Και αφού σας έχω πείσει ότι ή είμαι εγώ τρελή ή οι άλλοι έχουν πρόβλημα ας συστηθώ.

Με λένε Μαρία Έλενα Κωνσταντίνου και μην με πεις σε παρακαλώ πότε Μαρία ή Έλενα. Φώναζε με Έλλα.

Είμαι η Έλλα λοιπόν. Είμαι.. πόσο να είμαι; Είμαι 20 ετών και σπουδάζω στην όμορφη Αθήνα οδοντιατρική. Το έξυπνο κορίτσι της οικογένειας που λέγαμε; Φυσικά και θυμάστε. Μένω αξέχαστη. Όχι.

Λοιπόν τώρα είμαι στην Κρήτη για τις διακοπές του καλοκαιριού. Ναι κατάγομαι από την Κρήτη. Ένα υπέροχο νησί που αξίζει να επισκεφθείς.

Σε καμία ωρίτσα θα βγω με την κολλητή μου για ποτάρες. Την κλειστόμυαλη κολλητή την θυμάστε; Αυτή είναι η Αλεξία. Απόψε θα βγω μαζί της και με κάποια άλλα κορίτσια.

Στέκομαι μπροστά από τα ρούχα μου και τα κοιτώ λες και είμαι έτοιμη να καβγαδίσω μαζί τους. Όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος λίγο πριν να βγω είμαι με τις πιτζάμες μου και δεν έχω ιδέα τι να βάλω.

Ξεκίνησα να βγάζω τοπάκια, παντελόνια και φορέματα έξω από τα ντουλάπια με αποτέλεσμα να δημιουργήσω ένα βουνό από ρούχα στο κρεβάτι μου. Πήρα τηλέφωνο τελικά την Αλεξία να την ρωτήσω τι να βάλω. Δεν με βοήθησε και πολύ να πω την αλήθεια. Αυτή θα βάλει μακρύ παντελόνι γιατί έχει κάποια σημάδια στα πόδια και δεν θέλει να φανούν.

Εγώ όμως ζεσταίνομαι υπερβολικά για να πιέσω τόσο πολύ τον εαυτό μου για μακρύ. Αποφάσισα να βάλω ένα άσπρο σορτς με ένα τοπάκι με μικρά μικρά λουλουδάκια σε ροζ χρωματισμούς.

Άφησα τα κόκκινα μαλλιά μου ανέμελα και δεν ασχολήθηκα και πολύ μαζί τους. Θα βγω έξω με τις φυσικές μου μπούκλες. Βάφτηκα πολύ προσεκτικά και επέλεξα να κάνω τα χείλη μου όμορφα και ζουμερά οπόταν έβαλα λιπ γλοζ σε ροζ απόχρωση. Πήρα μαζί μου μια πολύ μικρή τσαντούλα όπου δεν μπορούσα να τοποθετήσω και πολλά πράγματα άρα έριξα χύμα τα χρήματα μου μέσα.

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και χαμογέλασα. Σε μένα. Ναι χαμογέλασα σε μένα. Ήταν μια από τις μέρες που ένιωθα όμορφη. Μια από τις ημέρες που αγαπούσα την γυναικεία μου φύση και ήθελα να την αναδείξω στο έπακρο.

Αποχαιρέτησα τους γονείς μου και τον αδελφό μου που κάθονταν στην βεράντα του σπιτιού μας και μπήκα στο αυτοκίνητο της κολλητής μου.

«Μην αργήσεις! Και όχι πολύ ποτό.» άκουσα την μαμά μου να μου φωνάζει.

Εντάξει μπορεί να μου αρέσει το ποτό αλλά στην Κρήτη όταν έρχομαι δεν πίνω τόσο γιατί μετά έχω την μουρμούρα της μαμάς μου και αυτό δεν είναι κάτι που με ευχαριστεί.

«Θα περάσουμε να πάρουμε και την Λένα.» μου ανακοίνωσε η Αλεξία στην διαδρομή.

«Δεν θα ερχόταν με το αυτοκίνητο της;»

«Οι γονείς της δεν την αφήνουν να το πάρει γιατί λένε ότι θα πιεί πολύ ποτό και θα γίνει καμία ζημιά.»

Αφού πήραμε την Λένα από το σπίτι της φτάσαμε στο μπαρ όπου θα περνούσαμε το βράδυ μας. Η κοπέλα στην είσοδο μας έδειξε το τραπέζι μας. Μετά από λίγο έφθασαν και τα υπόλοιπα κορίτσια. Εδώ στην Κρήτη κάνω παρέα μόνο με κορίτσια ενώ στην Αθήνα έχω και πολλούς φίλους. Βασικά μόνο μια φίλη έχω. Την Κατερίνα. Άστατο αλλά καλό κορίτσι. Αυτή είναι Αθηναία και χανόμαστε λίγο στις διακοπές αλλά όταν σμίγουμε και πάλι είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Στο τραπέζι μας ξεκίνησαν να έρχονται σφηνάκια. Πότε δεν μένω νηφάλια να θυμάμαι ποιος παραγγέλνει τα σφηνάκια. Δεν θυμάμαι καν πόσα ήπιαμε.

