'Beloof me dat je me regelmatig op de hoogte houdt, hè?' Hoorde Helène Mason tegen haar zeggen terwijl ze een paar tranen van haar wangen wegveegde. Ze wist dat haar stem nu vast en zeker zou overslaan of hees zou zijn, dus besloot ze alleen maar met haar hoofd te knikken. Met een trillende kin probeerde ze naar hem te glimlachen en wilde ze hem bedanken, maar werd ze opnieuw door hem in een warme omhelzing getrokken.

'Ach meisje toch. Ondanks ik ga missen wil ik je toch zeggen dat je plezier moet hebben. Dat gaat zeker wel helemaal goed komen, je hebt het dik verdiend.'

Terwijl er weer een traan uit haar ooghoek rolde, sloot ze haar ogen terwijl ze ook iets steviger tegen Masons schouder aan werd geduwd. Ze probeerde zijn warme en vaderlijke omhelzing in haar geheugen te prenten, want straks kon dat niet meer. Twee maanden lang niet.

In stilte stonden ze daar in elkaars armen en was het om hen heen ook doodstil. Helène had haar ogen nog gesloten en genoot ze van de kalmerende stilte, tot ze een heel zacht ritmisch getik begon te horen. Ze wilde haar ogen openen en over haar schouder kijken, maar haalde Mason haar net op dat moment rustig uit zijn omhelzing. Met een waterige blik keek ze op naar hem en knikte ze weer met haar hoofd.

'Dankje...,' wist ze er nog met een trillende stem uit te brengen en knikte Mason zijn hoofd met een warme, vaderlijke glimlach rondom zijn lippen. Achter haar hoorde ze het ritmische geluid steeds luider worden en wilde ze opnieuw over haar schouder kijken om te kijken waar het precies vandaan kwam. En dan, op dat moment, liet Mason haar los en draaide ze zich om.

En ze hapt verschrikt naar adem.

Ze schrok zo dat ze kort de lucht in sprong en ze haar hand voor haar mond sloeg. Met stomverbaasde ogen staarde ze naar de persoon die er met een glimlach op haar af kwam lopen.

'Tyson!!' Gilde ze meteen, liet ze al haar bagage vallen en rende ze op hem af. 'Je, je bent er!' Schreeuwde ze hard terwijl ze onder het rennen haar handen naar hem uit strekte. Tegenover haar begon Tyson breeduit te grijnzen en spreidde hij ook zijn armen om Helène op te kunnen vangen.

En toen, vielen ze in elkaars armen en omklemden ze elkaar heel stevig terwijl Tyson hen lichtjes heen en weer begon te wiegen. 'Je bent er!' Snikte ze in het t-shirt van Tyson en voelde ze hoe hij tijdens hun innige omhelzing, zachtjes over haar haren aaide. 'Ja..., ik ben er.'

Ze voelde de dam breken en liet ze al haar emoties los. Ze liet haar tranen de vrije loop waardoor ze luid snikte en klemde ze hem nog steviger tegen zich aan. Tyson begroef zijn gezicht in haar nek en genoot ze intens van zijn warmte tegen hem aan. Na een paar innige tellen liet Helène, Tyson met een flinke tegenzin, langzaam een beetje los en keek ze geëmotioneerd op naar zijn knappe gezicht. 'Hoe- hoe komt het dat je hier nu opeens bent!? Waar was je!? Hoe wist je...?' Begon ze te stotteren en moest ze daarna slikken omdat het haar ietwat te veel werd.

Met een lieve glimlach keek Tyson op haar neer en drukte hij een zachte kus op haar voorhoofd. 'De limousine.' Zei hij heel kalm en hapte ze geschokt naar adem. 'De limo!? Je zat voorin? Oh my, ik wist het! Ik wíst het gewoon!' Stamelde ze hevig verbaasd en begroef ze daarna meteen haar betraande gezicht weer in zijn borstkas terwijl ze hem weer in haar armen opsloot.

Tegen haar wang hoorde en voelde ze zijn vibrerende gelach voordat ze zijn warme, sterke armen weer om haar lichaam voelde slaan. Duizenden vonken schoten er door haar onderbuik en voelde ze haar hart hevig bonzen in haar borstkas. Even later maakte ze zich weer los en keek ze opnieuw, verwonderd omhoog. 'Dáárom was het tussenschot dus dicht...' Fluisterde ze zacht terwijl ze haar hoofd lichtjes schudde. Tyson kon het niet laten om een ondeugende grijns op te zetten en begon ze ineens te giechelen.

Ineens voelde Helène een andere hand op haar schouder en maakte ze zich half los uit Tysons omhelzing. Ze zag Mason met een vertederde glimlach naar haar staren en hoorde ze hem, haar heel veel succes en plezier wensen. Ze greep zijn hand op haar schouder even vast, voordat ze het uit haar hand liet glijden en ze Mason van haar weg zag lopen.

