❝ Ktoś komentując moje ostatnie posty dla Was, stwierdził, że musiałam nikogo nie stracić skoro piszę "tak beznamiętnie" o tym co się stało. Było też kilka pytań na ten temat. W szkole uczono nas by nie pokazywać własnego bólu w pisanych przez nas artykułach. Dlatego staram się być opanowana, ale pisać od serca. Odpowiadając na pytania "Nettie, straciłaś kogoś?", tak, straciłam. Widziałam na własne oczy jak bliska mi osoba zmienia się w pył. Czułam jak jej ciało wymyka mi się z palców, gdy próbuję ją przytulić. Nigdy wcześniej nie czułam się tak bezsilna. Zostałam sama, jak pewnie część z Was. Wiem jednak, że bliskie mi osoby chciałby bym była silna, bym walczyła dalej, pisała dalej, nie poddawała się. Pozwoliłam sobie na jeden dzień żałoby. Krzyczałam, płakałam, błagałam i przeklinałam na czym świat stoi. Pozwoliłam sobie by cały gniew, cała frustracja opuściła mnie. Krzyczałam tak głośno, tak mocno, że na następny dzień nie mogłam mówić. Wiem więc czym jest strata, chęć zemsty. Jednak na kim mam się mścić? Na samej sobie? Na Was? Nie, to nie ma sensu. Postanowiłam więc pisać więcej niż zawsze. Pokazać Wam, że nadal jest nadzieja, że warto walczyć. Ból wzmaga chęć walki.

Antoinette❞