Luke bał się wracać do domu. Wolał spędzać popołudnia u Michaela, leżąc na kanapie, pochłaniając niezdrowe ilości chrupek serowych i przytulając się do ciała niebieskowłosego. Wiedział, że z chwilą gdy jego stopa postanie we framudze państwa Hemmings, sielanka, którą tak kochał, skończy się szybko i boleśnie. Wtedy znów będzie musiał udawać przykładnego syna i ucznia, którym na dobrą sprawę przestał być jakiś czas temu, a jego klapki z oczu już dawno zostały mu zdjęte.

- Wróciłem! - krzyknął po przekroczeniu progu wejścia, a jego mama powitała go z uśmiechem i ścierką w ręku.

- Gdzie byłeś? - zapytała, wycierając kolejną już parę sztućców, a blondyn wzruszył ramionami beztrosko.

- U Caluma. - Skłamał. Ostatnio robił to coraz częściej i pewniej, był o wiele lepszym kłamcą niż kiedyś.

- Czy Ashton był z wami?

- Czemu pytasz? - Luke przysiadł się na kuchennym krześle, rękami szukając w plastikowym opakowaniu idealnej truskawki. Musiał zagryźć stres.

- Wiesz, widziałam go z Calumem na mieście. Są bardzo ładną parą.

Nastolatek zadławił się owocem. Wiadomość, że jego mama, Liz Hemmings, wie o homoseksualizmie wśród jego znajomych, była ostatnią, której mógł się spodziewać.

- Skąd wiesz, że są parą?

- Cóż, ty i Calum nie całujecie się na ławkach w parku, zgadywałam. - Odłożyła ostatni widelec do suszarki i przysiadła się na wprost syna.

- Nie masz z tym problemu? - zaczął podejrzliwie.

Od dłuższego czasu chciał poruszyć temat Michaela przy jego rodzicach, ale strach wypierał nawet najszczersze chęci.

- Nie, skąd? Miłość to miłość. - Wzruszyła ramionami. - Zresztą, Calum i Ashton to moi ulubieni synowie. - Zachichotała cicho, na co Luke zawtórował jej z udawanym grymasem na twarzy.

- Czyli gdybym ja... - szepnął ciężko, ale Liz zaraz weszła mu w słowo.

- Co innego twój tata. Nie wiem, jak zareagowałby na wieść, że ktokolwiek w jego otoczeniu ma inne... preferencje. To dla niego inny świat, do którego nie chce wchodzić. Brzydzi się, tak sądzę.

- Och.

- Chciałeś mi coś powiedzieć? - Kobieta złapała za jego drżącą ze stresu dłoń, ale ten wyrwał ją dyskretnie i posłał jej pokrzepiający uśmiech.

- Nie. - Pokiwał głową przecząco. - Muszę iść, mam naprawdę dużo pracy domowej.

~*~

Michael kręcił już ósme kółeczko pod drzwiami domu Zoe, ale w dalszym ciągu bał się nacisnąć dzwonek. Gdy w końcu jednak odważył się wykonać jeden krok, one same otworzyły się, a twarz brunetki pojawiła się w progu.

- Zamierzałeś w końcu wejść? - Parsknęła i uchyliła drzwi jeszcze bardziej, a nastolatek przecisnął się pod jej ramieniem.

- Wiedziałaś, że tu jestem?

- Tak, czekałam na rozwój wydarzeń. - Dziewczyna usiadła na skórzanej kanapie, która z kilometra pachniała lawendą. Michael nienawidził tego zapachu, a w tym domu co druga rzecz zanosiła się właśnie tą wonią i nikt nigdy nie wiedział dlaczego. - Coś się stało?

- Nie... - Niebieskowłosy przysiadł się obok. - To znaczy, właściwie tak. Mam kogoś.

- To dobrze, chyba? - Zoe posłała mu zdezorientowane spojrzenie, a on odetchnął ciężko.

- To chłopak.

- Wiesz dobrze, że nie mam problemu z tolerancją, nie wstydź się mnie. - Poklepała go po ramieniu. - Przecież jesteśmy przyjaciółmi, mówimy sobie o wszystkim.

- W takim razie jestem fatalnym przyjacielem.

- Michael? - Brunetka zabrała z niego swoją dłoń i spojrzała na niego podejrzanie, kiedy ten poprawiał się nerwowo na siedzeniu.

- To Luke – powiedział, spuszczając wzrok na miękki, brązowy dywan, po którego włosiu brodziły jego stopy.

- Luke? - Oczy Zoe prawie wypadły jej z orbit, kiedy obserwowała jego niepewne ruchy.

- Spotykamy się od dłuższego czasu – wybełkotał. - Nie chciałem cię ranić, dlatego nie powiedziałem ci tego wcześniej.