Met waterige ogen slikte ze een flinke brok in haar keel weg en wendde ze haar blik weer op Tyson toen Mason uit zicht was verdwenen. Een traan rolde er uit haar ooghoek en voelde ze de warme duim van Tyson, de traan zachtjes wegvegen.

Langzaam schudde ze haar hoofd terwijl ze heel geëmotioneerd maar ook gelukkig naar hem opkeek. 'Ik kan het bijna niet geloven dat je hier bent!' Fluisterde ze zacht met een overslaande stem.

Met een glimlach en een warme blik keek hij op haar neer en boog hij daarna langzaam naar haar toe. Haar hart begon meteen wat harder te kloppen en al helemaal toen zijn lippen zich zonder enige aarzeling, met de hare verbond. Helène moest een zachte kreun onderin haar keel onderdrukken nadat ze zijn zachte lippen perfect op de hare voelde drukken. Ze voelde hoe er duizenden sterren in haar buik ontploften. Over haar huid kreeg ze een hevige, tintelende kippenvel naarmate de innige kus duurde.

Langzaam maar zeker verdiepte de kus zich en begonnen ze elkaar te zoenen. Met hun ogen gesloten tastten ze elkaars zachte lippen voorzichtig af, totdat Helène haar mond, vrijwillig een beetje opende. Na haar toestemming voelde ze zijn warme tong meteen naar binnen glijden en haar verkennen. Heel zachtjes kreunde ze, terwijl ze met haar handen over zijn gespierde rug naar zijn haren gleed en er zachtjes doorheen woelde. Helène voelde hoe zacht zijn zwarte haren waren en voelde ze zich ongelooflijk verliefd. Ze genoot zo erg van het moment dat ze even alles om zich heen vergat.

'Miss?' Hoorde Helène heel ver in haar achterhoofd, maar was het voor haar niet belangrijk genoeg om deze heerlijke zoensessie met deze knappe jongeman te verbreken. Maar ineens klonk hetzelfde woord, maar dan op een luidere toon waardoor er een vleugje irritatie door haar lichaam begon te schieten. Zacht kreunend van frustratie trok ze zich langzaam terug en opende ze haar ogen om even naar Tyson te kunnen kijken die haar met een blik vol met begeerte aankeek. Na het zien van zijn lichtjes openstaande mond, voelde ze haar wangen hevig blozen en wendde ze zich snel af.

Blozend en ook lichtelijk geïrriteerd keek ze naar de richting waar ze het geroep vandaan hoorde komen en zag ze de man van de douane staan. De man in de uniform keek hen met een schuldige blik aan en tikte hij daarna op zijn horloge. Licht fronsend keek ze op naar de openbare klok die er boven de douane stond. Het was iets voor half tien in de avond en daarmee dus het signaal dat ze nu toch echt moest gaan. Met een verslagen zucht knikte ze beleefd naar de man en draaide ze zich met een verslagen gevoel naar Tyson om.

Opnieuw rolde er een traan uit haar ooghoek terwijl ze omhoog keek en ze met haar hand naar zijn wang reikte. Zachtjes maakte haar hand contact met zijn licht gestoppelde wang en liet ze haar hand er overheen glijden. Zijn stoppeltjes schraapten zich lichtjes onder haar hand en kreeg ze opnieuw de tintelingen in haar onderbuik.

Met waterige ogen probeerde ze een kleine glimlach rondom haar lippen te krijgen. 'Het spijt me zo Ty..., hoe alles is gegaan. Echt.' Fluisterde ze geëmotioneerd en zag ze hoe hij al glimlachend zijn hoofd naar haar schudde. 'Nee..., het is goed Leen.'

Toen drukte hij nog een lange kus op haar licht gezwollen lippen en liet hij haar daarna langzaam los. Helènes hart deed meteen pijn toen hij zijn handen van haar afhaalde. Meteen miste ze zijn lichaamscontact met zijn aangename lichaamswarmte tegen haar aan. Daarna pakte hij haar hand vast en tilde hij haar rugzak op. In stilte en met een glimlach begeleidde Tyson haar naar de douane en overhandigde hij, de beveiliger, haar tas.

'Nou lieve Helène..., voordat je gaat wil ik je erg bedanken.' Fluisterde hij terwijl hij diep in haar ogen keek en een plukje haar achter haar oor legde. Helène moest een keer hevig slikken, omdat ze wist dat het afscheid nu alleen maar vele malen moeilijker was geworden. 'Bedankt dat je me opnieuw hebt doen inzien wat liefde is.' Fluisterde Tyson zacht tegen haar terwijl hij haar beide handen vastnam. 'En..., voordat je gaat heb ik nog iets voor je.'

