Μέχρι να διαβάσω μέσα στην όλη εβδομάδα πολλά πράγματα με την οδοντιατρική και να με πρήξει όσο μπορεί η Κατερίνα με το θέμα του Βασίλη έφθασε η Πέμπτη και ήμουν πολύ χαρούμενη.

Ξύπνησα και πήγα στο γυμναστήριο. Σπάνια εγώ πηγαίνω το πρωί στο γυμναστήριο αλλά σήμερα είχα μια αλλιώτικη χαρά.

Έκανα ένα κρύο ντουζ και ετοιμάστηκα για το μάθημα ζωγραφικής μου. Σήμερα προσπάθησα να περιποιηθώ λίγο τον εαυτό μου και να μην πάω όπως της προηγούμενη φορά.

Έφθασα έξω από το κτήριο και ευτυχώς πέτυχα την Ρία. Της φώναξα και γύρισε προς το μέρος μου.

«Γειά! Χαίρομαι που σε βλέπω.» είπε και με φίλησε σταυρωτά. Πάγωσα ολίγον αλλά το ξεπέρασα μπορώ να πω γρήγορα.

«Και εγώ!» είπα. Ανέβηκα στον όροφο της σχολής και πήραμε θέσεις στα καβαλέτα μας, πριν όμως χαιρετίσαμε την κυρία Έλενα.

«Πόσο χαίρομαι που σας ξανά βλέπω. Νέα άτομα να αγαπούν το κόσμο της τέχνης. Υπέροχο.» ήταν μερικά από τα λόγια της που μας κολάκευσαν αρκετά.

«Σήμερα δεν θα ξεκινήσουμε ακόμη να μαθαίνουμε διαφορά ήδη και πράγματα και τεχνικές για την τέχνη αλλά θέλω να μάθω ακόμη λίγο εσάς. Θέλω να δω τις ψυχές σας. Ένα άνθρωπος που ζωγραφίζει πάντα κάτι έχει μέσα του. Δεν μπορείς να ζωγραφίζεις και να μην κρύβεις τίποτα στην ψυχή σου που να μην πρέπει να βγει. Ζωγραφίστε μου την λέξη πάθος. Με τι παθιάζεστε εσείς. Τι είναι αυτό που σας εξιτάρει. Τι είναι αυτό που σας κάνει να θέλετε να ξυπνήσετε το πρωί και κάθε πρωί. Δεν μιλάω για έναν άνθρωπο. Δεν μιλάω για ένα αντικείμενο. Μιλάω για το πάθος σας.»

Μάλιστα.

Πόσο δύσκολο ήταν να βρω το πάθος μου;

Α, ναι δεν ήξερα το πάθος μου. Να το πρόβλημα.

Προφανώς και δεν ήταν η οδοντιατρική! Την σπούδαζα δεν την αγαπούσα κι όλας.

Τι με κάνει να θέλω να ξυπνάω το πρωί; Τίποτα. Τίποτα δεν με έκανε να θέλω να ξυπνήσω το πρωί. Πόσο καταθλιπτικό ήταν αυτό; Μήπως πέφτω σε καμία κατάθλιψη ή κάτι τέτοιο;

Όλοι ξεκίνησαν να ζωγραφίζουν ενώ εγώ ακόμη σκεφτόμουν τι με παθιάζει.

«Γλυκιά μου όλα καλά;» ήρθε κοντά μου η κυρία Έλενα. Της έγνεψα αρνητικά.

Τίποτα δεν πήγαινε καλά. Ανακαλύπτω σιγά σιγά ότι δεν έχω πάθος.

«Δεν ξέρω τι με παθιάζει. Δεν το έχω ανακαλύψει ακόμη.» είπα.

«Σίγουρα κάτι θα υπάρχει. Οι φίλοι σου; Η οικογένεια σου; Ο έρωτας σου; Ο κόσμος έξω; Η φύση; Μπορεί να είναι ότι δίποτε.» μου είπε και συνέχισε τον δρόμο της.
Και τότε σκέφτηκα στην αιώρα μου. Πόσο μου αρέσει να χαζεύω τον ουρανό το βράδυ που είναι σκοτεινός.
Με παθιάζει το βράδυ. Μου αρέσει να βλέπω το βράδυ τον ουρανό. Το φεγγάρι επίσης είναι μια μεγάλη αγάπη.

Αγαπώ και την επανάσταση. Μου ήρθε σαν φλασιά στο μυαλό. Μου αρέσει όταν κάποιος κάνει κάτι και κάτι άλλο αλλάζει. Μου αρέσουν οι επαναστάσεις και τα κινήματα που προωθούν την πρόοδο.

Θα έκανα μια διαμαρτυρία για την LGTBQ+ κοινότητα αλλά δεν θα ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, θα ήταν βράδυ με πανσέληνο.

Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την ιδέα μου που από την ώρα που ξεκίνησα να δημιουργώ δεν πήρα τα μάτια μου από τον καμβά μου. Όταν τελείωσα το κοίταξα με περηφάνια. Ήταν τέλειο. Ανυπομονούσα να το δείξω σε όλη την τάξη.

Όλοι έδειχναν τα έργα τους.

Ήρθε και η δικιά μου σειρά να δείξω το έργο μου. Περήφανη το ακούμπησα στο μπροστινό καβαλέτο και ξεκίνησα την περιγραφή μου.