- Teraz nie poprawiasz swojej sytuacji – prychnęła.

- Wiem i jest mi z tym naprawdę źle, uwierz mi.

- Czemu tak po prostu zabrałeś mi faceta? – powiedziała, pierwsze łzy zaczęły gromadzić się w jej oczach. - I to takiego, którym gardziłeś przez tyle czasu?

- Przepraszam, że nie mam wpływu na to, w kim jestem zakochany! - krzyknął, może trochę za głośno. Dziewczyna wzdrygnęła się.

- Och, zakochany? - Jej głos był przesiąknięty sarkazmem. - Wiedz, że nie przyjmę cię pod swoje skrzydła, jeżeli wrócisz do mnie zapłakany za tydzień, bo cię rzucił.

- Nie będzie takiej potrzeby – odgryzł się. - Zresztą, nie wiń mnie za to, że Luke cię nie kocha.

- Jesteś taki delikatny – wychrypiała głupkowato, chichocząc przy tym histerycznie.

- Kiedy byłem „delikatny", nie mogłem do ciebie dotrzeć. Kocham Luke'a i jeżeli nie będziesz tego tolerować, nie powinnaś była kiedykolwiek nazywać się moją przyjaciółką.

Michael wstał z kanapy i ruszył w stronę wyjścia, zanim Zoe zorientowała się, co robi. Dziewczyna zdążyła podbiec jeszcze za nim do drzwi, ale chłopak wychodził już na zewnątrz.

- Michael, proszę, nie rób scen – zakwiliła, a on pokiwał tylko głową.

- Wiesz, myślę, że dziś już nie chcę z tobą rozmawiać.

Niebieskowłosy trzasnął drzwiami w efektowny sposób, zostawiając brunetkę samą, wpatrującą się w mahoniową, szeroką powierzchnię.

Nigdy nie chciał wybierać między przyjaźnią, a miłością, ale teraz musiał. Uśmiech Luke'a, który wizualizował sobie w głowie, mówił mu jednak, że dobrze wybrał.

~*~

Minęło dość dużo czasu, zanim Luke zdecydował się jednak zejść na dół do swoich rodziców. Niepewnie stawiał bose stopy na kolejnych stopniach, układając sobie w głowie całą formułkę, która lada moment opuści jego usta.

Jednak z chwilą, gdy wzrok Liz wylądował na jego szczupłym ciele, skrupulatnie ułożony tekst uleciał w zapomnienie.

- Jestem gejem – wymamrotał, opierając się o framugę. Ojciec blondyna uniósł na niego znudzone spojrzenie znad swojej wymiętej w rękach gazety.

- Mógłbyś powtórzyć? - zapytał obojętnie. Kawa, którą złapał w dłoń, prawie wylała się na stół od zbyt mocnego ścisku.

- Jestem. Gejem. - Wycedził przez zęby i podszedł wgłąb salonu.

Liz zilustrowała go wzrokiem, następnie zwracając głowę w stronę męża. Andrew zacisnął dłoń na szklance jeszcze mocniej, o ile było to w ogóle możliwe i odrzucił na bok swoje okulary do czytania.

- Znasz moje zdanie na ten temat – powiedział, posyłając synowi jedno z tych spojrzeń.

- Andrew... - Kobieta próbowała ostudzić jego zachowanie, ale na próżno.

- Nie tak cię z wychowaliśmy.

- Wychowaliście mnie ucząc, abym szanował każdego człowieka. Z kogo mam brać przykład, skoro wy nie szanujecie mojej orientacji?

- Nie będziemy o tym rozmawiać. - Jego ojciec wrócił do czytania czasopisma, ignorując kontakt wzrokowy z blondynem. - To chwilowe młodzieńcze zawahanie. Przejdzie tak szybko, jak przyszło. Kiedy to się już stanie, daj nam znać, a wszystko wróci do normalności.

Luke prychnął na jego słowa i odwrócił się na pięcie. Z jednej strony było mu źle z tym, że jego własny ojciec nie potrafił go zaakceptować. Z drugiej jednak cieszył się, że rozmowa ta skończyła się w całkiem nieinwazyjny sposób. Spodziewał się bardziej krzyku i wyzwisk, sam nie wiedział dlaczego. Na dobrą sprawę było mu trochę głupio, że tak pochopnie ocenił mężczyznę. Niemniej jednak, był zły i smutny. Chciał być akceptowany, zwłaszcza przez najważniejsze dla niego osoby.

Bo w końcu co złego jest w tym, że zakochał się w drugim człowieku?

- - - - - - - - -

dwa do końca! woohoo, ten, kto się cieszy, podnosi rękę do góry