Helène voelde hoe hij een hand losliet, maar kon ze het bijna niet opbrengen om haar blik van zijn prachtig gevormde gezicht af te wenden. Terwijl Tyson zijn hand vrij kreeg, ging hij naar de zak van zijn jas en stopte hij zijn hand erin. Toch keek Helène heimelijk en nieuwsgierig naar zijn jaszak, waar hij een kleine envelop uit haalde en het haar meteen gaf. Nieuwsgierig nam ze het in ontvangst en keek ze daarna met opgetrokken wenkbrauwen, vragend op naar zijn zachte gezicht.

'Ik wil dat je hem pas opent wanneer je in het vliegtuig zit.' Zei hij schor en trok hij haar daarna voor één laatste keer, in een stevige omhelzing. Na de omhelzing gleden zijn handen naar haar gezicht en drukte hij ook voor één laatste keer, een liefdevolle kus op haar zachte lippen.

Na de kus liet hij haar los en keek Helène hem met waterige, geëmotioneerde ogen aan terwijl ze achteruit stapte naar de douane. Ze zag hoe Tyson meteen een hand in zijn broekzak stopte en hij met zijn andere hand, een luchtkusje maakte. Met een licht geforceerde gegrinnik stapte ze door de douane en kreeg ze haar tas van de beveiliger terug.

Met het envelopje stevig in haar hand vastgeklemd liep ze steeds meer, met heel veel tegenzin, van hem weg totdat ze bij een bocht kwam te staan. Voor nog één laatste keer keek ze naar hem, stuurde ze hem ook een luchtkusje toe en liep het hoekje om.

Een hele diepe zucht rolde er over haar lippen terwijl er voor de zoveelste keer, een traan uit haar ooghoek rolde. Ze klemde zijn cadeau tegen haar borst aan en begon ze in een stevige pas door te lopen, op zoek naar de juiste gate.

Al vlug had ze de gate gevonden met een aardig aantal passagiers die er stonden te wachten. Maar al ongeveer meteen kreeg ze de begeleider van de reis in het oog en stelden ze elkaar voor. Met een glimlach keek ze op in het vriendelijke gezicht van de kerel en was ze opgelucht dat ze zich wel oké voelde bij deze jongeman van rond de dertig jaar.

Binnen een kwartier mochten ze het vliegtuig al in en vond Helène haar zitplaats al snel. Na tien minuten over het asfalt te hebben gereden, stonden ze aan het begin van de startbaan en ronkten de motoren luid voordat ze de sprint in gingen inzetten. Enkele denderende en schokkende tellen later vlogen ze de lucht in en slaakte Helène een hele diepe gespannen zucht.

Haar handen trilden van de spanning, terwijl de man naast haar - Grayson - heel relaxt in zijn stoel zat, waardoor ze toch enigszins probeerde te ontspannen. Zodra ze horizontaal vlogen, besloot ze dat het tijd was om het kostbare envelopje naar voren te halen. Met bevende handen reikte ze naar het envelopje die ze veilig in de binnenkant van haar jas had verstopt.

Met een hevige brok in haar keel, draaide ze het envelop om en zag ze op de voorkant iets in het midden staan.

Voor mijn lieve Helène.

Haar hart klopte meteen wild in haar borstkas terwijl ze de bovenkant open maakte. Want ze had iets bobbeligs in het envelop gevoeld en wilde ze maar al te graag weten wat het was.

Toen ze het envelop aardig ruw had opengemaakt, stopte ze haar hand er vlug in en kwam ze meteen in contact met iets van metaal. Zodra ze het eruit haalde, hapte ze hevig naar adem en sloeg ze meteen een hand voor haar opengevallen mond. Het was..., haar enkelarmbandje met de drie bedeltjes eraan ! De dikke tranen sprongen meteen uit haar ogen en klemde ze met haar ogen gesloten, haar kostbare sieraad tegen haar borst aan.

Ontzettend blij en opgelucht opende ze haar ogen, keek ze opnieuw in het envelop en zag ze een klein kaartje liggen. Vlug pakte ze het kaartje en stond er op de voorkant, een grote rode hart. Ineens moest ze even grinniken, omdat ze de kleur vergeleek met Tysons rode Mustang.

Maar al gauw verdween die gedachte uit haar hoofd en sloeg de spanning pas echt toe. Want, wat zou er in het kaartje staan? Wat zou Tyson erin hebben geschreven!?

Met bevende handen opende ze het kaartje en sloeg ze opnieuw een hand voor haar mond terwijl ze luid snikkend, geëmotioneerd begon te huilen. Want ze kon bijna haar ogen niet geloven wat er in het kaartje stond.

Lieve Leentje,

Ik zal op je wachten.
Twee maanden lang.

Liefs, jouw Ty.