«Θέλω να σου πω.» είπε. Αυτή ήταν η Ρία. Η Ρία ήταν κάτω από το σπίτι μου. Συνέχισα να τρέμω.

Έπρεπε να κάνω κάτι. Δεν θα την άφηνα εκεί. Μπορούσα να πάω κάτω. Μπορούσα να της πω να έρθει πάνω. Μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα η αλήθεια είναι αλλά εγώ μαντέψτε. Έμεινα εκεί και προσπαθούσα να σκεφτώ.

«Έλλα είσαι εκεί;»

«Έλα πάνω.» είπα και της άνοιξα.

Πήρα μια πολύ βαθιά ανάσα για να πάρω δύναμη. Η καρδία μου χτυπούσε πολύ δυνατά.

Άνοιξα την πόρτα στην Ρία και την είδα κάπως διστακτική.

«Θα περάσεις;» την ρώτησα.

«Δεν ξέρω γιατί ήρθα.» μου είπε. Έκανε ένα βήμα πίσω. «Ίσως δεν είναι καλή ιδέα να είμαι εδώ.» συνέχισε.

«Ρία είσαι καλά;» την ρώτησα και προσπάθησα να την κάνω να με κοιτάξει.

Όλη αυτήν την ώρα κοίταζε το πάτωμα.

«Δεν μπορώ να ζω έτσι. Ή θα βάλουμε ένα τέλος ή θα το ξανά πιάσουμε από την αρχή. Αλλιώς δεν μπορώ να ζω.» είπε.

Τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και μαύροι κύκλοι σχηματίζονταν κάτω από τα μάτια της.

Δεν σκεφτόμουν. Την πήρα αγκαλιά και την φίλησα στα χείλη. Αχ, πόσο πολύ μου έλειψαν αυτά τα χείλη.

«Σ' αγαπάω.» είπα και την κοίταξα στα μάτια που επιτέλους με κοίταζαν.

«Και εγώ σε αγαπώ.» είπε και συνεχίσαμε το φιλί μας.

Μπήκαμε μέσα και κλείσαμε την πόρτα. Η Ρία κοίταξε τον χώρο γύρω της. Πρώτη φορά έμπαινε στο σπίτι μου. Όσες φορές ερχόταν ήταν για να με πάρει να πάμε κάπου.

Καθίσαμε στον καναπέ και το μόνο που κάναμε είναι να κοιτάζουμε η μια της άλλη. Δεν της μιλούσα. Την χάζευα σαν κάποιο έργο τέχνης. Ήταν ένα έργο τέχνης. Ήταν η αγάπη μου. Ήταν ο έρωτας μου. Δεν μπορούσα να ξεφύγω από αυτό άλλο πιά. Την είχα επιτέλους εδώ μαζί μου και δεν ήθελα αυτό να τελειώσει. Δεν ήθελα ποτέ να τελειώσει.

Το κοτόπουλο Ιαπωνίας είχε έρθει και ο ντελιβεράς με είδε κλαμένη και μάλλον τρόμαξε λίγο. Προφανώς και θα έβαζα τα κλάματα από την χαρά μου. Είχα ξανά μαζί μου την Ρία. Ποιος να το πιστέψει; Μοιραστήκαμε το κοτόπουλο και ξεκινήσαμε να λέμε τα νέα μας.

«Πως πάει το γυμναστήριο;» με ρώτησε.

«Τώρα πολύ καλά.» είπα. «Γιατί ήρθες εδώ σήμερα;» την ρώτησα. Έπρεπε να μάθω τη την έφερε πίσω σε εμένα.

«Ήθελα να είμαι μαζί σου. Πάντα το ήθελα. Για αυτό δεν μπόρεσα να χωνέψω ότι ήθελες να δεις εκείνο το αγόρι. Ζήλεψα Έλλα. Δεν θέλω να σε έχει κανένας άλλος.» είπε και όρμησέ στα χείλη μου.

Βγήκε πάνω μου και μου αφαίρεσε την μπλούζα.

Η βραδιά μας ήταν μαγική. Ήθελα να μείνουμε για πάντα αγκαλιά. Έχετε ξανά νιώσει να βλέπετε ουράνια τόξα στο σκοτάδι ενός δωματίου; Μήπως και κάποια πυροτεχνήματα; Ε λοιπόν όταν το νιώσετε αυτό να μην φύγετε ποτέ από εκεί. Ότι και αν είναι αυτό.

Ο καθένας εκεί έξω μπορεί να λέει ότι θέλει. Για κάποιον μπορεί να είσαι το χειρότερο πλάσμα σε αυτόν τον κόσμο αλλά για κάποιον μπορεί να είσαι αυτό το πυροτέχνημα. Να μένεις εκεί που θέλεις να μείνεις. Να είσαι αυτό που είσαι και μην σε νοιάζει ο κόσμος γύρω σου.

Και τί είναι στην τελική ο κόσμος γύρω σου;

Και τι έγινε αν το πεις;

Άνθρωποι που θα θελήσουν να είναι μαζί σου και στο πλευρό σου υπάρχουν πολλοί.

Δεν θα μείνεις μόνος σου. Όχι σε αυτή τη ζωή. Σε αυτή τη ζωή δεν είσαι μόνος. Έχεις κόσμο. Μπορεί αν μην τον έχεις βρει ακόμη αλλά να είσαι σίγουρος ότι υπάρχει.

Και τι έγινε και αν νιώσεις μόνος σου για λίγο;

Δεν λένε συνεχώς ότι μετά από μια καταιγίδα έρχεται ο ήλιος και όλα θα πάνε καλά; Ε λοιπόν εγώ το πιστεύω. Πιστεύω πως για όλους μας υπάρχει σε αυτό το κόσμο με τις τόσες δυσκολίες και τις τόσες αναποδιές ένα ωραίο και γλυκό τέλος.

Γιατί το αξίζουμε.