Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

28

CHAPTER TWENTY-EIGHT

Lucho

"I THOUGHT you wouldn't fix the problem between Sybil and Simon fairly. But that man was the hardest person to talk to, and we must make a decision now." Gerold said that halted my thoughts. I've been thinking about the last conversation I had with Audrey. It's about her decision to look for an apartment instead of accepting my offer to live with me again. It made me spaced out even if I was in the middle of my meeting with Gerold. Naririnig ko naman ang sinasabi ni Gerold pero wala talaga doon ang isip ko.

"Let's just let him go," I answered, stretching my legs and sitting up straight upon facing Gerold. "I don't want to be associated with him again,"

"You looked bothered, Lucho. What's happening? Is it about your health again?"

"I haven't visited my doctor, but I'm sure I am healthy, so don't worry." Huminga ako nang malalim at agad na pinirmahan ang contract cancellation ni Simon. "Here is my verdict to that problematic writer, which we have already given too many chances."

"I will pass this notice to all the board members and executives and produce a review letter that we will mail to Simon."

"To make it unbiased since he attacked my girlfriend? I thought she would break up with me days ago, and that issue made me awkward." Tumawa si Gerold pagkarinig sa reklamo ko. "Think about this too, Gere."

I handed him the resignation letter I wrote yesterday.

Mahirap magdesisyon tungkol sa pagreretiro pero matapos ko bumalik, hirap na hirap na ako paghiwalayin ang trabaho sa personal kong buhay. Kumausap na ako ng shrink pero lahat ng practice na binanggit psychiatrist ko, walang umipekto miski isa. Kaya ipinasa ko na sa ibang direktor ang tungkol sa movie adaptation ng nobela ni Zico. Ayos na siguro sa akin ang maging consultant lang muna ng CPPI hangga't hindi naayos itong isipan ko.

"Magreresign ka na?"

"I know I'm still in bad shape after the surgery, and I cannot entirely separate my personal life from work. I hope you understand what I'm trying to point out here, Gere. It's hard to deal with surgery's aftermath."

Hindi naka-imik agad si Gerold. Hinayaan ko lang siya na manahimik muna para ma-proseso ang hinihiling ko sa kanya. Sometimes, silence can help one person to think more critically.

"If this is what you think the best for you, then go. Who am I to hinder your plan? Just don't be a stranger, okay?" Tumango ako saka kinamayan siya.

That same day, Gerold processed my resignation as well as the verdict for Simon. Marami ang nagulat sa desisyon ko na umalis lalo na sina Vanessa at Baninay na umiyak pa. Kung nasa dating wisyo ako, hindi ko sila papansinin pero alam ko sa sarili ko na 'di ako ito. Somethings change and I have to focus on my mental health and work on the aftermath I'm experiencing right now. Mali kasi ang ginawa ko na hindi muna nagpahinga nang maigi bago bumalik sa normal ko na buhay.

Hindi na pala normal ang lahat. Pagkatapos ng operasyon, dapat mas pinili ko na pagtuunan ng pansin ang aking recovery. Things change and people do change too, but feelings remain as is.

PAGKATAPOS ko magtrabaho buong araw, umuwi ako sa bahay at masaya akong sinalubong ni Amelié. May suot siyang apron kaya nahulaan ko na may kasama siya. Hindi ko lang natanong kung sino dahil nagmamadali din agad pumasok ang anak ko. Sinundan ko siya hanggang sa kusina at doon nakita si Audrey na nakasuot din ng apron. Kasalukuyan siyang nagluluto ng para sa hapunan katulong ang tiga-alaga ni Amelié.

"Hi! How was your day?" tanong niya sa akin saka iniwan na sa tiga-alaga ni Ameliè ang niluluto. Nilapitan ako ni Audrey at iniwan si Amelié sa kusina kasama ng tiga-alaga niya. "Are you okay?"

