Σήμερα θα πηγαίναμε εκδρομή στο βουνό. Η μικρή Χριστίνα κράτησε την υπόσχεση της και δεν ανάφερε ξανά το θέμα μου συζητήσαμε εκείνο το βράδυ. Ακόμη δεν μπορούσα να πιστέψω πως ένα τόσο μικρό κοριτσάκι μπόρεσε να αποδεχθεί κάτι τόσο διαφορετικό. Ειδικά στο περιβάλλον που ζει. Όλοι ξέρουμε την μαμά μου καθώς και τον μπαμπά μου. Να μην αναφέρω τον αδελφό μου. Συνεχώς της λέει πως πρέπει να φέρεται σαν κορίτσι, να τρώει σαν κορίτσι και να ντύνεται σαν κορίτσι.

Η μαμά μου, μου ανέφερε συνεχώς τις σπουδές μου και πως μετά τα Χριστούγεννα πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα. Το ήξερα πολύ καλά αλλά δεν ήμουν καλά για να μπορέσω να ασχοληθώ με την οδοντιατρική. Προσπάθησα πολλές μέρες όσο ήμουν στην Κρήτη να την κρατήσω έξω από το μυαλό μου αλλά μάταια. Σκεφτόμουν συνεχώς τι να κάνει και πως να περνά.

Ο Λεωνίδας με είχε πάρει μια φορά τα Χριστούγεννα για να μου ευχηθεί και αναρωτήθηκε γιατί χάθηκα και δεν του τηλεφώνησα πριν φύγω από την Αθήνα. Του είπα πως θα πήγαινα σύντομα και πως θα χαιρόμουν αν θα τα λέγαμε. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να τον δω. Μπορούσα να κάνω όσους μήνες ήθελα ανούσιο σεξ με πολλούς άνδρες αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει.

Ήθελα πίσω την Ρία αλλά δεν μπορούσα να κρύβομαι για πάντα λες και κάνω κάτι κακό.

Το μυαλό μου πάει να σπάσει. Δεν θέλω άλλο να σκέφτομαι. Βαρέθηκα.

Η μικρή μου αδελφή ήταν η μόνη που ήξερε και δεν με κατάκρινε. Δεν μπορώ να το πιστέψω.

Αυτό μου έδινε μια ελπίδα ότι θα μπορούσαν πολύ εύκολα και οι υπόλοιποι να καταλάβουν ότι δεν κάνω τίποτα κακό και ότι απλά ζω την ζωή μου. Και μετά ξανά έλεγα στον εαυτό μου ότι αυτό δεν είναι σε κανένα κόσμο εφικτό. Πως μπορείς να αλλάξεις τα μυαλά σε δύο πενηντάχρονους και τον γιο τους; Εγώ νομίζω δεν μπορείς.

Η ζωή πίσω στην Αθήνα ήταν βαρετή όλο διάβασμα για την χειμερινή εξεταστική. Διάβαζα μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο και αυτό με έκανε να σκέφτομαι όλο και λιγότερο. Τα βράδια όμως όταν αγκάλιαζα την κουβέρτα μου ένιωθα απίστευτη μοναξιά. Ένιωθα πως και η Ρία θα ήθελε να ήταν εδώ μαζί μου.

Μέρα με την μέρα αναρωτιόμουν αν έκανα κάτι λάθος. Το ότι δεν ακολουθούσα την καρδιά μου μπορεί να ήταν το πιο μεγάλο λάθος που μπορώ να κάνω.

Αλλά ξέρετε πολύ καλά ότι ο κόσμος γύρω μας έχει απίστευτη δύναμη και μπορεί να σε κάνει να πάρεις τον δικό του δρόμο ακόμη και αν δεν το θέλεις. Και μιλάμε απλά για λόγια. Για κουτσομπολιά. Μόνο με τα λόγια του.

Χθες είχαμε βγει για ποτό όλη η παρέα και είχα ρίξει ένα τυχαίο σχόλιο για το φλερτ στις γυναίκες και ο Γιώργος μου είπε ξεκάθαρα πως μια γυναίκα δεν έχει τίποτα να μου προσφέρει.

Θυμάμαι τα λόγια του.

«Λεσβιακό; Θα βάζεις μόνο κάτι ψεύτικο.»

Αυτά ακριβώς ήτανε τα λόγια του αγαπημένου μου φίλου. Δεν ξέρω καν πως γίνεται να είναι αγαπημένος.

Μπορώ να συνεχίσω όμως την ζωή μου κανονικά. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τον Γιώργο και ούτε με οποιονδήποτε Γιώργο. Ότι ήθελαν να καταφέρουν τα κατάφεραν ζούσα την ζωή μου αυτοί ήθελαν για μένα.

Πήγαινα στα κλαμπ και φλέρταρα με άνδρες.

Έπινα το ποτό μου σαν party animal και κατέληγα με κάποιον άνδρα στο κρεβάτι μου. Κανείς δεν μπορούσε να με κατακρίνει γιατί πήγαινα με άνδρες. Αυτό όλοι μου οι φίλοι μπορούσαν να το ανεχθούν. Δεν μπορούσαν φυσικά να ανεχθούν το ότι ήμουν ερωτευμένη με ένα κορίτσι. Αυτό ήταν πολύ βαρύ για τα μέτρα τους.

Απόψε θα πήγαινα για τρέξιμο. Το τρέξιμο μπορούσε να με κάνει να ξεχαστώ για όσο χρόνο έτρεχα αλλά μετά κατέληγα στο σπίτι μου μόνη μου να κλαίω την μοίρα μου.