«Δεν έβρισκα τι μπορεί να με παθιάζει. Μου ήταν πολύ δύσκολο. Σκέφτηκα το μπαλκόνι μου και πόσο μου αρέσει να κάθομαι έξω το βράδυ και να βλέπω τον ουρανό. Πόσο πολύ μου αρέσει να χαζεύω το φεγγάρι με τα αστέρια. Σκέφτηκα επίσης ότι μου αρέσουν οι επαναστάσεις. Μου αρέσει όταν συμβαίνει μια αλλαγή. Μια πρόοδος στη κοινωνία. Και αυτό λοιπόν έκανα.» είπα. Άκουσα την τάξη να χειροκροτά και χαμογέλασα μέχρι τα αυτιά.

«Μπράβο Έλλα. Αυτό είναι εκπληκτικό.» σχολίασε η κυρία Έλενα. Την συμπάθησα πολύ αυτήν την γυναίκα. Δεν έλεγε ποτέ κανένα κακό λόγο για την τέχνη κανενός. Και πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάτι αρνητικό να πεις για κανένα έργο τέχνης. Ο καλλιτέχνης αυτό ήθελε και αυτό έκανε δεν μπορεί κάποιος να κρίνει κάτι που δημιούργησε κάποιος χωρίς να ξέρει το γιατί και το πως.

Το μάθημα τελείωσε και η Ρία για δεύτερη φορά μου πρότεινε να πάμε στο μαγαζί κάτω από το κτήριο. Δέχτηκα σχεδόν αμέσως. Θα έδινα τα πάντα να περνώ όλο και περισσότερο χρόνο μαζί της.

Και επειδή πολλοί θα αναρωτιέστε τι έχει γίνει με τον Βασίλη την μέρα που βγήκαμε για κλαμπινγκ. Δεν είπα ποτέ ότι δεν με ελκύουν οι άνδρες αλλά ο Βασίλης ποτέ. Αλλά εκείνο το βράδυ δεν μιλούσα εγώ αλλά το ποτό. Καταλήξαμε να φιλιόμαστε πίσω από το κλαμπ αλλά μέχρι εκεί μείναμε. Κανονικά θα το έπαιρνα και παρακάτω. Τα παλιά δεδομένα μου κάπως έτσι ήταν αλλά τώρα η Ρία έχει καταβάλει κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο και δεν ξέρω τι ακριβώς να κάνω. Να αφεθώ; Να το ζήσω; Να κρυφτώ από όλους και όλα; Δεν ξέρω.

Καθίσαμε στο καθιερωμένο τραπεζάκι μας και ξεκινήσαμε να μιλάμε για τέχνη. Για τεχνικές που ξέρουμε και πολλά άλλα μέχρι που ήθελα να μάθω περισσότερα πράγματα για αυτήν και την σεξουαλικότητα της. Πως μπορούσε να ζει κανονικά χωρίς καλούπια; Μήπως οι γονείς της ήταν ανοιχτόμυαλοι και δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτό;

«Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι.» της είπα κάπως δισταχτικά. Δεν ήξερα αν ήταν σωστό να ανοίξω μια τέτοια συζήτηση.

«Ναι, πες μου ότι θες.»

«Πως έκανες αυτό που λέμε coming out; Ελπίζω να μην γίνομαι αδιάκριτη!» είπα και προσπάθησα να της χαμογελάσω για να κρύψω την ντροπή μου.

«Ήταν ευτυχώς πολύ εύκολο για εμένα.» ξεκίνησε να μιλάει. «Οι γονείς μου είναι ψυχολόγοι και είναι και πολύ ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι. Δεν τους το είπα βασικά και ποτέ. Το κατάλαβαν από μόνοι τους ότι μου αρέσουν τα κορίτσια. Και ποτέ δεν αποτέλεσε πρόβλημα αυτό ευτυχώς για την οικογένεια μου.»

«Είσαι πολύ τυχερή.» της είπα. Πράγματι ήταν. Πόσο θα ήθελα να είναι και οι δικοί μου γονείς τόσο ανοιχτόμυαλοι και να μην χρειαστεί ποτέ να φοβηθώ να τους πω τίποτα. Να μην ήταν ανάγκη κάποιος να κάνει coming out για την σεξουαλικότητα του. Να ήταν αυτό δουλειά του καθενός για τον εαυτό του.

«Ισχύει. Εσύ;»

Αχχχ, και της λες τώρα; Είσαι το πρώτο κορίτσι που νιώθω κάτι άλλο; Είσαι η πρώτη που μπορώ να ερωτευτώ και να δω κάτι μεταξύ μας; Πως το λες αυτό χωρίς να φανεί ηλίθιο; Δεν το λες.

«Δεν... δεν έκανα.» είπα ξεροκαταπίνοντας.

«Ποιο το πρόβλημα;» με ρώτησε.

«Ας μην το συζητήσουμε. Δεν είναι δα και μεγάλο θέμα αυτά τα κρατάω για τον εαυτό μου.» της είπα και προσπάθησα να αλλάξω θέμα.

Στην συνέχεια ανταλλάξαμε νούμερα καθώς και κοινωνικά δίκτυα. Ήμουν χαρούμενη που επιτέλους θα είχα περισσότερες φωτογραφίες της. Ναι, ακούγομαι σαν ψυχασθενής αλλά δεν με νοιάζει γιατί νομίζω πως απλά είμαι ερωτευμένη και αυτό είναι πιο κακό.