"Yes," sambit ko pero ang totoo ay hindi talaga maganda ang pakiramdam ko. "I'll go upstairs now to change clothes." Masuyo kong pinisil ang kamay ni Audrey bago tuluyang umakyat sa aking kwarto.

I wasn't in my best mood tonight. Maybe because I'm tired? Or my mind was still on my recent decision to resign to focus on my health. Nakakapanibago na nagkakaganito ako matapos ko ma-operahan ulo.

I placed my bag on my bed. Isa-isa ko hinubad ang suot ko na damit saka pumasok sa banyo. Tumayo ako sa harap ng salamin at tiningnan ko maigi ang sariling repleksyon. Hindi na ako itong nakikita ko ngayong repleksyon. I gently touched my scar as I raked my hair using my hand. Ito katibayan ng malaking kaibahan na dinadanas ko ngayon sa aking buhay.

Marahan ko pinikit ang mga mata ko at sa aking pagdilat ay naramdaman ko na lang na may yumakap sa akin mula sa likuran.

"What's bothering you, hm?" Audrey asked. Natukoy ko agad na girlfriend ko ang nakayakap sa akin pagkakita ko sa singsing niya.

"I changed," I answered.

"Lahat naman ng tao nagbabago -"

"I cannot easily accept this changes in me." I said in a frustrating voice. Naramdaman ko ang marahang paghagod niya sa aking likod. Audrey is currently calming me down and she's always like this everytime I'm experiencing a breakdown. Hindi ito ang unang beses na nakaranas ako ng breakdown at magaan palang ito. "I-I'm trying, but it's hard..."

"It's okay not to be okay, Lucho. Do not be too hard on yourself. I am here; I'll help and never leave you alone." Audrey whispered to my ears, then hugged me tightly. She guided me on the bathtub lid. "I'll help you," she said.

Pinanood ko siyang ihanda ang pampaligo ko pati na ang tuwalya na aking gagamitin pagkatapos maligo. When Audrey filled the tub, she spread bath lavender oil beads that immediately explode its scents. Umupo ako sa loob ng tub at sa lid naman si Audrey.

"I can do that, Aud," I said lowly.

"Let me do it for you." Kinuha niya ang bath scrub at dahan-dahan na pinadaan iyon sa likod ko saka balikat. "Lavender oil will calm your mind and nerves. Kabibili ko lang nito at dinala ko dito para sayo."

"Thank you." Patuloy lang sa ginagawa si Audrey hanggang sa maramdaman ko na sinuklay niya ang aking buhok gamit ang kamay.

Sinandig ko ang aking ulo sa dibdib ni Audrey saka pinikit ang mga mata. Umiipekto na ang nilagay niyang lavender oil at unti-unti na kumakalma ang isip ko saka katawan. Walang pakialam si Audrey kahit mabasa siya para lang maipadama sa akin na nasa tabi ko siya.

"Forget about everything, for now, Lucho. Rest if you must, and I'll be by your side no matter what happens. Come back healthy because I want you to be the first person to read my manuscript. I will be your umbrella when it's raining in your life. Your visor protects you from harmful rays of life problems. Your light when everything is dark because I love you."

"THIS is me, Audrey and Lucho - I mean Papa," sambit ni Ameliè saka nag-peace sign dahil nalimutan akong tawagin na Papa.

Pagkatapos ng dinner, dito kami sa veranda nagtambay tatlo at pinakita sa amin ni Ameliè ang drawing niya. Tinuruan siya ng tiga-alaga na gumawa noon na pinagmamalaki naman sa aming dalawa ni Audrey.

"Who's this little one here?" tanong ni Audrey saka tinuro iyong isa pang tao sa drawing ni Amelié.

"That's my brother." Diretso niyang sinabi na na nagpahigit sa aking paghinga. Agad akong umayos upo at tumingin kay Audrey para ipaalam na wala akong kinalalaman sa pinagsasabi ng anak ko. "I want a baby brother, Papa, hm?"

