Οι διακοπές για εμάς τελείωσαν και επιστρέψαμε στην Αθήνα. Όσο και αν κατάφερα τις προηγούμενες μέρες να βγάλω από το μυαλό μου την Ρία οι διακοπές μου την έφεραν πάλι πίσω.

Τις επόμενες δύο εβδομάδες τις περνούσα στο γυμναστήριο κάνοντας βάρη και χιλιάδες άλλες ασκήσεις για να εξουθενώσω τον εαυτό μου. Με αυτό το τρόπο σκεφτόμουν όλο και λιγότερο την Ρία.

Τα βράδια καθόμουν στην βεράντα μου παρέα με κάποιο ποτό. Η μία μπύρα έφερνε την άλλη και το ένα ποτήρι βότκα έφερνε το άλλο.

Η Κατερίνα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί μου με τηλέφωνα και μηνύματα αλλά δεν της απαντούσα.

Μετά από δύο βδομάδες έκοψα και το γυμναστήριο. Πήγαινα στα μαθήματα μου και μετά ασφαλιζόμουν κάτω από τα παπλώματα μου.

Το ποτό μου τα βράδια αυξανόταν επικίνδυνα που άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι θα είχα μεγάλο πρόβλημα.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Ένιωθα σαν ένα σκουπίδι της κοινωνίας. Ότι σταγόνα αγάπης είχα για τον εαυτό μου είχε εξαφανιστεί. Ήθελα να είμαι ένα φυσιολογικό κορίτσι. Σαν την Κατερίνα. Σαν την Αλεξία.

«Έλλα αν δεν μου απαντήσεις μέχρι το βράδυ θα έρθω από εκεί. Έχω να σε δω τόσες μέρες. Τι στο καλό γίνεται; Είναι κάτι στο σπίτι. Ρε αφού ξέρεις ότι μπορείς να μου πεις τα πάντα. Σε παρακαλώ απαντά.»

Ήταν ένα μήνυμα που είχε αφήσει η Κατερίνα στον τηλεφωνητή μου.

Δεν της απάντησα. Εκείνη τη μέρα με πήρε ο ύπνος στον καναπέ και με ξύπνησαν τα κουδούνια.

Το είπε και το έκανε. Ήρθε από εδώ.

Σηκώθηκα και πήρα το θυροτηλέφωνο.

«Πας καλά; Γιατί ήρθες από εδώ;» είπα φανερά νευριασμένα.

«Σιγά μην εμένα σπίτι μου να ανησυχώ για σένα. Άνοιξε μου!» άκουσα θυμωμένη την Κατερίνα.

Της άνοιξα και ξανά κουλουριάστηκα στον καναπέ. Δεν θα της άνοιγα αλλά είναι πολύ επίμονη και θα μου έσπαγε τα νεύρα.

«Δεν σε πιστεύω αλήθεια.» είπε μόλις μπήκε στο σπίτι και με είδε ξαπλωμένη στον καναπέ. Δεν την κοίταξα. Θα ήτανε νευριασμένη αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό.

Ξέρετε κάποτε ο άνθρωπος μπορεί να γίνει αναίσθητος για κάποια θέματα και να γίνει πολύ ευαίσθητος για κάποια άλλα θέματα. Όπως εγώ τώρα. Δεν με ένοιαζε όσο κακό και αν ακούγετε αυτό, το πως νιώθει η Κατερίνα και αν έχει ανησυχήσει. Με ένοιαζε κάτι άλλο πολύ περισσότερο. Και όλοι το ξέρουμε.

Η Ρία δεν έβγαινε από το μυαλό μου και νομίζω είναι η εκατοστή φορά που το λέω αυτό σε αυτήν την ιστορία. Δεν είναι ότι προσπαθώ να σας δείξω το πεθαίνω για πάρτη της αλλά μαζί της νιώθω πρωτόγνωρα συναισθήματα. Νιώθω μια γαλήνη όταν βρίσκομαι μαζί της και μια γλυκιά αναστάτωση όταν με φιλάει.

Πόσο θα ήθελα να την ξανά φιλήσω για ακόμη μια φορά και ας ήτανε η τελευταία. Να μου μείνει μια γλυκιά ανάμνηση από τα χείλη της. Να ξανά κοιτάξω τα μάτια της και να προσπαθήσω να τα φωτογραφίσω με το μυαλό μου.

Να απομνημονεύσω το πρόσωπο της και κάθε στίγμα του για να μπορώ να το φαντάζομαι όποτε θέλω.

«Έλλα γιατί δεν μου απαντάς;» ρώτησε η Κατερίνα αλλά ειλικρινά δεν άκουσα τίποτα από ότι μου έχει πει. Την κοίταξα απορημένη και κατάλαβε ότι το μυαλό μου κάπου αλλού ταξίδευε όσο μου μιλούσε.

«Σε ρωτάω. Από πότε πίνεις εδώ μέσα και μυρίζει μπύρα και βότκα;» είπε μέσα από τα δόντια της. Πλέον ήταν έξαλλη.

«Να μην σε νοιάζει.» ούρλιαξα και σηκώθηκα. «Σε παρακαλώ να φύγεις.» είπα.

«Έλλα πας καλά; Τι σου έκανα εγώ;» με ρώτησε με πιο ήρεμο τρόπο από πριν.

«Τίποτα. Δεν μου έκανες τίποτα.» είπα και ξανά κάθισα στον καναπέ.

«Γιατί δεν μου λες ρε αγάπη μου τι έχεις; Ανησυχώ πραγματικά για εσένα.» είπε και κάθισε δίπλα μου. Με αγκάλιασε και έβαλε το πρόσωπο μου στο ώμο της.

Μακάρι να μπορούσες να με καταλάβεις έστω και στο ελάχιστο Κατερίνα. Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω μαζί σου για ένα κορίτσι με την ίδια άνεση που θα μιλήσουμε και για ένα αγόρι. Μακάρι να ήσουν τόσο καλή και όταν σου έλεγα ότι μάλλον μου αρέσουν τα κορίτσια. Τι μάλλον δηλαδή; Δεν μπορώ άλλο να κρύβομαι και από το ίδιο μου το μυαλό. Μου αρέσουν τα κορίτσια και αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί να είναι η Ρία. Μπορεί να είναι μόνο το ένα αυτό κορίτσι. Μπορεί να μην νιώσω για κανένα άλλο κορίτσι έτσι. Αλλά θα ήθελα Κατερίνα να στο πω. Πίστεψε με. Θα έδινα τα πάντα να καθίσουμε στον καναπέ μου όπως κάναμε πιο παλιά και να μιλάμε για τις ώρες και να μπορώ να σου πω για την Ρία. Να μου πεις ότι δεν είναι τίποτα. Ότι είναι φυσιολογικό και ότι δεν θα αλλάξει η σχέση μας αλλά ξέρουμε και οι δύο πως δεν γίνεται. Δεν το κάνω γιατί δεν σε αγαπώ Κατερίνα, το κάνω επειδή φοβάμαι. Είμαι τρομοκρατημένη κάθε φορά που το σκέφτομαι. Δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου κάθε φορά που σκέφτομαι την αντίδραση σου και μετανιώνω μόνο και μόνο που το έκανα σκέψη.

«Κάτι στο σπίτι έγινε.» είπα και ξεκίνησα να κλαίω. Κλείστηκα μέσα στην αγκαλιά της και προσπάθησα να ολοκληρώσω το ψέμα μου.