Σηκωθήκαμε όλες και χορεύαμε λίγο σαν τρελές. Δεν ξέρω αν έχετε δει ξανά κότα να τινάζει το κεφάλι της δεξιά και αριστερά αλλά θα ήταν μια πολύ εύστοχη παρομοίωση για εμάς. Μπήκε ένα τραγούδι για ερωτευμένους και πήραμε η μία την άλλη αγκαλιά και κάναμε τις ερωτευμένες.

Ξέρω τι μπορεί να σκέφτεσαι. Όχι δεν είμαι ερωτευμένη ούτε μου αρέσει η Αλεξία. Ναι, την αγαπάω και την λατρεύω αλλά είναι η κολλητή μου. Είμαστε μαζί από μωρά. Ναι, φυσικά μπορείς να νιώσεις στα ξαφνικά κάτι άλλο για κάποιον αλλά σίγουρα αυτή η ιστορία εδώ δεν είναι μια τέτοια ιστορία.

Συνεχίζω την υπέροχη περιγραφή για τον χορό μας τώρα. Σταματούσαμε τον χορό μόνο για να κατεβάσουμε ακόμη μια γύρα σφηνάκια. Μετά μπήκαν πολλά ελληνικά τραγούδια που δεν είναι του γούστου μου και κάθισα λίγο στην καρέκλα μου κάνοντας σκρολ στο ίνσταγκραμ.

«Να καθίσω εδώ;» άκουσα κάποιον πίσω μου. Γύρισα και είδα ένα ψηλό και όμορφο αγόρι.

Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Βασικά έμεινα εκεί ακίνητη. Πες κάτι οτιδήποτε. Όχι δεν το έκανα. Έμεινα για περίπου δύο λεπτά να τον κοιτάζω και να μην λέω απολύτως τίποτα. Συνέχισα κυριολεκτικά να μιλάω στον εαυτό μου και δεν έδωσα καμία σημασία στο αγόρι που στεκόταν απέναντι μου. Μου χαμογέλασε και συνέχισα να τον βλέπω και να μην λέω τίποτα. Βλεφάρισα λίγο. Να ένα σημάδι ότι είμαι ακόμη ζωντανή.

«Να φύγω μήπως;» με ρώτησε στην προσπάθεια του να κάνει ένα παλαβό πλάσμα να μιλήσει.

Δεν μίλησα. Κούνησα απλά το κεφάλι μου ως ένδειξη αρνητικής απάντησης.

«Κάθισε.»

Και ναι κυρίες και κύριοι. Η Έλλα τα κατάφερε να μιλήσει και να βγάλει από το στόμα της μια ολόκληρη λέξη. Πόσο τέλειο μπορεί να είναι αυτό; Καλά είναι τέρμα καταθλιπτικό αλλά μπορούμε να μην το κάνουμε θέμα; Εντάξει.

«Με λένε Μάριο. Εσένα;»

«Με λένε Έλλα.»

Τρεις λέξεις. Κάποιος να με μαζέψει μιλάω πολύ.

«Είσαι από δω;» με ρώτησε.

«Ναι. Εσύ;»

«Διακοπές με την παρέα μου. Σπουδάζεις;»

«Ναι στην Αθήνα. Οδοντιατρική. Εσύ;»

«Ωω εγώ μένω Αθήνα. Σπουδάζω Θεσσαλονίκη όμως. Μ 'αρέσει περισσότερο εκεί. Έχεις ξανά πάει;»

«Ναι. Είναι πολύ όμορφη πόλη.»

Συνεχίσαμε να μιλάμε για τις σπουδές μας και την φοιτητική ζωή στην Ελλάδα. Για τα ελληνικά πανεπιστήμια και για πολλά άλλα πράγματα που σίγουρα δύο φυσιολογικοί άνθρωποι δεν θα έλεγαν σε ένα μπαρ.

Έμαθα πως σπουδάζει Νομική και από τον Οκτώβρη θα μπει τρίτο έτος. Είχε κοπέλα αλλά χώρισαν γιατί αυτός θα ήταν Θεσσαλονίκη και εκείνη Αθήνα. Απόσταση. Συμφωνώ ότι σκοτώνει.

«Πάμε μια βόλτα;»

«Αμέ.»

Σηκωθήκαμε και βγήκαμε έξω από το μπαρ. Τα κορίτσια εντωμεταξύ μας είχαν δει. Του σύστησα μάλιστα την Αλεξία όταν ήρθε κοντά μας για ένα γύρο σφηνάκια.

Περπατήσαμε κατά μήκος του πεζόδρομου έξω από το μπαρ.

«Χωρίς τα φώτα του μπαρ είσαι πολύ πιο όμορφη.»

Να το και το κομπλιμέντο. Φορούσα μέικ απ αλλά νομίζω το ότι κοκκίνισμα φάνηκε.

«Ευχαριστώ.» είπα ντροπαλά και κοίταξα αλλού.

Περπατήσαμε αρκετά μέχρι που καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Δεν ξέρω πότε και πως αλλά καταλήξαμε να φιλάμε ο ένας τον άλλον.

Ελπίζω να μην αναρωτιέστε γιατί φιλάω ένα αγόρι γιατί τότε δεν έχετε καταλάβει τίποτα.