"He can't give you a baby brother, Amelié. That's impossible." Si Audrey na ang sumagot na parang nagpalalim lang hukay na kinasadlakan naming dalawa.

"You will help my Papa, Audrey. You can make it like the way my birth parents did when they had me." Napaubo si Audrey habang ako naman ay parang nasamid sa sarili kong laway. "Papa, I want a baby brother." Ulit pa ng anak ko para bang nahingi lang ng kendi sa akin.

"If you can convince Audrey, it's good. I'm always ready to make one."

"Lucho!"

"What? She wanted a brother, and you'll help me grant her wish."

"You're not helping, Lucho. Shut up now." She commanded, which made me eye Amelié. I communicate with my daughter by looking at her eyes intently. "Stop communicating through your eyes, you two!"

Tumawa kami ni Amelié at alam ko na sa pagkakataon na ito, talo si Audrey sa aming dalawa. Sumimangot lang siya at sinubukang ituon sa ginagawang outline ang buong atensyon.

"Amelié!" sigaw na pumukaw sa aming tatlo. It was Berlynda, Amelié's nanny.

"Bed time now. Good night, my love." I said and my daughter. Lumapit siya kay Audrey at humalik sa pisngi nito bago tumakbo kasama ni Berlynda papasok ng bahay. "Are you done outlining?"

"Not yet. I was distracted by Amelié's drawing," she admitted. Agad ko iyon tinaob na nagpangiti sa kanya. "Why did you do that? Akala ko ba lagi ka handa?"

"It was a joke."

"Jokes are half-meant,"

"Be a bestseller author first before we have kids. That's the deal, and we don't need papers for that,"

"Are you sure? Being a bestselling author is hard, and it usually takes time. How long will you going to wait?"

"Until you believe that you will be the next bestselling author in the world. Until I see your works on the bookstore's front shelves. If you are my umbrella and a visor, I will be your companion in achieving your life goals, Audrey."

Ngumiti siya at ginagap ang aking kamay saka marahang pinisil iyon. "Maluwang ba sa kalooban mo ang desisyon na mag-resign?"

"I need it to focus on my health and personal life. I can come back whenever I please, Audrey."

"You're taking a big step there, Mr. Brave Man."

"You inspire me to take every leap of faith in this life."

Simula pa lang noong una, siya na ang nag-iisang dahilan kung bakit pinili ko na tahakin ang propesyon na meron ako. Siya ang nag-iisang inspirasyon ko at iyong mga dumating bago siya bumalik ang nagturo sa akin na hindi lahat ng magandang pangyayari ay dapat madaliin. It takes time just like my love for Audrey. It took us ten years to met again and rekindle everything we started before.

"Nakakatuwang marinig na may na-i-inspire ako kahit wala akong gawin,"

"Hindi lang ako kung 'di marami kami, Audrey. Look at your fans club group page; those were the people you inspired and saved from the dark. Do not believe your novels are nonsense because the truth is, and they're more than that word."

Lahat ng istorya sa mundo, pangit man ang kalabasan o maganda, may saysay iyon at naghihintay lamang ng maayos na tiga salaysay. Para marinig ng nakararami at makatulong sa pag-ahon ng mga nalulugmok na tulad ko. Sandaling huminto ang mundo para sa akin noong madiskubre ko ang tumor. Ngayon naman ay naiwanan ako nang hindi ako makasabay sa pagbabago pero may isang tao na nanatili sa aking piling.

Isang tao na masasabi kong tama lamang na hinintay ko dahil sulit ang lahat ng sakripisyo ko at paghahanap kung saan-saan.

Umisod palapit sa akin si Audrey at hinalikan ako sa aking pisngi. That's all we can do for now unless I'm going marry her the soonest.

"Can I kiss you?" tanong ko. Audrey pointed out her cheek; where can I kiss her? Sinunod ko siya at niyakap ng mahigpit. "I love you, too, Audrey. Thank you for being my daylight."

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro