblieft, vertaal voor me!'

Waar Rosie en Maria elkaar eerst vragend aankeken, knikten ze met hun hoofden en wachtten ze gespannen af wat Lauren wilde gaan zeggen. De jongere hermosa probeerde haar best te doen om niet al te moeilijke woorden te gaan gebruiken.

'Ik help met de dieren, in ruil voor slaapplek en voedsel?' Fluisterde ze hard met een voelbare hoop in haar stem waardoor ze Maria als eerste licht fronsend naar haar begon te staren.

Nadat ze Lauren haar woorden in haar eigen hoofd had vertaald, veranderde haar gezichtsuitdrukking naar een hoopvolle blik. 'Si. Oh, si!' Enthousiast begon ze met haar handen te wapperen, voordat ze vlug naar de man toe stapte die al die tijd alle drie de dames vervreemd aan had gekeken.

Zowel Rosie en Maria hadden zich ineens aan hem opgedrongen en begonnen ze luid en vlug in hun eigen Spaanse taal te kwebbelen. Lachend keek Lauren toe hoe beide vrouwen hun best deden om de man te overtuigen. Alsof ze Lauren totaal begrepen en er ook een nieuwe toekomst voor het gebouw zag opdoemen.

Op haar lip bijtend keek ze toe, hoe de man eerst met zijn hoofd begon te schudden en hij met zijn hand een afwijzend gebaar maakte, totdat Rosie iets in zijn oor begon te fluisteren en haar vervolgens met een serieuze en onderzoekende blik aan begon te kijken. Met een frons in zijn wenkbrauwen keek hij over zijn glazen naar de vrouw die rond de veertig geschat werd, voordat hij een diepe zucht slaakte en vervolgens zijn hoofd..., begon te knikken.

'Iiiii!!' Slaakte Rosie een verheugde kreet, voordat ze stevig in haar handen begon te klappen en vervolgens op Lauren af sprong. Rosie haar jurk deinsde met haar mee en klampte ze zich aan haar vast, die haar lachend nieuwsgierig aankeek.

'Acuerdo! Akkoord!' Gilde ze blij en werd Lauren door haar enthousiasme aangestoken.

'Ja? JA!' Gilde Lauren blij en sprong ze vervolgens een gat in de lucht.

'Aaaah!!' Gilde alle drie de vrouwen tegelijk voordat ze op de arme oude man stortten. Waar Juan zichzelf eerst nog wou redden door zijn handen beschermend voor zich uit te steken, werd ze door alle drie de vrouwen bedolven in een groepsknuffel.

Lachend wist hij nog zijn hoofd te schudden en zijn bril te vasthouden, maar vond hij het stiekem wel leuk.

'Estas loco!' Lachte hij hardop waardoor de vrouwen allemaal moesten lachen.

Giechelend keek Rosie, Lauren aan en vertaalde ze voor haar wat de oude man zojuist had gezegd.

Jullie zijn gek!

En Lauren? Die barstte ook keihard in lachen uit voordat ze de oudere, goedhartige man een flinke smakkerd op zijn wang gaf.